Het leven kan zo dubbel zijn! Vorige week een heerlijke week, vol zon, heerlijk buiten zijn, fietsen, in de tuin bezig, het leek wel vakantie! Ik had echt mijn fietszin weer te pakken en heb elke dag minstens 20 km gefietst. Ondanks al deze bewegelijkheid is er toch weer een kilo bijgekomen. Ik snap het niet! Ik eet gezond, veel groente en fruit, snoep amper en eet verder gewoon drie maaltijden, we koken niet vet, eten geen fastfood maaltijden, behalve de pannenkoeken die we zondag bakten, maar die waren dan wel weer met volkorenmeel. Ach. Ik heb eigenlijk niet te klagen over mijn gewicht, maar die stijgende lijn zag ik wel graag stoppen!
Met manlief ging het ook wat beter, hij heeft het bed van zoonlief afgemaakt. Zoonlief is helemaal blij met zijn stoere, steigerhouten halfhoogslaper met heuse trap! En ik ben trots op manlief dat hij dat zomaar kan, zonder opleiding, uit het hoofd een bed in elkaar getimmerd. Je moet het maar kunnen! Ik ben ook nog een beetje trots op mezelf, ik heb gordijntjes voor in de hut onder het bed gemaakt. En omdat de naaimachine en ik aartsvijanden zijn heb ik dat alles met het handje gedaan. Compleet met sterrenapplicaties, naam erop geborduurd en een brievenbus in de stoffen deur genaaid. Een heidens karwei en ik ben er wel een dagje zoet mee geweest. Zoonlief vindt het fantastisch en is het grootste gedeelte onder zijn bed te vinden waar hij ijsjes verkoopt, markt houdt, postbode en wat er nog meer in zijn fantasierijke brein opkomt.
Waarom het leven zo dubbel is? Omdat ik ook zo worstel met de verslaving van manlief. Vandaag biechtte hij op toch nog wel veel met onze oude buurvrouw met wie hij een relatie heeft gehad, bezig te zijn. Hij heeft geen contact meer met haar, maar in zijn hoofd heeft hij nog wel fantasieën en dergelijke. Omdat hij verder al zo'n tien maanden p.ornovrij is, schokte mij dit echt. En het voelde ook meteen weer zo verraden. Ik kan het niet uitstaan. Zijn we net bezig met weer wat herstel van vertrouwen, met voorzichtige stappen weer naar elkaar toegroeien, bij elkaar zijn, is zij er weer.
Ik vind het erg moeilijk om er voor manlief te zijn. Ik kan niet zoveel begrip voor hem opbrengen, terwijl hij wel graag steun van mij wil. Maar hoe breng ik dat in vredesnaam op? En hoe reëel is dat? Dat ik degene ben die hij in de steek laat en ook degene ben die hem troost in zijn moeilijke strijd? Ik wil er wel voor hem zijn, maar de voorwaarde is wel dat hij stopt met zijn verslaving. Ik heb begrip voor dat er tijd over heen gaat, dat het oefening kost en dat je er niet zomaar vanaf bent. Ik zie ook dat manlief zijn best doet en dat het minder wordt. Dat het vooral voorkomt als hij zich alleen voelt, eenzaam en verdrietig. Maar ik zou zo graag willen dat hij het daarover heeft. Dat hij aan mij vertelt hoe hij zich dan voelt, in plaats van dat hij achteraf vertelt weer een misstap te hebben begaan.
Het is moeilijk om elkaar te begrijpen, want als manlief met zijn verhaal komt, schiet ik vol en raakt het mij zo, dat hij het gevoel heeft niet bij mij terecht te kunnen. En andersom heb ik dat ook, omdat ik het gevoel heb dat het altijd om hem draait. Terwijl we allebei hetzelfde willen. Steun, liefde, verbinding, een arm om je heen, troost, begrip, heling.
En dat komt ook wel, de weg erheen is echter niet makkelijk. En het doet zo vreselijk veel pijn, ik word er echt door verscheurd als ik ons samen zie worstelen en ook zoveel afstand zie. We moeten er dwars doorheen en dat doen we ook.
dinsdag 31 juli 2012
maandag 23 juli 2012
Een tempel
Nee, dit is geen vakantieberichtje over het bezichtigen van een prachtige Griekse tempel. Dit gaat over je lichaam. In de Bijbel staat in 1 Korinthe 6 vers 19 de volgende tekst: Of weet u niet, dat uw lichaam een tempel is van de Heilige Geest, die in u is en en die u van God ontvangen hebt, en dat u niet van u zelf bent? U bent immers duur gekocht. Verheerlijk daarom God in uw lichaam en in uw geest, die van God zijn. Gisteren hadden we daar een preek over in onze kerk. Ik vond het een heftig thema. Vooral als je kijkt naar de context van de tekst. Het gaat over regels en recht in de gemeente. Dat je als je een kind van God bent, je richt op de Geest en niet op allerlei verwoestende elementen, zoals alcohol, losbandigheid en ontucht. En ja, ook hoererij. Zo'n heel oud woord wat meteen zo fout klinkt. En dat is het ook. Vrouwen buiten je eigen huwelijk bezoeken. Relaties aangaan buiten je huwelijk. Er is niets nieuws onder de zon, in het oude Griekenland was het vaak één grote orgie.
Maar er staat ook: er zijn er onder u die zo (met die zonden) geleefd hebben, maar u bent schoongewassen, maar u bent geheiligd, maar u bent gerechtvaardigd, in de naam van de Heere Jezus en door de Geest van onze God.
