De Kerst is al weer voorbij! Het was een genot om dat mee te mogen maken met ons driejarig mannetje, die Kerst voor het eerst echt beleefde. Wat een feest! Hij stond vol trots vooraan in de kerk op het podium, wat eigenlijk voor vierjarigen en ouder was, dus was hij zo trots als een pauw er ook bij te horen! Eerste Kerstdag hebben we doorgebracht bij vrienden, wat heel gezellig was. Onder het genot van een heerlijke rollade en charlotte taart toe, was het al met al een heerlijk kerstfeest. Bijzonder om het te vieren met mensen van wie je houdt en te herdenken dat Jezus naar de wereld kwam omdat hij zoveel van ons houdt! Een beetje een afspiegeling is het dan, als je onder vrienden bent.
Tweede Kerstdag werd gevuld met kinderkerstfeest en 's middags zijn we rustig thuis geweest. We geven elkaar cadeautjes met Kerst, onszelf hebben we dit jaar overgeslagen vanwege de te bekostigen zonnepanelen. Voor zoonlief hadden we een grote set van zijn geliefde T.homas Trein gekocht. Het lieve kind was zo dankbaar dat hij die middag wel honderd keer heeft gezegd: dank je wel hoor, wat lief van jullie!
Donderdag ging zoonlief naar de kinderopvang, in plaats van de gebruikelijke dinsdag. Ik heb de dag besteed aan mijn studie en ben heel erg opgeschoten! Aan het eind van het jaar moet er een portfolio klaar zijn en ik had er nog niet veel aangedaan, maar nu ben ik helemaal up to date!
In de groentetuin staat overigens een overvloed aan veldsla, per abuis het verkeerde pakje meegenomen, thuisgekomen zag ik dat het winterveldsla was. En zie daar, het is echt zo, het groeit! Verder staat er nog andijvie en broccoli. Ik had in een of ander tuinieren boek gelezen dat je in de winter ook best groenten kan telen, als je ze eind september in de grond zet, het groeit allemaal wat langzamer, maar je tuin staat er niet kaal bij. En dat is zo! Toch wil ik volgend jaar wat meer met een kalender werken, zodat ik ook boerenkool enzo kan telen.
Met manlief gaat het goed. Na onze aanvaring over het huisbezoek, mijn verwachtingen hierover en mijn gemis aan openheid van zijn kant, is er wel het één en ander veranderd. Manlief heeft de dag erna de telefoon gepakt en de pastors op de hoogte gesteld, omdat hij zich er ook niet fijn bij voelde. Dat deed mij goed. Ik heb er van geleerd om voor zo'n gesprek mijn verwachtingen uit te spreken en niet achteraf te verwijten. De therapie doet er ook goed aan. We blijven meer op ons eigen 'stuk', zonder ons heel erg te bemoeien of te oordelen over de emoties, gedachten van de ander. En dat is goed. Manlief benoemde van de week tegen mij dat hij mij heel erg tekort heeft gedaan, door altijd maar over mij te oordelen. Als ik met iets zat, had hij al een oordeel klaar, waardoor ik me nooit echt vrij bij hem voelde. En ook begon te oordelen. Het voelde alsof manlief dacht dat ik iemand anders was, waardoor mijn echte ik niet gezien werd. Dat was echt vechten tegen de bierkaai. Het was heel fijn dat hij dat nu inzag. Het was ook heel verdrietig, want het gaf ons allebei pijn over wat we gemist hebben en met welke brokstukken we nu zitten. Het geeft ook hoop, dat er eindelijk ruimte voor is. Daar gaan we voor!
Iedereen een fijne jaarwisseling gewenst en tot in 2013!
zaterdag 29 december 2012
maandag 24 december 2012
Kerstgroet!
Rijkelijk laat, maar toch nog...ook van mijn kant wens ik iedereen een Gezegend Kerstfeest!
Ik herhaal nog maar wat zoonlief steeds zingt:
Als je veel van iemand houdt
Geef je het mooiste wat je hebt,
dat is heel gewoon.
Omdat God van mensen houdt,
Gaf Hij het mooiste wat Hij had,
Zijn eigen Zoon!
Fijne dagen gewenst iedereen!
Liefs,
Grace
Ik herhaal nog maar wat zoonlief steeds zingt:
Als je veel van iemand houdt
Geef je het mooiste wat je hebt,
dat is heel gewoon.
Omdat God van mensen houdt,
Gaf Hij het mooiste wat Hij had,
Zijn eigen Zoon!
Fijne dagen gewenst iedereen!
Liefs,
Grace
maandag 17 december 2012
Huisbezoek
Vanavond hadden we huisbezoek. Dat hebben we eens in de anderhalf jaar. Twee heren uit de kerkenraad komen op bezoek en vragen naar ons geestelijk leven, onze zegeningen, onze behoeften en onze zorgen. Het was deze keer al wat langer geleden, dus zeg maar voor dat manlief mij alles opbiechtte en onze relatie in een crisis belandde.
De mannen wisten wel van de depressie van manlief, dus vroegen daar ook naar. Met stijgend verbazing heb ik naar manlief zitten luisteren. Hij ging er namelijk heel erg op in, hoe vervelend dat was, hoe eenzaam, hoe moeilijk, hoe heftig en dat hij er moeite mee had dat God dit voor hem in petto had enzenzenz. Ik viel bijna van mijn stoel. Voor mij is het namelijk zo, dat er een behoorlijk verband bestaat tussen de verslaving en het vreemdgaan van manlief en de depressie die daarop volgde. Maar daarover geen woord! Onbegrijpelijk! Er komen mensen met een goed hart en een geloof je pastoraal bezoeken en je laat je niet in je ziel kijken?! Ik kon er niet bij.
Toen hij ook nog eens een heleboel begrip kreeg voor zijn toestand, kwam bij mij wel de stoom uit mijn oren. Ik wist niet wat ik moest doen. Op zulke momenten klap ik dicht. Ik stond in twijfel, moet ik nu wel of niet deze zaak opengooien? Ik riskeer dan de woede van manlief, die zeer summier is in het delen van deze problematiek. Dat wil ik ook respecteren. Aan de andere kant, ik werd hier helemaal niet gerespecteerd! Er werd mij zorg, gebed, hulp onthouden, die ik wel nodig heb! Ik voelde me namelijk niet vrij om het wel te delen en hield me wat op de vlakte.
Nadat de heren waren vertrokken, heb ik het er met manlief over gehad. Hij had er wel over nagedacht, maar vond het te moeilijk om te vertellen. Hij schaamde zich te veel. Dat heb ik nu al zo vaak gehoord! Ik heb hem gezegd dat ik me dat wel kan voorstellen, het is ook absoluut niet mijn bedoeling om hem overal als bad guy neer te zetten, maar we hebben mensen om ons heen nodig, die voor ons bidden, er voor ons zijn! En dat onthoudt hij zichzelf en daarmee mij!
Toen hij dat hoorde, zag ik hem echt instorten. Hij voelde zich een enorme loser en bleef daar maar in rond tobben. Eerder was ik dan voor hem gaan zorgen, hem proberen eruit te halen, hem te redden. Ik leer echter steeds meer dat niet te doen, omdat we anders nooit een gelijkwaardige relatie krijgen en hij geen eigen verantwoordelijkheid hoeft te nemen. Vervolgens verdwijnt hij naar de schuur om te klussen, om tot rust te komen, zoals hij zelf zegt. Ik mis dan zo dat hij zijn hart uitstort, dat hij er voor mij is, dat we er samen uit komen. En woensdag gaan we naar therapie, dan breng ik dit ter tafel, doet de therapeut allemaal dit soort voorstellen, praat er samen over, wees open naar je vrouw, verstop je niet en dan vindt hij het weer de uitvinding van de eeuw en gaat hij het voortaan echt zo doen. Tot er zich weer zo'n situatie aandient en hij weer met zijn handen in het haar zit. Hoe hopeloos is dit? Of zie ik het te zwart in? Ik vind het reuzemoeilijk om dit positief te duiden. Ik had zo gehoopt dat met meer positiviteit in zijn leven, het dal waaruit hij aan het opkrabbelen is, hij ook uit zichzelf opener zou worden, meer zou delen. Misschien is mijn verwachting wel te hoog en moet ik daar afscheid van nemen. Dat doet pijn! Want wat blijft er over voor mij? Kan ik hier wel mee leven?
Ik heb er geen antwoorden op. De tijd zal het leren. En misschien ben ik weer te snel, wil ik te vlug. Dat klinkt namelijk ook wel bekend....
De mannen wisten wel van de depressie van manlief, dus vroegen daar ook naar. Met stijgend verbazing heb ik naar manlief zitten luisteren. Hij ging er namelijk heel erg op in, hoe vervelend dat was, hoe eenzaam, hoe moeilijk, hoe heftig en dat hij er moeite mee had dat God dit voor hem in petto had enzenzenz. Ik viel bijna van mijn stoel. Voor mij is het namelijk zo, dat er een behoorlijk verband bestaat tussen de verslaving en het vreemdgaan van manlief en de depressie die daarop volgde. Maar daarover geen woord! Onbegrijpelijk! Er komen mensen met een goed hart en een geloof je pastoraal bezoeken en je laat je niet in je ziel kijken?! Ik kon er niet bij.
Toen hij ook nog eens een heleboel begrip kreeg voor zijn toestand, kwam bij mij wel de stoom uit mijn oren. Ik wist niet wat ik moest doen. Op zulke momenten klap ik dicht. Ik stond in twijfel, moet ik nu wel of niet deze zaak opengooien? Ik riskeer dan de woede van manlief, die zeer summier is in het delen van deze problematiek. Dat wil ik ook respecteren. Aan de andere kant, ik werd hier helemaal niet gerespecteerd! Er werd mij zorg, gebed, hulp onthouden, die ik wel nodig heb! Ik voelde me namelijk niet vrij om het wel te delen en hield me wat op de vlakte.
Nadat de heren waren vertrokken, heb ik het er met manlief over gehad. Hij had er wel over nagedacht, maar vond het te moeilijk om te vertellen. Hij schaamde zich te veel. Dat heb ik nu al zo vaak gehoord! Ik heb hem gezegd dat ik me dat wel kan voorstellen, het is ook absoluut niet mijn bedoeling om hem overal als bad guy neer te zetten, maar we hebben mensen om ons heen nodig, die voor ons bidden, er voor ons zijn! En dat onthoudt hij zichzelf en daarmee mij!
Toen hij dat hoorde, zag ik hem echt instorten. Hij voelde zich een enorme loser en bleef daar maar in rond tobben. Eerder was ik dan voor hem gaan zorgen, hem proberen eruit te halen, hem te redden. Ik leer echter steeds meer dat niet te doen, omdat we anders nooit een gelijkwaardige relatie krijgen en hij geen eigen verantwoordelijkheid hoeft te nemen. Vervolgens verdwijnt hij naar de schuur om te klussen, om tot rust te komen, zoals hij zelf zegt. Ik mis dan zo dat hij zijn hart uitstort, dat hij er voor mij is, dat we er samen uit komen. En woensdag gaan we naar therapie, dan breng ik dit ter tafel, doet de therapeut allemaal dit soort voorstellen, praat er samen over, wees open naar je vrouw, verstop je niet en dan vindt hij het weer de uitvinding van de eeuw en gaat hij het voortaan echt zo doen. Tot er zich weer zo'n situatie aandient en hij weer met zijn handen in het haar zit. Hoe hopeloos is dit? Of zie ik het te zwart in? Ik vind het reuzemoeilijk om dit positief te duiden. Ik had zo gehoopt dat met meer positiviteit in zijn leven, het dal waaruit hij aan het opkrabbelen is, hij ook uit zichzelf opener zou worden, meer zou delen. Misschien is mijn verwachting wel te hoog en moet ik daar afscheid van nemen. Dat doet pijn! Want wat blijft er over voor mij? Kan ik hier wel mee leven?
Ik heb er geen antwoorden op. De tijd zal het leren. En misschien ben ik weer te snel, wil ik te vlug. Dat klinkt namelijk ook wel bekend....
donderdag 13 december 2012
Kerst, lichtjes en feest
En dan is het over twee weken al voorbij! De Kerst! Om eerlijk te zijn, de tijd vliegt! Ik ben druk met werk en studie en weet af en toe nog naar adem te happen...Maar goed, dat heeft me er afgelopen maandag niet van weerhouden om de lichtjes van zolder te halen, dennen takken uit het bos her en der te schikken en buiten de lichtjes om de pergola te winden. Vorig jaar hadden we een boom. Heel gezellig, maar dit jaar doen we het een beetje zuinig aan. Niet dat een boom nu zoveel kost, maar het is wat symbolisch. We sparen voor zonnepanelen en geen kerstboom is hier een bijdrage aan.
Daarnaast twijfelde ik een beetje aan het christelijke gehalte van een boom. Ik ben zeer reformatorisch opgevoed, dus een boom was altijd echt heidens, evenals alle lichtjes, sterren, welke versiering dan ook. Nu moet ik er mijn eigen weg in vinden. Hoe heeft God het bedoeld? Laatst las ik er bij haar een goed stukje over, wat me helemaal hielp in mijn onzekerheid over kerstversiering. Waarom niet? Als symbolische waarde, als welkom, als feest, als uiting van Zijn creativiteit? Nog meer redenen?! Bij deze nog dank je wel, Annemieke!
Manlief was deze week jarig. Zoonlief was er dágen mee bezig en helemaal hyper. Manlief werd de hele dag overladen met knuffels en kusjes. Daarom dat jij jarig bent papa krijg je nu een kusje...echt heel lief! Zaterdag hopen we een feestje te vieren. Eerlijk gezegd zie ik er wat tegen op. Ik ben echt heel moe, mijn darmen blijven me parten spelen en ik heb al maanden last van holte ontstekingen die maar niet over willen gaan. En om dan een huis vol te hebben...ach.. voor manlief is het gezellig en het is maar een middag en een avond.
Met Kerst hebben we eigenlijk nog geen plannen. Familiebezoek zit er voor ons niet in, waardoor het altijd wel wat eenzaam voelt. Niet zielig hoor! Maar veel vrienden zijn bij familie, dus ik verbaas me altijd over die romantische artikelen in tijdschriften waarin mensen lange keukentafels vol met vrienden en familie hebben zitten met Kerst. We hebben meer dan genoeg vrienden, maar Kerst is toch echt een familiefeest en dat wil ik ook niemand afnemen! Met zoonlief is het erg leuk om naar het kinderkerstfeest te gaan. Hij is ook al helemaal bezig met het kindje Jezus. Toen we de kerstverlichting van zolder haalden, juichte hij: Yes! Jezus is geboren!! Ik vind het zo'n wonder om zo'n klein mannetje mee te mogen maken met zo'n vast geloof. Steevast galmt hij elke dag: als je veel van iemand houdt, geef je het mooiste wat je hebt, dat is heel gewoon, omdat God van mensen houdt, gaf hij het mooiste wat hij had, zijn eigen Zoon! En dan zegt hij: hou jij van de Here God, mam, ik vind hem zooooo superlief! Ik koester dat soort momenten!
Daarnaast twijfelde ik een beetje aan het christelijke gehalte van een boom. Ik ben zeer reformatorisch opgevoed, dus een boom was altijd echt heidens, evenals alle lichtjes, sterren, welke versiering dan ook. Nu moet ik er mijn eigen weg in vinden. Hoe heeft God het bedoeld? Laatst las ik er bij haar een goed stukje over, wat me helemaal hielp in mijn onzekerheid over kerstversiering. Waarom niet? Als symbolische waarde, als welkom, als feest, als uiting van Zijn creativiteit? Nog meer redenen?! Bij deze nog dank je wel, Annemieke!
Manlief was deze week jarig. Zoonlief was er dágen mee bezig en helemaal hyper. Manlief werd de hele dag overladen met knuffels en kusjes. Daarom dat jij jarig bent papa krijg je nu een kusje...echt heel lief! Zaterdag hopen we een feestje te vieren. Eerlijk gezegd zie ik er wat tegen op. Ik ben echt heel moe, mijn darmen blijven me parten spelen en ik heb al maanden last van holte ontstekingen die maar niet over willen gaan. En om dan een huis vol te hebben...ach.. voor manlief is het gezellig en het is maar een middag en een avond.
Met Kerst hebben we eigenlijk nog geen plannen. Familiebezoek zit er voor ons niet in, waardoor het altijd wel wat eenzaam voelt. Niet zielig hoor! Maar veel vrienden zijn bij familie, dus ik verbaas me altijd over die romantische artikelen in tijdschriften waarin mensen lange keukentafels vol met vrienden en familie hebben zitten met Kerst. We hebben meer dan genoeg vrienden, maar Kerst is toch echt een familiefeest en dat wil ik ook niemand afnemen! Met zoonlief is het erg leuk om naar het kinderkerstfeest te gaan. Hij is ook al helemaal bezig met het kindje Jezus. Toen we de kerstverlichting van zolder haalden, juichte hij: Yes! Jezus is geboren!! Ik vind het zo'n wonder om zo'n klein mannetje mee te mogen maken met zo'n vast geloof. Steevast galmt hij elke dag: als je veel van iemand houdt, geef je het mooiste wat je hebt, dat is heel gewoon, omdat God van mensen houdt, gaf hij het mooiste wat hij had, zijn eigen Zoon! En dan zegt hij: hou jij van de Here God, mam, ik vind hem zooooo superlief! Ik koester dat soort momenten!
woensdag 5 december 2012
Sinterklaas en sneeuw!!
Heerlijk avondje is gekomen! Zoonlief was heel erg vermoeid van een lange dag. Die begon voor hem bij onze oppas, die trouw elke week oppast als wij naar relatietherapie gaan. Zoonlief had geluk, op de basisschool waar hij volgend jaar heengaat, kwam vanmorgen Sinterklaas! En onze oppas was zo lief hem daar mee naar toe te nemen, ook omdat haar eigen kinderen daarop zitten. Tot onze verbazing hoorden we achteraf dat zoonlief uitgebreid en heel geanimeerd heeft gekletst met Zwarte Piet! En dat terwijl hij zaterdag verstijfd van angst op schoot heeft gezeten! De wonderen zijn de wereld nog niet uit.
