dinsdag 1 maart 2016

Vriendinnen

Vriendinnen zijn heel belangrijk voor mij. Ik hou van gezelligheid om me heen, een kop thee drinken samen en urenlang kletsen over van alles wat ons bezig houdt.


Dat vriendschappen van levensbelang voor me zijn, is in de afgelopen jaren wel duidelijk geworden. Ik durf wel voorzichtig te zeggen dat als ik geen vriendinnen had gehad, ons huwelijk nog minder 'slagingskans' had gehad na alle problemen die we hadden.
Vriendinnen scherpen me op, hebben voor me gezorgd, meegeleefd, mee gehuild, mee gelachen.
Als ik soms ronddraaide in de brij van gedachten en zorgen, was er altijd wel een vriendin die me eruit kon slepen door kritische vragen, maar ook opbeurende woorden en niet te vergeten: gebed! Er is heel wat afgebeden voor ons en die deken van gebed hebben wij gevoeld.


Vorige week sprak ik weer eens af met een vriendin. We dronken een heerlijk kopje thee en koffie met wat lekkers in een leuk tentje. Ineens vertelde mijn vriendin dat ze toch zo boos was geworden. Ze was een artikel tegengekomen waarin onze ex-buurvrouw was voorgekomen. Mijn vriendin was boos omdat deze vrouw blij in een tijdschrift stond te wezen, terwijl er in ons huwelijk, mede door haar toedoen, zoveel kapot is gegaan. Mijn vriendin vond het hypocriet en vroeg zich af hoe iemand zo door kon leven, vooral als christen.
De reactie van mijn vriendin deed me goed. Iemand die voor je op de bres springt, geeft een goed gevoel, toch? Ik reageerde wat lauwtjes, verdedigend zelfs volgens mijn vriendin.
Ik zei namelijk dat ik me wel kon voorstellen dat deze ex-buurvrouw zich zo gedroeg. Ooit, 5 jaar geleden heb ik haar geconfronteerd met het verhaal van manlief. Ze ontkende in alle toonaarden. Er was niets, nooit geweest, nooit gebeurd. Ik geloof mijn man. Je gaat dit niet verzinnen om vervolgens je huwelijk in de afgrond te storten.


Natuurlijk hebben wij ons gefocust op herstel in ons huwelijk. De relatie met de ex-buurvrouw is voorbij. We waren bevriend als stellen en dat is een stille dood gestorven na onze verhuizing.
Ik vind het moeilijk dat ze het ontkent, maar ik kan er niets mee. Het is niet ons leven, het is haar leven. Zij moet hier mee leven. En ik kan me wel voorstellen dat ze het ontkent. Ik vind dat niet oké, maar ik snap het wel. Hoe moeilijk is het om dit te erkennen? Om je huwelijk op het spel te zetten? Het heeft ons heel veel gekost. Het heeft ons nog meer opgeleverd, maar dat zag ik 5 jaar geleden nog niet.


Ik vraag me af hoeveel mensen het aandurven om eerlijk te zijn, te vechten voor hun huwelijk en om te gaan met de gebrokenheid die dit met zich meebrengt. Ik heb respect voor mijn man dat hij dit heeft aangedurfd. Gelukkig maar, want anders was het niet goed gekomen met ons. Want je maakt mij niet wijs dat het geen effect op je heeft, de keuzes die je hebt gemaakt, hebben altijd effect op je leven. En daarin voel ik, naast alle pijn en boosheid die ik ook heb, vooral medelijden met onze ex-buurvrouw. Wat moet dat zwaar zijn!


Toch deed de boosheid en verontwaardiging van mijn vriendin me ook goed. Het helpt me steeds weer om de realiteit van ons huwelijk onder ogen te zien. Wat een zegen het is dat we in herstel zijn, maar wat zijn we van ver gekomen!



woensdag 20 januari 2016

Nieuw begin

Het is al even 2016...20 dagen om precies te zijn...
Zo trouw ben ik niet meer op dit blog hé! En dat zeg ik ook steeds maar weer..


Zal ik dit berichtje dan ook maar betitelen als nieuw begin? Ik ben vooral niet meer zo trouw op dit blog, omdat er niet zoveel nieuwe dingen spelen. Soms weet ik niet waarover ik moet schrijven, omdat ik toch in herhaling val, omdat er niets nieuws te vermelden valt, óf omdat ik vind dat wat ik te vertellen heb, er niet echt toe doet.