Ik vind het allemaal waar. Ik belijd het met mijn verstand. Maar mijn gevoel komt hier tegen in opstand. Gaat het dan zo makkelijk? Een relatie aangaan met je buurvrouw, terugkeren vol berouw en dan ben je zomaar schoongewassen? Geheiligd? Gerechtvaardigd? Voor ieder ander zou ik zeggen: JA! Gods genade is genoeg voor alles en iedereen. Als je oprecht je zonde belijdt, je leven verandert, richt op God, vergeving vraagt dan is het er. Dan ben je vergeven. Er staat in de Nederlandse Geloofsbelijdenis dat Gods Geest nooit zal wijken van zijn kinderen, welke zonde ze ook zullen plegen. Dat is allemaal mooi.
En toch. Toch steigert het in mij. Ik word er boos van. Het zal allemaal wel zo zijn, maar ik zit nog steeds met de ellende. Ik worstel met wantrouwen, met verdriet, met boosheid, met angst, met de gebrokenheid in onze relatie.
Het lijkt wel of het als volgt werkt. Manlief heeft een p.ornoverslaving waar ik vanaf weet. Ik weet de helft er niet van, dat het veel erger is dan het lijkt. Manlief heeft een verborgen relatie met de buurvrouw. Ik weet er niets van. Manlief houdt het zorgvuldig verborgen en doet er alles aan om te voorkomen dat ik erachter kom. Vervolgens spreekt zijn geweten, doordat hij in zijn geestelijk leven steeds meer blokkades ervaart en aangesproken wordt door een preek die ging over foute keuzes maken in je leven en de gevolgen ervan. Hij biecht het op, toont berouw, zit in zijn piepzak, belijdt zijn zonden en gaat werken aan herstel. Ook ervaart hij de vergeving van God door het belijden van zijn zonden en de overtuiging dat ieder mens zonde doet en daar steeds weer vergeving voor nodig heeft. Het lijkt zo te zijn, dat als manlief het opbiecht, bevrijding en vergeving aanvaard en dat het dan voor mij pas begint. En dat lijkt allemaal veel langer te duren dan het herstel van manlief. Ik vind het niet eerlijk! En ook zo pijnlijk. Dat er hoofdstukken staan in de Bijbel hoe om te gaan met mensen die dit soort dingen doen, maar er geen hoofdstuk instaat met de gevolgen voor de partner die er ook is. Het proces na belijden van zonden is zoveel pijnlijker en zoveel heftiger dan je kunt indenken! De worsteling om manlief te willen vergeven, maar ook de erkenning van alles wat mij is aangedaan en wat ik tekort ben gekomen in onze relatie.
En er staat natuurlijk veel troost in de Bijbel voor mensen in moeilijke situaties en daar heb ik ook veel aan, maar gisteravond had ik er even genoeg van.
Manlief was niet in de kerk. Hij trok het niet, één dienst is voor hem genoeg. Daar kan ik dan ook nog boos om worden. Hij zit maar in die stomme depressie en dat blijft maar zo. Toen ik gisteravond verdrietig was omdat het zo moeilijk is, zo pijnlijk confronterend ook zo'n dienst, kon manlief me niet troosten. Dat is dan extra pijnlijk. Ik zei tegen hem dat ik die depressie haat, dat dat niet zozeer over hem gaat, maar dat we daarmee moeten dealen. Manlief kon hier niet mee omgaan en verweet me dat ik hem de schuld gaf van alles. Ik heb één ding geleerd de afgelopen tijd, ga niet met een depressief iemand in discussie. En toch doe ik het weer. Ik leg mijn gevoelens open en bloot, maar het enige wat er gebeurt, is dat hij het zich negatief aantrekt. Nog 3 weken, dan krijgt manlief medicijnen en ik probeer er niet al mijn hoop op te stellen, maar ik hoop toch zo dat het gaat werken. Dat ik gewoon mijn man weer terug krijg.
Het goede nieuws is dat de zon schijnt! Zelfs zoonlief heeft het door. Hij rent 's morgens uit zijn bed, kijkt uit het raam en roept: Goed idee! De zon schijnt! We kunnen naar buiten! En dat doen we dan maar veel en vaak!
Maar er staat ook: er zijn er onder u die zo (met die zonden) geleefd hebben, maar u bent schoongewassen, maar u bent geheiligd, maar u bent gerechtvaardigd, in de naam van de Heere Jezus en door de Geest van onze God.
Ik vind het allemaal waar. Ik belijd het met mijn verstand. Maar mijn gevoel komt hier tegen in opstand. Gaat het dan zo makkelijk? Een relatie aangaan met je buurvrouw, terugkeren vol berouw en dan ben je zomaar schoongewassen? Geheiligd? Gerechtvaardigd? Voor ieder ander zou ik zeggen: JA! Gods genade is genoeg voor alles en iedereen. Als je oprecht je zonde belijdt, je leven verandert, richt op God, vergeving vraagt dan is het er. Dan ben je vergeven. Er staat in de Nederlandse Geloofsbelijdenis dat Gods Geest nooit zal wijken van zijn kinderen, welke zonde ze ook zullen plegen. Dat is allemaal mooi.
En toch. Toch steigert het in mij. Ik word er boos van. Het zal allemaal wel zo zijn, maar ik zit nog steeds met de ellende. Ik worstel met wantrouwen, met verdriet, met boosheid, met angst, met de gebrokenheid in onze relatie.
Het lijkt wel of het als volgt werkt. Manlief heeft een p.ornoverslaving waar ik vanaf weet. Ik weet de helft er niet van, dat het veel erger is dan het lijkt. Manlief heeft een verborgen relatie met de buurvrouw. Ik weet er niets van. Manlief houdt het zorgvuldig verborgen en doet er alles aan om te voorkomen dat ik erachter kom. Vervolgens spreekt zijn geweten, doordat hij in zijn geestelijk leven steeds meer blokkades ervaart en aangesproken wordt door een preek die ging over foute keuzes maken in je leven en de gevolgen ervan. Hij biecht het op, toont berouw, zit in zijn piepzak, belijdt zijn zonden en gaat werken aan herstel. Ook ervaart hij de vergeving van God door het belijden van zijn zonden en de overtuiging dat ieder mens zonde doet en daar steeds weer vergeving voor nodig heeft. Het lijkt zo te zijn, dat als manlief het opbiecht, bevrijding en vergeving aanvaard en dat het dan voor mij pas begint. En dat lijkt allemaal veel langer te duren dan het herstel van manlief. Ik vind het niet eerlijk! En ook zo pijnlijk. Dat er hoofdstukken staan in de Bijbel hoe om te gaan met mensen die dit soort dingen doen, maar er geen hoofdstuk instaat met de gevolgen voor de partner die er ook is. Het proces na belijden van zonden is zoveel pijnlijker en zoveel heftiger dan je kunt indenken! De worsteling om manlief te willen vergeven, maar ook de erkenning van alles wat mij is aangedaan en wat ik tekort ben gekomen in onze relatie.
