vrijdag 30 november 2012

Vrije vrijdag

Héhé, eindelijk eens een dagje vrij! Deze week stond boordevol werk, studie en afspraken. Helaas speelden afgelopen weekend mijn darmen ook weer zó op, dat ik me al de hele week beroerd voel. Dat is toch zo vervelend! Maar goed, voor zoveel mogelijk heb ik mijn schema gevolgd en rustig aan gedaan met eten, veel slapen en geen extra afspraken. Zoonlief is ook weer eens verkouden, hij is dat vanaf september al weer elke twee weken. Doordat hij al wat luchtwegproblemen heeft, slaat het ook meteen op zijn longen. Zo sneu! Ik had eigenlijk gehoopt dat het na het verwijderen van zijn keel en neusamandelen, afgelopen voorjaar, zoonlief wat aan zou sterken, maar helaas! We eten ons suf aan vitamientjes, elke week vliegt er zo'n tien kilo aan perssinaasappels doorheen, zijn de kiwi's en mandarijnen niet aan te slepen.

Met manlief gaat het een stuk beter, sinds hij twee weken geleden verhoging van zijn medicatie heeft gekregen. Hij werkt nu vier dagen in de week en is optimistischer dan 'ooit'. Hij zegt zich zelfs weer vrolijk te voelen, dat is echt al heel lang geleden dat ik dat heb gehoord. Ik ben er voorzichtig dankbaar voor. Voorzichtig, omdat het eerder ook een tijdelijke opleving bleek. Maar ik blijf vertrouwen dat het beter zal gaan!!

Morgen gaan we met zoonlief naar Sinterklaas, op mijn werk wordt dat uitgebreid gevierd. Ik ben erg benieuwd wat hij ervan vindt, hij vindt het allemaal wel erg spannend! Ik ben niet zo van hem uitgebreid hierin laten geloven. Ik vind het een leuke traditie en hou die ook in ere, maar niet koste wat het kost. Ik zal niet vertellen dat Sinterklaas niet bestaat, een kind gelooft in wat hij ziet, dus je ziet Sinterklaas, dus hij bestaat. Maar ik vertel hem nu al wel dat Sinterklaas lang geleden leefde en dat we daarom nu nog een feestje hebben. Ik ben benieuwd wat hij dan met Kerst verwacht...hij zal ernstig teleurgesteld zijn dat er dan geen baby is...

In de therapie was er eindelijk ruimte om het over de pijn en de boosheid over de ontrouw van manlief te hebben. Ook bij deze therapeut merkte ik dat het hier weinig over ging, maar bijvoorbeeld wel heel vaak over de depressie van manlief, terwijl ik daar toch behoorlijk verband tussen zie! Vorige week heb ik, na een gesprek met een coach, besloten om meer vasthoudend te zijn wat betreft dit onderwerp, omdat het me echt dwarszit en voor mij heel bepalend is voor het herstel van vertrouwen in onze relatie.  Het bleek nog een hele klus te zien, wat ik heel heftig vond. Als vrouw van een man met een s.eksverslaving en uiteindelijk ook vreemdgaan, ben ik heel erg verwaarloosd, niet gezien. Maar dat ik dan vervolgens in een therapie ook weer moet vechten voor openheid over dit onderwerp...dat had ik niet verwacht.
Gelukkig was er uiteindelijk wel de ruimte en kreeg ik ook de erkenning die ik nodig had. Het is ook heel moeilijk om het over dit ondewerp te hebben. Manlief schaamt zich diep en voelt zich onwijs rot erover, wil het daarom het liefst zo snel mogelijk achter zich laten. Ik wil het juist uitdiepen, omdat het me anders blijft hinderen in onze relatie. Bovendien wil ik heel graag dat manlief volledig zal inzien wat hij heeft gedaan. Dat is een behoorlijk hoge verwachting, dat weet ik en waarschijnlijk niet helemaal reeël. Maar ik hoop daar wel op, omdat het dan ook rechtvaardiging voor mij betekent. Misschien klink ik nu heel vaag, maar ik kan niet goed verwoorden wat het doet met jezelf als je zo verraden wordt door degene die je het meest liefhebt. Dat gaat heel ver en heel diep. En zo ver en zo diep is er ook genezing nodig. Dat kan niet allemaal bij manlief vandaan komen, ik zal ook door mijn boosheid, pijn en verdriet heen moeten gaan om zover te komen.