We brachten nog een bezoekje aan de huisarts, omdat zoonlief maar blijft kwakkelen met zijn gezondheid. Er moest bloed geprikt worden...aargh...zucht...toch maar gedaan. Ik vind dat echt helemaal niet leuk!! Zoonlief deed het keurig, was erg bang en kondigde al van tevoren aan dat hij echt wel ging huilen. Maar daarna was het leed snel geleden. Nu maar wachten op de uitslag, over een weekje.
Toen was aan het eind van de middag echt de koek op. Dus tijdens het eten hebben we maar ons Sinterklaasavondje gehouden, dat ging nog net! Daarna lag hij prinsheerlijk om 19.00 al in zijn mandje. Na natuurlijk nog even ademloos naar de dikke vlokken sneeuw te hebben gekeken, die sprookjesachtig naar beneden dwarrelden...en daar helaas weer smolten...maar het weerbericht belooft meer! Maandag hadden we al een voorproefje, zoonlief heeft genóten! Ik vind het vooral leuk vanachter het raam. Rasechte koukleum als ik ben, zie ik alweer uit naar de lente!
Met de relatie(therapie) gaat het goed. Na wat strubbelingen over het hebben over de werkelijke reden van onze therapie, namelijk de ontrouw en verslaving van manlief, lijkt het er nu op dat we echt de slag te pakken krijgen....in hoeverre je daarvan kunt spreken in een therapie...:)
Er is nu meer ruimte voor mijn kant van het verhaal, meer ruimte voor het wantrouwen wat het herstel soms blokkeert. De therapeute legde vandaag uit dat er eigenlijk twee wegen zijn, namelijk die van herstel voor de toekomst en herstel over het verleden. Herstel voor de toekomst gaat over opnieuw leren vertrouwen, herstel over het verleden gaat over de pijn, het verdriet, het verraden zijn. Deze twee sporen gaan gelijk op, grijpen ook in elkaar, maar er mag voor beide ruimte zijn. Dat luchtte mij op, ik dacht namelijk dat ik nu gewoon maar verder moest gaan met herstel voor de toekomst. We hebben het even over wat het met mij gedaan heeft, maar vooruit, dat is het verleden, nu op naar de toekomst. Manlief steekt er zo ook wel in. Hij vindt het enorm moeilijk om te kijken naar wat er is gebeurd. Ik heb de neiging om dat over te nemen en mezelf niet zo serieus te nemen. Ik leer met kleine stapjes mezelf serieus te nemen, mijn gevoel serieus te nemen en daar uiteindelijk ook iets mee te doen. Dat voelt echt als groei! En dan wel in de positieve zin!
Manlief voelt zich overigens echt beter. En dat is te merken in de therapie, hij kan veel beter luisteren en de noodzaak van bijvoorbeeld het delen van emoties dringt nu ook echt tot hem door, in tegenstelling tot de afgelopen tijd, waarin het wel een ondoordringbare muur leek. Ik hoop zó dat het doorzet!!
We brachten nog een bezoekje aan de huisarts, omdat zoonlief maar blijft kwakkelen met zijn gezondheid. Er moest bloed geprikt worden...aargh...zucht...toch maar gedaan. Ik vind dat echt helemaal niet leuk!! Zoonlief deed het keurig, was erg bang en kondigde al van tevoren aan dat hij echt wel ging huilen. Maar daarna was het leed snel geleden. Nu maar wachten op de uitslag, over een weekje.
Toen was aan het eind van de middag echt de koek op. Dus tijdens het eten hebben we maar ons Sinterklaasavondje gehouden, dat ging nog net! Daarna lag hij prinsheerlijk om 19.00 al in zijn mandje. Na natuurlijk nog even ademloos naar de dikke vlokken sneeuw te hebben gekeken, die sprookjesachtig naar beneden dwarrelden...en daar helaas weer smolten...maar het weerbericht belooft meer! Maandag hadden we al een voorproefje, zoonlief heeft genóten! Ik vind het vooral leuk vanachter het raam. Rasechte koukleum als ik ben, zie ik alweer uit naar de lente!
Met de relatie(therapie) gaat het goed. Na wat strubbelingen over het hebben over de werkelijke reden van onze therapie, namelijk de ontrouw en verslaving van manlief, lijkt het er nu op dat we echt de slag te pakken krijgen....in hoeverre je daarvan kunt spreken in een therapie...:)
Er is nu meer ruimte voor mijn kant van het verhaal, meer ruimte voor het wantrouwen wat het herstel soms blokkeert. De therapeute legde vandaag uit dat er eigenlijk twee wegen zijn, namelijk die van herstel voor de toekomst en herstel over het verleden. Herstel voor de toekomst gaat over opnieuw leren vertrouwen, herstel over het verleden gaat over de pijn, het verdriet, het verraden zijn. Deze twee sporen gaan gelijk op, grijpen ook in elkaar, maar er mag voor beide ruimte zijn. Dat luchtte mij op, ik dacht namelijk dat ik nu gewoon maar verder moest gaan met herstel voor de toekomst. We hebben het even over wat het met mij gedaan heeft, maar vooruit, dat is het verleden, nu op naar de toekomst. Manlief steekt er zo ook wel in. Hij vindt het enorm moeilijk om te kijken naar wat er is gebeurd. Ik heb de neiging om dat over te nemen en mezelf niet zo serieus te nemen. Ik leer met kleine stapjes mezelf serieus te nemen, mijn gevoel serieus te nemen en daar uiteindelijk ook iets mee te doen. Dat voelt echt als groei! En dan wel in de positieve zin!
Manlief voelt zich overigens echt beter. En dat is te merken in de therapie, hij kan veel beter luisteren en de noodzaak van bijvoorbeeld het delen van emoties dringt nu ook echt tot hem door, in tegenstelling tot de afgelopen tijd, waarin het wel een ondoordringbare muur leek. Ik hoop zó dat het doorzet!!
vrijdag 30 november 2012
Vrije vrijdag
Héhé, eindelijk eens een dagje vrij! Deze week stond boordevol werk, studie en afspraken. Helaas speelden afgelopen weekend mijn darmen ook weer zó op, dat ik me al de hele week beroerd voel. Dat is toch zo vervelend! Maar goed, voor zoveel mogelijk heb ik mijn schema gevolgd en rustig aan gedaan met eten, veel slapen en geen extra afspraken. Zoonlief is ook weer eens verkouden, hij is dat vanaf september al weer elke twee weken. Doordat hij al wat luchtwegproblemen heeft, slaat het ook meteen op zijn longen. Zo sneu! Ik had eigenlijk gehoopt dat het na het verwijderen van zijn keel en neusamandelen, afgelopen voorjaar, zoonlief wat aan zou sterken, maar helaas! We eten ons suf aan vitamientjes, elke week vliegt er zo'n tien kilo aan perssinaasappels doorheen, zijn de kiwi's en mandarijnen niet aan te slepen.
Met manlief gaat het een stuk beter, sinds hij twee weken geleden verhoging van zijn medicatie heeft gekregen. Hij werkt nu vier dagen in de week en is optimistischer dan 'ooit'. Hij zegt zich zelfs weer vrolijk te voelen, dat is echt al heel lang geleden dat ik dat heb gehoord. Ik ben er voorzichtig dankbaar voor. Voorzichtig, omdat het eerder ook een tijdelijke opleving bleek. Maar ik blijf vertrouwen dat het beter zal gaan!!
Morgen gaan we met zoonlief naar Sinterklaas, op mijn werk wordt dat uitgebreid gevierd. Ik ben erg benieuwd wat hij ervan vindt, hij vindt het allemaal wel erg spannend! Ik ben niet zo van hem uitgebreid hierin laten geloven. Ik vind het een leuke traditie en hou die ook in ere, maar niet koste wat het kost. Ik zal niet vertellen dat Sinterklaas niet bestaat, een kind gelooft in wat hij ziet, dus je ziet Sinterklaas, dus hij bestaat. Maar ik vertel hem nu al wel dat Sinterklaas lang geleden leefde en dat we daarom nu nog een feestje hebben. Ik ben benieuwd wat hij dan met Kerst verwacht...hij zal ernstig teleurgesteld zijn dat er dan geen baby is...
In de therapie was er eindelijk ruimte om het over de pijn en de boosheid over de ontrouw van manlief te hebben. Ook bij deze therapeut merkte ik dat het hier weinig over ging, maar bijvoorbeeld wel heel vaak over de depressie van manlief, terwijl ik daar toch behoorlijk verband tussen zie! Vorige week heb ik, na een gesprek met een coach, besloten om meer vasthoudend te zijn wat betreft dit onderwerp, omdat het me echt dwarszit en voor mij heel bepalend is voor het herstel van vertrouwen in onze relatie. Het bleek nog een hele klus te zien, wat ik heel heftig vond. Als vrouw van een man met een s.eksverslaving en uiteindelijk ook vreemdgaan, ben ik heel erg verwaarloosd, niet gezien. Maar dat ik dan vervolgens in een therapie ook weer moet vechten voor openheid over dit onderwerp...dat had ik niet verwacht.
Gelukkig was er uiteindelijk wel de ruimte en kreeg ik ook de erkenning die ik nodig had. Het is ook heel moeilijk om het over dit ondewerp te hebben. Manlief schaamt zich diep en voelt zich onwijs rot erover, wil het daarom het liefst zo snel mogelijk achter zich laten. Ik wil het juist uitdiepen, omdat het me anders blijft hinderen in onze relatie. Bovendien wil ik heel graag dat manlief volledig zal inzien wat hij heeft gedaan. Dat is een behoorlijk hoge verwachting, dat weet ik en waarschijnlijk niet helemaal reeël. Maar ik hoop daar wel op, omdat het dan ook rechtvaardiging voor mij betekent. Misschien klink ik nu heel vaag, maar ik kan niet goed verwoorden wat het doet met jezelf als je zo verraden wordt door degene die je het meest liefhebt. Dat gaat heel ver en heel diep. En zo ver en zo diep is er ook genezing nodig. Dat kan niet allemaal bij manlief vandaan komen, ik zal ook door mijn boosheid, pijn en verdriet heen moeten gaan om zover te komen.
Maar voor nu, geniet ik van het prachtige, koude weer en ga ik vanmiddag lekker met zoonlief naar buiten! Goed weekend allemaal!
Met manlief gaat het een stuk beter, sinds hij twee weken geleden verhoging van zijn medicatie heeft gekregen. Hij werkt nu vier dagen in de week en is optimistischer dan 'ooit'. Hij zegt zich zelfs weer vrolijk te voelen, dat is echt al heel lang geleden dat ik dat heb gehoord. Ik ben er voorzichtig dankbaar voor. Voorzichtig, omdat het eerder ook een tijdelijke opleving bleek. Maar ik blijf vertrouwen dat het beter zal gaan!!
Morgen gaan we met zoonlief naar Sinterklaas, op mijn werk wordt dat uitgebreid gevierd. Ik ben erg benieuwd wat hij ervan vindt, hij vindt het allemaal wel erg spannend! Ik ben niet zo van hem uitgebreid hierin laten geloven. Ik vind het een leuke traditie en hou die ook in ere, maar niet koste wat het kost. Ik zal niet vertellen dat Sinterklaas niet bestaat, een kind gelooft in wat hij ziet, dus je ziet Sinterklaas, dus hij bestaat. Maar ik vertel hem nu al wel dat Sinterklaas lang geleden leefde en dat we daarom nu nog een feestje hebben. Ik ben benieuwd wat hij dan met Kerst verwacht...hij zal ernstig teleurgesteld zijn dat er dan geen baby is...
In de therapie was er eindelijk ruimte om het over de pijn en de boosheid over de ontrouw van manlief te hebben. Ook bij deze therapeut merkte ik dat het hier weinig over ging, maar bijvoorbeeld wel heel vaak over de depressie van manlief, terwijl ik daar toch behoorlijk verband tussen zie! Vorige week heb ik, na een gesprek met een coach, besloten om meer vasthoudend te zijn wat betreft dit onderwerp, omdat het me echt dwarszit en voor mij heel bepalend is voor het herstel van vertrouwen in onze relatie. Het bleek nog een hele klus te zien, wat ik heel heftig vond. Als vrouw van een man met een s.eksverslaving en uiteindelijk ook vreemdgaan, ben ik heel erg verwaarloosd, niet gezien. Maar dat ik dan vervolgens in een therapie ook weer moet vechten voor openheid over dit onderwerp...dat had ik niet verwacht.
Gelukkig was er uiteindelijk wel de ruimte en kreeg ik ook de erkenning die ik nodig had. Het is ook heel moeilijk om het over dit ondewerp te hebben. Manlief schaamt zich diep en voelt zich onwijs rot erover, wil het daarom het liefst zo snel mogelijk achter zich laten. Ik wil het juist uitdiepen, omdat het me anders blijft hinderen in onze relatie. Bovendien wil ik heel graag dat manlief volledig zal inzien wat hij heeft gedaan. Dat is een behoorlijk hoge verwachting, dat weet ik en waarschijnlijk niet helemaal reeël. Maar ik hoop daar wel op, omdat het dan ook rechtvaardiging voor mij betekent. Misschien klink ik nu heel vaag, maar ik kan niet goed verwoorden wat het doet met jezelf als je zo verraden wordt door degene die je het meest liefhebt. Dat gaat heel ver en heel diep. En zo ver en zo diep is er ook genezing nodig. Dat kan niet allemaal bij manlief vandaan komen, ik zal ook door mijn boosheid, pijn en verdriet heen moeten gaan om zover te komen.
Maar voor nu, geniet ik van het prachtige, koude weer en ga ik vanmiddag lekker met zoonlief naar buiten! Goed weekend allemaal!
donderdag 22 november 2012
10000
Tja en dan op zo'n mooie, zonnige dag als vandaag heb ik ineens de 10.000e bezoeker op dit blog! In mei begonnen, dus in een half jaartje tijd. Dat is toch wel bijzonder! Ik ben er stil van. Vergeleken met andere blogs zal dit wel niet zoveel zijn. Bij andere blogs merk ik ook veel meer 'leden' op dan bij mij. Dat zal wel komen door het gevoelige onderwerp waar ik over schrijf, want bezoekers heb ik genoeg! Maar het maakt mij niet uit, je bent welkom om ongezien rond te neuzen of als lid. Geen onderscheid de persoons hier!
Vandaag is het ook tien jaar geleden dat manlief en ik een relatie kregen. Ik kan met het nog goed heugen! Na maanden om elkaar heen draaien, was het dan eindelijk zover, op het Scheveningse strand! Wat een spannende tijd was dat! We waren nog student, in de afstudeerfase, dus zeeën van tijd om aan elkaar te besteden! Telefoongesprekken tot diep in de nacht, kaartjes onder je kussen vinden, brieven sturen, ja wij waren toen nog ouderwets, want geen internet in onze studentenhuizen...
Vanavond maken we er een gezellig avondje van met zoonlief en dit weekend brengen we een paar dagen samen door in Haarlem. Zoonlief gaat dan naar vrienden en kijkt daar al verlangend naar uit!
Vandaag is het ook tien jaar geleden dat manlief en ik een relatie kregen. Ik kan met het nog goed heugen! Na maanden om elkaar heen draaien, was het dan eindelijk zover, op het Scheveningse strand! Wat een spannende tijd was dat! We waren nog student, in de afstudeerfase, dus zeeën van tijd om aan elkaar te besteden! Telefoongesprekken tot diep in de nacht, kaartjes onder je kussen vinden, brieven sturen, ja wij waren toen nog ouderwets, want geen internet in onze studentenhuizen...
Vanavond maken we er een gezellig avondje van met zoonlief en dit weekend brengen we een paar dagen samen door in Haarlem. Zoonlief gaat dan naar vrienden en kijkt daar al verlangend naar uit!
dinsdag 20 november 2012
Eva weekend
Daar ben ik weer! Heerlijk een weekendje weg geweest met vriendinnen in Zandvoort en daarnaast ook nog eens een leuk programma via het blad Eva. We hadden een VIP huisje, wat inhield dat we van alle gemakken voorzien waren. Sauna, vaatwasser, broodjes voor het ontbijt, krantje...super!
Vrijdagavond was er een welkom met Sharon Kips en band, prachtig, zoals die meid kan zingen! Zaterdag hadden we een lezing van Hanneke van Dam die jarenlang in Mongolië heeft gewerkt om het evangelie te verspreiden. Haar verhaal was wat chaotisch, maar ik vond het wel heel mooi dat ze zich zo liet leiden in haar leven. Zo rustig, zo vol overgave aan God. Marijke Kors zorgde regelmatige voor de vrolijke noot, dat vind ik altijd zo leuk, zo'n theaterachtig figuur die de boel dan even te grazen neemt.
Zaterdagmiddag had ik een creatieve workshop, waarin ik een schilderij heb gemaakt. We kregen een zwart doek en moesten daarop tien briefjes plakken met dingen die ons bezighielden en afhielden van leven in het licht. Het thema van het weekend was overigens: Lichter leven en nee, dat ging niet over afvallen! Als we die briefjes hadden opgeplakt, schilderden we eroverheen met wit, rood en roze en hadden we een soort knutselzak gekregen, waarin een Bijbel pagina zat en allerlei knutselfrutsels. Ik had veel op de tien briefjes geschreven over de ontrouw van mijn man, de pijn, de eenzaamheid, de boosheid, het verdriet. Tot mijn stomme verbazing vond ik in de zak een Bijbel pagina van psalm 33! Dat is onze trouwpsalm! Dat was wel heel bijzonder. En ook heel mooi. Confronterend, want ja, ik heb beloofd mijn man trouw te blijven. Hij heeft dat verbroken en we zitten nu in de herstelfase. Maar alles wat met bijvoorbeeld onze trouwdag te maken heeft, vind ik op dit moment best lastig, omdat ik me afvraag of hij het wel echt meende, wel echt van me hield. Dat zijn vragen die me bezig kunnen houden. Ik vond het wel een knipoog van God door me die psalm toe te schuiven. Zo van: ga door op deze weg! Of klink ik nu heel zweverig??