En er staat natuurlijk veel troost in de Bijbel voor mensen in moeilijke situaties en daar heb ik ook veel aan, maar gisteravond had ik er even genoeg van.
Manlief was niet in de kerk. Hij trok het niet, één dienst is voor hem genoeg. Daar kan ik dan ook nog boos om worden. Hij zit maar in die stomme depressie en dat blijft maar zo. Toen ik gisteravond verdrietig was omdat het zo moeilijk is, zo pijnlijk confronterend ook zo'n dienst, kon manlief me niet troosten. Dat is dan extra pijnlijk. Ik zei tegen hem dat ik die depressie haat, dat dat niet zozeer over hem gaat, maar dat we daarmee moeten dealen. Manlief kon hier niet mee omgaan en verweet me dat ik hem de schuld gaf van alles. Ik heb één ding geleerd de afgelopen tijd, ga niet met een depressief iemand in discussie. En toch doe ik het weer. Ik leg mijn gevoelens open en bloot, maar het enige wat er gebeurt, is dat hij het zich negatief aantrekt. Nog 3 weken, dan krijgt manlief medicijnen en ik probeer er niet al mijn hoop op te stellen, maar ik hoop toch zo dat het gaat werken. Dat ik gewoon mijn man weer terug krijg.
Het goede nieuws is dat de zon schijnt! Zelfs zoonlief heeft het door. Hij rent 's morgens uit zijn bed, kijkt uit het raam en roept: Goed idee! De zon schijnt! We kunnen naar buiten! En dat doen we dan maar veel en vaak!
donderdag 19 juli 2012
Tuin
Er zitten tomaten aan mijn zelfgekweekte tomaten planten! Hoera! De courgette is echt een fiasco. Bloemen genoeg en kleine courgettes ook, maar helaas, geen bevruchting...ik heb het zelfs kunstmatig geprobeerd na wat struinwerk op het web, maar ook dat mocht niet baten. Deze week opruiming gehouden in de groentetuin. De rucola was echt op, dus dat heeft plaats gemaakt voor nog wat andere kropsla, prei, broccoli en boerenkool. Een beetje laat ben ik daar wel mee, maar ik ga het gewoon proberen. Per slot van rekening gaan we nog een hele warme zomer tegemoet, toch? :)
Ik heb ook wat tomatenplanten verplaatst omdat ze zo kolossaal werden, dat kan eigenlijk niet, las ik naderhand op datzelfde web...maar goed, ze staan al weer 5 dagen op een nieuwe plek. En afgezien van 3 gieters water per dag + alle regen die er hier valt...en dat is echt heel veel, doen ze het prima. Ik ben benieuwd!
De bloedluis in de appelboom lijkt het veld te ruimen door de olijfolie waar mee we de boom hebben ingesmeerd. Dus als er nu straks olijven aankomen in plaats van appels.. Er hangen nu welgeteld 3 appels aan de boom, terwijl ik er in het voorjaar toch bijna 30 telde...maar goed, als de boom het redt, ben ik al lang blij.
Volgende week zijn de weerberichten zonnig en daar hoop ik echt op. Lekker warm, buiten eten, en niet zo somber buiten. Ik blijf hopen! Manlief was eigenlijk van plan dit jaar weer de Vierdaagse te gaan lopen, maar is er nu niet echt rouwig om na zo'n dag als vandaag. Ik heb respect voor al die mensen! En voor al die mensen die toch nog gaan kamperen! Ik zou lekker thuis blijven!
dinsdag 17 juli 2012
Onvervulde hoop
In Spreuken 13 vers 12 staat: Almaar onvervulde hoop maakt ziek, vervuld verlangen is een levensboom.
Op de een of andere manier komt deze tekst steeds terug in de afgelopen week. Vorige week had ik een pittig gesprek met mijn coach, die had het ook over deze tekst. Afgelopen weekend las ik het boek Het Breekpunt van Karen Ball, over een moeizaam huwelijk waarin deze tekst ook meermalen voorkwam. Gisteren leende ik het boek Afscheid van een engel van Janne IJmker. Ik sla het boek open en ja hoor, daar staat het op het titelblad. Almaar onvervulde hoop maakt ziek.
Zo'n tekst blijft dan hangen. Omdat het nu waarheid is in mijn leven. Er is veel onvervulde hoop. En het maakt me dan misschien niet echt ziek, ik word er ook geen levensboom van. Als ik in mijn tuin rondkijk, zie ik sommige planten bijna groeien. De kamperfoelie bijvoorbeeld groeit volgens mij wel een halve meter per week. Ik heb het gevoel dat ik stilsta. Dat ik niet echt groei. Dat ik blijf hopen op veranderingen bij manlief die misschien helemaal niet realistisch zijn. En als ik dat deel, vat manlief het op als een verwijt en ziet hij mijn pijn niet. Hij is teveel bezig met zijn eigen pijn. Zijn onvervulde hoop. En zo draaien we wat om elkaar heen. Ik ben moe, heel erg moe. Gelukkig is het in deze maanden super rustig op mijn werk, want ik voel me niet in staat om een hulpverlener te zijn. Om aan anderen te geven. Het lijkt alsof ik leeg ben. Ik sta met mijn mond vol tanden bij het leed van anderen. Ik klap dicht, ik voel weinig compassie. Ik zou dagen kunnen slapen. Ik voel me uitgeput. Ik denk dat het te verhelpen is met een flinke portie zon, sorry dat ik het zeg, maar wat ben ik die regen zat! Maar ik weet ook dat het daar niet alleen in zit. Het zit van binnen. Ik hoop op een meelevende, begripvolle, zorgzame man die mijn lasten verlicht. Hoe realistisch dat is weet ik niet goed, maar ik moet wel afscheid nemen van die wens op dit moment.
