Van alles en nog wat

Zo, daar ben ik ook weer eens. Nee, niet verdwenen van de aardbodem, of met de noorderzon ofzo. Gewoon 'last' van het leven wat je soms zo op kan slokken! En om nu te zeggen dat ik met hele bijzondere dingen bezig ben...nou nee. Het leven is verrassend eenvoudig op dit moment. En daar geniet ik van.

Onze dagen bestaan uit kinderen en alles wat daar mee samenhangt, werken, huishouden, geloven en dat in het ritme van dag en nacht. Nou ja, die kinderen zijn er dan ook 's nachts. Dat is dan wel weer eens jammer. Maar ook daarover kan ik niet klagen, want manlief doet de kids des nachts. En dus klaag ik ook maar niet.
Per november is mijn ouderschapsverlof afgelopen en ga ik weer twee dagen werken, tot nu toe werkte ik één dag sinds de geboorte van dochterlief. Dat zal weer wennen zijn! Zeker voor dochterlief, die tot nu toe verwend is met één van ons twee. Maar het is zo'n vrolijk ding, die altijd opleeft bij anderen, dus dat zal ook wel gaan.

Zoonlief zit inmiddels in groep twee. Door een foutje van de juf zat hij tot aan de herfstvakantie in groep 1, tot groot verdriet van zoon. En wij, als 'nieuwe'ouders, begrepen de constructie in de klas niet en hadden daar al meerdere keren vragen over gesteld. Bleek de juf helemaal niet up to date te hebben dat onze zoon een echte groep 2er is...ach..gelukkig komen we er nu achter en niet tegen de zomervakantie! Zoonlief is helemaal opgekikkerd en groeit in zijn rol!

Dochterlief is bij de diëtist geweest, omdat ze met haar bijna 16 maanden nog maar zo'n 7 kilootjes weegt. Deze dame houdt namelijk niet zo van eten. Het is een hele dagtaak om haar aan het eten te krijgen én te houden! Maar goed, de diëtist kwam ook niet veel verder, we bleken alles al te doen. Onze spriet is verder levenslustig genoeg en slechts één keer ziek geweest in haar leventje. Het zal wel goed komen.

Manlief liep in oktober zijn eerste marathon ooit. En hij deed het hartstikke goed! Ik wilde dat ik het kon. Nou ja, een hele marathon is een beetje veel. Ik zou ook al blij zijn met een kilometertje of vijf. Verschil moet er zijn. Op dit moment loop ik manlief eruit in zijn post marathon fase. En dat is toch een waar genoegen, zij het van korte duur. :)

Op 8 november is er weer een echtparendag van Kostbaar Vaatwerk. We gaan er voor het eerst heen als medewerkers. Want zover zijn we nu. De verslaving speelt geen actieve rol meer en zijn we in onze relatie heel ver op het gebied van herstel van vertrouwen. We willen er graag voor andere echtparen zijn, tot steun en ter bemoediging. Het is zeker niet vanzelfsprekend dat we nog bij elkaar zijn en er zijn nog heel veel echtparen die nog middenin die problematiek zitten.

Dus. Tot zover de update! Wordt vervolgd!

Eindelijk!!

Daar ben ik weer eens! Tjonge, lang geleden dat ik wat schreef! Ik merk dat ik het bij moet houden, anders glipt het steeds tussen mijn vingers door. Dan denk ik: o ja, even een blogje hierover schrijven en dan is het zo weer een week verder. Of een maand. Of twee maanden!

Wat is er allemaal gebeurt in die twee maanden? Een heleboel!
We genoten van een heerlijke vakantie in Engeland. Super land. We hadden mooi weer, een leuk huisje, ontmoeten lieve mensen en gingen er heerlijk op uit. Ik heb er zelfs heel trouw 2x in de week hardgelopen! Helaas is er na de vakantie de klad ingekomen en moet ik nodig weer aan de wandel...nieuw voornemen dus.