Aan het eind van de conferentie waren er twee vrouwen die een getuigenis gaven over wat de conferentie hen gebracht had. Eén vrouw vertelde dat ze leefde met een geheim, namelijk dat haar man p.orno had gekeken. Door de conferentie was ze hierover open geworden tegen haar vriendinnen. Het trof me dat deze vrouw zei: hij heeft het maar twee weken lang gedaan en nu niet meer... Moet je kijken wat dat al voor een impact heeft! Zoveel schade, zoveel pijn, zoveel geheimen. Ik hoop zo dat er meer openheid over komt! Ik vond het heel dapper van haar. Ik had het zelf echt niet gedurfd, de meeste vriendinnen van mij weten het ook niet. Het is geen geheim, maar het is wel moeilijk om er open over te zijn. Het hoeft ook niet naar iedereen, maar soms zou ik het wel van de daken willen schreeuwen! Omdat er zoveel mannen en vrouwen verstrikt zitten in deze wereld van s.eks, p.orno en allerlei onzedigheid. En het kan zo eenzaam zijn! Iedereen heeft mensen om zich heen nodig, om te troosten, te bemoedigen, er gewoon te zijn! Ik bid voor iedereen die hier mee te maken heeft, dat er openheid en heling zal komen!
Vrijdagavond was er een welkom met Sharon Kips en band, prachtig, zoals die meid kan zingen! Zaterdag hadden we een lezing van Hanneke van Dam die jarenlang in Mongolië heeft gewerkt om het evangelie te verspreiden. Haar verhaal was wat chaotisch, maar ik vond het wel heel mooi dat ze zich zo liet leiden in haar leven. Zo rustig, zo vol overgave aan God. Marijke Kors zorgde regelmatige voor de vrolijke noot, dat vind ik altijd zo leuk, zo'n theaterachtig figuur die de boel dan even te grazen neemt.
Zaterdagmiddag had ik een creatieve workshop, waarin ik een schilderij heb gemaakt. We kregen een zwart doek en moesten daarop tien briefjes plakken met dingen die ons bezighielden en afhielden van leven in het licht. Het thema van het weekend was overigens: Lichter leven en nee, dat ging niet over afvallen! Als we die briefjes hadden opgeplakt, schilderden we eroverheen met wit, rood en roze en hadden we een soort knutselzak gekregen, waarin een Bijbel pagina zat en allerlei knutselfrutsels. Ik had veel op de tien briefjes geschreven over de ontrouw van mijn man, de pijn, de eenzaamheid, de boosheid, het verdriet. Tot mijn stomme verbazing vond ik in de zak een Bijbel pagina van psalm 33! Dat is onze trouwpsalm! Dat was wel heel bijzonder. En ook heel mooi. Confronterend, want ja, ik heb beloofd mijn man trouw te blijven. Hij heeft dat verbroken en we zitten nu in de herstelfase. Maar alles wat met bijvoorbeeld onze trouwdag te maken heeft, vind ik op dit moment best lastig, omdat ik me afvraag of hij het wel echt meende, wel echt van me hield. Dat zijn vragen die me bezig kunnen houden. Ik vond het wel een knipoog van God door me die psalm toe te schuiven. Zo van: ga door op deze weg! Of klink ik nu heel zweverig??
Aan het eind van de conferentie waren er twee vrouwen die een getuigenis gaven over wat de conferentie hen gebracht had. Eén vrouw vertelde dat ze leefde met een geheim, namelijk dat haar man p.orno had gekeken. Door de conferentie was ze hierover open geworden tegen haar vriendinnen. Het trof me dat deze vrouw zei: hij heeft het maar twee weken lang gedaan en nu niet meer... Moet je kijken wat dat al voor een impact heeft! Zoveel schade, zoveel pijn, zoveel geheimen. Ik hoop zo dat er meer openheid over komt! Ik vond het heel dapper van haar. Ik had het zelf echt niet gedurfd, de meeste vriendinnen van mij weten het ook niet. Het is geen geheim, maar het is wel moeilijk om er open over te zijn. Het hoeft ook niet naar iedereen, maar soms zou ik het wel van de daken willen schreeuwen! Omdat er zoveel mannen en vrouwen verstrikt zitten in deze wereld van s.eks, p.orno en allerlei onzedigheid. En het kan zo eenzaam zijn! Iedereen heeft mensen om zich heen nodig, om te troosten, te bemoedigen, er gewoon te zijn! Ik bid voor iedereen die hier mee te maken heeft, dat er openheid en heling zal komen!
donderdag 15 november 2012
Drukke donderdag
Deze week ben ik uithuizig! Dinsdag een lange dag in Den Haag voor werk en pas 's avonds laat thuis, gisteren de hele dag op school in verband met studie. Tegenwoordig ga ik één keer per twee weken naar school, lange dagen van tien tot tien 's avonds, voor de komende twee jaar. Maar wel heel erg leuk! En als ik klaar ben, kan ik nog beter mensen begeleiden....:)
Zoonlief vindt het maar niets, dat ik tegenwoordig twee dagen achter elkaar weg ben, in plaats van dinsdag en donderdag, zoals hij gewend is. Hij vroeg vanmorgen voor de zekerheid of ik wel van plan was bij hem te blijven vandaag....
De arme schat. Hij weet nog niet dat ik het hele weekend weg ben...met wat vriendinnen hoop ik naar het Eva-vriendinnenweekend te gaan. Ik voel me wel een beetje een ontaarde moeder... Maar goed, hij is gewoon bij manlief, gaat naar een kinderfeestje, naar de intocht van Sinterklaas, hij zal me vast niet missen! (Houd ik me voor...)
Manlief is nu naar de psychiater. Zijn klachten verergeren weer. Hij is angstig, denkt dat er iets met ons zal gaan gebeuren, is erg onrustig en voelt zich weer wegzakken. Ik hoop van ganser harte dat er iets gaat werken!! Ik vraag me wel af of ik dan weg moet gaan, dit weekend. Hij gunt het me overigens van harte, maar ik weet ook dat hij er tegenop ziet 2x24 uur voor zoonlief te zorgen. Maar ik laad ook echt weer op van zo'n weekend. Ook belangrijk! Dus ga ik toch. Jullie horen het nog!
Zoonlief vindt het maar niets, dat ik tegenwoordig twee dagen achter elkaar weg ben, in plaats van dinsdag en donderdag, zoals hij gewend is. Hij vroeg vanmorgen voor de zekerheid of ik wel van plan was bij hem te blijven vandaag....
De arme schat. Hij weet nog niet dat ik het hele weekend weg ben...met wat vriendinnen hoop ik naar het Eva-vriendinnenweekend te gaan. Ik voel me wel een beetje een ontaarde moeder... Maar goed, hij is gewoon bij manlief, gaat naar een kinderfeestje, naar de intocht van Sinterklaas, hij zal me vast niet missen! (Houd ik me voor...)
Manlief is nu naar de psychiater. Zijn klachten verergeren weer. Hij is angstig, denkt dat er iets met ons zal gaan gebeuren, is erg onrustig en voelt zich weer wegzakken. Ik hoop van ganser harte dat er iets gaat werken!! Ik vraag me wel af of ik dan weg moet gaan, dit weekend. Hij gunt het me overigens van harte, maar ik weet ook dat hij er tegenop ziet 2x24 uur voor zoonlief te zorgen. Maar ik laad ook echt weer op van zo'n weekend. Ook belangrijk! Dus ga ik toch. Jullie horen het nog!
zaterdag 10 november 2012
Crea bea en ziekenboeg
Zoonlief was deze week behoorlijk verkouden en niet echt lekker. Hij is een echt astma klantje aan het worden, heeftie helaas van mij...en verkoudheid gaat bij hem altijd gepaard met benauwdheid en heel veel gehoest. Soms urenlang hoestbuien waar hij bijna in blijft. Vooral 's nachts bij voorkeur...
Echt heel sneu om zo'n klein mannetje te zien, je kunt, behalve wat pufjes niets doen. Maar het is ook een echte man. Zo kwam hij rond een uur of drie 's nachts onze slaapkamer binnengestommeld dat hij toch zó verkouden was! Voor ik het wist, had hij het grote licht aangedaan. Wat doe je nou, mompelde manlief verstoord. Ik moet toch even in de spiegel kijken hoe verkouden ik ben! was het parmantige antwoord...
Ook vroeg zoonlief of we voor hem wilden bidden. Hij bidt trouw voor allerlei mensen in onze omgeving die ziek zijn, of die beter mogen worden. Dus ik bad voor hem. Ik had amper ' Amen ' gezegd, of hij zei: doe het nog maar een keer, ik voel me nog niet beter! :):)
Manlief was zo goed om twee dagen thuis te blijven bij zoonlief, zodat ik kon werken. Soms is een depressieve man best handig...:) hij werkt niet veel, daardoor ben ik flexibeler! Verder was ik veel in huis bezig. Ik heb een leuke vilthanger gemaakt, die zoonlief meteen ingepikt heeft, ook al is hij knalrood en roze...
Manlief heeft een paar steigerhouten planken in de kamer gezet, zo dicht bij elkaar lijkt het net een luik. Wat nostalgische haakjes eraan en een paar leuke hangers, of straks met kerst wat kerstballen en je hebt weer een leuk item erbij! Zo simpel kan het zijn!
Ik geniet er van om zo praktisch bezig te zijn. Om te creëren. Het geeft me ontspanning en voldoening en ons huis wordt er een thuis door. Lekker bezig zijn geeft mij ook de mogelijkheid wat minder te piekeren. En dat is ook nodig!
Fijn weekend allemaal gewenst!
Echt heel sneu om zo'n klein mannetje te zien, je kunt, behalve wat pufjes niets doen. Maar het is ook een echte man. Zo kwam hij rond een uur of drie 's nachts onze slaapkamer binnengestommeld dat hij toch zó verkouden was! Voor ik het wist, had hij het grote licht aangedaan. Wat doe je nou, mompelde manlief verstoord. Ik moet toch even in de spiegel kijken hoe verkouden ik ben! was het parmantige antwoord...
Ook vroeg zoonlief of we voor hem wilden bidden. Hij bidt trouw voor allerlei mensen in onze omgeving die ziek zijn, of die beter mogen worden. Dus ik bad voor hem. Ik had amper ' Amen ' gezegd, of hij zei: doe het nog maar een keer, ik voel me nog niet beter! :):)
Manlief was zo goed om twee dagen thuis te blijven bij zoonlief, zodat ik kon werken. Soms is een depressieve man best handig...:) hij werkt niet veel, daardoor ben ik flexibeler! Verder was ik veel in huis bezig. Ik heb een leuke vilthanger gemaakt, die zoonlief meteen ingepikt heeft, ook al is hij knalrood en roze...
Manlief heeft een paar steigerhouten planken in de kamer gezet, zo dicht bij elkaar lijkt het net een luik. Wat nostalgische haakjes eraan en een paar leuke hangers, of straks met kerst wat kerstballen en je hebt weer een leuk item erbij! Zo simpel kan het zijn!
Ik geniet er van om zo praktisch bezig te zijn. Om te creëren. Het geeft me ontspanning en voldoening en ons huis wordt er een thuis door. Lekker bezig zijn geeft mij ook de mogelijkheid wat minder te piekeren. En dat is ook nodig!
Fijn weekend allemaal gewenst!
woensdag 7 november 2012
dinsdag 6 november 2012
Muizenplagen en opruiming
Sinds een paar maanden vernemen wij soms een kleine bezoeker op onze zolder. Nou ja, de bezoeker zelf zien we niet, hij of zij laat echter wel wat sporen achter. Of liever gezegd, uitwerpselen...na wat zeer dieronvriendelijke valletjes opgezet te hebben, hebben we toch een paar van deze bezoekers dodelijk weten te treffen. Wat zoonlief de opmerking ontlokte: hij doet het niet meer!
Maar omdat die vallen niet de daadwerkelijk oorzaak aanpakken, hebben wij onszelf maar aangepakt en met veel gezucht en gekreun afgelopen zaterdag de hele zolder ontruimd. Dan kom je nog eens wat tegen. Genoeg muizenmest om de tuin mee te bemesten...yek...smerig! Maar ook allerlei verloren gewaande, Marktplaatsachtige schatten. Want, anderhalf jaar niet gemist...dan kunnen we makkelijk zonder! Die muis moest eens weten wat hij veroorzaakt heeft, een blinkende zolder! Je kunt we op schaatsen, of een boterham van eten...
Zoonlief ontdekte onze trouwfoto's en omdat hij helemaal fan is van trouwen met zijn moeder, waarbij hij in een mooie jurk mag...:) moesten die natuurlijk bekeken worden.
Heftig vond ik het. Wat waren we nog jong, ruim 8 jaar geleden. En hoe gelukkig. En wat zijn we dat nu niet. Wat is er veel gebeurd. Mooie dingen, zoals zoonlief, pijnlijke dingen, zoals ontrouw, veel verdriet, machteloosheid. Ik vind het moeilijk om naar mijn trouwfoto's te kijken en te bedenken dat mijn man daar echt van me hield. Dat lijkt nu ter discussie te staan. Want, hij heeft immers gekozen voor een ander? Hoe waar was het toen? En ja, hij kiest nu weer voor mij, maar ook dat vind ik moeilijk te geloven. Ik kan er zo verdrietig van worden, dat hij voor me heeft gekozen, maar ook weer niet. En ik verlang er zo naar dat hij weer vol voor me gaat. Dat hij eens opruiming houdt in zijn leven!
Ik heb het gevoel alsof manlief weer depressiever wordt. Hij praat bijna niet, slaapt weinig of onrustig, wil niet dieper op dingen ingaan, is rusteloos en kan zich moeilijk concentreren. Ook steekt meteen weer de angel van wantrouwen de kop op: zou hij weer achter internet zitten, of contact hebben met onze oude buurvrouw? Dit is namelijk hetzelfde gedrag. Een paar avonden lang zat hij achter de pc toen ik naar bed ging. Hij zei snel te komen en dat gebeurde ook wel, maar toch denk ik dan: dit kan wel een trigger zijn! Of het begin van! Ik vind dat zo moeilijk los te laten, bespreken met hem is al haast onmogelijk. Hij wordt meteen boos, soms bijna agressief dat ik hem zo durf te wantrouwen. En dan voel ik me weer rot, omdat ik dan denk: waarom vertrouw ik hem niet?
Hij is vorige week begonnen bij een nieuwe therapeut voor gedragstherapie. Hij kwam zeer ontevreden thuis, omdat deze dame niets voor hem deed, hij alles zelf moest doen. Ik was het wel met haar eens, maar dat heb ik maar niet gezegd, ik loop soms zo op eieren! Maar het typeert wel zijn houding. Alles en iedereen moet voor hem zorgen, hem opvangen en dan komt het goed. Nee, dus. Het zit bij hem vanbinnen!
Zoonlief was vandaag ziek en kon daardoor niet naar de kinderopvang. Manlief boodt aan om thuis te blijven, hij had geen afspraken op zijn werk en kon dat ook een andere dag doen. Als ik dan thuis kom, tref ik een man aan die helemaal onrustig is van een dag voor zijn zieke zoon zorgen. Dat is hem echt teveel. Ik vind dat heel heftig. Als dat al niet kan! Ik vind het ook heel moeilijk voor zoonlief. Het lijkt wel alsof alles om manlief draait, terwijl zoonlief nog zo klein is en ook nog ziek! Ik wil dan wel tegen hem schreeuwen: zorg gewoon voor hem!!! Zet jezelf aan de kant!!! Neem de kans, waag de sprong!!! Ik hoop zo dat hij het echt een keer gaat doen. Een keer!
Het is niet allemaal kommer en kwel mensen! Denk dat niet! Vanmorgen had het hier heerlijk gevroren en onderweg naar mijn werk met de Opwekking op Groot Nieuws Radio heb ik genoten van de natuur en de aanwezigheid van God in álles!
Maar omdat die vallen niet de daadwerkelijk oorzaak aanpakken, hebben wij onszelf maar aangepakt en met veel gezucht en gekreun afgelopen zaterdag de hele zolder ontruimd. Dan kom je nog eens wat tegen. Genoeg muizenmest om de tuin mee te bemesten...yek...smerig! Maar ook allerlei verloren gewaande, Marktplaatsachtige schatten. Want, anderhalf jaar niet gemist...dan kunnen we makkelijk zonder! Die muis moest eens weten wat hij veroorzaakt heeft, een blinkende zolder! Je kunt we op schaatsen, of een boterham van eten...
Zoonlief ontdekte onze trouwfoto's en omdat hij helemaal fan is van trouwen met zijn moeder, waarbij hij in een mooie jurk mag...:) moesten die natuurlijk bekeken worden.
Heftig vond ik het. Wat waren we nog jong, ruim 8 jaar geleden. En hoe gelukkig. En wat zijn we dat nu niet. Wat is er veel gebeurd. Mooie dingen, zoals zoonlief, pijnlijke dingen, zoals ontrouw, veel verdriet, machteloosheid. Ik vind het moeilijk om naar mijn trouwfoto's te kijken en te bedenken dat mijn man daar echt van me hield. Dat lijkt nu ter discussie te staan. Want, hij heeft immers gekozen voor een ander? Hoe waar was het toen? En ja, hij kiest nu weer voor mij, maar ook dat vind ik moeilijk te geloven. Ik kan er zo verdrietig van worden, dat hij voor me heeft gekozen, maar ook weer niet. En ik verlang er zo naar dat hij weer vol voor me gaat. Dat hij eens opruiming houdt in zijn leven!
Ik heb het gevoel alsof manlief weer depressiever wordt. Hij praat bijna niet, slaapt weinig of onrustig, wil niet dieper op dingen ingaan, is rusteloos en kan zich moeilijk concentreren. Ook steekt meteen weer de angel van wantrouwen de kop op: zou hij weer achter internet zitten, of contact hebben met onze oude buurvrouw? Dit is namelijk hetzelfde gedrag. Een paar avonden lang zat hij achter de pc toen ik naar bed ging. Hij zei snel te komen en dat gebeurde ook wel, maar toch denk ik dan: dit kan wel een trigger zijn! Of het begin van! Ik vind dat zo moeilijk los te laten, bespreken met hem is al haast onmogelijk. Hij wordt meteen boos, soms bijna agressief dat ik hem zo durf te wantrouwen. En dan voel ik me weer rot, omdat ik dan denk: waarom vertrouw ik hem niet?
Hij is vorige week begonnen bij een nieuwe therapeut voor gedragstherapie. Hij kwam zeer ontevreden thuis, omdat deze dame niets voor hem deed, hij alles zelf moest doen. Ik was het wel met haar eens, maar dat heb ik maar niet gezegd, ik loop soms zo op eieren! Maar het typeert wel zijn houding. Alles en iedereen moet voor hem zorgen, hem opvangen en dan komt het goed. Nee, dus. Het zit bij hem vanbinnen!