Ik weet zeker dat veel mensen die ons kennen zeggen: o, maar zo'n man heb je toch?! En zo lijkt het ook. Maar ik weet dat manlief vaak niet zo is als we samen zijn. Dat hij zorgt vanuit een moeten en niet vanuit zijn hart. En ik wil zijn hart. Hij is er nog niet aan toe om het te geven. Maar wanneer dan wel?????? Ik wacht al zo lang! Ik wil zo graag die levensboom. Groeien, bloeien, een team zijn. Het wordt niet perfect, dat wil ik ook niet. Maar ik wil wel uit deze put. En de ene keer zit ik op de bodem van die put en de andere keer ben ik er bijna uit. Dat wisselt. Er zijn ook zoveel gevoelens!
Er zijn regelmatig mensen die reageren op mijn blog. Dat vind ik fijn en ik zou ook wel terug willen reageren, als ik zou weten hoe dat moet! Iemand enig idee? Ik krijg nu noreply meldingen en als mensen reageren, lukt het me niet contact met ze op te nemen. Er is veel herkenning en er zijn lieve mensen die me sterkte wensen. Fijn is dat, dat doet me goed. Dus bij deze, dank voor je reactie en vergeef me dat ik niet reageer!
Op de een of andere manier komt deze tekst steeds terug in de afgelopen week. Vorige week had ik een pittig gesprek met mijn coach, die had het ook over deze tekst. Afgelopen weekend las ik het boek Het Breekpunt van Karen Ball, over een moeizaam huwelijk waarin deze tekst ook meermalen voorkwam. Gisteren leende ik het boek Afscheid van een engel van Janne IJmker. Ik sla het boek open en ja hoor, daar staat het op het titelblad. Almaar onvervulde hoop maakt ziek.
Zo'n tekst blijft dan hangen. Omdat het nu waarheid is in mijn leven. Er is veel onvervulde hoop. En het maakt me dan misschien niet echt ziek, ik word er ook geen levensboom van. Als ik in mijn tuin rondkijk, zie ik sommige planten bijna groeien. De kamperfoelie bijvoorbeeld groeit volgens mij wel een halve meter per week. Ik heb het gevoel dat ik stilsta. Dat ik niet echt groei. Dat ik blijf hopen op veranderingen bij manlief die misschien helemaal niet realistisch zijn. En als ik dat deel, vat manlief het op als een verwijt en ziet hij mijn pijn niet. Hij is teveel bezig met zijn eigen pijn. Zijn onvervulde hoop. En zo draaien we wat om elkaar heen. Ik ben moe, heel erg moe. Gelukkig is het in deze maanden super rustig op mijn werk, want ik voel me niet in staat om een hulpverlener te zijn. Om aan anderen te geven. Het lijkt alsof ik leeg ben. Ik sta met mijn mond vol tanden bij het leed van anderen. Ik klap dicht, ik voel weinig compassie. Ik zou dagen kunnen slapen. Ik voel me uitgeput. Ik denk dat het te verhelpen is met een flinke portie zon, sorry dat ik het zeg, maar wat ben ik die regen zat! Maar ik weet ook dat het daar niet alleen in zit. Het zit van binnen. Ik hoop op een meelevende, begripvolle, zorgzame man die mijn lasten verlicht. Hoe realistisch dat is weet ik niet goed, maar ik moet wel afscheid nemen van die wens op dit moment.
Ik weet zeker dat veel mensen die ons kennen zeggen: o, maar zo'n man heb je toch?! En zo lijkt het ook. Maar ik weet dat manlief vaak niet zo is als we samen zijn. Dat hij zorgt vanuit een moeten en niet vanuit zijn hart. En ik wil zijn hart. Hij is er nog niet aan toe om het te geven. Maar wanneer dan wel?????? Ik wacht al zo lang! Ik wil zo graag die levensboom. Groeien, bloeien, een team zijn. Het wordt niet perfect, dat wil ik ook niet. Maar ik wil wel uit deze put. En de ene keer zit ik op de bodem van die put en de andere keer ben ik er bijna uit. Dat wisselt. Er zijn ook zoveel gevoelens!
Er zijn regelmatig mensen die reageren op mijn blog. Dat vind ik fijn en ik zou ook wel terug willen reageren, als ik zou weten hoe dat moet! Iemand enig idee? Ik krijg nu noreply meldingen en als mensen reageren, lukt het me niet contact met ze op te nemen. Er is veel herkenning en er zijn lieve mensen die me sterkte wensen. Fijn is dat, dat doet me goed. Dus bij deze, dank voor je reactie en vergeef me dat ik niet reageer!
zondag 15 juli 2012
Feest en verdriet
Dit weekend is het feest. Zoonlief heeft zijn derde verjaardag gevierd! Superleuk om een verjaardag te vieren die hij echt bewust meemaakt. De andere verjaardagen gingen toch min of meer aan hem voorbij. Nu hadden we het er al dagen van te voren over, maar het leverde hem ook niet weer zoveel stress op, dat hij bijvoorbeeld niet kon slapen. Vrijdag zijn we naar het Spoorwegmuseum geweest, omdat meneer helemaal weg is van...treinen! Eigenlijk was de treinreis op zich al zo'n belevenis dat we het daarbij wel hadden kunnen laten! De dag afgesloten met een pannenkoek in zijn favoriete restaurant. Toen hij in bed lag vroeg ik hem wat hij leuk had gevonden die dag en hij verzuchtte: ik denk eigenlijk toch wel de treinen en de trein die ik heb gekregen, die kijkt zo blij, daar word ik ook blij van! Dan smelt je hart!