De kids waren beide jarig afgelopen tijd. Heerlijk om met een vier jarig jochie naar zijn vijfde verjaardag toe te leven. Moe werden we er ook wel van, maar het was vooral heel erg leuk. Tot hij de dag na zijn verjaardag vroeg: hoeveel nachtjes duurt het nu voordat ik weer....NEEEE!!! :) Dat is nu dus een verboden onderwerp hier in huis! Onze prinses glom op haar verjaardag van oor tot oor. In de vakantie leerde ze zitten, een week daarna tijgeren en sindsdien is ze niet meer te houden. Grappig om het verschil te zien tussen zoon en dochter. Zoon was heel voorzichtig en nam geen risico. Dochterlief kruipt naar buiten en stopt alles in haar mond en blijft maar doorgaan. Wij verbazen ons! Aan de andere kant kan ze ook zomaar een half uur (!) in boekjes zitten kijken en hoor je haar niet. Ze krijgt langzamerhand echt een eigen willetje. Ze kan gillen als een mager speenvarken als ze haar zin niet krijgt. Over mager gesproken, dat is ze ook. Nog steeds en eigenlijk een beetje meer. Mager zeg maar. Ze weegt nu zo'n 7 kilootjes en met een jaar is dat volgens het consultatiebureau een ernstige mate van ondervoeding. Dus. Maar ja, wat wil je, als je kind niet WIL eten. O ja, mevrouw wil wel snoep, ontbijtkoek, eierkoek, worst, kaas en dat soort fratsen, maar geen groente, geen aardappels, geen rijst, een klein beetje brood maar wel met beleg, anders weigert ze of gooit ze alles er weer uit en gooit ze het met een hartgrondig BAH op de grond. Ach. ze is levendig genoeg, maar leuk is anders. Dus gaan we naar de diëtist om eens te kijken hoe we haar nog meer kunnen verleiden tot het eten van gezonde dingetjes.
Zoonlief is alweer bezig aan zijn derde week vakantie. Een heel ander jochie hebben we ineens in huis. Voor de vakantie was hij dwars, opstandig, niet aanspreekbaar op gedrag en zat hij niet lekker in zijn vel. Nu is hier een heel gezellig, behulpzaam jochie aan het ronddartelen, zijn de knuffels menigvuldig en worden we overladen met liefdesbetuigingen. Wat is dit? Een vriendin van me vermoed dat hij op school te weinig wordt uitgedaagd en zich aanpast, wat er dan thuis weer uitkomt. Ik dacht dat het wel meeviel, hij doet vaak zijn werkjes niet of krijgt ze niet af. Maar nu hij zo verandert als hij thuis is, brengt me dat wel aan het twijfelen. Ik ben benieuwd hoe het volgend schooljaar gaat!

Met manlief en mij gaat het goed. Na onze (of vooral mijn) dip van het afgelopen half jaar, gaan we nu weer bergopwaarts. Er is nog meer openheid. Ik heb geleerd dat ik ook meer open moet zijn over wat mij bezighoudt. Dat ik me meer kwetsbaar opstel over wat ik lastig/moeilijk/verdrietig/pijnlijk vind. Dat vind ik enorm lastig, want dat betekent ook dat manlief er voor me wil zijn, voor me wil zorgen, troosten enz. En dat is best moeilijk weer toe te laten na zo'n periode van verraad, bedrog en overspel. Maar het komt. En dat is fijn. En spannend!

Vakantie!!!

Voor ons breekt morgen onze jaarlijkse zomervakantie al aan! In alle vroegte vertrekken we richting het zuiden, nemen de grote veerpont richting het westen en zullen dan twee weken op een heuse farm verblijven in Engelse stijl! We hebben er zin in! Zoonlief heeft al zijn ridderspullen ingepakt, het is immers het land van de kastelen...en wij hebben vooral warme kleding ingepakt. Want helaas zijn de vooruitzichten niet al te mooi...maar niets veranderlijker dan het Britse weer, dus wie weet valt het mee! Over twee weken zijn we terug!

Vorige week zaterdag waren we op de echtpaardag van Kostbaar Vaatwerk. We hebben onze getuigenis gegeven als echtpaar. Ons verhaal verteld, hoe het voor ons beiden geweest is en hoe hoopvol het nu is, dat we uit de put aan het komen zijn. Het was goed om dat te doen. Ook om alles weer even terug te halen. Gek genoeg zie je dan hoe hard we gegroeid zijn.
Het was een goede dag. Een fijne dag zelfs, ook al blijft het pijnlijk om steeds weer nieuwe mensen te ontmoeten die diep in de verslaving zitten, er uit komen of leven met de herinnering eraan.