Maar voor nu, geniet ik van het prachtige, koude weer en ga ik vanmiddag lekker met zoonlief naar buiten! Goed weekend allemaal!


donderdag 22 november 2012

10000

Tja en dan op zo'n mooie, zonnige dag als vandaag heb ik ineens de 10.000e bezoeker op dit blog! In mei begonnen, dus in een half jaartje tijd. Dat is toch wel bijzonder! Ik ben er stil van. Vergeleken met andere blogs zal dit wel niet zoveel zijn. Bij andere blogs merk ik ook veel meer 'leden' op dan bij mij. Dat zal wel komen door het gevoelige onderwerp waar ik over schrijf, want bezoekers heb ik genoeg! Maar het maakt mij niet uit, je bent welkom om ongezien rond te neuzen of als lid. Geen onderscheid de persoons hier!

Vandaag is het ook tien jaar geleden dat manlief en ik een relatie kregen. Ik kan met het nog goed heugen! Na maanden om elkaar heen draaien, was het dan eindelijk zover, op het Scheveningse strand! Wat een spannende tijd was dat! We waren nog student, in de afstudeerfase, dus zeeën van tijd om aan elkaar te besteden! Telefoongesprekken tot diep in de nacht, kaartjes onder je kussen vinden, brieven sturen, ja wij waren toen nog ouderwets, want geen internet in onze studentenhuizen...
Vanavond maken we er een gezellig avondje van met zoonlief en dit weekend brengen we een paar dagen samen door in Haarlem. Zoonlief gaat dan naar vrienden en kijkt daar al verlangend naar uit!

dinsdag 20 november 2012

Eva weekend

Daar ben ik weer! Heerlijk een weekendje weg geweest met vriendinnen in Zandvoort en daarnaast ook nog eens een leuk programma via het blad Eva. We hadden een VIP huisje, wat inhield dat we van alle gemakken voorzien waren. Sauna, vaatwasser, broodjes voor het ontbijt, krantje...super!
Vrijdagavond was er een welkom met Sharon Kips en band, prachtig, zoals die meid kan zingen! Zaterdag hadden we een lezing van Hanneke van Dam die jarenlang in Mongolië heeft gewerkt om het evangelie te verspreiden. Haar verhaal was wat chaotisch, maar ik vond het wel heel mooi dat ze zich zo liet leiden in haar leven. Zo rustig, zo vol overgave aan God. Marijke Kors zorgde regelmatige voor de vrolijke noot, dat vind ik altijd zo leuk, zo'n theaterachtig figuur die de boel dan even te grazen neemt.

Zaterdagmiddag had ik een creatieve workshop, waarin ik een schilderij heb gemaakt. We kregen een zwart doek en moesten daarop tien briefjes plakken met dingen die ons bezighielden en afhielden van leven in het licht. Het thema van het weekend was overigens: Lichter leven en nee, dat ging niet over afvallen! Als we die briefjes hadden opgeplakt, schilderden we eroverheen met wit, rood en roze en hadden we een soort knutselzak gekregen, waarin een Bijbel pagina zat en allerlei knutselfrutsels. Ik had veel op de tien briefjes geschreven over de ontrouw van mijn man, de pijn, de eenzaamheid, de boosheid, het verdriet. Tot mijn stomme verbazing vond ik in de zak een Bijbel pagina van psalm 33! Dat is onze trouwpsalm! Dat was wel heel bijzonder. En ook heel mooi. Confronterend, want ja, ik heb beloofd mijn man trouw te blijven. Hij heeft dat verbroken en we zitten nu in de herstelfase. Maar alles wat met bijvoorbeeld onze trouwdag te maken heeft, vind ik op dit moment best lastig, omdat ik me afvraag of hij het wel echt meende, wel echt van me hield. Dat zijn vragen die me bezig kunnen houden. Ik vond het wel een knipoog van God door me die psalm toe te schuiven. Zo van: ga door op deze weg! Of klink ik nu heel zweverig??