Het is een wonder, zo'n klein mannetje in huis. Dat hadden we 4 jaar geleden niet durven dromen! Zo'n verjaardag doet me ook terugdenken aan zijn geboorte. Hoe we uitzagen naar zijn komst, de verwondering toen hij er was, maar ook het wennen aan elkaar. Het duurde wel even voordat ik me echt moeder voelde. Maar dat is helemaal goed gekomen!
Het doet ook pijn om aan die dag terug te denken. Hoe gelukkig waren we toen nog. Niets leek er toen op dat we nu zulke relatieproblemen zouden hebben. Hoe moeizaam waren de afgelopen drie jaren. Vol met vreugde om zoonlief, maar vol met pijn in onze relatie. Als ik kijk naar zoonlief, hoop ik zo dat we hem ondanks alles toch een stabiele basis hebben kunnen bieden en dat we dat naar de toekomst alleen maar uitbreiden. En dat we met z'n drietjes van elkaar kunnen genieten. Voor nu genieten we nog van een uitgelaten drie jarige!
dinsdag 10 juli 2012
Kostbaar Vaatwerk
Voor mensen die hebben te kampen met een partner die (on)regelmatig p.orno kijkt, of misschien vreemdgaat, is er een website opgericht. Voor en door partners van s.eks.verslaafden. Door de onbekendheid hierover kun je je best onzeker voelen over alle emoties die hierbij komen kijken. Ik heb veel aan deze site, vooral aan het forum waarin veel herkenning is tussen vrouwen onderling.
Dus heb je er behoefte aan, neem eens een kijkje op www.kostbaarvaatwerk.nl
maandag 9 juli 2012
Emoties
Een heftige week achter de rug. We zijn begonnen met de nieuwe relatie therapie. Daarnaast hebben we ook onze vorige therapie vorige week afgesloten. Manlief had een laatste ADD test, waar ik ook bij aanwezig was. Onze week was dus wel gevuld! Drie dagen met afspraken met hulpverleners, poeh! Manlief scoort steeds net onder of op de ondergrens van ADD. Hij heeft het dus net wel, of net niet. Lastig! Want hij ondervindt er wel hinder van. Onrust in zijn hoofd, bezig blijven met nieuwe ideeën, gefocust zijn op details, waardoor je fouten maakt in het grotere geheel. Pas half augustus krijgt hij de officiële uitslag en waarschijnlijk medicijnen voor zijn depressie en misschien ook voor ADD. We zijn benieuwd en hopen ook echt dat dat gaat werken!
Ik merk dat ik wel een beetje aan het eind van mijn latijn ben. Alles lijkt maar om manlief te gaan, ik merk ook dat therapeuten geneigd zijn om veel met hem bezig te zijn. En dat wringt dan weer bij mij als het gaat om relatie therapie. Dan denk ik: en waar blijf ik? En het is meteen ook zo vanzelfsprekend. Eigenlijk gaat het al jaren zo. Dat de aandacht vooral naar manlief gaat, dat ik denk: ja, hij heeft het ook zo moeilijk, dus hij heeft het nodig. Daarbij cijferde ik mezelf weg en ging ik in hem op. Dat is een inzicht uit de therapie wat ik heb gekregen. Ik kom te weinig voor mezelf op, vraag geen ruimte. En ja, dat gebeurde vorige week zo vaak, dat we uiteindelijk vrijdagavond knallende ruzie kregen. Want manlief was voor de derde keer die week een avond weg, naar een vriend, omdat hij het zo nodig had. En ik had ja gezegd. Maar het knaagde toch aan me. Waarom wil hij niet een avondje bij mij thuis zijn? Waarom heeft hij dat niet nodig? Waarom ziet hij mijn behoeften niet? Dat heb ik allemaal uitgesproken, maar heel handig is het niet, als je man depressief wordt. Hij gaat alleen maar meer in zichzelf zitten wroeten, zich schuldig voelen en veel verder komt hij niet. Het gaat dan weer niet over mij! Ik verlang zo naar een echtgenoot die het snapt, het begrijpt, een arm om me heen slaat en naast me komt zitten. Op zich doet hij dat ook wel allemaal, het is alleen dat het zo over hem gaat! Ik voel me dan ook weer op mezelf gericht en egoïstisch als ik dit opschrijf, maar zo voelt het wel.
Hij op zijn beurt wil dat ik hem troost, naar hem luister, hem begrijp, met hem meeleef en kan het niet verdragen als ik dat even niet kan. Tja, hij zal moeten leren leven met een imperfecte vrouw, maar dat valt voor hem niet mee. Evengoed als dat het voor hem geldt dat hij moeilijk kan inzien dat hij wel eens wat niet goed doet. Dat kan hij zo moeilijk toegeven! Soms denk ik: hoe komen we weer bij elkaar!
Het positieve van de nieuwe therapie is wel dat zij blijft benoemen hoe ver we al gekomen zijn, wat een strijdlust en doorzettingsvermogen we beiden hebben gehad om hierdoor heen te komen. En dat is waar. Daar houd ik me dan aan vast.
En aan de volgende tekst van Opwekking 717:
Stil, mijn ziel, wees stil
en wees niet bang
voor de onzekerheid van morgen.
God omgeeft je steeds;
Hij is erbij
in je beproevingen en zorgen
God, U bent mijn God
en ik vertrouw op U en zal
niet wankelen.
Vredevorst, vernieuw
een vaste geest binnen in mij,
die rust in U alleen.
en dwaal niet af;
dwars door het dal zal Hij je leiden.