Schuld bekennen

Dat ik de laatste maanden niet lekker in mijn vel zat, was wel duidelijk in mijn blogberichten. Niet lekker in onze relatie en niet lekker in mijn eigen velletje. Ik was me daar van bewust, maar wist eigenlijk niet goed hoe het kwam en wat ik er aan kon doen. Alsof ik in een soort loop zat, maar niet wist hoe ik het moest doorbreken.

Feit is dat we keihard aan onze relatie werken. Feit is ook, dat ik bij manlief wezenlijke dingen mis. Maar feit is ook, dat ik me daar zó op gefocust heb, dat ik alleen nog maar daar mee bezig was. Met wat er niet goed ging, wat er niet goed aan hem was.

Vorige week zondag ging het in onze kerk over schuld bekennen. Wat staat er tussen jou en God in vroeg de voorganger. Ik werd meteen boos, nu is daar ook niet veel voor nodig, maar ik wist het meteen. Dat mijn man niet verandert, dat het zo'n gedoe is en blijft en dat het nooit beter zal worden en dat ik daar maar mee moet leven.
Daar. Ik had het eruit gegooid. We gingen nog een stapje dieper in de dienst. We lazen psalm 32. Dat kwam wel aan bij mij. De hele psalm staat bol van schuld bekennen, maar het hoofdthema is eigenlijk: dat het vergeven is.
De volgende verzen troffen me het meest:

Toen heb ik mijn zonden bekend,

niet langer mijn schuld toegedekt,

ik dacht: ‘Ik ga mezelf beschuldigen

en mijn misstappen aan de Heer belijden’,

en zonder uitstel hebt U al mijn schulden en al mijn zonden vergeven.

 

Op de één of andere manier begon ik te denken: wat is mijn schuld, wat zijn mijn fouten, mijn zonden? Die van mijn man weet ik heel erg goed. Als ik eerlijk ben, gaat het niet meer over p.ornoverslaving of vreemdgaan. Hij heeft die schuld beleden, aan God en aan mij en het is hem vergeven. God heeft hem vergeven en ik doe dat stukje bij beetje. Waar gaat al die boosheid in mij dan over? En is de mate van boosheid, verwijten, verbitterd zijn wel oké?

Diep in mijn hart wist ik het antwoord wel. Nee. Het is niet oké. Ik mag boos zijn. Absoluut. Dat is ook terecht. Maar de manier waarop, de verwijten die ik hem heb gemaakt, de woede die ik over hem heb uitgestort is niet goed. Dat is mijn zonde.

Het voelde als een bevrijding om dat onder ogen te zien. Het was niet makkelijk. Nee, dat is het nooit als je jezelf in de spiegel aankijkt en je ziet iemand die je eigenlijk niet wilt zien.

 

Ik kwam uit bij de pijn en het verdriet die er nog ligt, onder alle problematiek die er was in ons huwelijk. Dat ik daar voor wegloop, dat omzet in boosheid. Dat gaat niet zo bewust hoor, maar zo werkt het bij mij wel. Ik vind het te onveilig om het op een andere manier te uiten. Onze relatie voelt als onveilig, omdat er nog zoveel puin geruimd moet worden. Dat puin gaat niet altijd meer over de verslaving en het vreemdgaan, maar vooral over onszelf. Wie we zijn, hoe we zo geworden zijn en hoe we daarmee in onze relatie staan.

Dat is heftig, pijnlijk en verdrietig. Ook hoopvol, maar juist met die moeilijke emoties worstel ik. Het is dan 'makkelijker' naar manlief te wijzen, dan naar mezelf te kijken.

 

Daar zat ik dan. In het geloof en de wetenschap dat God mij vergeeft. Alweer. Op naar huis, na de dienst. 's Avonds hebben we een gesprek gehad hierover. Het was goed. Manlief vond het fijn, vergaf mij en we vierden de openheid die er was tussen ons.