Zoonlief was vandaag ziek en kon daardoor niet naar de kinderopvang. Manlief boodt aan om thuis te blijven, hij had geen afspraken op zijn werk en kon dat ook een andere dag doen. Als ik dan thuis kom, tref ik een man aan die helemaal onrustig is van een dag voor zijn zieke zoon zorgen. Dat is hem echt teveel. Ik vind dat heel heftig. Als dat al niet kan! Ik vind het ook heel moeilijk voor zoonlief. Het lijkt wel alsof alles om manlief draait, terwijl zoonlief nog zo klein is en ook nog ziek! Ik wil dan wel tegen hem schreeuwen: zorg gewoon voor hem!!! Zet jezelf aan de kant!!! Neem de kans, waag de sprong!!! Ik hoop zo dat hij het echt een keer gaat doen. Een keer!
Het is niet allemaal kommer en kwel mensen! Denk dat niet! Vanmorgen had het hier heerlijk gevroren en onderweg naar mijn werk met de Opwekking op Groot Nieuws Radio heb ik genoten van de natuur en de aanwezigheid van God in álles!
vrijdag 2 november 2012
Bezuinigingen
Ach ja, laat ik er ook nog een blogje aan wijden...alles en iedereen staat er bol van. Ik zie inmiddels door de bomen het bos niet meer. Maar dat het een stuk krapper gaat worden, daar ben ik van overtuigd. Als tweeverdieners gaan wij behoorlijk wat inleveren. Wat ik dan zo flauw vindt, is dat als ik al de veranderingen bij elkaar optel, we dat financieel net kunnen trekken, maar dat er dan geen ruimte meer overblijft om te sparen, hypotheek verder af te lossen, sparen voor zoonlief voor later, auto onderhoud, goede doelen, investeren in duurzaam wonen, hobby's, sporten, ontspanning enz. Tja zult u denken, er zijn al zoveel mensen die zo leven en wat is belangrijk? Dat vraag ik me ook af. De afgelopen jaren zijn wij goed naar ons bestedingspatroon gaan kijken en in het kader van meer verantwoord leven hebben we heel veel keuzes gemaakt die er voor zorgden dat we relatief veel sparen en relatief sober leven. Relatief, want we zijn wél drie weken in een ander werelddeel geweest met niets anders dan ontspanning op het programma. Verder leven we grotendeels biologisch, maar door goed te kijken wat we precies nodig hebben, is dat niet vreselijk duur. We letten enorm op electra en water gebruik en liggen daardoor ver onder het landelijk gemiddelde voor een gezin van 3 personen. Ik draai maar zo'n 3 keer in de week een was bijvoorbeeld, we hebben energiezuinige apparatuur, zoveel mogelijk spaarlampen en met koken en bakken zijn we creatief in gebruik. We hebben weinig abonnementen en geen televisie, als we kijken, doen we dat via internet. Kortom....we hebben al enorm bezuinigd en ja...daardoor konden we heel veel sparen en dat heeft ons een boel opgeleverd. Dat spaardeel moeten we nu dus in gaan leveren aan bezuinigingen van een overheid die zegt dat dat geen geld gaat opleveren voor onze staatsschuld en leningen aan bijv. Griekenland. (lees: daar komen nog meer bezuinigingen over...)
Misschien komt er nu een betere verdeling tussen draagkracht en draaglast en daar ben ik absoluut voor, maar waar houdt het op? Straks wordt het nog aantrekkelijk voor mij om te stoppen met werken, omdat ons dat geld oplevert! En als er meer mensen zo denken, hoe gaat het dan met de maatschappij, de vergrijzing, de investering in onze jongeren? Ben ik zo pessimistisch? Ik vind het prima om wat meer te betalen, ik vind het alleen jammer dat ik daardoor niet meer kan sparen voor onze toekomst, voor die van zoonlief en voor ons. Want als ik het allemaal mag geloven, betaal ik nu ook veel te veel aan mijn pensioen! Daar moet ik dan zelf voor zorgen, maar weet iemand hoe?!
Geen zorgen voor de dag van morgen, iedere dag heeft genoeg aan zijn eigen kwaad. En zo is het maar net. Kijk naar de leliën op het veld! Ik hoorde pas een prachtige uitleg hiervan. Hij kwam van iemand die bezig was met een neurologische opleiding. Ze zei: als mensen gestresst zijn en we laten ze kijken naar een afbeelding van een bloem, of van de natuur, dan zie je aan de hersenactiviteit dat het rustiger wordt. Is het niet mooi? Een wetenschappelijk bewijs van zo'n mooie levensles van onze God? Kijk naar de leliën op het veld.
Intussen ben ik druk met het gezellig maken in huis. Ik vind het een sport om dat te doen met spullen die ik al heb bijv. een ander verfje te geven. Zo heeft manlief wat steigerhouten planken in de woonkamer gezet en gaat daar nog wat haken aan bevestigen. Daar kan ik dan straks wat kerst spulletjes op kwijt en voor nu ga ik wat letters sjabloneren op het hout. Ook heb ik een raamhanger in de verf gezet, hij hing voor onze voordeur, maar was in zwart, dus niet echt zichtbaar.
Zoonlief doet gezellig mee. Heerlijk zo'n wijsneus om je heen. Vanmorgen vroeg hij: mam, waar is mijn pistolenwater eigenlijk? HUH? Ja, je weet wel, die oranje pistolenwater! Oooh, je bedoelt.,,juist ja, een echt doordenkertje!
Zo zei hij vanmiddag tegen manlief die een stukje brood van zoonlief opat: je moet het nu terugslikken hoor, dat is niet eerlijk!
Ontroerend ook de trouw van zo'n jochie. In onze omgeving hebben we een aantal ernstig zieken en hij bidt trouw elke maaltijd voor ze. Vanavond las ik de geschiedenis van Bartimeüs aan hem voor, die van blind ziende werd gemaakt door Jezus. Dat heet toch een wonder, zei zoonlief. Oooh, dan worden die en die ook weer beter, dan doetie gewoon even een wonder!
Worden als een kind! Geloven als een kind! Ook dat is een wonder!
Misschien komt er nu een betere verdeling tussen draagkracht en draaglast en daar ben ik absoluut voor, maar waar houdt het op? Straks wordt het nog aantrekkelijk voor mij om te stoppen met werken, omdat ons dat geld oplevert! En als er meer mensen zo denken, hoe gaat het dan met de maatschappij, de vergrijzing, de investering in onze jongeren? Ben ik zo pessimistisch? Ik vind het prima om wat meer te betalen, ik vind het alleen jammer dat ik daardoor niet meer kan sparen voor onze toekomst, voor die van zoonlief en voor ons. Want als ik het allemaal mag geloven, betaal ik nu ook veel te veel aan mijn pensioen! Daar moet ik dan zelf voor zorgen, maar weet iemand hoe?!
Geen zorgen voor de dag van morgen, iedere dag heeft genoeg aan zijn eigen kwaad. En zo is het maar net. Kijk naar de leliën op het veld! Ik hoorde pas een prachtige uitleg hiervan. Hij kwam van iemand die bezig was met een neurologische opleiding. Ze zei: als mensen gestresst zijn en we laten ze kijken naar een afbeelding van een bloem, of van de natuur, dan zie je aan de hersenactiviteit dat het rustiger wordt. Is het niet mooi? Een wetenschappelijk bewijs van zo'n mooie levensles van onze God? Kijk naar de leliën op het veld.
Intussen ben ik druk met het gezellig maken in huis. Ik vind het een sport om dat te doen met spullen die ik al heb bijv. een ander verfje te geven. Zo heeft manlief wat steigerhouten planken in de woonkamer gezet en gaat daar nog wat haken aan bevestigen. Daar kan ik dan straks wat kerst spulletjes op kwijt en voor nu ga ik wat letters sjabloneren op het hout. Ook heb ik een raamhanger in de verf gezet, hij hing voor onze voordeur, maar was in zwart, dus niet echt zichtbaar.
Zoonlief doet gezellig mee. Heerlijk zo'n wijsneus om je heen. Vanmorgen vroeg hij: mam, waar is mijn pistolenwater eigenlijk? HUH? Ja, je weet wel, die oranje pistolenwater! Oooh, je bedoelt.,,juist ja, een echt doordenkertje!
Zo zei hij vanmiddag tegen manlief die een stukje brood van zoonlief opat: je moet het nu terugslikken hoor, dat is niet eerlijk!
Ontroerend ook de trouw van zo'n jochie. In onze omgeving hebben we een aantal ernstig zieken en hij bidt trouw elke maaltijd voor ze. Vanavond las ik de geschiedenis van Bartimeüs aan hem voor, die van blind ziende werd gemaakt door Jezus. Dat heet toch een wonder, zei zoonlief. Oooh, dan worden die en die ook weer beter, dan doetie gewoon even een wonder!
Worden als een kind! Geloven als een kind! Ook dat is een wonder!
dinsdag 30 oktober 2012
50!!!!
Nee...ik ben nog lang geen vijftig...dat duurt nog even. Maar ik zag wel dat ik al mijn vijftigste blogbericht heb geplaatst en dat in een half jaar tijd! Dat is toch even het gedenken waard! :)
De tijd vliegt voorbij! Ook sinds vorige week. Schreef ik dat het afgelopen weekend vrouwenconferentie was en ik daar ook bij was, is het nu al weer dinsdag!
De conferentie was heel erg goed. Met 600 vrouwen naar lezingen geluisterd, gebeden, elkaar bemoedigd, gezongen, theater gezien, lol gehad, kortom, fantastisch. Gert Hutten en Jeannette Westerkamp gaven lezingen over het thema: Geef mij inzicht. Vorig jaar was het thema: Wordt vernieuwd en dit was een soort vervolg hierop.
Tja, hoe breng ik zo'n conferentie over? Niet. Dat gaat me niet lukken! Ik vond het wel heel confronterend om weer te leren dat God dóór mij werkt en niet vóór mij. Dat ik heel vaak wel inzicht heb, maar het niet benut en wel blijf wachten op Gods antwoord. Terwijl ik diep vanbinnen dan wel een soort vaag vermoeden heb welke kant ik op moet. Maar dat is vaak niet het antwoord wat ik wil...als ik eerlijk ben... Meestal verlang ik toch dat God antwoord geeft op mijn manier! En als hij dat dan doet, door mij in te fluisteren, sta ik erover heen te tetteren..
Van Jeannette leerde ik: de Heer is hier. Overal waar je komt, overal waar je bent, of je je nu angstig voelt, of happy, zeg maar : de Heer is hier. Hij is namelijk altijd bij ons! En er concreet mee bezig zijn, intensiveert ook het leven met Hem. De Heer is hier.
Dat heb ik ook wel nodig. Vorige week leefde ik denk ik nog op de adrenaline van de reis en de aanstaande conferentie. Nu lijkt het kaarsje een beetje uitgegaan. Ik ben moe, kribbig en zit mezelf in de weg. En manlief moet het nog vaker ontberen, ik heb het gevoel dat hij momenteel niets goed kan doen.
Hoe hard ik ook probeer te denken: kijk eens wat hij allemaal doet en hoe gezellig hij bijv. met zoonlief speelt, het helpt geen zier.
Vanmorgen was ik bij mijn coach en die weet mij altijd goed te raken. Ze had het over onvervuld verlangen. Heb ik het al eerder over gehad. Dat dat ziek maakt enzo. Staat ook in de Bijbel. Jaja. Dat weet ik wel. Ik verlang er zó naar dat manlief eens onbaatzuchtig naar mij luistert. Niet steeds over zichzelf begint, ook als het over mijn moeiten gaat. En dat gebeurt wel steeds. Ik blijf maar het gevoel houden dat ik voor hem moet zorgen, dat is niet alleen een gevoel, het is ook praktijk.
Hij wil graag dat ik altijd vrolijk ben, zijn stemmingen opvang, stabiel ben, structuur aanbreng en wat dies meer zij! En dat ben ik niet! Ik ben een vrouw!! Zijn vrouw!! En hij mag wel eens volwassen worden! En hoe hard hij ook echt zijn best doet...dit lijkt maar geen bodem te krijgen.
En het is nu mijn struggle om die verwachting los te laten en ruimte voor mezelf te nemen in plaats van te blijven hopen en zorgen...daar kan ik wel wat steun bij gebruiken!
De tijd vliegt voorbij! Ook sinds vorige week. Schreef ik dat het afgelopen weekend vrouwenconferentie was en ik daar ook bij was, is het nu al weer dinsdag!
De conferentie was heel erg goed. Met 600 vrouwen naar lezingen geluisterd, gebeden, elkaar bemoedigd, gezongen, theater gezien, lol gehad, kortom, fantastisch. Gert Hutten en Jeannette Westerkamp gaven lezingen over het thema: Geef mij inzicht. Vorig jaar was het thema: Wordt vernieuwd en dit was een soort vervolg hierop.
Tja, hoe breng ik zo'n conferentie over? Niet. Dat gaat me niet lukken! Ik vond het wel heel confronterend om weer te leren dat God dóór mij werkt en niet vóór mij. Dat ik heel vaak wel inzicht heb, maar het niet benut en wel blijf wachten op Gods antwoord. Terwijl ik diep vanbinnen dan wel een soort vaag vermoeden heb welke kant ik op moet. Maar dat is vaak niet het antwoord wat ik wil...als ik eerlijk ben... Meestal verlang ik toch dat God antwoord geeft op mijn manier! En als hij dat dan doet, door mij in te fluisteren, sta ik erover heen te tetteren..
Van Jeannette leerde ik: de Heer is hier. Overal waar je komt, overal waar je bent, of je je nu angstig voelt, of happy, zeg maar : de Heer is hier. Hij is namelijk altijd bij ons! En er concreet mee bezig zijn, intensiveert ook het leven met Hem. De Heer is hier.
Dat heb ik ook wel nodig. Vorige week leefde ik denk ik nog op de adrenaline van de reis en de aanstaande conferentie. Nu lijkt het kaarsje een beetje uitgegaan. Ik ben moe, kribbig en zit mezelf in de weg. En manlief moet het nog vaker ontberen, ik heb het gevoel dat hij momenteel niets goed kan doen.
Hoe hard ik ook probeer te denken: kijk eens wat hij allemaal doet en hoe gezellig hij bijv. met zoonlief speelt, het helpt geen zier.
Vanmorgen was ik bij mijn coach en die weet mij altijd goed te raken. Ze had het over onvervuld verlangen. Heb ik het al eerder over gehad. Dat dat ziek maakt enzo. Staat ook in de Bijbel. Jaja. Dat weet ik wel. Ik verlang er zó naar dat manlief eens onbaatzuchtig naar mij luistert. Niet steeds over zichzelf begint, ook als het over mijn moeiten gaat. En dat gebeurt wel steeds. Ik blijf maar het gevoel houden dat ik voor hem moet zorgen, dat is niet alleen een gevoel, het is ook praktijk.
Hij wil graag dat ik altijd vrolijk ben, zijn stemmingen opvang, stabiel ben, structuur aanbreng en wat dies meer zij! En dat ben ik niet! Ik ben een vrouw!! Zijn vrouw!! En hij mag wel eens volwassen worden! En hoe hard hij ook echt zijn best doet...dit lijkt maar geen bodem te krijgen.
En het is nu mijn struggle om die verwachting los te laten en ruimte voor mezelf te nemen in plaats van te blijven hopen en zorgen...daar kan ik wel wat steun bij gebruiken!
Oud wit en 24 homes
http://24homes.blogspot.nl/2012/10/cadeautjes-van-oud-wit-nieuwe-webshop.html
Klik naar deze link als je ook van 24homes en brocante enzo houdt!! Ik wel!! Al eerder plaatste ik een berichtje over 24homes, enthousiaste meiden met hun hart en hun stijl op de goede plaats! Sinds kort hebben ze ook een te leuke webwinkel en bovendien geeft Claire ook nog eens woontips op Groot Nieuws Radio, elke dinsdagmorgen. Luisteren dus, zo kom je aan leuke woonweetjes!
Klik naar deze link als je ook van 24homes en brocante enzo houdt!! Ik wel!! Al eerder plaatste ik een berichtje over 24homes, enthousiaste meiden met hun hart en hun stijl op de goede plaats! Sinds kort hebben ze ook een te leuke webwinkel en bovendien geeft Claire ook nog eens woontips op Groot Nieuws Radio, elke dinsdagmorgen. Luisteren dus, zo kom je aan leuke woonweetjes!
donderdag 25 oktober 2012
Het gewone leven
En dan is het al weer donderdag! Onze reis lijkt al weer lang geleden en het gewone leven neemt ons weer in beslag. En dat is ook wel weer fijn. Het is goed om weer terug te zijn.
In de vakantie denk ik vaak na over wat er speelt in mijn leven en wat ik verder wil. Dit keer heb ik me als doel gesteld om me de komende tijd meer op ons gezin te richten. Wat ik het afgelopen jaar heb geleerd is dat ik te veel met andere mensen bezig ben geweest, waardoor ik mezelf en mijn gezin wel eens uit het oog verloor. Dat merkte ik vooral doordat ik langzaam maar zeker steeds meer energie verloor en uitgeput raakte. Nu ik steeds vaker, ook door de therapie, stilsta bij wat ik wil, kan en nodig heb, zie ik steeds scherper wat bij mij belangrijk is. Mijn geloof en mijn gezin. Mijn geloof heeft het laatste jaar op een behoorlijk laag pitje gestaan. Ik was zo uitgeput dat er heel veel langs me heen ging. Ik werd niet meer geraakt door de preek, door wat ik las. Vaak wel door muziek of Groot Nieuws Radio. Maar verder voelde ik me heel vlak. Nu merk ik dat er weer wat ruimte komt. Wat meer energie. En dat wil ik wel goed gebruiken!
Naast dit doel heb ik besloten om mezelf beter te verzorgen. Voor mensen die mij 'live' kennen, zal dat een beetje gek doel zijn. Maar ik ben nogal een knieperd, niet voor niets opgegroeid in het Zeeuwse. Echt leuke dingen voor mezelf schieten er vaak bij in. Niet alleen omdat het geld kost, maar vooral omdat ik het mezelf niet waard vind. En dan kan ik wel met jaloezie kijken naar vrouwen die dat wel doen. Dus, nieuw doel, ik ga dat ook doen. Met nog steeds als doel om zo duurzaam mogelijk te leven!