Stil, vertrouw op Hem
en hef je schild
tegen de pijlen van verleiding.
en laat nooit los
de waarheid die je steeds omarmd heeft.
Wacht, wacht op de Heer;
de zwartste nacht
verdwijnt wanneer het daglicht doorbreekt.
Ik rust in U alleen…
in U alleen.
Ik merk dat ik wel een beetje aan het eind van mijn latijn ben. Alles lijkt maar om manlief te gaan, ik merk ook dat therapeuten geneigd zijn om veel met hem bezig te zijn. En dat wringt dan weer bij mij als het gaat om relatie therapie. Dan denk ik: en waar blijf ik? En het is meteen ook zo vanzelfsprekend. Eigenlijk gaat het al jaren zo. Dat de aandacht vooral naar manlief gaat, dat ik denk: ja, hij heeft het ook zo moeilijk, dus hij heeft het nodig. Daarbij cijferde ik mezelf weg en ging ik in hem op. Dat is een inzicht uit de therapie wat ik heb gekregen. Ik kom te weinig voor mezelf op, vraag geen ruimte. En ja, dat gebeurde vorige week zo vaak, dat we uiteindelijk vrijdagavond knallende ruzie kregen. Want manlief was voor de derde keer die week een avond weg, naar een vriend, omdat hij het zo nodig had. En ik had ja gezegd. Maar het knaagde toch aan me. Waarom wil hij niet een avondje bij mij thuis zijn? Waarom heeft hij dat niet nodig? Waarom ziet hij mijn behoeften niet? Dat heb ik allemaal uitgesproken, maar heel handig is het niet, als je man depressief wordt. Hij gaat alleen maar meer in zichzelf zitten wroeten, zich schuldig voelen en veel verder komt hij niet. Het gaat dan weer niet over mij! Ik verlang zo naar een echtgenoot die het snapt, het begrijpt, een arm om me heen slaat en naast me komt zitten. Op zich doet hij dat ook wel allemaal, het is alleen dat het zo over hem gaat! Ik voel me dan ook weer op mezelf gericht en egoïstisch als ik dit opschrijf, maar zo voelt het wel.
Hij op zijn beurt wil dat ik hem troost, naar hem luister, hem begrijp, met hem meeleef en kan het niet verdragen als ik dat even niet kan. Tja, hij zal moeten leren leven met een imperfecte vrouw, maar dat valt voor hem niet mee. Evengoed als dat het voor hem geldt dat hij moeilijk kan inzien dat hij wel eens wat niet goed doet. Dat kan hij zo moeilijk toegeven! Soms denk ik: hoe komen we weer bij elkaar!
Het positieve van de nieuwe therapie is wel dat zij blijft benoemen hoe ver we al gekomen zijn, wat een strijdlust en doorzettingsvermogen we beiden hebben gehad om hierdoor heen te komen. En dat is waar. Daar houd ik me dan aan vast.
En aan de volgende tekst van Opwekking 717:
Stil, mijn ziel, wees stil
en wees niet bang
voor de onzekerheid van morgen.
God omgeeft je steeds;
Hij is erbij
in je beproevingen en zorgen
God, U bent mijn God
en ik vertrouw op U en zal
niet wankelen.
Vredevorst, vernieuw
een vaste geest binnen in mij,
die rust in U alleen.
Stil, mijn ziel, wees stil
en dwaal niet af;
dwars door het dal zal Hij je leiden.
Stil, vertrouw op Hem
en hef je schild
tegen de pijlen van verleiding.
Stil, mijn ziel, wees stil
en laat nooit los
de waarheid die je steeds omarmd heeft.
Wacht, wacht op de Heer;
de zwartste nacht
verdwijnt wanneer het daglicht doorbreekt.
Ik rust in U alleen…
in U alleen.
maandag 2 juli 2012
Vakantie
En toen was het voor ons vakantie! Dan heb ik het over vorige week....de vakantie is voor ons nu weer voorbij... Maar goed, het was een heerlijk weekje.
We hebben een weekje in een familiepark in Limburg vertoefd. Nog nooit gedaan en we waren ook zeer benieuwd of dit iets voor ons zou zijn. We zijn normaal gesproken erg gesteld op rust, natuur en stilte. Maar, ik moet mijn mening herzien. We zaten in een park, middenin het bos, eekhoorntjes op het terras, vogels in de bomen, niets geen last van buren door een geschakelde bungalow. Het park zat goed vol, maar door de ruime opzet merkten we daar weinig van.
Zoonlief moest eerst erg wennen. Hij had een beetje heimwee denk ik. Ik wil zo graag naar mijn huis terug, die is zo allenig thuis! Maar toen hij het zwembad had bekeken was het over. Normaal gesproken is onze zoon niet zo'n durfal. Met zijn bijna drie jaar racet hij het liefst op een loopauto door de straat, van wiebelige dingen moet hij niets hebben. Totdat hij de grote glijbaan in het zwembad zag. Een joekel was het, met wel 8 bochten, stroomversnelling, lichteffecten, alles erop en eraan. Zoonlief, zag, ging en overwon en zei: nog een keertje en mag ik nu alleen? Ongelofelijk! We hebben er enorme lol om gehad.
Het duurde ook even voor ik mijn draai had gevonden. Ik merkte dat ik de afgelopen tijd vooral op survivalskills heb geleefd en dat het dan moeilijk is om te relaxen! Bovendien was manlief net een weekend weg geweest en gewond teruggekomen.... De beste man was gaan hardlopen op het Cypriotische strand en had zijn hoofd danig gestoten aan een brug. 13 hechtingen! Maar manlief is een bikkel, dus behalve wat gedoe met haren wassen en een badhairweek had hij nergens last van.