Daarna zei manlief: zet je het wel op je blog?? Tuurlijk, dat hoort erbij. Maar later dacht ik: logisch, dat hij dat ook nodig heeft, dat ook hier op het blog meer balans komt. Dat het niet alleen meer over hem en zijn tekortkomingen gaat...dus...bij deze...;)

Lang geleden

Poeh, is het weer al zolang geleden dat ik blogde!
Eerlijk gezegd had ik weinig inspiratie en had ik het druk met van alles en nog wat. Geen bijzondere dingen, het gewone leven. Een schoolgaand kind, vakantie, afronding van mijn studie, dat soort dingen.

Onze kinderen worden groot! Zoonlief doet niet anders dan nachtjes tellen tot zijn 5e verjaardag (dat duurt nog bijna 3 maanden en hij is al bezig vanaf oudjaar...:) Dochterlief is nog steeds een heerlijk vrolijk grietje, ze lacht altijd, naar alles en iedereen. Ze is nog niet echt eenkennig, maar als ze bij oppas is, wil ze niet graag alleen gelaten worden. Ze is nu ruim 9 maanden en brabbelt de hele dag door. Ze zit nog niet en schuift een beetje in cirkels over de grond. Ze is wel heel precies, dat vind ik echt grappig. Met duim en wijsvinger bevoelt ze alles, schuift ze eten in haar mond en legde ze vanmiddag haar boterham uit zichzelf op het bord wat op tafel stond. Zo grappig!

Manlief en ik zijn een paar weken geleden samen op citytrip geweest. De kinderen waren bij lieve vrienden en vonden het helemaal prima. Dus wij op reis! Met het vliegtuig, naar het prachtige Rome. Heerlijk om zo rond te slenteren en te genieten van alle cultuur. Het was ook best gezellig, zo met z'n tweetjes. Reizen vinden we allebei leuk en daar vinden we elkaar ook in. Van diepe gesprekken kwam het niet. Manlief was wel rustiger dan anders, hij wil altijd zoveel mogelijk zien in korte tijd en  zijn tempo kan ik niet altijd bijhouden. Het leverde in het verleden de nodige frustraties op. Dit bespraken we op de terugreis en manlief bleek dit bewust te hebben gedaan. Hij werd ook een beetje moe van zichzelf en had besloten meer te genieten en minder te haasten. Goed idee! :)

In de therapie hadden we moeizame gesprekken. Het punt wat ik de vorige keer blogde, namelijk dat ik het mis dat manlief er ook echt voor mij is, heb ik toch maar weer ingebracht. Het hield me zo bezig dat ik alleen maar meer boos en verbitterd raakte. Manlief herkent het niet. En ook de therapeute vroeg zich sterk af of het niet te maken had met mijn eigen moeite, of ik hem wel echt toe wil laten, wel echt wil en kan zien wat hij wel doet. Zucht. Daar dacht ik een paar weken over na. Ik vond dat ten dele waar, er is nog zo vaak boosheid in mij, wat het zicht op manlief vertroebelt. Ik zag in die weken ook hoe ingewikkeld onze relatie is geworden. We draaien wat om elkaar heen, we lopen op eieren. Er zit in ons beiden een verkramping, die ik een half jaar geleden nog niet zag. Ik weet niet waar die vandaan komt, of waar die voor staat.
Als ik naar mezelf kijk, zie ik dat ik het afgelopen half jaar meer inzicht heb gekregen in de voorgaande jaren. Het is me wel duidelijk geworden hoeveel ik ingeleverd heb, hoe ik om manlief heen gedanst heb, om het hem maar naar de zin te maken, er voor te zorgen dat hij niet nóg depressiever werd, of dat ik de verbinding met hem niet zou verliezen en later dat hij zou stoppen met zijn verslaving, hulp ging zoeken. Daar ben ik zó moe van! Ik heb het bijltje er bij neergegooid. Dat eindeloze getrek aan hem, dat bedelen om openheid en contact. Dat georganiseer om hem heen, zodat hij zich goed zou voelen. Ik kan het niet meer en ik wil het niet meer.
En als ik dan nog een trede dieper afdaal in mezelf, moet ik heel eerlijk toegeven, dat ik nu pas eerlijk kan kijken naar hoe onze relatie er voor staat. De afgelopen jaren hebben bol gestaan van therapie op allerlei vlakken, verandering, hoop op verandering. Na bijna 3 jaar begin ik wel de balans op te maken.