Morgen ga ik naar een vrouwenconferentie. Een beetje onverwacht, want ik had me te laat ingeschreven. Maar op de valreep was er nog plaats. Het thema is: geef mij inzicht.
Nou, daar kan ik wel wat van gebruiken! :) ik heb er zin in. Jullie horen het nog!
In de vakantie denk ik vaak na over wat er speelt in mijn leven en wat ik verder wil. Dit keer heb ik me als doel gesteld om me de komende tijd meer op ons gezin te richten. Wat ik het afgelopen jaar heb geleerd is dat ik te veel met andere mensen bezig ben geweest, waardoor ik mezelf en mijn gezin wel eens uit het oog verloor. Dat merkte ik vooral doordat ik langzaam maar zeker steeds meer energie verloor en uitgeput raakte. Nu ik steeds vaker, ook door de therapie, stilsta bij wat ik wil, kan en nodig heb, zie ik steeds scherper wat bij mij belangrijk is. Mijn geloof en mijn gezin. Mijn geloof heeft het laatste jaar op een behoorlijk laag pitje gestaan. Ik was zo uitgeput dat er heel veel langs me heen ging. Ik werd niet meer geraakt door de preek, door wat ik las. Vaak wel door muziek of Groot Nieuws Radio. Maar verder voelde ik me heel vlak. Nu merk ik dat er weer wat ruimte komt. Wat meer energie. En dat wil ik wel goed gebruiken!
Naast dit doel heb ik besloten om mezelf beter te verzorgen. Voor mensen die mij 'live' kennen, zal dat een beetje gek doel zijn. Maar ik ben nogal een knieperd, niet voor niets opgegroeid in het Zeeuwse. Echt leuke dingen voor mezelf schieten er vaak bij in. Niet alleen omdat het geld kost, maar vooral omdat ik het mezelf niet waard vind. En dan kan ik wel met jaloezie kijken naar vrouwen die dat wel doen. Dus, nieuw doel, ik ga dat ook doen. Met nog steeds als doel om zo duurzaam mogelijk te leven!
Morgen ga ik naar een vrouwenconferentie. Een beetje onverwacht, want ik had me te laat ingeschreven. Maar op de valreep was er nog plaats. Het thema is: geef mij inzicht.
Nou, daar kan ik wel wat van gebruiken! :) ik heb er zin in. Jullie horen het nog!
zondag 21 oktober 2012
Back in town!
Hallo, daar ben ik weer! Drie weken op reis geweest met manlief en zoon. Heerlijk! Terwijl hier de herfst intrad, vierden wij de lente in een land ver onder de evenaar! Gek om nu weer terug te zijn en te zien dat de bomen hun blad verliezen en alle planten verkleuren. Op de één of andere manier had ik dat niet zo ingecalculeerd. Maar goed, de vakantie is voorbij!
Het waren mooie weken, met z'n drietjes! Ook pittig, want het was wel anders dan andere jaren. Er lag nu veel meer tussen ons in en waar we meestal in een vakantie dichterbij elkaar kwamen, was dat nu niet vanzelfsprekend. We waren wel een echt team, manlief reed vooral veel in de auto en ik zorgde voor zoonlief en de route. Hoe burgerlijk, maar effectief! :) Ik vond het wel super om te merken dat manlief meer initiatief nam en aan het regelen sloeg. Daar had ik me wel een een beetje zorgen over gemaakt, maar hij was eigenlijk behoorlijk ontspannen, gezien de afgelopen tijd. En dat is een zegen! Toch merk ik dat hij diepere gesprekken lastig vindt en ook wat uit de weg gaat. Ik mis dan wel het echte contact. Overdag hadden we leuke programma's en reisden veel, maar de avonden worden wel lang als je weinig te bespreken hebt, zoonlief op bed ligt en manlief liever geen 'zware' gesprekken aangaat. Maar goed, we hebben genoeg zware kost te verwerken gehad de afgelopen tijd, dus ontspanning is ook op zijn plaats!
Nu weer terug naar de realiteit! Manlief gaat vanaf deze week weer elke dag werken en ik start een studie van in totaal twee jaar. Dat wordt wel wennen! Eén middag en avond in de twee weken naar school, werken, huwelijkstherapie, moeder zijn...daar zal het de komende tijd vooral over gaan, denk ik!
Ik zag dat ik er een nieuwe volger bij heb, welkom! Ik blijf het bijzonder vinden om zo via blogs mee te kunnen kijken in de levens van anderen! En zo vind ik het ook bijzonder dat mensen dat bij mij doen!
Het waren mooie weken, met z'n drietjes! Ook pittig, want het was wel anders dan andere jaren. Er lag nu veel meer tussen ons in en waar we meestal in een vakantie dichterbij elkaar kwamen, was dat nu niet vanzelfsprekend. We waren wel een echt team, manlief reed vooral veel in de auto en ik zorgde voor zoonlief en de route. Hoe burgerlijk, maar effectief! :) Ik vond het wel super om te merken dat manlief meer initiatief nam en aan het regelen sloeg. Daar had ik me wel een een beetje zorgen over gemaakt, maar hij was eigenlijk behoorlijk ontspannen, gezien de afgelopen tijd. En dat is een zegen! Toch merk ik dat hij diepere gesprekken lastig vindt en ook wat uit de weg gaat. Ik mis dan wel het echte contact. Overdag hadden we leuke programma's en reisden veel, maar de avonden worden wel lang als je weinig te bespreken hebt, zoonlief op bed ligt en manlief liever geen 'zware' gesprekken aangaat. Maar goed, we hebben genoeg zware kost te verwerken gehad de afgelopen tijd, dus ontspanning is ook op zijn plaats!
Nu weer terug naar de realiteit! Manlief gaat vanaf deze week weer elke dag werken en ik start een studie van in totaal twee jaar. Dat wordt wel wennen! Eén middag en avond in de twee weken naar school, werken, huwelijkstherapie, moeder zijn...daar zal het de komende tijd vooral over gaan, denk ik!
Ik zag dat ik er een nieuwe volger bij heb, welkom! Ik blijf het bijzonder vinden om zo via blogs mee te kunnen kijken in de levens van anderen! En zo vind ik het ook bijzonder dat mensen dat bij mij doen!
vrijdag 28 september 2012
Vakantie
Maandag begint onze lang verwachte vakantie naar het verre zuiden! Drie weken zullen we wegblijven en is het ook stil op dit blog. Wij gaan genieten!
Helaas ben ik nog steeds ziek. Ik heb nog steeds veel last van de ontsteking in mijn darmen en heb ik ook nog een holte ontsteking en bronchitis opgelopen. Gewapend met een tas vol medicijnen hoop ik de bacillen te lijf te gaan! Het is daar warmer dan hier, dus ik ga nog even een boost vitamientjes opdoen om de koude winter met al zijn virussen aan te kunnen. Ik voel me echt niet lekker en baal daar enorm van. Het is wel weer een les in loslaten. Wat moet echt nog worden gedaan voor ik ga en wat kan eigenlijk wel blijven liggen? Dat is meer dan ik denk. De wereld vergaat niet als het niet spic en span is.
Deze week heb ik een indrukwekkende roman gelezen van Elisbeth Prentiss. Zij leefde in de 19e eeuw, was christen en schrijver. De sfeer in het boek doet een beetje denken aan de Jane Austen boeken, maar met veel meer diepgang. Het boek 'Verlangen' gaat over een jonge vrouw die ernaar verlangt om te leven uit Christus en daar steeds weer zichzelf in teleurstelt. Uiteindelijk vindt ze rust in God alleen en wordt dat haar leven en sterven. Een heel praktisch geloofsboek, wat goed leest en ook tot denken aanzet!
Elisabeth Prentiss was ook de schrijfster van de hymne: More Love to Thee, o Lord.
Helaas ben ik nog steeds ziek. Ik heb nog steeds veel last van de ontsteking in mijn darmen en heb ik ook nog een holte ontsteking en bronchitis opgelopen. Gewapend met een tas vol medicijnen hoop ik de bacillen te lijf te gaan! Het is daar warmer dan hier, dus ik ga nog even een boost vitamientjes opdoen om de koude winter met al zijn virussen aan te kunnen. Ik voel me echt niet lekker en baal daar enorm van. Het is wel weer een les in loslaten. Wat moet echt nog worden gedaan voor ik ga en wat kan eigenlijk wel blijven liggen? Dat is meer dan ik denk. De wereld vergaat niet als het niet spic en span is.
Deze week heb ik een indrukwekkende roman gelezen van Elisbeth Prentiss. Zij leefde in de 19e eeuw, was christen en schrijver. De sfeer in het boek doet een beetje denken aan de Jane Austen boeken, maar met veel meer diepgang. Het boek 'Verlangen' gaat over een jonge vrouw die ernaar verlangt om te leven uit Christus en daar steeds weer zichzelf in teleurstelt. Uiteindelijk vindt ze rust in God alleen en wordt dat haar leven en sterven. Een heel praktisch geloofsboek, wat goed leest en ook tot denken aanzet!
Elisabeth Prentiss was ook de schrijfster van de hymne: More Love to Thee, o Lord.
More love to thee, O Christ, more love to thee!
Hear thou the prayer I make on bended knee.
This is my earnest plea:
More love, O Christ, to thee;
more love to thee, more love to thee!
Once earthly joy I craved, sought peace and rest;
now thee alone I seek, give what is best.
This all my prayer shall be:
More love, O Christ, to thee;
more love to thee, more love to thee!
Let sorrow do its work, come grief and pain;
sweet are thy messengers, sweet their refrain,
when they can sing with me:
More love, O Christ, to thee;
more love to thee, more love to thee!
Then shall my latest breath whisper thy praise;
This be the parting cry my heart shall raise;
This still its prayer shall be
More love, O Christ, to thee;
more love to thee, more love to thee!
Dat wens ik jullie toe! Tot over drie weken!
dinsdag 25 september 2012
Terugblik
Zaterdag was een spannende dag! 's Morgens vertrokken we al vroeg om zoonlief bij oppas te brengen en daarna richting Kostbaar Vaatwerk, de dag over herstel van vertrouwen in je relatie. Samen met vijftien andere stellen hebben we de hele dag stilgestaan bij wat het doet met je relatie als je partner s.eksverslaafd is (geweest) en hoe je kunt werken aan herstel van je relatie.
Er waren twee dappere stellen die meer vertelden over hun verdriet, worstelingen en pijn, maar ook over het opnieuw elkaar leren vertrouwen, open zijn, eerlijk zijn, kwestbaar zijn. Ongelofelijk veel respect heb ik voor deze mensen, dat ze dat durfden delen!
Ik vond het ook moeilijk. Om herinnerd te worden aan de verslaving en het vreemdgaan van manlief. Dat ik zo gekwetst ben, zo in de steek gelaten, zo bedrogen! Ik denk vaak dat dat nog wel meevalt, maar ik werd er wel weer mee geconfronteerd, door het verdriet te zien bij andere vrouwen en overigens ook bij de mannen, dan lijkt het alsof het pas echt tot me doordringt. Mijn man heeft niet voor mij gekozen, maar voor een andere vrouw. Voor veel andere vrouwen. En niet voor mij.
Er is ook hoop. Want door andere mannen te zien die, al worstelend, zoeken naar bevrijding, vastberaden zijn om nu wél voor hun vrouw te gaan en echt alleen voor hun vrouw, dat vond ik wel heel mooi. Ik kon daardoor ook manlief beter geloven, hij zegt dat heel vaak. Dat hij dit nooit meer wil, maar alleen mij wil, maar het landt niet altijd.
Vorige week in de therapie hadden we het al over alle verdriet die er bij mij zit, dat ik me zo vaak eenzaam en in de steek gelaten voel en niet gezien door hem. In de therapie gebeurde er iets heel moois, hij zág me echt! Door te luisteren, door niet op te lossen, door er voor mij te zien, in plaats van met zichzelf bezit te zijn.
Door de therapie en zaterdag voelde ik veel ruimte voor ons allebei. In plaats van dat we bezig waren met elkaar te overtuigen hoe erg het voor ons allebei was, konden we echt luisteren. Gisteren hadden we weer een therapiesessie, waarover het, 10x raden, weer hierover ging! Emotioneel is het wel, zoveel sessies achter elkaar. Maar het helpt ook echt!
O ja en over de spanning die ik van te voren voelde bij zaterdag, zou ik niet te veel oordelen en hoe zou ik het vinden, dat viel alles mee. Ik zag hele mooie mensen, zowel de vrouwen als de mannen. Je moet maar durven, zo kwetsbaar! Ik kreeg nog twee keer een compliment van vrouwen dat ze me een mooi en leuk mens vonden. Dat maakt me wel verlegen! Ik durf het bijna niet te geloven en wil het dan meteen weer bagatelliseren. Ze kennen me net, denk ik dan, of, mijn haar zat toevallig goed.
Ik heb me voorgenomen om tegen mezelf te zeggen: stop, hou op! Zoonlief leert dat op de kinderopvang om voor zichzelf op te komen. Ik wil wat meer voor mezelf leren opkomen. Kan dat? Dus zeg ik: stop, hou op! Niet bagatelliseren! Geniet van de complimenten!!
Dat ga ik nu dan maar doen.... :)
Er waren twee dappere stellen die meer vertelden over hun verdriet, worstelingen en pijn, maar ook over het opnieuw elkaar leren vertrouwen, open zijn, eerlijk zijn, kwestbaar zijn. Ongelofelijk veel respect heb ik voor deze mensen, dat ze dat durfden delen!
Ik vond het ook moeilijk. Om herinnerd te worden aan de verslaving en het vreemdgaan van manlief. Dat ik zo gekwetst ben, zo in de steek gelaten, zo bedrogen! Ik denk vaak dat dat nog wel meevalt, maar ik werd er wel weer mee geconfronteerd, door het verdriet te zien bij andere vrouwen en overigens ook bij de mannen, dan lijkt het alsof het pas echt tot me doordringt. Mijn man heeft niet voor mij gekozen, maar voor een andere vrouw. Voor veel andere vrouwen. En niet voor mij.
Er is ook hoop. Want door andere mannen te zien die, al worstelend, zoeken naar bevrijding, vastberaden zijn om nu wél voor hun vrouw te gaan en echt alleen voor hun vrouw, dat vond ik wel heel mooi. Ik kon daardoor ook manlief beter geloven, hij zegt dat heel vaak. Dat hij dit nooit meer wil, maar alleen mij wil, maar het landt niet altijd.
Vorige week in de therapie hadden we het al over alle verdriet die er bij mij zit, dat ik me zo vaak eenzaam en in de steek gelaten voel en niet gezien door hem. In de therapie gebeurde er iets heel moois, hij zág me echt! Door te luisteren, door niet op te lossen, door er voor mij te zien, in plaats van met zichzelf bezit te zijn.
Door de therapie en zaterdag voelde ik veel ruimte voor ons allebei. In plaats van dat we bezig waren met elkaar te overtuigen hoe erg het voor ons allebei was, konden we echt luisteren. Gisteren hadden we weer een therapiesessie, waarover het, 10x raden, weer hierover ging! Emotioneel is het wel, zoveel sessies achter elkaar. Maar het helpt ook echt!
O ja en over de spanning die ik van te voren voelde bij zaterdag, zou ik niet te veel oordelen en hoe zou ik het vinden, dat viel alles mee. Ik zag hele mooie mensen, zowel de vrouwen als de mannen. Je moet maar durven, zo kwetsbaar! Ik kreeg nog twee keer een compliment van vrouwen dat ze me een mooi en leuk mens vonden. Dat maakt me wel verlegen! Ik durf het bijna niet te geloven en wil het dan meteen weer bagatelliseren. Ze kennen me net, denk ik dan, of, mijn haar zat toevallig goed.
Ik heb me voorgenomen om tegen mezelf te zeggen: stop, hou op! Zoonlief leert dat op de kinderopvang om voor zichzelf op te komen. Ik wil wat meer voor mezelf leren opkomen. Kan dat? Dus zeg ik: stop, hou op! Niet bagatelliseren! Geniet van de complimenten!!
Dat ga ik nu dan maar doen.... :)
dinsdag 18 september 2012
Herstel van vertrouwen
Zaterdag a.s. hopen we als echtpaar een dag bij te wonen over herstel van vertrouwen in je relatie. Een dag die georganiseerd wordt door Kostbaar Vaatwerk . Als ik deze site niet had gekend en niet deelgenomen had aan het besloten forum wat er is, dan was ik echt nog niet zo ver als ik nu ben!
Wat ben ik dankbaar dat er vrouwen zijn die hun tijd, hun liefde en hun geloof inzetten voor deze site. Er is zoveel onbekendheid, zoveel schaamte, zoveel vragen!
Toen ik een goed jaar geleden van manlief hoorde dat hij vreemd was gegaan en een s.eksverslaving had, ging er een wereld voor me open. Helaas. Liever had ik die wereld niet gekend. Wat is er veel ellende, veel moeite, eenzaamheid, veel pijn, verdriet. Aan beide kanten in relaties. Soms hebben partners geen inzicht in hun problematiek en dat maakt het alleen maar moeilijker. Er zijn vrouwen die worstelen, boos zijn, gekweld, zoekend naar het plan van God. We hebben allemaal één ding gemeen: we zijn vechters. Vechters voor gerechtigheid, eerlijkheid en waarheid. Ik vind het een voorrecht dat ik, door mijn eigen pijn heen, deze vrouwen mag leren kennen.
Ik ben benieuwd naar zaterdag. Dan zal ik forumleden ontmoeten. Spannend is het wel. Het is een dag voor echtparen, dus de mannen zijn er ook bij. Ik hoop dat ik niet te direct zal zijn en ook niet te veroordelend. Daar heb ik nogal eens de neiging toe. Vanuit mijn eigen pijn kan ik dan soms hard zijn. Er zit zoveel wantrouwen in mij! Fijn dat het gaat over herstel van vertrouwen, de tegenhanger ervan!