Tijdens het weekend waarin manlief weg was, merkte ik hoe fijn ik het eigenlijk vond dat hij er niet was. Ik schaam me om dit te zeggen, maar ik vond het heerlijk. Even geen depressieve man om me heen, geen emotionele ballast, of geclaim, gewoon mijn eigen gang gaan. En toen weer terug naar hoe het was. Ik vond het moeilijk. Manlief zat vol van zijn therapie weekend, had een heleboel nuttigs geleerd en wilde dat graag kwijt. Ik wil niet de bitch zijn, dus luister en interesseer me zoveel mogelijk. Tot ik er twee dagen later achter kom dat ik mezelf een beetje verlies. Ik ben dan zoveel met manlief bezig, dat ik mezelf oversla. Dus aan de bel getrokken en dit gedeeld met manlief. Hij vindt dat moeilijk, want hij is toch depressief en als ik dan ook nog eens begin met dat ik dingen moeilijk vind. Hij betrekt het op zichzelf en ziet ons dan behoorlijk somber en negatief. Maar ik ben niet depressief! Nou ja....soms denk ik dat wel eens! In ieder geval had ik tijdens deze vakantie ook een beetje actie nodig, daar waar manlief eigenlijk gewoon niets wilde doen.
Dus zijn we naar Arcen geweest, daar zijn prachtige kasteeltuinen, waar ik voldoende inspiratie opdeed voor onze voortuin van 80 m2! Die moet nog geupdated worden....volgend jaar ofzo...
Ook zijn diverse brocante winkels het slachtoffer geworden van ons bezoek...heerlijk om te snuffelen, maar o, wat wordt het duur!
Na een dagje fietsen was ik helemaal in vakantiestemming. Maar toen zat het er al weer op! Gelukkig hebben we onze echte vakantie nog tegoed, in oktober. Dus nu nog hopen op heerlijk weer in eigen land!Wij hadden afgelopen week niet te klagen, het was goed weer in het zuiden. We zijn aardig gebruind weer terug gekomen.
Nu weer terug hebben we besloten op de gezonde toer te gaan. De laatste tijd waren er weer veel gewoonten in geslopen van ongezond snoepen. 's Avonds chocolade, nougat, nootjes en dergelijke op tafel en ook tijdens de lunch ging er menig croissantje doorheen. Manlief valt alleen maar af, ik kom alleen maar bij! Ik heb het gepresteerd om in één week 3 kilo aan te komen! Ik hoop nog steeds dat de weegschaal kapot is, want dit is echt heel verdrietig! En ja, ik heb lekker gegeten, maar we zijn één keer uit eten geweest, waarbij ik een salade heb genomen en verder hebben we normaal gekookt, soepje, pasta en een keer pannenkoeken. Vers fruit en veel groente en ja, 's avonds heb ik me wel laten verleiden door lekkere nootjes en een stukje vlaai...Maar 3 kilo???? Help!! Ik kan nog steeds niet sporten door mijn nek hernia, ik fiets veel, maar dat blijkt niet voldoende! Ik ben niet te zwaar, maar ik zit nu aan de 5 kilo in 4 maanden tijd, dat vind ik wel een angstige stijgende lijn!
Dus vandaag het roer maar weer omgegooid, de koelkast ligt vol met worteltjes, vis en aardbeien, de fruitschaal puilt uit, tomaten, komkommers op de pak, dit moet goed komen, toch?! Vandaag niet gesnoept en vanavond bij de lekkere trek een bakje aardbeien met magere yoghurt en zelfgemaakte rabarberaardbeiencompote zonder suiker en een paar scheppen muesli. Dat moet toch gezond zijn? Ik vind het maar lastig, die lijn. Ik heb vaak last van een prikkelbare darm en het kan dan maar zo een half jaar duren. Daarin val ik dan veel af, waardoor ik graatmager ben. Gaat het weer goed, dan krijg ik dit effect. In ieder geval geldt het voor mij niet dat een prikkelbare darm komt door spanning, want met de spanningen van het afgelopen half jaar, zou ik toch een megagestoorde darm moeten hebben! Maar nee, hij doet nu keurig zijn werk. Of haar werk...
De groentetuin is geëxplodeerd tijdens onze vakantie. De tomaten zijn serieus een halve meter gegroeid in een week tijd! De eerste courgette is helaas weggerot, maar belooft nieuwe voor de komende week. Ik heb er toch wel zo'n 200 gram aardbeien in totaal af kunnen halen, voor een rijtje nieuwe planten is dat toch niet onaardig? En de sla!!! Mensen!! Hoeveel sla kun je eten? Al eens gehoord van rucolasoep? Ik niet, maar het is aan te bevelen!
Nu ga ik gauw mijn bed opzoeken...morgen weer een lange dag. Manlief krijgt nog een ADD test waarbij ik ook moet optreden, daarna gauw door naar Den Haag voor mijn werk, daarna gauw weer naar huis, hopen op weinig file, want mijn zus komt een paar daagjes logeren met haar dochter. Genoeg te doen! Fijne week gewenst voor iedereen!
We hebben een weekje in een familiepark in Limburg vertoefd. Nog nooit gedaan en we waren ook zeer benieuwd of dit iets voor ons zou zijn. We zijn normaal gesproken erg gesteld op rust, natuur en stilte. Maar, ik moet mijn mening herzien. We zaten in een park, middenin het bos, eekhoorntjes op het terras, vogels in de bomen, niets geen last van buren door een geschakelde bungalow. Het park zat goed vol, maar door de ruime opzet merkten we daar weinig van.
Zoonlief moest eerst erg wennen. Hij had een beetje heimwee denk ik. Ik wil zo graag naar mijn huis terug, die is zo allenig thuis! Maar toen hij het zwembad had bekeken was het over. Normaal gesproken is onze zoon niet zo'n durfal. Met zijn bijna drie jaar racet hij het liefst op een loopauto door de straat, van wiebelige dingen moet hij niets hebben. Totdat hij de grote glijbaan in het zwembad zag. Een joekel was het, met wel 8 bochten, stroomversnelling, lichteffecten, alles erop en eraan. Zoonlief, zag, ging en overwon en zei: nog een keertje en mag ik nu alleen? Ongelofelijk! We hebben er enorme lol om gehad.