Die balans is dat we heel veel samen hebben. We delen dezelfde interesses, we houden van klussen, tuinieren, reizen, lezen, tuinieren, koken en uit eten gaan. We hebben allebei veel humor, houden van een gezellig praatje over van alles en nog wat. We hebben twee prachtige kinderen, een heerlijk huis, veel vrienden waar we veel mee ondernemen. We hebben passie voor ons werk en kunnen die ook delen.
Wat hebben we eigenlijk veel! Wat mis ik dan? Waarschijnlijk zien veel huwelijken er zo uit.
Wij hebben te maken met een breuk in ons huwelijk. Een breuk die heel diep gaat over vertrouwen. Deze breuk zit zo diep, die is niet binnen 3 jaar geheeld. Wel gedeeltelijk, maar er zit nog veel pijn. Ik kan me daar niet overheen zetten. Terwijl ik merk aan manlief dat hij er wel klaar mee is. Steeds vaker reageert hij boos, verontwaardigd of kribbig, als ik op zoek ben naar dat vertrouwen. Steeds vaker vindt hij mijn opmerkingen niet waar, want hij bedoelt het niet zo. Dat helpt niet! In de therapie  ontkent hij het en wil er alles aan doen om dat vertrouwen terug te krijgen. De praktijk is anders. En ik ben bang dat als ik dit in de therapie bespreek, dat het dan toch weer aan mij ligt. Dat ik dan niet zie wat hij bedoelt, niet hoor wat hij zegt, dat hij toch recht heeft om zijn eigen mening te ventileren, dat dat er ook mag zijn, dat ik daar wel ruimte voor moet geven.
De therapeute vroeg de vorige keer of mijn kramp er ook niet in zat, dat ik denk dat manlief mij nog steeds wil pleasen, dat hij het goed wil maken in plaats van dat het echt om mij draait. (Dat was namelijk mijn vraag aan manlief) Daar denk ik nog steeds over na. Of dat zo is. En waarom het zo onrechtvaardig voelt. Waarom ik bij dat soort opmerkingen het gevoel heb dat ik uit elkaar plof. Dat ik ergens mee zit, vertrouwen mis, manlief mis en dat het toch weer op mijn bordje terecht komt. Hoe dat dan zit. Ik ben er zo moe van! En eigenlijk ook zo klaar mee!
Ik zou willen dat er een knopje was, dat ik me neer kon leggen bij deze situatie. Wat ik de vorige keer beschreef. Dit is mijn man, hij verandert op dit gebied waarschijnlijk niet veel meer. Ik heb ook mijn eigen moeite, mijn pijn die wel afvlakt, maar niet uit te vlakken is. Dat is de balans en daar moeten we het mee doen. Maar hoe doe ik dat dan?
Ik denk nog even verder. Wordt vervolgd....

Van alles en nog wat

En dan is het zomaar bijna twee maanden geleden dat ik blogde! Wat gaat de tijd snel!
De weken vliegen voorbij en het wordt alweer voorjaar!! Mijn favoriete tijd van het jaar, wat is het genieten hé, dat weer van vorige week!
Ik heb heerlijk in de tuin gewerkt, ik was wat laat met tomaten zaaien, maar nu staat het dan allemaal in de vensterbanken. Ik heb besloten alleen tomaten voor te zaaien en de andere groenten, zoals courgette of pompoen, te kopen. Ik heb het een paar jaar gedaan, maar het gaf zo weinig resultaat, dat ik het nu gewoon ga kopen. Spinazie, sla en broccoli doe ik wel zelf, maar zaai ik niet voor.

Ik was ook druk met mijn studie. Vorige week heb ik mijn portfolio ingeleverd en volgende week heb ik mijn eindpresentatie!! Heerlijk dat het dan afgerond is, hoewel het ook wel weer kaal zal zijn zonder! Wat ga ik dan doen? Heel veel bloggen denk ik. :)

Voor Kostbaar Vaatwerk deed ik een getuigenis op de contactdag, was ik druk met andere dingen voor deze stichting.