Aan het eind van de conferentie waren er twee vrouwen die een getuigenis gaven over wat de conferentie hen gebracht had. Eén vrouw vertelde dat ze leefde met een geheim, namelijk dat haar man p.orno had gekeken. Door de conferentie was ze hierover open geworden tegen haar vriendinnen. Het trof me dat deze vrouw zei: hij heeft het maar twee weken lang gedaan en nu niet meer... Moet je kijken wat dat al voor een impact heeft! Zoveel schade, zoveel pijn, zoveel geheimen. Ik hoop zo dat er meer openheid over komt! Ik vond het heel dapper van haar. Ik had het zelf echt niet gedurfd, de meeste vriendinnen van mij weten het ook niet. Het is geen geheim, maar het is wel moeilijk om er open over te zijn. Het hoeft ook niet naar iedereen, maar soms zou ik het wel van de daken willen schreeuwen! Omdat er zoveel mannen en vrouwen verstrikt zitten in deze wereld van s.eks, p.orno en allerlei onzedigheid. En het kan zo eenzaam zijn! Iedereen heeft mensen om zich heen nodig, om te troosten, te bemoedigen, er gewoon te zijn! Ik bid voor iedereen die hier mee te maken heeft, dat er openheid en heling zal komen!

donderdag 15 november 2012

Drukke donderdag

Deze week ben ik uithuizig! Dinsdag een lange dag in Den Haag voor werk en pas 's avonds laat thuis, gisteren de hele dag op school in verband met studie. Tegenwoordig ga ik één keer per twee weken naar school, lange dagen van tien tot tien 's avonds, voor de komende twee jaar. Maar wel heel erg leuk! En als ik klaar ben, kan ik nog beter mensen begeleiden....:)
Zoonlief vindt het maar niets, dat ik tegenwoordig twee dagen achter elkaar weg ben, in plaats van dinsdag en donderdag, zoals hij gewend is. Hij vroeg vanmorgen voor de zekerheid of ik wel van plan was bij hem te blijven vandaag....
De arme schat. Hij weet nog niet dat ik het hele weekend weg ben...met wat vriendinnen hoop ik naar het Eva-vriendinnenweekend te gaan. Ik voel me wel een beetje een ontaarde moeder... Maar goed, hij is gewoon bij manlief, gaat naar een kinderfeestje, naar de intocht van Sinterklaas, hij zal me vast niet missen! (Houd ik me voor...)
Manlief is nu naar de psychiater. Zijn klachten verergeren weer. Hij is angstig, denkt dat er iets met ons zal gaan gebeuren, is erg onrustig en voelt zich weer wegzakken. Ik hoop van ganser harte dat er iets gaat werken!! Ik vraag me wel af of ik dan weg moet gaan, dit weekend. Hij gunt het me overigens van harte, maar ik weet ook dat hij er tegenop ziet 2x24 uur voor zoonlief te zorgen. Maar ik laad ook echt weer op van zo'n weekend. Ook belangrijk! Dus ga ik toch. Jullie horen het nog!