Wat er deze maand wél echt toe doet, is dat we onze relatie therapie afronden! Yoepie! Na bijna 5 jaar aan therapie, ruim €10.000 lichter, een herstellende relatie verder....is het dan zover! We gaan weer op eigen benen verder en hebben de hulp van de therapeut niet meer nodig. Dat is toch wel een feestje waard!
Het voelt wel gek. Als je aan therapie begint, heb je een soort verwachting, dat als het stopt, alles dan goed zal zijn. Alles waarvoor je in therapie bent gegaan. Dat zal vast de verkeerde verwachting zijn, maar ik hád hem wel. Daarom vind ik het ook best lastig om de therapie af te sluiten. Want niet alles is goed. Er is wel heel veel goed en dat is fijn. Zo heeft manlief geen verslaving meer en heeft hij heel bewust gekozen voor mij en ons gezin. Die verslavingsperiode ligt echt achter ons. Daar hebben we hard voor geknokt. We zijn naar elkaar toegegroeid, gunnen elkaar meer de ruimte, maar zoeken ook nabijheid.


En toch. Toch is het niet weg. We zijn beschadigd. We hebben littekens. We zijn voorzichtig met elkaar. Alsof we op eieren lopen. We zijn niet meer onbevangen. Ik ga snel in de vechtstand. Manlief verliest dan juist zijn vechtlust en krijgt snel depressieve klachten. Ik vind het moeilijk om kwetsbaar te zijn. Manlief ook en we uiten ons verschillend op dat vlak. Dus gaan we langs elkaar heen, in plaats van bij elkaar in te haken.
Mijn gevoel van 'houden van' zit ingepakt, beschermd tegen kou, storm, verwoesting. En het is heel moeilijk om dat uit te pakken.
Ik rouw om wat we zijn kwijtgeraakt. Zomaar, weggegooid, alsof we niet wisten wat we voor kostbaars in handen hadden. En nu zie ik ons soms zitten. Op de puinhopen. Gebroken. Met die lange 5 jaren achter ons en wie weet hoeveel jaren nog voor ons.
Dan zucht ik eens diep. Dan zou ik willen dat ik tien jaar verder was en opgelucht om kon kijken. Of dat ik de zekerheid zou hebben dát ik over tien jaar opgelucht omkijk.


Er gaat heel veel goed. We zijn een goed team samen, we kunnen alles bespreken en we hebben veel overeenkomsten die het leuk maken. We hebben prachtige kinderen, we hebben veel vrienden waar we veel aan te danken hebben. We hebben allebei een baan, we zijn allemaal gezond.
Niks te klagen, toch?


En toch. Is het soms zo moeilijk om verder te gaan. Vertrouwend op de toekomst, met alle bagage die we mee hebben genomen, maar ook achter hebben gelaten.
Gelukkig gaan we niet alleen. En vallen we niet uit Zijn Handen!





woensdag 16 december 2015

No longer slaves!


Dit lied raakte me. Om meerdere redenen. Maar vooral om de belijdenis die erin zit. Wat er ook gebeurt, we hoeven niet meer bang te zijn! Omdat we kinderen van God zijn!

Inmiddels gaat het leven hier zijn gangetje. Het gaat goed met ons en daar zijn we heel dankbaar voor. Tegelijkertijd voel ik de moeheid en het verdriet van al die jaren op mijn tenen lopen, de jaren van zorgen om en zorgen voor. De behoefte om veel activiteiten te schrappen en thuis een veilige haven te creëren. Als het aan mij ligt, want ik heb ook een man die erop uit wil, die niet die behoefte heeft. Dus delen we eerlijk. Een beetje voor hem en een beetje voor mij. En dat gaat prima.

De kinderen worden groot. Zoonlief zei dapper zijn gedichtje op in de kerk op eerste Adventszondag. Het was hem vooral te doen om  het kaars aansteken, maar ach, als dat gedichtje moest, vooruit dan maar. Iets met een combi van jongens en vuur enzo. :)
Dochterlief blijft klein. Te klein, dus inmiddels krijgt ze bijvoeding van de diëtist. Maar onze dochter is een pittige tante, die precies weet wat ze wel en vooral wat ze niet wil. Dus weigert ze alles. Elke creatieve vorm van bijvoeding verstoppen in milkshakes, smoothies, ijsjes, toetjes, ze heeft het feilloos door en betitelt alles met: ik vinnut niet lekker.
Het komt vast wel goed. Ze is nooit ziek en er zit leven genoeg in. 
Komende weken hebben we kerstvakantie. Heerlijk twee weken vrij. Met af en toe een afspraak, koken voor vluchtelingen, een kersttheater, kinderkerstfeest in de kerk, vrienden bezoeken en thuis film kijken met chocolademelk en ander lekkers. 

dinsdag 27 oktober 2015

Angst en overwinning

Oeps, al weer een hele tijd geleden dat ik heb geschreven!
Er spookt van alles door mijn hoofd om over te schrijven, maar overdag vind ik er de rust niet voor en 's avonds ben ik vaak te uitgeteld om alles nog ordelijk op het scherm te krijgen...