Manlief was voor zijn werk een week in het buitenland. Ik stond er dus alleen voor met de kids. Dat was een drukke, maar goede week. Het was heerlijk weer en ik had allerlei leuke dingen ingepland, zodat we veel buiten waren.
Ik vond het ook spannend. Manlief een week weg, in een hotel in een grote wereldstad vol verleiding.  Van te voren heb ik die spanning ook gedeeld. Manlief was er niet gespannen onder, hij durfde het wel aan, hij had het druk genoeg met werk om 's avonds moe in bed te belanden en direct te gaan slapen, omdat er de volgende morgen weer een drukke dag wachtte.
Manlief kwam terug, maar heeft niet verteld hoe het is gegaan. Ik denk dat het goed is gegaan, aan zijn reacties te merken, maar zeker weten doe ik het niet. De vorige keer dat manlief in het buitenland was, verliep het achteraf hetzelfde. Later heb ik hem gezegd dat ik dat heel vervelend vind. Als ik ernaar vraag, voelt hij zich vaak gecontroleerd, terwijl hij dan een goede week heeft gehad en niet stil wil staan bij dat het ook mis kon gaan. Dus wachtte ik, om hem de kans te geven het te vertellen, lukte het, of lukte het niet. Ook nu doe ik dat, nog steeds, want manlief komt niet met zijn verhaal. Ik baal ervan. Ik heb het zo duidelijk aangegeven dat ik het nodig heb voor het vertrouwen in mij dat hij deelt waar hij zit, juist ook de successen!
Ik ga het nu ook niet vragen. Niet omdat ik het niet wil, maar omdat ik moe ben van dat het initiatief altijd maar bij mij vandaan moet komen. Het is niet mijn verslaving, het is zíjn verslaving. Ik heb het nodig dat ik weer vertrouwen in hem krijg, ik heb al meerdere keren duidelijk aangegeven hoe het bij mij werkt en als hij dat niet doet, dan doet dat pijn, maar ben ik nu wel op een punt dat ik denk dat ik dit maar moet accepteren. Het voelt wel als een gemis in onze relatie. We zijn nu al jaren in therapie en de openheid tussen ons, het delen van waar we zitten, waar we mee zitten, wat we nodig hebben, blijft een veelbesproken onderwerp waar we niet echt uitkomen.
Langzamerhand denk ik dat ik moet accepteren dat mijn man op dat gebied niet de man is die ik nodig heb. Ik mis de openheid, zijn zorg daarin naar mij toe. En als we hier maar op door blijven gaan, dan blijven we vechten. Want we komen er niet uit.
Ik ben er wel verdrietig over. Ook in de week toen hij weg was, kwam het in volle hevigheid op me af, dat ik sommige dingen zó mis. En dat dat zoveel energie kost. Dat het eigenlijk wel fijn is als hij er even niet is.
Iemand confronteerde me in die tijd ook met de vraag hoe ik hierin voor mijzelf zorg. En ik kwam er achter dat ik toch wel veel met manlief bezig ben en dat het ten koste van mijzelf gaat.
Dus. Nieuwe move. Ik ga meer voor mezelf zorgen, minder voor manlief te zorgen. Wel delen waar ik zit, zonder hem te verwijten. Geen bitterheid, maar aanvaarding. Hoe? Door bij mezelf te blijven. Te erkennen waar ik last van heb, wat me energie geeft en wat ik nodig heb.

Met de kids gaat het goed! Zoonlief is een wijsneuzerige vierjarige grote broer. Echt zo genieten van alle teksten die hij uitkraamt!
Met dochterlief gaat het ook prima. Heerlijk grietje! Ze is ook niet groot, met haar 8 maanden nu 6,5 kilo en 68 cm, een echt dun dametje! Ze lacht de hele dag en is dol op haar grote broer en hij op haar. Genieten dus nog steeds!