zaterdag 10 november 2012

Crea bea en ziekenboeg

Zoonlief was deze week behoorlijk verkouden en niet echt lekker. Hij is een echt astma klantje aan het worden, heeftie helaas van mij...en verkoudheid gaat bij hem altijd gepaard met benauwdheid en heel veel gehoest. Soms urenlang hoestbuien waar hij bijna in blijft. Vooral 's nachts bij voorkeur...
Echt heel sneu om zo'n klein mannetje te zien, je kunt, behalve wat pufjes niets doen. Maar het is ook een echte man. Zo kwam hij rond een uur of drie 's nachts onze slaapkamer binnengestommeld dat hij toch zó verkouden was! Voor ik het wist, had hij het grote licht aangedaan. Wat doe je nou, mompelde manlief verstoord. Ik moet toch even in de spiegel kijken hoe verkouden ik ben! was het parmantige antwoord...
Ook vroeg zoonlief of we voor hem wilden bidden. Hij bidt trouw voor allerlei mensen in onze omgeving die ziek zijn, of die beter mogen worden. Dus ik bad voor hem. Ik had amper ' Amen ' gezegd, of hij zei: doe het nog maar een keer, ik voel me nog niet beter! :):)

Manlief was zo goed om twee dagen thuis te blijven bij zoonlief, zodat ik kon werken. Soms is een depressieve man best handig...:) hij werkt niet veel, daardoor ben ik flexibeler! Verder was ik veel in huis bezig. Ik heb een leuke vilthanger gemaakt, die zoonlief meteen ingepikt heeft, ook al is hij knalrood en roze...
Manlief heeft een paar steigerhouten planken in de kamer gezet, zo dicht bij elkaar lijkt het net een luik. Wat nostalgische haakjes eraan en een paar leuke hangers, of straks met kerst wat kerstballen en je hebt weer een leuk item erbij! Zo simpel kan het zijn!
Ik geniet er van om zo praktisch bezig te zijn. Om te creëren. Het geeft me ontspanning en voldoening en ons huis wordt er een thuis door. Lekker bezig zijn geeft mij ook de mogelijkheid wat minder te piekeren. En dat is ook nodig!
Fijn weekend allemaal gewenst!

dinsdag 6 november 2012

Muizenplagen en opruiming

Sinds een paar maanden vernemen wij soms een kleine bezoeker op onze zolder. Nou ja, de bezoeker zelf zien we niet, hij of zij laat echter wel wat sporen achter. Of liever gezegd, uitwerpselen...na wat zeer dieronvriendelijke valletjes opgezet te hebben, hebben we toch een paar van deze bezoekers dodelijk weten te treffen. Wat zoonlief de opmerking ontlokte: hij doet het niet meer!
Maar omdat die vallen niet de daadwerkelijk oorzaak aanpakken, hebben wij onszelf maar aangepakt en met veel gezucht en gekreun afgelopen zaterdag de hele zolder ontruimd. Dan kom je nog eens wat tegen. Genoeg muizenmest om de tuin mee te bemesten...yek...smerig! Maar ook allerlei verloren gewaande, Marktplaatsachtige schatten. Want, anderhalf jaar niet gemist...dan kunnen we makkelijk zonder! Die muis moest eens weten wat hij veroorzaakt heeft, een blinkende zolder! Je kunt we op schaatsen, of een boterham van eten...

Zoonlief ontdekte onze trouwfoto's en omdat hij helemaal fan is van trouwen met zijn moeder, waarbij hij in een mooie jurk mag...:) moesten die natuurlijk bekeken worden.
Heftig vond ik het. Wat waren we nog jong, ruim 8 jaar geleden. En hoe gelukkig. En wat zijn we dat nu niet. Wat is er veel gebeurd. Mooie dingen, zoals zoonlief, pijnlijke dingen, zoals ontrouw, veel verdriet, machteloosheid. Ik vind het moeilijk om naar mijn trouwfoto's te kijken en te bedenken dat mijn man daar echt van me hield. Dat lijkt nu ter discussie te staan. Want, hij heeft immers gekozen voor een ander? Hoe waar was het toen? En ja, hij kiest nu weer voor mij, maar ook dat vind ik moeilijk te geloven. Ik kan er zo verdrietig van worden, dat hij voor me heeft gekozen, maar ook weer niet. En ik verlang er zo naar dat hij weer vol voor me gaat. Dat hij eens opruiming houdt in zijn  leven!