Het gaat hier zo zijn gangetje! We hebben de relatietherapie afgerond. Pfieuw. Na 4 hele lange jaren. Hoe lang kan een mens navelstaren?! Dat is niet bepaald wat we gedaan hebben, maar lang was het wel. En het is ook wel een opluchting dat we er klaar mee zijn. Dat die fase achter ons ligt. We kijken weer voorzichtig positief naar de toekomst.

En dat doen we met vallen en opstaan. Dat bleek maar weer toen we een bruiloft in het verschiet hadden. Bruiloften en alles wat daarom heen hangt zijn voor ons niet meer zo onbevangen leuk als eerder. Het herinnert ons aan onze eigen bruiloft, toen we vol hoop en liefde waren. En hoe dat kan beschadigen. Zoveel kan beschadigen, dat je soms niet meer terug durft te kijken.
Maar goed, wij hadden een bruiloft, van twee mensen die veel van elkaar houden. Gelukkig maar ;).
Manlief wilde wel een liedje zingen op de bruiloft. Dat doet hij wel vaker, samen met zijn gitaar en soms wat andere mensen. Hij wilde wel een mooi liefdeslied.
En dat schoot bij mij net even verkeerd. Want hoe kan hij een mooi liefdeslied voor anderen zingen terwijl wij.... Juist ja. Wat mij betreft ging dát feestje niet door.
Manlief schoot meteen in de verdediging (logisch, als je een beetje weet hoe goed ik kan schieten) en vond dat ik me er maar overheen moest zetten. Want die dag stond toch echt niet in het teken van ons verdriet, maar in het geluk van de ander. Helemaal mee eens, maar de verbinding tussen hem/het liedje/bruidspaar/mij, dat was mij een brug te ver.
O zei manlief, en dit ga je natuurlijk meteen weer op je blog schrijven. Auw. Nee, dat deed ik niet meteen, het is al weer ruim een maand geleden. Maar het komt er toch op!

Het schetst maar weer hoeveel pijn het toch nog doet, dat verleden van ons. En hoeveel angst daarbij komt kijken. Bij ons beiden. We zijn bang om de ander weer kwijt te raken, willen ook verder met ons leven en zo klunzen we soms wat af.
Ik heb wel geleerd om na mijn vakkundige schiettechniek de hele boel weer even om te gooien. Eerder schoot ik manlief af en liet ik hem achter, verwond en al. Zo, ik had mijn zegje gedaan en hij zag maar wat hij er mee deed. Maar daarmee verbreek ik de verbinding. Dus tegenwoordig schiet ik, ja...ik kan niet alles meteen veranderen...en doe ik daarna een poging tot verbinden (letterlijk of figuurlijk?). Ik was altijd te bang om mijn angst te laten zien. Dubbel bang dus. Om weer gekwetst te worden, in de steek gelaten te worden. Ik leer nu dat mijn aandeel is dat ik vertel wat het met mij doet.

En dat helpt! Want het werd geen mooi liefdesliedje! Wel een mooi liedje. Tot beider tevredenheid!

dinsdag 8 september 2015

Back on track

Ben ik weer! Dank voor de lieve reacties op het blogje van vorige week over de stilte op mijn blog.
Oké, het wordt dus gelezen. :) Fijn om te weten!


Inmiddels is het schooljaar al weer 3 weken oud en komen we weer in het ritme van het gewone leven. Taxi spelen van en naar school, zoon is met atletiek begonnen, er moet worden gezwommen voor het B diploma, er moet gewerkt worden en deze week begint ook de contactgroep van Kostbaar Vaatwerk weer bij mij thuis.
En morgen hebben we als vanouds weer een sessie relatietherapie op de agenda staan. Daar zouden we toch mee stoppen? Ja, dat wilde ik wel, maar manlief was nog niet zover. Hij haalde er nog veel helpende inzichten uit en vond het fijn om nog even door te gaan. Gisteren zei hij dat hij er ook wel mee wilde stoppen.
Na bijna 5 jaar relatietherapie weten we het wel zo'n beetje. Tenminste, voor nu dan hé, ik heb niet de illusie dat we nu voor de rest van ons leven deze inzichten houden en daarmee vooruit kunnen. Maar, wie dan leeft, wie dan zorgt.
Een niet onbelangrijke reden dat we willen stoppen met de therapie is dat het ongelofelijk veel geld kost. Wij zijn er gemiddeld wel zo'n €200 per maand aan kwijt. x 5 jaar. Reken maar uit! Da's niet grappig! Maar goed, het heeft natuurlijk wel heel veel opgeleverd, dus het is het wel waard geweest. Maar nu is de bodem van de pot in zicht, zowel op financieel gebied als op emotioneel gebied. We hebben genoeg tools meegekregen om weer verder te kunnen.