Ziekenboeg

Ik zou over van alles willen bloggen, er zit van alles in mijn hoofd.
Maar hier thuis is het net zo'n ziekenboeg. Vorige week was dochterlief ziek, afgelopen weekend waren manlief en zoonlief aan de beurt. Zoonlief is nog steeds ziek. Griep, hoesten, benauwdheid, koorts. Hij is behoorlijk afgevallen, de arme schat. En omdat hij al behoorlijk mager is, is hij gisteren flink toegesproken door de huisarts, want als het zo doorging zou hij naar het ziekenhuis moeten voor een infuus en sonde. Dan is het toch fijn dat hij al ruim 4 is, want hij snapte dat heel goed! Dus nu krijgen we er mondjesmaat wat in, maar er gaat wat in! Gelukkig maar, want vannacht was ik aan de beurt. En omdat ik al een tijd last had van holte ontstekingen, toch maar aan de antibiotica. Nu maar hopen dat het snel gaat werken!

Er zijn een heleboel reacties op onze radio uitzending gekomen. Dat was fijn! Bedankt daarvoor! Het onderwerp is behoorlijk actueel, hebben we gemerkt. Veel herkenning, veel moeite en pijn kwamen naar voren in de mails en reacties. Maar ook hoopvolle verhalen van stellen die dit samen overwonnen hebben. En dat is fijn, weten dat er mensen zijn die hier doorheen gekomen zijn. Verhalen van hoop om je aan op te trekken.

Maar voor nu gaat dit blogje vooral over weer gezond worden, met versgeperst sinaasappelsap, veel fruit en groente eten, lekker uitrusten en met zoonlief Rail Away kijken. Door sommigen als een duf programma veroordeelt, maar voor een vierjarige treinofiel is het het einde. :)

Het is een mooie dag geweest

Vandaag was dé dag van ons radio interview. Spannend! Hoewel we het van te voren goed hadden doorgesproken, voelden we ons toch wel wat gespannen naarmate we dichter bij de studio kwamen. We hadden er absoluut zin in, maar wat zal het teweeg brengen, zeggen we de goede dingen, er spookte bij ons beiden van alles door ons hoofd.
We werden hartelijk ontvangen. Leuk om eens in zo'n studio rond te kijken! Zeker bij een radiostation waar we beiden graag naar luisteren en waarvan de uitzendingen ons al vaak geraakt hebben. En wat gaat dat dan snel, zo'n uurtje! En wat kun je dan veel zeggen! En voor ons gevoel ook weer weinig, maat toch. Het hele verhaal kwam goed aan de orde. Confronterend om zo terug te kijken. O ja, hoe was het ook al weer. Wat voelden we, wat deden we, wat heeft er geholpen, wat niet. Pittig, maar ook mooi. Mooi om zelf ook te zien hoever we al weer zijn, dat we zo open durven zijn, had ik twee jaar geleden niet kunnen dromen!
Voor wie het nog eens na luisteren wil: www.grootnieuwsradio.nl/cafegrande . Er kwamen positieve, bemoedigende, maar ook herkenbare reacties. Waarvoor dank!
De pageviews op dit blog bereikte vandaag een absoluut hoogtepunt! Meer dan 300, waar ik op een goede dag er zo'n 60 krijg. Er is dus belangstelling/nieuwsgierigheid/herkenning. En daarbij gaat het niet om mij of ons, maar om deze problematiek in het licht te krijgen!

Na het interview besloten we de kids even bij de oppas te laten (fantastisch, in de uitzending niet benoemd, maar wat hebben we fijne vrienden die zo vaak voor ons klaarstaan!) en samen te gaan lunchen.
Manlief zei: waar zullen we gaan lunchen?
Ik zei: heb jij een idee?
Manlief: zullen we naar Restaurant De Buurvrouw gaan.......
Stilte alom....
Aarzelend gelach....
Een enorme lachbui waarbij de tranen zowat over onze wangen stroomden!

Zomaar, totaal niet over nagedacht, zo'n opmerking, waar we beiden zo heerlijk om kunnen lachen! Zonder dat het druk geeft, spanning, verwijten, wantrouwen. Gewoon samen lachen om een onbedoelde grap.
Als je ons verhaal niet kent, manlief had een relatie met de buurvrouw tijdens ons huwelijk.  En Restaurant De Buurvrouw bestaat echt! Nee, we gingen er maar niet lunchen. Iets met een kat en wat spek op elkaar binden zeg maar. En daar waar we wel naar toe gingen hadden ze nog lekkerdere broodjes....:)