Ik heb het gevoel alsof manlief weer depressiever wordt. Hij praat bijna niet, slaapt weinig of onrustig, wil niet dieper op dingen ingaan, is rusteloos en kan zich moeilijk concentreren. Ook steekt meteen weer de angel van wantrouwen de kop op: zou hij weer achter internet zitten, of contact hebben met onze oude buurvrouw? Dit is namelijk hetzelfde gedrag. Een paar avonden lang zat hij achter de pc toen ik naar bed ging. Hij zei snel te komen en dat gebeurde ook wel, maar toch denk ik dan: dit kan wel een trigger zijn! Of het begin van! Ik vind dat zo moeilijk los te laten, bespreken met hem is al haast onmogelijk. Hij wordt meteen boos, soms bijna agressief dat ik hem zo durf te wantrouwen. En dan voel ik me weer rot, omdat ik dan denk: waarom vertrouw ik hem niet?
Hij is vorige week begonnen bij een nieuwe therapeut voor gedragstherapie. Hij kwam zeer ontevreden thuis, omdat deze dame niets voor hem deed, hij alles zelf moest doen. Ik was het wel met haar eens, maar dat heb ik maar niet gezegd, ik loop soms zo op eieren! Maar het typeert wel zijn houding. Alles en iedereen moet voor hem zorgen, hem opvangen en dan komt het goed. Nee, dus. Het zit bij hem vanbinnen!
Zoonlief was vandaag ziek en kon daardoor niet naar de kinderopvang. Manlief boodt aan om thuis te blijven, hij had geen afspraken op zijn werk en kon dat ook een andere dag doen. Als ik dan thuis kom, tref ik een man aan die helemaal onrustig is van een dag voor zijn zieke zoon zorgen. Dat is hem echt teveel. Ik vind dat heel heftig. Als dat al niet kan! Ik vind het ook heel moeilijk voor zoonlief. Het lijkt wel alsof alles om manlief draait, terwijl zoonlief nog zo klein is en ook nog ziek! Ik wil dan wel tegen hem schreeuwen: zorg gewoon voor hem!!! Zet jezelf aan de kant!!! Neem de kans, waag de sprong!!! Ik hoop zo dat hij het echt een keer gaat doen. Een keer!

Het is niet allemaal kommer en kwel mensen! Denk dat niet! Vanmorgen had het hier heerlijk gevroren en onderweg naar mijn werk met de Opwekking op Groot Nieuws Radio heb ik genoten van de natuur en de aanwezigheid van God in álles!