Vertrouwen herstellen is een hele klus. Gisteravond ging ik voor het eerst weer sporten met een vriendin (voor de trouwe lezer, hardlopen is echt afgeschaft, we proberen nu aquasamba...ja iets met water, dansen en muziek..erg hilarisch voor ons niet echt ritmisch aangelegde dames...). Deze vriendin heeft een jaar geleden aangegeven er eigenlijk niet voor mij te kunnen zijn in mijn pijn en verdriet. Ze vond de problematiek te heftig. Ik heb me erg in de steek gelaten gevoeld en erg eenzaam door die opmerking. Later wilde ze daar wel op terugkomen, maar voor mij was dat toen even een stap te ver. Dus hebben we het besloten om het op een wat mannelijke manier op te lossen, gewoon dingen doen en niet ellenlange analyses en verklaringen zoeken naar wat er mis is gegaan tussen ons. En dat werkt! Langzaam aan merk ik dat ze 'gewend' is geraakt aan wat er met ons aan de hand is. Ik denk dat het gewoon te heftig was voor haar. Dat mag. Ook al doet dat mij pijn, het is hele heftige problematiek. Door gisteravond met haar door te praten over hoe het nu met ons gaat, merkte ik ook dat er in de afgelopen zomer veel tot rust is gekomen in onze relatie.
Ik ben niet meer zo vreselijk boos, ik ben niet meer alleen maar wantrouwend. Ik ben niet meer alleen maar verdrietig. Langzaam aan begint er meer ruimte voor manlief te komen. Begrijpen zal ik het niet, maar ik kan wel meer snappen hoe een s.eksverslaving in elkaar zit. Ik worstel nog steeds met het idee dat manlief zijn verslaving en het houden van mij zo goed kan scheiden. En dat ik dat niet kan. Dat zijn gedrag ook onmiddelijk gevolgen voor mij heeft. Of wat over mij zegt, of hoe het voor mij is. Dat is ook best moeilijk om uit te leggen. Manlief deelt soms zijn moeiten met mij, maar zit er niet op te wachten dat ik dan met hem deel wat het met hem doet. Dan voelt hij zich onmiddelijk veroordeeld. Ik op mijn beurt heb dan het gevoel dat ik er niet toe doe. Cirkel compleet. Op de één of andere manier komen we daar niet uit. Dat is nog voer voor de therapie!
Wat ben ik dankbaar dat er vrouwen zijn die hun tijd, hun liefde en hun geloof inzetten voor deze site. Er is zoveel onbekendheid, zoveel schaamte, zoveel vragen!
Toen ik een goed jaar geleden van manlief hoorde dat hij vreemd was gegaan en een s.eksverslaving had, ging er een wereld voor me open. Helaas. Liever had ik die wereld niet gekend. Wat is er veel ellende, veel moeite, eenzaamheid, veel pijn, verdriet. Aan beide kanten in relaties. Soms hebben partners geen inzicht in hun problematiek en dat maakt het alleen maar moeilijker. Er zijn vrouwen die worstelen, boos zijn, gekweld, zoekend naar het plan van God. We hebben allemaal één ding gemeen: we zijn vechters. Vechters voor gerechtigheid, eerlijkheid en waarheid. Ik vind het een voorrecht dat ik, door mijn eigen pijn heen, deze vrouwen mag leren kennen.
Ik ben benieuwd naar zaterdag. Dan zal ik forumleden ontmoeten. Spannend is het wel. Het is een dag voor echtparen, dus de mannen zijn er ook bij. Ik hoop dat ik niet te direct zal zijn en ook niet te veroordelend. Daar heb ik nogal eens de neiging toe. Vanuit mijn eigen pijn kan ik dan soms hard zijn. Er zit zoveel wantrouwen in mij! Fijn dat het gaat over herstel van vertrouwen, de tegenhanger ervan!
Vertrouwen herstellen is een hele klus. Gisteravond ging ik voor het eerst weer sporten met een vriendin (voor de trouwe lezer, hardlopen is echt afgeschaft, we proberen nu aquasamba...ja iets met water, dansen en muziek..erg hilarisch voor ons niet echt ritmisch aangelegde dames...). Deze vriendin heeft een jaar geleden aangegeven er eigenlijk niet voor mij te kunnen zijn in mijn pijn en verdriet. Ze vond de problematiek te heftig. Ik heb me erg in de steek gelaten gevoeld en erg eenzaam door die opmerking. Later wilde ze daar wel op terugkomen, maar voor mij was dat toen even een stap te ver. Dus hebben we het besloten om het op een wat mannelijke manier op te lossen, gewoon dingen doen en niet ellenlange analyses en verklaringen zoeken naar wat er mis is gegaan tussen ons. En dat werkt! Langzaam aan merk ik dat ze 'gewend' is geraakt aan wat er met ons aan de hand is. Ik denk dat het gewoon te heftig was voor haar. Dat mag. Ook al doet dat mij pijn, het is hele heftige problematiek. Door gisteravond met haar door te praten over hoe het nu met ons gaat, merkte ik ook dat er in de afgelopen zomer veel tot rust is gekomen in onze relatie.
Ik ben niet meer zo vreselijk boos, ik ben niet meer alleen maar wantrouwend. Ik ben niet meer alleen maar verdrietig. Langzaam aan begint er meer ruimte voor manlief te komen. Begrijpen zal ik het niet, maar ik kan wel meer snappen hoe een s.eksverslaving in elkaar zit. Ik worstel nog steeds met het idee dat manlief zijn verslaving en het houden van mij zo goed kan scheiden. En dat ik dat niet kan. Dat zijn gedrag ook onmiddelijk gevolgen voor mij heeft. Of wat over mij zegt, of hoe het voor mij is. Dat is ook best moeilijk om uit te leggen. Manlief deelt soms zijn moeiten met mij, maar zit er niet op te wachten dat ik dan met hem deel wat het met hem doet. Dan voelt hij zich onmiddelijk veroordeeld. Ik op mijn beurt heb dan het gevoel dat ik er niet toe doe. Cirkel compleet. Op de één of andere manier komen we daar niet uit. Dat is nog voer voor de therapie!
vrijdag 14 september 2012
Hier ben ik weer!
Dat is even geleden! Helaas bleek mijn buikgriep geen buikgriep te zijn, maar een vervelende ontsteking in mijn darmen. Ik ben er nog steeds niet helemaal vanaf. Het zou moeten genezen met een kalm dieet (lees soepjes, papjes, wit brood...saai....niet echt opwekkend) en veel rust.
En ja, inmiddels kennen jullie me wel een beetje, dat laatst vind ik lastig! Rust. Wat is dat? Ik ben gewoon bezig! Over 2 weken staat er een leuke vakantie op ons te wachten naar een ander werelddeel, dus er moet gewerkt worden. Aan relaties, in het huishouden, op het werk, in de tuin, er moet opgevoed worden, inkopen gedaan. En ik moet rust. Want ik ben moe, moe, MOE! Bijkomend voordeel van zo'n darmontsteking. Krijg je er gratis bij. En als ik iets naast dat laffe, flauwe, nietszeggende dieet nuttig, moet ik het meteen weer bezuren.
Deze week hadden we in de therapie die manlief en ik volgen weer een sessie die verdacht veel op de vorige leek. Ik had wat opdrachten meegekregen om een wat rustiger schema voor mezelf in te plannen voor de komende maanden en om wat meer met manlief om de tafel te gaan zitten om te bespreken wat er in de agenda staat. Ik ben vaak degene die de planning doet, manlief gedijt er prima bij als ik dat op me neem. Ik wat minder, want het betekent dat ik veel verantwoordelijkheid naar me toe trek en dat 'vergeet' te delen. Dat ik een behoorlijke controlfreak ben komt me dan heel goed uit, ik houd het allemaal onder controle! Toch breekt het me ook op, omdat het me stress geeft.
Vanaf nu heb ik dus de afspraak met manlief dat ik tot januari wekelijks maximaal 3 afspraken inplan. Sporten meegerekend. Dus eigenlijk 2 sociale afspraken. Waaronder ook vergaderingen of dergelijke. Dat valt niet mee! Ik denk wel dat het me meer energie op gaat leveren en ik meer kan leren echt mezelf te zijn, in plaats van anderen te pleasen. Maar ook dat vind ik moeilijk! Ik durf niet goed tegen vriendinnen te zeggen dat ik over 2 maanden tijd voor ze heb, omdat ik het even wat rustiger aan doe. Ik ben bang om ze kwijt te raken, ik ben bang voor hun oordeel. Dus heb ik besloten het gewoon uit te leggen. Want dat maakt het voor de ander ook duidelijker. Hoop ik!
Soms denk ik dat dit blog veel geklaag bevat. Dat is zeker niet mijn bedoeling. Wat jullie zien is reflectie van wat er in mijn binnenste plaatsvindt. En reken maar dat het een bouwput is!
Ik ben deze week weer eens erg bemoedigd door Groot Nieuws Radio. Eerst luisterde ik dinsdag een uitzending van Heilige Huisjes. Daar was Wollie Touwen te gast die een bijzondere hulpverleningspraktijk heeft. Naast dat ze allerlei psychologische opleiding heeft, heeft ze ook opleiding in chrisfulness, de christelijke variant op mindfulness. Mindfulness is een succesvolle vorm van begeleiding binnen de psychologie en psychiatrie. Het maakt mensen meer bewust van zichzelf, eigen bewustzijn en vermogen en helpt ze daardoor hun eigen gids te zijn in het opvangen/voorkomen van problemen. Nadeel voor christenen is dat mindfulness zijn oorsprong heeft in Oosters gedachtegoed en je daardoor negatief beïnvloedt kunt raken in je geloofsleven.
Dit in het kort, wat betekent dat het nogal zwart-wit en kort door de bocht is. Wollie Touwen heeft als christen wel de opleiding gedaan om mindfulness te gaan geven, maar raakte voor haar gevoel steeds verder bij God vandaan en heeft als reactie daarop christfulness ontwikkelt. Dit is gebaseerd op de Bijbel en het christelijk geloof. Dit betekent dat zijn mensen begeleidt in het luisteren naar Gods leiding, het hervinden van zelfvertrouwen en zelf waarde met als basis het kind van God zijn.
Meer kun je lezen op haar website.
Ik werd er door geraakt, omdat het zo waar is. Natuurlijk hebben we zelfvertrouwen nodig, natuurlijk mogen we zelfbewust zijn, maar niet in ons, maar in Christus! Jammer dat de uitzendingen niet terug te luisteren zijn.
Gisteren hoorde ik het lied Mercies in Disguise van Laura Story. Prachtig lied en zo waar!
En ja, inmiddels kennen jullie me wel een beetje, dat laatst vind ik lastig! Rust. Wat is dat? Ik ben gewoon bezig! Over 2 weken staat er een leuke vakantie op ons te wachten naar een ander werelddeel, dus er moet gewerkt worden. Aan relaties, in het huishouden, op het werk, in de tuin, er moet opgevoed worden, inkopen gedaan. En ik moet rust. Want ik ben moe, moe, MOE! Bijkomend voordeel van zo'n darmontsteking. Krijg je er gratis bij. En als ik iets naast dat laffe, flauwe, nietszeggende dieet nuttig, moet ik het meteen weer bezuren.
Deze week hadden we in de therapie die manlief en ik volgen weer een sessie die verdacht veel op de vorige leek. Ik had wat opdrachten meegekregen om een wat rustiger schema voor mezelf in te plannen voor de komende maanden en om wat meer met manlief om de tafel te gaan zitten om te bespreken wat er in de agenda staat. Ik ben vaak degene die de planning doet, manlief gedijt er prima bij als ik dat op me neem. Ik wat minder, want het betekent dat ik veel verantwoordelijkheid naar me toe trek en dat 'vergeet' te delen. Dat ik een behoorlijke controlfreak ben komt me dan heel goed uit, ik houd het allemaal onder controle! Toch breekt het me ook op, omdat het me stress geeft.
Vanaf nu heb ik dus de afspraak met manlief dat ik tot januari wekelijks maximaal 3 afspraken inplan. Sporten meegerekend. Dus eigenlijk 2 sociale afspraken. Waaronder ook vergaderingen of dergelijke. Dat valt niet mee! Ik denk wel dat het me meer energie op gaat leveren en ik meer kan leren echt mezelf te zijn, in plaats van anderen te pleasen. Maar ook dat vind ik moeilijk! Ik durf niet goed tegen vriendinnen te zeggen dat ik over 2 maanden tijd voor ze heb, omdat ik het even wat rustiger aan doe. Ik ben bang om ze kwijt te raken, ik ben bang voor hun oordeel. Dus heb ik besloten het gewoon uit te leggen. Want dat maakt het voor de ander ook duidelijker. Hoop ik!
Soms denk ik dat dit blog veel geklaag bevat. Dat is zeker niet mijn bedoeling. Wat jullie zien is reflectie van wat er in mijn binnenste plaatsvindt. En reken maar dat het een bouwput is!
Ik ben deze week weer eens erg bemoedigd door Groot Nieuws Radio. Eerst luisterde ik dinsdag een uitzending van Heilige Huisjes. Daar was Wollie Touwen te gast die een bijzondere hulpverleningspraktijk heeft. Naast dat ze allerlei psychologische opleiding heeft, heeft ze ook opleiding in chrisfulness, de christelijke variant op mindfulness. Mindfulness is een succesvolle vorm van begeleiding binnen de psychologie en psychiatrie. Het maakt mensen meer bewust van zichzelf, eigen bewustzijn en vermogen en helpt ze daardoor hun eigen gids te zijn in het opvangen/voorkomen van problemen. Nadeel voor christenen is dat mindfulness zijn oorsprong heeft in Oosters gedachtegoed en je daardoor negatief beïnvloedt kunt raken in je geloofsleven.
Dit in het kort, wat betekent dat het nogal zwart-wit en kort door de bocht is. Wollie Touwen heeft als christen wel de opleiding gedaan om mindfulness te gaan geven, maar raakte voor haar gevoel steeds verder bij God vandaan en heeft als reactie daarop christfulness ontwikkelt. Dit is gebaseerd op de Bijbel en het christelijk geloof. Dit betekent dat zijn mensen begeleidt in het luisteren naar Gods leiding, het hervinden van zelfvertrouwen en zelf waarde met als basis het kind van God zijn.
Meer kun je lezen op haar website.
Ik werd er door geraakt, omdat het zo waar is. Natuurlijk hebben we zelfvertrouwen nodig, natuurlijk mogen we zelfbewust zijn, maar niet in ons, maar in Christus! Jammer dat de uitzendingen niet terug te luisteren zijn.
Gisteren hoorde ik het lied Mercies in Disguise van Laura Story. Prachtig lied en zo waar!
We pray for blessings
We pray for peace
Comfort for family, protection while we sleep
We pray for healing, for prosperity
We pray for Your mighty hand to ease our suffering
All the while, You hear each spoken need
Yet love us way too much to give us lesser things
'Cause what if Your blessings come through raindrops
What if Your healing comes through tears
What if a thousand sleepless nights
Are what it takes to know You're near
What if trials of this life are Your mercies in disguise
We pray for wisdom
Your voice to hear
And we cry in anger when we cannot feel You near
We doubt Your goodness, we doubt Your love
As if every promise from Your Word is not enough
All the while, You hear each desperate plea
And long that we have faith to believe
'Cause what if Your blessings come through raindrops
What if Your healing comes through tears
What if a thousand sleepless nights
Are what it takes to know You're near
And what if trials of this life are Your mercies in disguise
When friends betray us
When darkness seems to win
We know that pain reminds this heart
That this is not, this is not our home
It's not our home
'Cause what if Your blessings come through raindrops
What if Your healing comes through tears
And what if a thousand sleepless nights
Are what it takes to know You're near
What if my greatest disappointments
Or the aching of this life
Is the revealing of a greater thirst this world can't satisfy
And what if trials of this life
The rain, the storms, the hardest nights
Are Your mercies in disguise
We pray for peace
Comfort for family, protection while we sleep
We pray for healing, for prosperity
We pray for Your mighty hand to ease our suffering
All the while, You hear each spoken need
Yet love us way too much to give us lesser things
'Cause what if Your blessings come through raindrops
What if Your healing comes through tears
What if a thousand sleepless nights
Are what it takes to know You're near
What if trials of this life are Your mercies in disguise
We pray for wisdom
Your voice to hear
And we cry in anger when we cannot feel You near
We doubt Your goodness, we doubt Your love
As if every promise from Your Word is not enough
All the while, You hear each desperate plea
And long that we have faith to believe
'Cause what if Your blessings come through raindrops
What if Your healing comes through tears
What if a thousand sleepless nights
Are what it takes to know You're near
And what if trials of this life are Your mercies in disguise
When friends betray us
When darkness seems to win
We know that pain reminds this heart
That this is not, this is not our home
It's not our home
'Cause what if Your blessings come through raindrops
What if Your healing comes through tears
And what if a thousand sleepless nights
Are what it takes to know You're near
What if my greatest disappointments
Or the aching of this life
Is the revealing of a greater thirst this world can't satisfy
And what if trials of this life
The rain, the storms, the hardest nights
Are Your mercies in disguise
zondag 2 september 2012
Zieke zondag
Schreef ik eerder deze week dat ik zondag wel op te vegen zou zijn door mijn drukke programma, mijn lichaam liet het eerder afweten. Tijdens een uitje van mijn werk werd ik ziek...buikgriep...wat voelde ik me beroerd! Meteen maar naar huis gegaan, maar moest nog wel 3 kwartier in de auto...hell of a job...wat was ik blij dat ik thuis was!
Gelukkig gaat het nu iets beter, ik ben er nog niet, maar ik voel me niet meer zo beroerd als vrijdag. Vooral veel paracetamol en niet te veel eten. Ik word omringd door goede zorgen. Zoonlief vraagt om het kwartier of het wel gaat en of ik al beter ben, ik krijg een heleboel omhelzingen en kusjes van hem. Manlief doet zijn best, maar het kost hem een heleboel energie en moeite. Hij had donderdag en vrijdag al de zorg voor zoonlief alleen, nu wordt dat nog eens verlengd. Manlief vindt het moeilijk als ik ziek ben. Hij is de laatste tijd erg bang dat ik zal overlijden, of hem in de steek zal laten. Dat speelt dan in zo'n weekend door zijn hoofd en verlamt hem. Ik kan er nu niet zo goed tegen en zeg dan al snel: tjonge, mag ik ook eens ziek zijn?! Wat dan weer zorgt voor een conflict, omdat hij vindt dat hij niet bij mij terecht kan met zijn moeilijkheden. Zucht. Ik kan mijn gedachten dan misschien wel beter inslikken, maar ik ben toch ook maar een mens! En niet zijn hulpverlener! Het doet ook wat met mij. Ik laat het nu maar rusten, ik heb er de energie niet voor. Het bepaalt me wel weer bij hoe ons gezin momenteel functioneert en boe ik manlief mis. Als mijn draagkracht even wat minder is, blijkt hoe weinig hij heeft. Hij baalt er zelf enorm van, voelt zich dan ook schuldig en veroordeeld door mijn opmerkingen, ingewikkeld hé!