Vorige week wees iemand me erop dat als je man vrij is van p.orno verslaving en alles wat daarbij komt kijken, dat het dan soms best lastig is om te zien dat je man dan nog steeds zo zijn onhebbelijkheden heeft. En dat je die dan niet altijd moet verwarren met die verslaving, maar dat dat je man is! Net zo goed als dat ik mijn lastige kanten heb.
Het is wel een waarheid als een koe. Doordat ik jaren gefocust ben geweest op alles rondom die verslaving, vergeet ik wel eens dat mijn man nu vrij is van verslaving en dat niet alles meer op dat bordje thuis hoort.
Het is wel zo, dat het vaak wel weer op dat bordje terecht komt. Dat is niet zo vreemd, want ook al gaat het niet over p.orno, vrouwen o.i.d. de manier waarop manlief soms zijn beslissingen neemt, lijken wel heel erg op hoe hij met die verslaving om ging. En dat is een lastig onderscheid!


Zo hadden we gisteren een voorbeeld van een vrijgezellenfeest. We hebben over een tijdje een bruiloft en daarbij ook een vrijgezellenfeest. De vraag kwam hoeveel geld je daarvoor over hebt. Manlief had terug gemaild en had een veel hoger bedrag genoemd dan waar ik mee kon leven. Ik moet namelijk ook nog naar een vrijgezellenfeest van de vrouwelijke kant, ons hele gezin moet in het nieuw e.d. Ik zag de reply mail langskomen en deelde met manlief dat ik het wel fijn vond als hij het eerst met mij besproken zou hebben. Dat gaf hij meteen toe. Waarna het hele onderwerp afgedaan is.
Helemaal prima, maar bij mij komt het in het bakje terecht van: niet open, niet met mij gedeeld, zijn eigen gang gaan....allemaal dingen die vroeger te maken hadden met zijn verslavingsgedrag.
Nu is dat niet meer zo, maar het is natuurlijk niet zo dat manlief compleet veranderd is! Ook voordat ik wist van zijn verslaving, nam manlief al zo beslissingen.
Het zal niet echt veranderen denk ik. Daar hebben we genoeg aan gesleuteld. Dit was niet zo'n belangrijk item, maar het is natuurlijk in ons verleden wel over hele belangrijke dingen gegaan. Ik realiseer me nu weer hoe belangrijk het is om scherp te blijven en wel de openheid tussen ons op te zoeken.

Winnaars

Ilse verloot een kinderboek over winnaars!



Daar besloot ik aan mee te doen, omdat wij een onwijs leuke zesjarige in huis hebben, die op geen enkele manier tegen zijn verlies kan. Sterker nog, zelfs als het geen wedstrijd is, doet hij nog zijn best om te winnen!
Dat baart hem regelmatig zorgen.


- Het is heel warm buiten, maar als ik nu op mijn sandalen naar school ga, win ik niet met voetballen.
- Mam, kun jij de wedstrijd afblazen als ik twee doelpunten gescoord heb, dan weet ik zeker dat ik win!
- Zullen we bij rummikub om en om winnen en dan ik als laatste?
- Ik heb maar niet meegedaan met dat spelletje op school, want ik wist toch dat ik zou verliezen
- Bij zwemles kom ik altijd als laatste aan, dus ik win nooit en daarom kan ik het niet.
- Mam, ik vind het wel zielig dat jij op de sportdag op je werk geen medaille hebt gekregen omdat je 9e bent geworden. Moest je erg huilen? Ik moet er wel bijna van huilen...


Het leven is zwaar voor zo'n jochie. En soms heel frustrerend voor de ouders, omdat álles uitloopt op boosheid, frustratie en verdriet. En hoeveel voorbeelden en wijze lessen we er ook in proberen te stoppen, het helpt vooralsnog niet.
Dus hoop ik dat het boekje win, zodat ik die kan toevoegen aan de stapel wijsheid en levenslessen. Zodat ooit, ooit, ooit het besef bij hem komt dat het leven geen wedstrijd is...en dat het niet altijd verloopt zoals je zelf zou willen!


En nu maar hopen dat ik win....want ja...hij heeft het niet van een vreemde....