vrijdag 2 november 2012

Bezuinigingen

Ach ja, laat ik er ook nog een blogje aan wijden...alles en iedereen staat er bol van. Ik zie inmiddels door de bomen het bos niet meer. Maar dat het een stuk krapper gaat worden, daar ben ik van overtuigd. Als tweeverdieners gaan wij behoorlijk wat inleveren. Wat ik dan zo flauw vindt, is dat als ik al de veranderingen bij elkaar optel, we dat financieel net kunnen trekken, maar dat er dan geen ruimte meer overblijft om te sparen, hypotheek verder af te lossen, sparen voor zoonlief voor later, auto onderhoud, goede doelen, investeren in duurzaam wonen, hobby's, sporten, ontspanning enz. Tja zult u denken, er zijn al zoveel mensen die zo leven en wat is belangrijk? Dat vraag ik me ook af. De afgelopen jaren zijn wij goed naar ons bestedingspatroon gaan kijken en in het kader van meer verantwoord leven hebben we heel veel keuzes gemaakt die er voor zorgden dat we relatief veel sparen en relatief sober leven. Relatief, want we zijn wél drie weken in een ander werelddeel geweest met niets anders dan ontspanning op het programma. Verder leven we grotendeels biologisch, maar door goed te kijken wat we precies nodig hebben, is dat niet vreselijk duur. We letten enorm op electra en water gebruik en liggen daardoor ver onder het landelijk gemiddelde voor een gezin van 3 personen. Ik draai maar zo'n 3 keer in de week een was bijvoorbeeld, we hebben energiezuinige apparatuur, zoveel mogelijk spaarlampen en met koken en bakken zijn we creatief in gebruik. We hebben weinig abonnementen en geen televisie, als we kijken, doen we dat via internet. Kortom....we hebben al enorm bezuinigd en ja...daardoor konden we heel veel sparen en dat heeft ons een boel opgeleverd. Dat spaardeel moeten we nu dus in gaan leveren aan bezuinigingen van een overheid die zegt dat dat geen geld gaat opleveren voor onze staatsschuld en leningen aan bijv. Griekenland. (lees: daar komen nog meer bezuinigingen over...)
Misschien komt er nu een betere verdeling tussen draagkracht en draaglast en daar ben ik absoluut voor, maar waar houdt het op? Straks wordt het nog aantrekkelijk voor mij om te stoppen met werken, omdat ons dat geld oplevert! En als er meer mensen zo denken, hoe gaat het dan met de maatschappij, de vergrijzing, de investering in onze jongeren? Ben ik zo pessimistisch? Ik vind het prima om wat meer te betalen, ik vind het alleen jammer dat ik daardoor niet meer kan sparen voor onze toekomst, voor die van zoonlief en voor ons. Want als ik het allemaal mag geloven, betaal ik nu ook veel te veel aan mijn pensioen! Daar moet ik dan zelf voor zorgen, maar weet iemand hoe?!
Geen zorgen voor de dag van morgen, iedere dag heeft genoeg aan zijn eigen kwaad. En zo is het maar net. Kijk naar de leliën op het veld! Ik hoorde pas een prachtige uitleg hiervan. Hij kwam van iemand die bezig was met een neurologische opleiding. Ze zei: als mensen gestresst zijn en we laten ze kijken naar een afbeelding van een bloem, of van de natuur, dan zie je aan de hersenactiviteit dat het rustiger wordt. Is het niet mooi? Een wetenschappelijk bewijs van zo'n mooie levensles van onze God? Kijk naar de leliën op het veld.

Intussen ben ik druk met het gezellig maken in huis. Ik vind het een sport om dat te doen met spullen die ik al heb bijv. een ander verfje te geven. Zo heeft manlief wat steigerhouten planken in de woonkamer gezet en gaat daar nog wat haken aan bevestigen. Daar kan ik dan straks wat kerst spulletjes op kwijt en voor nu ga ik wat letters sjabloneren op het hout. Ook heb ik een raamhanger in de verf gezet, hij hing voor onze voordeur, maar was in zwart, dus niet echt zichtbaar.
Zoonlief doet gezellig mee. Heerlijk zo'n wijsneus om je heen. Vanmorgen vroeg hij: mam, waar is mijn pistolenwater eigenlijk? HUH? Ja, je weet wel, die oranje pistolenwater! Oooh, je bedoelt.,,juist ja, een echt doordenkertje!
Zo zei hij vanmiddag tegen manlief die een stukje brood van zoonlief opat: je moet het nu terugslikken hoor, dat is niet eerlijk!
Ontroerend ook de trouw van zo'n jochie. In onze omgeving hebben we een aantal ernstig zieken en hij bidt trouw elke maaltijd voor ze. Vanavond las ik de geschiedenis van Bartimeüs aan hem voor, die van blind ziende werd gemaakt door Jezus. Dat heet toch een wonder, zei zoonlief. Oooh, dan worden die en die ook weer beter, dan doetie gewoon even een wonder!
Worden als een kind! Geloven als een kind! Ook dat is een wonder!