Zoonlief had nog een briljante opmerking vandaag, hij plantte nogal stevig zijn elleboog in mijn toch al gevoelige buik, dus ik riep: auw!!! Waar doet het pijn? Informeerde hij geschrokken. Je zette je elleboog in mijn buik! O, zal ik hem er dan even uithalen? Waar zit hij dan? Ik zie hem niet! :)
Gelukkig gaat het nu iets beter, ik ben er nog niet, maar ik voel me niet meer zo beroerd als vrijdag. Vooral veel paracetamol en niet te veel eten. Ik word omringd door goede zorgen. Zoonlief vraagt om het kwartier of het wel gaat en of ik al beter ben, ik krijg een heleboel omhelzingen en kusjes van hem. Manlief doet zijn best, maar het kost hem een heleboel energie en moeite. Hij had donderdag en vrijdag al de zorg voor zoonlief alleen, nu wordt dat nog eens verlengd. Manlief vindt het moeilijk als ik ziek ben. Hij is de laatste tijd erg bang dat ik zal overlijden, of hem in de steek zal laten. Dat speelt dan in zo'n weekend door zijn hoofd en verlamt hem. Ik kan er nu niet zo goed tegen en zeg dan al snel: tjonge, mag ik ook eens ziek zijn?! Wat dan weer zorgt voor een conflict, omdat hij vindt dat hij niet bij mij terecht kan met zijn moeilijkheden. Zucht. Ik kan mijn gedachten dan misschien wel beter inslikken, maar ik ben toch ook maar een mens! En niet zijn hulpverlener! Het doet ook wat met mij. Ik laat het nu maar rusten, ik heb er de energie niet voor. Het bepaalt me wel weer bij hoe ons gezin momenteel functioneert en boe ik manlief mis. Als mijn draagkracht even wat minder is, blijkt hoe weinig hij heeft. Hij baalt er zelf enorm van, voelt zich dan ook schuldig en veroordeeld door mijn opmerkingen, ingewikkeld hé!
Zoonlief had nog een briljante opmerking vandaag, hij plantte nogal stevig zijn elleboog in mijn toch al gevoelige buik, dus ik riep: auw!!! Waar doet het pijn? Informeerde hij geschrokken. Je zette je elleboog in mijn buik! O, zal ik hem er dan even uithalen? Waar zit hij dan? Ik zie hem niet! :)
woensdag 29 augustus 2012
Woensdag
En dan is het al weer woensdag! We hebben al zoveel gedaan dat het net lijkt of er al een week voorbij is! Maandag heerlijk uit eten geweest. Wat kan ik daarvan genieten! Het was ook wel echte verwennerij, 4 gangen en 6 amuses! Tongstrelende gerechten zoals rode mul, garnalenbisque, komkommermousse, kalfslenden, frambozenmousse, spongecake? Het water loopt me al weer in de mond! Zoonlief was ernstig verontwaardigd dat hij werd achtergelaten bij de oppas. Maar ik vind een restaurant ook heel leuk hoor mam!
Gisteren had ik een dagje vrij, omdat ik deze week ook op vrijdag werk. Zoonlief ging naar de kinderopvang en wij gingen naar de tuincentra, op zoek naar planten voor de helft van de prijs. We zijn nu 3 frambozenstruiken, een bosbes, 2 clematissen, een wingerd en een hop rijker! En laat ik nu een heerlijke canadese loungestoel zien! Ruim 140 euro moestie nieuw kosten, maar er hing een bordje aan: tegen elk aannemelijk bod. Hij zag er enigzins beduimeld uit, dus zei ik tegen manlief: als je nu eens 25 euro biedt? (jaja, daar gebruik ik mijn man voor, ik ben een echte schijterd) Manlief verklaarde me voor gek, maar wilde het voor mij wel doen. Met voetenbank vroeg de verkoper, dus de moed zonk me al in de schoenen, hoe had ik het in mijn hoofd gehaald zo laag te bieden! O, dat is goed antwoordde manlief. Dan is hij voor u meneer! We waren wat verbouwereerd en het eerste wat ik toen dacht was: ik had 15 euro moeten bieden! Hoe ondankbaar kun je zijn!! De stoel paste niet eens in de auto, daar hadden we natuurlijk niet over nagedacht, maar na enig schroefwerk togen we opgetogen huiswaarts! Gisteren meteen in de lak gezet, zodat hij nu staat te pronken in de achtertuin. Zoonlief vond het een mooie stoel, maar vroeg zich af waarom er een glijbaan aan vast zat...de logica van een kind :)
Vandaag opnieuw wintergroenten gezaaid, wortels geoogst en tomaten. Heerlijk buitenweer was het! Ramen gezeemd, want nog allerlei terpentine resten na ons verfavontuur. En morgen en vrijdag weer aan het werk. Ik heb bomvolle dagen, waar ik wel tegenop zie. Zolang ik maar bezig ben in huis en tuin, niet te veel stil zit, voel ik me prima. Maar zodra ik me veel met anderen bezig moet houden, of er voor anderen moet zijn, veel moet nadenken, dan voel ik me zo onrustig en moe! Het is ook niet niks wat er op onze schouders rust en het liefst ga ik maar door. Aard van het beestje...
Zaterdag hebben we ook nog gemeentedag met onze kerk. Ik denk dat ik zondag wel op te vegen ben. Maar goed, rustig aan, dan breekt het lijntje niet en ik kan teren op de gezellige dagen die achter ons liggen!
Gisteren had ik een dagje vrij, omdat ik deze week ook op vrijdag werk. Zoonlief ging naar de kinderopvang en wij gingen naar de tuincentra, op zoek naar planten voor de helft van de prijs. We zijn nu 3 frambozenstruiken, een bosbes, 2 clematissen, een wingerd en een hop rijker! En laat ik nu een heerlijke canadese loungestoel zien! Ruim 140 euro moestie nieuw kosten, maar er hing een bordje aan: tegen elk aannemelijk bod. Hij zag er enigzins beduimeld uit, dus zei ik tegen manlief: als je nu eens 25 euro biedt? (jaja, daar gebruik ik mijn man voor, ik ben een echte schijterd) Manlief verklaarde me voor gek, maar wilde het voor mij wel doen. Met voetenbank vroeg de verkoper, dus de moed zonk me al in de schoenen, hoe had ik het in mijn hoofd gehaald zo laag te bieden! O, dat is goed antwoordde manlief. Dan is hij voor u meneer! We waren wat verbouwereerd en het eerste wat ik toen dacht was: ik had 15 euro moeten bieden! Hoe ondankbaar kun je zijn!! De stoel paste niet eens in de auto, daar hadden we natuurlijk niet over nagedacht, maar na enig schroefwerk togen we opgetogen huiswaarts! Gisteren meteen in de lak gezet, zodat hij nu staat te pronken in de achtertuin. Zoonlief vond het een mooie stoel, maar vroeg zich af waarom er een glijbaan aan vast zat...de logica van een kind :)
Vandaag opnieuw wintergroenten gezaaid, wortels geoogst en tomaten. Heerlijk buitenweer was het! Ramen gezeemd, want nog allerlei terpentine resten na ons verfavontuur. En morgen en vrijdag weer aan het werk. Ik heb bomvolle dagen, waar ik wel tegenop zie. Zolang ik maar bezig ben in huis en tuin, niet te veel stil zit, voel ik me prima. Maar zodra ik me veel met anderen bezig moet houden, of er voor anderen moet zijn, veel moet nadenken, dan voel ik me zo onrustig en moe! Het is ook niet niks wat er op onze schouders rust en het liefst ga ik maar door. Aard van het beestje...
Zaterdag hebben we ook nog gemeentedag met onze kerk. Ik denk dat ik zondag wel op te vegen ben. Maar goed, rustig aan, dan breekt het lijntje niet en ik kan teren op de gezellige dagen die achter ons liggen!
maandag 27 augustus 2012
Beslommeringen
Vandaag was ik een echte huisvrouw. Volgens onderzoek op nu.nl zijn die echt aan het uitsterven, dus ik heb vandaag maar eens de stoute schoenen aangetrokken en gekeken of ik het nog kon. En ja hoor. Ramen gezeemd, spinnen verwijderd, keuken geschrobd, badkamer geschrobd, en nog een heleboel dingen waar ik niet echt voorkeur voor heb... Maar de klus is geklaard, het huis ruikt weer heerlijk en vanavond gaan we uit eten! Het is deze week Restaurantweek, je kunt dan voor weinig in goede restaurants eten. We doen al een paar jaar mee en hebben al heel wat restaurants gezien die normaal gesproken boven ons budget vallen. Deze keer gaan we in een restaurant met een heuse Michelinster. Ik ben benieuwd!
Met manlief gaat het minder. Hij is inmiddels gestopt met medicatie, omdat hij alleen nog maar bezig was met de dood. Behoorlijk scary en ik maakte me dan ook behoorlijk zorgen. Nu gaat het wat beter, maar staat hij weer op een nieuwe wachtlijst van ongeveer 8 weken...hoe lang kan een mens wachten!
Ik word er moe van en vind het wel erg lang duren. Morgen is het een jaar geleden dat manlief alles opgebiecht heeft. En kijk waar we nu zijn. Het schiet nog voor geen meter op. Ik wil gewoon dat het vooruit gaat! Ik vind het moeilijk om geduld en begrip op te brengen. Ik wil gewoon wat meer positiviteit! Dat lijkt me heerlijk, dat ik niet alleen de kar hoef te trekken. Dat ik mijn verhaal ook eens bij hem kwijt kan. Maar goed, nog maar even doorbijten.
Nu eerst lekker eten! Dat doet een mens ook goed!
Met manlief gaat het minder. Hij is inmiddels gestopt met medicatie, omdat hij alleen nog maar bezig was met de dood. Behoorlijk scary en ik maakte me dan ook behoorlijk zorgen. Nu gaat het wat beter, maar staat hij weer op een nieuwe wachtlijst van ongeveer 8 weken...hoe lang kan een mens wachten!
Ik word er moe van en vind het wel erg lang duren. Morgen is het een jaar geleden dat manlief alles opgebiecht heeft. En kijk waar we nu zijn. Het schiet nog voor geen meter op. Ik wil gewoon dat het vooruit gaat! Ik vind het moeilijk om geduld en begrip op te brengen. Ik wil gewoon wat meer positiviteit! Dat lijkt me heerlijk, dat ik niet alleen de kar hoef te trekken. Dat ik mijn verhaal ook eens bij hem kwijt kan. Maar goed, nog maar even doorbijten.
Nu eerst lekker eten! Dat doet een mens ook goed!
maandag 20 augustus 2012
Bramendolheid
Hoeveel bramen kan een mens hebben?! Na een heerlijk dagje strand hebben we bij mijn ouders bramen geplukt. In een uurtje 2 grote bouwemmers vol. En dat was denk ik nog niet de helft van wat er is blijven hangen. Wij blij! Want wij houden van bramen! En jam! En vooral een combi van die twee. We waren pas rond 11 uur thuis, snel nog alle bramen tot sap gedraaid, na een lange reis in die hitte waren ze nergens anders geschikt voor. Vanmorgen sap gekookt en jam gemaakt. Door de jam heb ik munt gedaan, een frisse twist! Dus nu zijn we 18 potten jam en 3 liter sap verder. Beetje veel voor ons drietjes, maar ik vind het ook altijd leuk om weg te geven, daar kan ik nog wel even mee vooruit.
Zoonlief ging vanmorgen naar het consultatiebureau. Braaf gemeten, gewogen, blokjes gestapeld, rechte lijnen getekend ( doetie thuis nooit!!!), oogtest gedaan en helemaal goed bevonden. Hij blijft aan de magere kant, het is en blijft een mager ribbenkastje. Maar ach, hij groeit weer en dat is wel eens anders geweest! Daarna vanmiddag ook nog naar de tandarts en ook daar gedroeg hij zich voorbeeldig en had een prima gebit. Wat een zegeningen!
Met manlief gaat het wat minder. Hij voelt zich niet goed, is apatisch, vlak en angstig. Waarschijnlijk een bijwerking van de medicatie, het zou binnen nu en een week wel wat beter moeten gaan, maar daar heeft hij nu weinig aan. Hij had zo zijn hoop op de medicijnen gesteld, dat dit hem nu vies tegenvalt. Zelf zegt hij dat hij geen kracht meer heeft om dan ook nog hier door heen te moeten. Ik probeer hem maar wat moed in te spreken en op te beuren, maar erg veel zin heeft het niet. Ik maak me wel zorgen om hem, maar gelukkig heeft hij donderdag weer een afspraak met zijn psych, zodat hij het kan bespreken.
Zoonlief ging vanmorgen naar het consultatiebureau. Braaf gemeten, gewogen, blokjes gestapeld, rechte lijnen getekend ( doetie thuis nooit!!!), oogtest gedaan en helemaal goed bevonden. Hij blijft aan de magere kant, het is en blijft een mager ribbenkastje. Maar ach, hij groeit weer en dat is wel eens anders geweest! Daarna vanmiddag ook nog naar de tandarts en ook daar gedroeg hij zich voorbeeldig en had een prima gebit. Wat een zegeningen!
Met manlief gaat het wat minder. Hij voelt zich niet goed, is apatisch, vlak en angstig. Waarschijnlijk een bijwerking van de medicatie, het zou binnen nu en een week wel wat beter moeten gaan, maar daar heeft hij nu weinig aan. Hij had zo zijn hoop op de medicijnen gesteld, dat dit hem nu vies tegenvalt. Zelf zegt hij dat hij geen kracht meer heeft om dan ook nog hier door heen te moeten. Ik probeer hem maar wat moed in te spreken en op te beuren, maar erg veel zin heeft het niet. Ik maak me wel zorgen om hem, maar gelukkig heeft hij donderdag weer een afspraak met zijn psych, zodat hij het kan bespreken.
donderdag 16 augustus 2012
Ontspanning
Mensen, het is tijd voor ontspanning! Kijk eens naar buiten! Wat een heerlijk weekend staat er voor de deur! Ik geniet met volle teugen. Was het vandaag eigenlijk mijn werkdag, ik heb hem wat ingekort om nog wat te genieten! Ik kan inmiddels geen verf meer zien, terwijl we alleen de begane grond afhebben. Maar na alle kozijnen en een houten uitbouw van zo'n 20 vierkante verfmeters vier keer van dichtbij bewonderd te hebben, ben ik er klaar mee. Het is goed voor nu.
Ook de courgetteplant moet het loodje leggen. Hij heeft lang genoeg de kans gehad om te presteren en hij staat allerlei andere zaaisels danig in de weg. Dus ondanks dat hij nog bloemen aanmaakt en er springlevend uitziet, weg ermee! De tomaten groeien lustig voort, dat worden heel wat pastasauzen! Yammie!
Morgen vertrekken we richting het Zeeuwse voor familiebezoek. En om mijn ouders te verlossen van de enorme hoeveelheid bramen die ze hebben. Dat wordt jam en sap maken! Een heerlijk bramentaartje zal niet ontbreken op ons menu voor komende week. Zaterdag nog een heerlijke stranddag voor de boeg, de eerste keer voor zoonlief! Vorig jaar was het niet warm genoeg en het jaar daarvoor geloof ik ook. Hij zal het fantastisch vinden, alles met water vindt hij helemaal geweldig.
Ik wil jullie nog trakteren op een wondermooie conversatie met hem.
' Mam, is de oma van Jan ( buurjongen) verstorven?'
' Ja, de oma van Jan is gestorven'
' Is ze naar de Heere Jezus?'
' Dat denk ik wel.'
' Is Jan nu verdrietig?'
' Ja'
Een paar uur later
' Mam, mam, mam!!!'
' Wat is er?'
' De oma van Jan is teruggekomen uit de hemel! Ze staat in de tuin bij Jan!'
' Nee, dat is een andere oma'
' O'
Nog een paar uur later
' Mam'
Diepe zucht
' Ik wil zó graag naar de Heere Jezus, even kijken daar!'
' O, maar dat wil ik niet hoor, dan ga ik je missen!'
' Maar dan kom ik meteen weer terug, alleen maar kijken mam!'
' Lieverd, dat kan echt niet, jammer hé?'
' Ja!!!'
Weer een paar uur later
' Mam, mag ik met een lege fles in de tuin gooien?'
' Waarom?'
' Dan gooi ik hem zó naar de Heere Jezus!'
En dan staat er een peuter een kwartier lang zeer ingespannen zijn lege fles in de lucht te gooien en te roepen: ' ziet u hem Heere Jezus, deze fles komt naar u toe! Daar istie! Bijna! Het lukt niet! Kom op! Je kunt het! Niet bang zijn, ga er maar naar toe!'
Ik ben er maar niet tussengekomen. Sommige gesprekken moet je gewoon maar laten gaan en er van genieten. En hopen dat de buurt dat ook doet...
Ook de courgetteplant moet het loodje leggen. Hij heeft lang genoeg de kans gehad om te presteren en hij staat allerlei andere zaaisels danig in de weg. Dus ondanks dat hij nog bloemen aanmaakt en er springlevend uitziet, weg ermee! De tomaten groeien lustig voort, dat worden heel wat pastasauzen! Yammie!
Morgen vertrekken we richting het Zeeuwse voor familiebezoek. En om mijn ouders te verlossen van de enorme hoeveelheid bramen die ze hebben. Dat wordt jam en sap maken! Een heerlijk bramentaartje zal niet ontbreken op ons menu voor komende week. Zaterdag nog een heerlijke stranddag voor de boeg, de eerste keer voor zoonlief! Vorig jaar was het niet warm genoeg en het jaar daarvoor geloof ik ook. Hij zal het fantastisch vinden, alles met water vindt hij helemaal geweldig.
Ik wil jullie nog trakteren op een wondermooie conversatie met hem.
' Mam, is de oma van Jan ( buurjongen) verstorven?'
' Ja, de oma van Jan is gestorven'
' Is ze naar de Heere Jezus?'
' Dat denk ik wel.'
' Is Jan nu verdrietig?'
' Ja'
Een paar uur later
' Mam, mam, mam!!!'