Het duurde ook even voor ik mijn draai had gevonden. Ik merkte dat ik de afgelopen tijd vooral op survivalskills heb geleefd en dat het dan moeilijk is om te relaxen! Bovendien was manlief net een weekend weg geweest en gewond teruggekomen.... De beste man was gaan hardlopen op het Cypriotische strand en had zijn hoofd danig gestoten aan een brug. 13 hechtingen! Maar manlief is een bikkel, dus behalve wat gedoe met haren wassen en een badhairweek had hij nergens last van.
Tijdens het weekend waarin manlief weg was, merkte ik hoe fijn ik het eigenlijk vond dat hij er niet was. Ik schaam me om dit te zeggen, maar ik vond het heerlijk. Even geen depressieve man om me heen, geen emotionele ballast, of geclaim, gewoon mijn eigen gang gaan. En toen weer terug naar hoe het was. Ik vond het moeilijk. Manlief zat vol van zijn therapie weekend, had een heleboel nuttigs geleerd en wilde dat graag kwijt. Ik wil niet de bitch zijn, dus luister en interesseer me zoveel mogelijk. Tot ik er twee dagen later achter kom dat ik mezelf een beetje verlies. Ik ben dan zoveel met manlief bezig, dat ik mezelf oversla. Dus aan de bel getrokken en dit gedeeld met manlief. Hij vindt dat moeilijk, want hij is toch depressief en als ik dan ook nog eens begin met dat ik dingen moeilijk vind. Hij betrekt het op zichzelf en ziet ons dan behoorlijk somber en negatief. Maar ik ben niet depressief! Nou ja....soms denk ik dat wel eens! In ieder geval had ik tijdens deze vakantie ook een beetje actie nodig, daar waar manlief eigenlijk gewoon niets wilde doen.
Dus zijn we naar Arcen geweest, daar zijn prachtige kasteeltuinen, waar ik voldoende inspiratie opdeed voor onze voortuin van 80 m2! Die moet nog geupdated worden....volgend jaar ofzo...
Ook zijn diverse brocante winkels het slachtoffer geworden van ons bezoek...heerlijk om te snuffelen, maar o, wat wordt het duur!
Na een dagje fietsen was ik helemaal in vakantiestemming. Maar toen zat het er al weer op! Gelukkig hebben we onze echte vakantie nog tegoed, in oktober. Dus nu nog hopen op heerlijk weer in eigen land!Wij hadden afgelopen week niet te klagen, het was goed weer in het zuiden. We zijn aardig gebruind weer terug gekomen.
Nu weer terug hebben we besloten op de gezonde toer te gaan. De laatste tijd waren er weer veel gewoonten in geslopen van ongezond snoepen. 's Avonds chocolade, nougat, nootjes en dergelijke op tafel en ook tijdens de lunch ging er menig croissantje doorheen. Manlief valt alleen maar af, ik kom alleen maar bij! Ik heb het gepresteerd om in één week 3 kilo aan te komen! Ik hoop nog steeds dat de weegschaal kapot is, want dit is echt heel verdrietig! En ja, ik heb lekker gegeten, maar we zijn één keer uit eten geweest, waarbij ik een salade heb genomen en verder hebben we normaal gekookt, soepje, pasta en een keer pannenkoeken. Vers fruit en veel groente en ja, 's avonds heb ik me wel laten verleiden door lekkere nootjes en een stukje vlaai...Maar 3 kilo???? Help!! Ik kan nog steeds niet sporten door mijn nek hernia, ik fiets veel, maar dat blijkt niet voldoende! Ik ben niet te zwaar, maar ik zit nu aan de 5 kilo in 4 maanden tijd, dat vind ik wel een angstige stijgende lijn!
Dus vandaag het roer maar weer omgegooid, de koelkast ligt vol met worteltjes, vis en aardbeien, de fruitschaal puilt uit, tomaten, komkommers op de pak, dit moet goed komen, toch?! Vandaag niet gesnoept en vanavond bij de lekkere trek een bakje aardbeien met magere yoghurt en zelfgemaakte rabarberaardbeiencompote zonder suiker en een paar scheppen muesli. Dat moet toch gezond zijn? Ik vind het maar lastig, die lijn. Ik heb vaak last van een prikkelbare darm en het kan dan maar zo een half jaar duren. Daarin val ik dan veel af, waardoor ik graatmager ben. Gaat het weer goed, dan krijg ik dit effect. In ieder geval geldt het voor mij niet dat een prikkelbare darm komt door spanning, want met de spanningen van het afgelopen half jaar, zou ik toch een megagestoorde darm moeten hebben! Maar nee, hij doet nu keurig zijn werk. Of haar werk...
De groentetuin is geëxplodeerd tijdens onze vakantie. De tomaten zijn serieus een halve meter gegroeid in een week tijd! De eerste courgette is helaas weggerot, maar belooft nieuwe voor de komende week. Ik heb er toch wel zo'n 200 gram aardbeien in totaal af kunnen halen, voor een rijtje nieuwe planten is dat toch niet onaardig? En de sla!!! Mensen!! Hoeveel sla kun je eten? Al eens gehoord van rucolasoep? Ik niet, maar het is aan te bevelen!
Nu ga ik gauw mijn bed opzoeken...morgen weer een lange dag. Manlief krijgt nog een ADD test waarbij ik ook moet optreden, daarna gauw door naar Den Haag voor mijn werk, daarna gauw weer naar huis, hopen op weinig file, want mijn zus komt een paar daagjes logeren met haar dochter. Genoeg te doen! Fijne week gewenst voor iedereen!
Abonneren op:
Posts (Atom)