Muizenplagen en opruiming

Sinds een paar maanden vernemen wij soms een kleine bezoeker op onze zolder. Nou ja, de bezoeker zelf zien we niet, hij of zij laat echter wel wat sporen achter. Of liever gezegd, uitwerpselen...na wat zeer dieronvriendelijke valletjes opgezet te hebben, hebben we toch een paar van deze bezoekers dodelijk weten te treffen. Wat zoonlief de opmerking ontlokte: hij doet het niet meer!
Maar omdat die vallen niet de daadwerkelijk oorzaak aanpakken, hebben wij onszelf maar aangepakt en met veel gezucht en gekreun afgelopen zaterdag de hele zolder ontruimd. Dan kom je nog eens wat tegen. Genoeg muizenmest om de tuin mee te bemesten...yek...smerig! Maar ook allerlei verloren gewaande, Marktplaatsachtige schatten. Want, anderhalf jaar niet gemist...dan kunnen we makkelijk zonder! Die muis moest eens weten wat hij veroorzaakt heeft, een blinkende zolder! Je kunt we op schaatsen, of een boterham van eten...

Zoonlief ontdekte onze trouwfoto's en omdat hij helemaal fan is van trouwen met zijn moeder, waarbij hij in een mooie jurk mag...:) moesten die natuurlijk bekeken worden.
Heftig vond ik het. Wat waren we nog jong, ruim 8 jaar geleden. En hoe gelukkig. En wat zijn we dat nu niet. Wat is er veel gebeurd. Mooie dingen, zoals zoonlief, pijnlijke dingen, zoals ontrouw, veel verdriet, machteloosheid. Ik vind het moeilijk om naar mijn trouwfoto's te kijken en te bedenken dat mijn man daar echt van me hield. Dat lijkt nu ter discussie te staan. Want, hij heeft immers gekozen voor een ander? Hoe waar was het toen? En ja, hij kiest nu weer voor mij, maar ook dat vind ik moeilijk te geloven. Ik kan er zo verdrietig van worden, dat hij voor me heeft gekozen, maar ook weer niet. En ik verlang er zo naar dat hij weer vol voor me gaat. Dat hij eens opruiming houdt in zijn  leven!

Ik heb het gevoel alsof manlief weer depressiever wordt. Hij praat bijna niet, slaapt weinig of onrustig, wil niet dieper op dingen ingaan, is rusteloos en kan zich moeilijk concentreren. Ook steekt meteen weer de angel van wantrouwen de kop op: zou hij weer achter internet zitten, of contact hebben met onze oude buurvrouw? Dit is namelijk hetzelfde gedrag. Een paar avonden lang zat hij achter de pc toen ik naar bed ging. Hij zei snel te komen en dat gebeurde ook wel, maar toch denk ik dan: dit kan wel een trigger zijn! Of het begin van! Ik vind dat zo moeilijk los te laten, bespreken met hem is al haast onmogelijk. Hij wordt meteen boos, soms bijna agressief dat ik hem zo durf te wantrouwen. En dan voel ik me weer rot, omdat ik dan denk: waarom vertrouw ik hem niet?
Hij is vorige week begonnen bij een nieuwe therapeut voor gedragstherapie. Hij kwam zeer ontevreden thuis, omdat deze dame niets voor hem deed, hij alles zelf moest doen. Ik was het wel met haar eens, maar dat heb ik maar niet gezegd, ik loop soms zo op eieren! Maar het typeert wel zijn houding. Alles en iedereen moet voor hem zorgen, hem opvangen en dan komt het goed. Nee, dus. Het zit bij hem vanbinnen!
Zoonlief was vandaag ziek en kon daardoor niet naar de kinderopvang. Manlief boodt aan om thuis te blijven, hij had geen afspraken op zijn werk en kon dat ook een andere dag doen. Als ik dan thuis kom, tref ik een man aan die helemaal onrustig is van een dag voor zijn zieke zoon zorgen. Dat is hem echt teveel. Ik vind dat heel heftig. Als dat al niet kan! Ik vind het ook heel moeilijk voor zoonlief. Het lijkt wel alsof alles om manlief draait, terwijl zoonlief nog zo klein is en ook nog ziek! Ik wil dan wel tegen hem schreeuwen: zorg gewoon voor hem!!! Zet jezelf aan de kant!!! Neem de kans, waag de sprong!!! Ik hoop zo dat hij het echt een keer gaat doen. Een keer!

Het is niet allemaal kommer en kwel mensen! Denk dat niet! Vanmorgen had het hier heerlijk gevroren en onderweg naar mijn werk met de Opwekking op Groot Nieuws Radio heb ik genoten van de natuur en de aanwezigheid van God in álles!