' Wat is er?'
' De oma van Jan is teruggekomen uit de hemel! Ze staat in de tuin bij Jan!'
' Nee, dat is een andere oma'
' O'
Nog een paar uur later
' Mam'
Diepe zucht
' Ik wil zó graag naar de Heere Jezus, even kijken daar!'
' O, maar dat wil ik niet hoor, dan ga ik je missen!'
' Maar dan kom ik meteen weer terug, alleen maar kijken mam!'
' Lieverd, dat kan echt niet, jammer hé?'
' Ja!!!'
Weer een paar uur later
' Mam, mag ik met een lege fles in de tuin gooien?'
' Waarom?'
' Dan gooi ik hem zó naar de Heere Jezus!'
En dan staat er een peuter een kwartier lang zeer ingespannen zijn lege fles in de lucht te gooien en te roepen: ' ziet u hem Heere Jezus, deze fles komt naar u toe! Daar istie! Bijna! Het lukt niet! Kom op! Je kunt het! Niet bang zijn, ga er maar naar toe!'
Ik ben er maar niet tussengekomen. Sommige gesprekken moet je gewoon maar laten gaan en er van genieten. En hopen dat de buurt dat ook doet...
maandag 13 augustus 2012
Bezige bij
Wat kan een mens druk zijn! We zijn begonnen met het schilderen van de buitenboel. Een heel karwei! Schuren, gronden, schuren, gronden, lakken, schuren, lakken! Manlief is van het schuren, ik ben van het schilderen. Een prima combi!
In de tuin gaat het ook wel aardig. De komkommerplant heeft met zijn laatste krachten een heuse komkommer geproduceerd en heeft een heus, augurkachtige vrucht voortgebracht om daarna het loodje te leggen. De courgette is echt alleen maar goed voor blad en bloemen, iets anders gebeurt er niet. De broccoli groeit lustig, evenals de aardbeitjes, de worteltjes en de snijbiet.
Manlief heeft vorige week eindelijk een gesprek gehad bij de GGZ. Uitslag: geen ADD, zoals mogelijk was doordat familieleden dit ook hebben, maar een matige depressie waarbij medicatie nodig is en therapie omdat manlief persoonlijkheidstrekken heeft die kunnen leiden tot depressie.
Manlief is blij dat het niet zoiets definitiefs is als ADD, hoewel ik zelf wel denk dat hij met die persoonlijkheidstrekken ook behoorlijk levenslang heeft...maar laat ik het van de positieve kant bekijken, we weten niet wat de medicatie en de therapie gaan doen. Ik bid dat het gezegend wordt, want het zou heerlijk zijn als ik weer een stukje van mijn oude lief zou kunnen meemaken.
donderdag 9 augustus 2012
Praise You in the storm
Praise You In This Storm lyrics
Songwriters: Hall, Mark; Herms, Bernie;
I was sure by now
That You would have reached down
And wiped our tears away, stepped in and saved the day
But once again, I say, Amen and it's still raining
As the thunder rolls
I barely hear Your whisper through the rain, "I'm with you"
And as Your mercy falls I raise my hands
And praise the God who gives and takes away
And I'll praise You in this storm and I will lift my hands
For You are who You are no matter where I am
And every tear I've cried You hold in Your hand
You never left my side and though my heart is torn
I will praise You in this storm
I remember when I stumbled in the wind
You heard my cry, You raised me up again
But my strength is almost gone
How can I carry on if I can't find You
As the thunder rolls
I barely hear Your whisper through the rain, "I'm with you"
And as You mercy falls I raise my hands
And praise the God who gives and takes away
And I'll praise You in this storm and I will lift my hands
For You are who You are no matter where I am
And every tear I've cried You hold in Your hand
You never left my side and though my heart is torn
I will praise You in this storm
I lift my eyes unto the hills
Where does my help come from?
My help comes from the Lord
The Maker of Heaven and Earth
I lift my eyes unto the hills
Where does my help come from?
My help comes from the Lord
The Maker of Heaven and Earth
And I'll praise You in this storm and I will lift my hands
For You are who You are no matter where I am
And every tear I've cried You hold in Your hand
You never left my side and though my heart is torn
I will praise You in this storm
And though my heart is torn
I will praise You in this storm
these lyrics are last corrected by Vanessa Montgomery
Songwriters: Hall, Mark; Herms, Bernie;
I was sure by now
That You would have reached down
And wiped our tears away, stepped in and saved the day
But once again, I say, Amen and it's still raining
As the thunder rolls
I barely hear Your whisper through the rain, "I'm with you"
And as Your mercy falls I raise my hands
And praise the God who gives and takes away
And I'll praise You in this storm and I will lift my hands
For You are who You are no matter where I am
And every tear I've cried You hold in Your hand
You never left my side and though my heart is torn
I will praise You in this storm
I remember when I stumbled in the wind
You heard my cry, You raised me up again
But my strength is almost gone
How can I carry on if I can't find You
As the thunder rolls
I barely hear Your whisper through the rain, "I'm with you"
And as You mercy falls I raise my hands
And praise the God who gives and takes away
And I'll praise You in this storm and I will lift my hands
For You are who You are no matter where I am
And every tear I've cried You hold in Your hand
You never left my side and though my heart is torn
I will praise You in this storm
I lift my eyes unto the hills
Where does my help come from?
My help comes from the Lord
The Maker of Heaven and Earth
I lift my eyes unto the hills
Where does my help come from?
My help comes from the Lord
The Maker of Heaven and Earth
And I'll praise You in this storm and I will lift my hands
For You are who You are no matter where I am
And every tear I've cried You hold in Your hand
You never left my side and though my heart is torn
I will praise You in this storm
And though my heart is torn
I will praise You in this storm
these lyrics are last corrected by Vanessa Montgomery
maandag 6 augustus 2012
Achtbaan
Een achtbaan van emoties is het, je relatie herstellen. Soms denk ik dat we al een heel eind zijn, dan weer lijkt er geen einde aan de negativiteit te komen. Het is hard werken, voor beiden, terwijl je er ook voor elkaar moet zijn, omdat dat onderdeel is van elkaar weer opnieuw vertrouwen.
Gelukkig hebben we veel tijd voor elkaar, nu manlief gedeeltelijk thuis is en er in de zomerperiode weinig afspraken zijn buiten ons gezin om. Soms zitten we op elkaars lip en ben ik blij met de momenten dat manlief weer naar zijn werk is, maar soms vindt ik het ook heerlijk dat we samen zijn. Vorige week hebben we veel gepraat. Over de ontrouw van manlief, zijn verslaving, zijn onmacht, zijn strijd. En over mijn boosheid, mijn verdriet, mijn wantrouwen. Ik merk dat manlief er meer voor me wil zijn, zich inzet voor mij, voor zoonlief en het huishouden. Dat doet me goed! Fijn is het om te merken dat er ook nog zoveel is wat ons wél verbindt.
Het is moeilijk om weer zo kwetsbaar tegen elkaar te durven zijn. Ik heb het wantrouwen in me dat manlief weer een misstap begaat, hij is bang voor mijn afwijzing over alles wat hij gedaan heeft. En doordat hij ontrouw is geweest, wijs ik hem ook in veel dingen af. Veel meer dan wat nodig is, maar het gebeurt, zonder dat ik het wil. Zomaar vanuit het niets komt die pijn dan weer opzetten. Dan word ik boos en snauw ik hem af, of kan hij niets goed doen. Ik kan me goed voorstellen dat hij daar bang van wordt. Hij vindt het ook moeilijk om mijn gevoelens aan te horen. Hij wil eigenlijk dat dat er niet meer is, omdat hij zich dan zo waardeloos voelt. Daarom durf ik niet altijd alles tegen hem te zeggen, maar ik kan het beter wel doen, want anders wordt het een bron van bitterheid. Het is een grote puzzel, deze hele toestand!
Verder had ik vorige week een actieve week. We hebben wat klussen in huis aangepakt, de trap afgeschilderd, een stoeltje voor zoonlief opgeknapt, samen fietstochten gemaakt en met zoonlief een boswandeling gemaakt. Sinds hij fan is van het programma Koek en Ei, vindt hij alles met bos helemaal fantastisch. Hij is zo enthousiast, geweldig! Op mijn werk krijg ik het weer wat drukker, de vakantie begint op zijn einde te lopen. Ik mis de energie om echt heel hard aan het werk te gaan, maar een gewoon tempo is ook prima, houd ik mezelf voor! Mijn hernia speelt behoorlijk op na alle activiteiten van vorige week en dat is balen, het ging twee maanden lang zo goed en nu een flinke terugval na niet eens zoveel gekkigheid. Lastig hoor!
Gelukkig hebben we veel tijd voor elkaar, nu manlief gedeeltelijk thuis is en er in de zomerperiode weinig afspraken zijn buiten ons gezin om. Soms zitten we op elkaars lip en ben ik blij met de momenten dat manlief weer naar zijn werk is, maar soms vindt ik het ook heerlijk dat we samen zijn. Vorige week hebben we veel gepraat. Over de ontrouw van manlief, zijn verslaving, zijn onmacht, zijn strijd. En over mijn boosheid, mijn verdriet, mijn wantrouwen. Ik merk dat manlief er meer voor me wil zijn, zich inzet voor mij, voor zoonlief en het huishouden. Dat doet me goed! Fijn is het om te merken dat er ook nog zoveel is wat ons wél verbindt.
Het is moeilijk om weer zo kwetsbaar tegen elkaar te durven zijn. Ik heb het wantrouwen in me dat manlief weer een misstap begaat, hij is bang voor mijn afwijzing over alles wat hij gedaan heeft. En doordat hij ontrouw is geweest, wijs ik hem ook in veel dingen af. Veel meer dan wat nodig is, maar het gebeurt, zonder dat ik het wil. Zomaar vanuit het niets komt die pijn dan weer opzetten. Dan word ik boos en snauw ik hem af, of kan hij niets goed doen. Ik kan me goed voorstellen dat hij daar bang van wordt. Hij vindt het ook moeilijk om mijn gevoelens aan te horen. Hij wil eigenlijk dat dat er niet meer is, omdat hij zich dan zo waardeloos voelt. Daarom durf ik niet altijd alles tegen hem te zeggen, maar ik kan het beter wel doen, want anders wordt het een bron van bitterheid. Het is een grote puzzel, deze hele toestand!
Verder had ik vorige week een actieve week. We hebben wat klussen in huis aangepakt, de trap afgeschilderd, een stoeltje voor zoonlief opgeknapt, samen fietstochten gemaakt en met zoonlief een boswandeling gemaakt. Sinds hij fan is van het programma Koek en Ei, vindt hij alles met bos helemaal fantastisch. Hij is zo enthousiast, geweldig! Op mijn werk krijg ik het weer wat drukker, de vakantie begint op zijn einde te lopen. Ik mis de energie om echt heel hard aan het werk te gaan, maar een gewoon tempo is ook prima, houd ik mezelf voor! Mijn hernia speelt behoorlijk op na alle activiteiten van vorige week en dat is balen, het ging twee maanden lang zo goed en nu een flinke terugval na niet eens zoveel gekkigheid. Lastig hoor!
dinsdag 31 juli 2012
Dubbel
Het leven kan zo dubbel zijn! Vorige week een heerlijke week, vol zon, heerlijk buiten zijn, fietsen, in de tuin bezig, het leek wel vakantie! Ik had echt mijn fietszin weer te pakken en heb elke dag minstens 20 km gefietst. Ondanks al deze bewegelijkheid is er toch weer een kilo bijgekomen. Ik snap het niet! Ik eet gezond, veel groente en fruit, snoep amper en eet verder gewoon drie maaltijden, we koken niet vet, eten geen fastfood maaltijden, behalve de pannenkoeken die we zondag bakten, maar die waren dan wel weer met volkorenmeel. Ach. Ik heb eigenlijk niet te klagen over mijn gewicht, maar die stijgende lijn zag ik wel graag stoppen!
Met manlief ging het ook wat beter, hij heeft het bed van zoonlief afgemaakt. Zoonlief is helemaal blij met zijn stoere, steigerhouten halfhoogslaper met heuse trap! En ik ben trots op manlief dat hij dat zomaar kan, zonder opleiding, uit het hoofd een bed in elkaar getimmerd. Je moet het maar kunnen! Ik ben ook nog een beetje trots op mezelf, ik heb gordijntjes voor in de hut onder het bed gemaakt. En omdat de naaimachine en ik aartsvijanden zijn heb ik dat alles met het handje gedaan. Compleet met sterrenapplicaties, naam erop geborduurd en een brievenbus in de stoffen deur genaaid. Een heidens karwei en ik ben er wel een dagje zoet mee geweest. Zoonlief vindt het fantastisch en is het grootste gedeelte onder zijn bed te vinden waar hij ijsjes verkoopt, markt houdt, postbode en wat er nog meer in zijn fantasierijke brein opkomt.
Waarom het leven zo dubbel is? Omdat ik ook zo worstel met de verslaving van manlief. Vandaag biechtte hij op toch nog wel veel met onze oude buurvrouw met wie hij een relatie heeft gehad, bezig te zijn. Hij heeft geen contact meer met haar, maar in zijn hoofd heeft hij nog wel fantasieën en dergelijke. Omdat hij verder al zo'n tien maanden p.ornovrij is, schokte mij dit echt. En het voelde ook meteen weer zo verraden. Ik kan het niet uitstaan. Zijn we net bezig met weer wat herstel van vertrouwen, met voorzichtige stappen weer naar elkaar toegroeien, bij elkaar zijn, is zij er weer.
Ik vind het erg moeilijk om er voor manlief te zijn. Ik kan niet zoveel begrip voor hem opbrengen, terwijl hij wel graag steun van mij wil. Maar hoe breng ik dat in vredesnaam op? En hoe reëel is dat? Dat ik degene ben die hij in de steek laat en ook degene ben die hem troost in zijn moeilijke strijd? Ik wil er wel voor hem zijn, maar de voorwaarde is wel dat hij stopt met zijn verslaving. Ik heb begrip voor dat er tijd over heen gaat, dat het oefening kost en dat je er niet zomaar vanaf bent. Ik zie ook dat manlief zijn best doet en dat het minder wordt. Dat het vooral voorkomt als hij zich alleen voelt, eenzaam en verdrietig. Maar ik zou zo graag willen dat hij het daarover heeft. Dat hij aan mij vertelt hoe hij zich dan voelt, in plaats van dat hij achteraf vertelt weer een misstap te hebben begaan.
Het is moeilijk om elkaar te begrijpen, want als manlief met zijn verhaal komt, schiet ik vol en raakt het mij zo, dat hij het gevoel heeft niet bij mij terecht te kunnen. En andersom heb ik dat ook, omdat ik het gevoel heb dat het altijd om hem draait. Terwijl we allebei hetzelfde willen. Steun, liefde, verbinding, een arm om je heen, troost, begrip, heling.
En dat komt ook wel, de weg erheen is echter niet makkelijk. En het doet zo vreselijk veel pijn, ik word er echt door verscheurd als ik ons samen zie worstelen en ook zoveel afstand zie. We moeten er dwars doorheen en dat doen we ook.
Met manlief ging het ook wat beter, hij heeft het bed van zoonlief afgemaakt. Zoonlief is helemaal blij met zijn stoere, steigerhouten halfhoogslaper met heuse trap! En ik ben trots op manlief dat hij dat zomaar kan, zonder opleiding, uit het hoofd een bed in elkaar getimmerd. Je moet het maar kunnen! Ik ben ook nog een beetje trots op mezelf, ik heb gordijntjes voor in de hut onder het bed gemaakt. En omdat de naaimachine en ik aartsvijanden zijn heb ik dat alles met het handje gedaan. Compleet met sterrenapplicaties, naam erop geborduurd en een brievenbus in de stoffen deur genaaid. Een heidens karwei en ik ben er wel een dagje zoet mee geweest. Zoonlief vindt het fantastisch en is het grootste gedeelte onder zijn bed te vinden waar hij ijsjes verkoopt, markt houdt, postbode en wat er nog meer in zijn fantasierijke brein opkomt.
Waarom het leven zo dubbel is? Omdat ik ook zo worstel met de verslaving van manlief. Vandaag biechtte hij op toch nog wel veel met onze oude buurvrouw met wie hij een relatie heeft gehad, bezig te zijn. Hij heeft geen contact meer met haar, maar in zijn hoofd heeft hij nog wel fantasieën en dergelijke. Omdat hij verder al zo'n tien maanden p.ornovrij is, schokte mij dit echt. En het voelde ook meteen weer zo verraden. Ik kan het niet uitstaan. Zijn we net bezig met weer wat herstel van vertrouwen, met voorzichtige stappen weer naar elkaar toegroeien, bij elkaar zijn, is zij er weer.
Ik vind het erg moeilijk om er voor manlief te zijn. Ik kan niet zoveel begrip voor hem opbrengen, terwijl hij wel graag steun van mij wil. Maar hoe breng ik dat in vredesnaam op? En hoe reëel is dat? Dat ik degene ben die hij in de steek laat en ook degene ben die hem troost in zijn moeilijke strijd? Ik wil er wel voor hem zijn, maar de voorwaarde is wel dat hij stopt met zijn verslaving. Ik heb begrip voor dat er tijd over heen gaat, dat het oefening kost en dat je er niet zomaar vanaf bent. Ik zie ook dat manlief zijn best doet en dat het minder wordt. Dat het vooral voorkomt als hij zich alleen voelt, eenzaam en verdrietig. Maar ik zou zo graag willen dat hij het daarover heeft. Dat hij aan mij vertelt hoe hij zich dan voelt, in plaats van dat hij achteraf vertelt weer een misstap te hebben begaan.
Het is moeilijk om elkaar te begrijpen, want als manlief met zijn verhaal komt, schiet ik vol en raakt het mij zo, dat hij het gevoel heeft niet bij mij terecht te kunnen. En andersom heb ik dat ook, omdat ik het gevoel heb dat het altijd om hem draait. Terwijl we allebei hetzelfde willen. Steun, liefde, verbinding, een arm om je heen, troost, begrip, heling.
En dat komt ook wel, de weg erheen is echter niet makkelijk. En het doet zo vreselijk veel pijn, ik word er echt door verscheurd als ik ons samen zie worstelen en ook zoveel afstand zie. We moeten er dwars doorheen en dat doen we ook.
Abonneren op:
Posts (Atom)