Interview Groot Nieuws Radio

Woensdag 29 januari zijn wij 's morgens te beluisteren in het programma Café Grande, van 10-12, op Groot Nieuws Radio, 1008AM, ook te beluisteren via www.grootnieuwsradio.nl Het interview zal gaan over de afgelopen tijd in ons huwelijk, de verslaving van manlief, het overspel, de impact op ons huwelijk en hoe we er nu instaan.
Dus zet je radio aan en luister! En bid voor ons! Dat we de wijsheid krijgen om het juiste te zeggen! Het is best spannend, zo'n interview. Het gaat nu niet bepaald om onze hobby ofzo, of over een ander leuk onderwerp. Dit is heel kwetsbaar, bijna intiem. Zeker voor manlief, hij voelt zich dan toch altijd het zwarte schaap. En dat te delen op de radio! We doen het, omdat we weten dat er zoveel andere echtparen ook in deze situatie zitten en omdat er nog relatief weinig openheid is over deze problematiek. Terwijl er zoveel nood is! We gaan ervoor!

Soms

Soms gaat het gewoon goed. Heel vaak eigenlijk, tegenwoordig. Gewoon goed. Met de kinderen gaat het goed, met manlief gaat het goed, met mij gaat het goed, met ons gaat het goed. Gewoon goed. Er zijn gesprekken over hoe fijn we het hebben, wat nog moeilijk is, wat al beter gaat, wat onze behoeftes zijn, onze verlangens.
En dan luister je op een dinsdagmorgen naar Groot Nieuws Radio en hoor je een lied voorbij komen wat inslaat als een bom. Niet zozeer het lied, maar de betekenis die het lied heeft gehad voor ons. Voor deze donkere periode was dit lied 'ons' lijflied. Hoe we elkaar waardeerden. Wat we in elkaar zagen, omdat we God door elkaar heen zagen. Prachtig lied. Nog steeds.
Maar wel met een rouwrandje. Ik kan het niet luisteren zonder die pijn. Zonder dat verlangen naar die onbevangenheid, naar de liefde, naar de lichtheid die er was. Ik geniet weer van de momenten die we hebben, begrijp me goed, maar de pijn is er altijd. De pijn van volwassen worden in ons huwelijk door zeer diepe dieptes heen. Prachtig lied. Nog steeds. Maar het komt wel binnen!
Luister maar:

En hoe wonderlijk, kwam een paar minuten later dit lied voorbij. Een lied wat ons beiden heel veel houvast heeft gegeven in die tijd. En nog. De houvast dat we niet vallen. Nooit. Nooit uit zíjn hand.

2014

Wat ik wens voor 2014

- vrede voor Syrië, Libanon en het verdere Midden-Oosten
- rust in ons gezin
- géén terugvallen van manlief
- meer liefde tussen ons
- onze kinderen verder opgroeien en ontwikkelen
- het lukt om te bezuinigen, door ouderschapsverlof doen we het met de helft minder
- we onze baan behouden
- we de gemeente vinden die bij ons past en daar onze plek vinden
- we goed afscheid kunnen nemen van onze oude gemeente
- we er zijn voor anderen, dichtbij en veraf
- we 89% van de tijd op tijd naar bed gaan en heerlijk uitgerust zijn ( ik ga gauw!)
- dat ik weer in mijn broeken ga passen
- we dus gezond eten. Weg met de pakjes en zakjes!
- alleen nog verantwoorde chocola eten ( zag ik nou net een 1+1 gratis reclame van AH eigen merk?:(
- geen leuke babykleren meer koop bij Wibra of Prenatal wegens kinderarbeiddinges
- dat we ons niet mengen in roddelende buren en ons daar ook niets van aantrekken
- vrede in ons hart, met ons zelf, met elkaar
- manlief zijn weg vindt in neerslachtigheid en hoe daar mee om te gaan
- ik mijn opleiding afrond
- we leven vanuit geloof en dat steeds meer doen
- we heel veel samen zingen
- we een enorm mooi, lange zomer hebben, ergens van maart tot november ofzo :)
- we investeren in vriendschappen en zij in ons
- we samen huilen als dat nodig is
- ik iets korter ga douchen...iets...
- we omgaan met mensen waar we energie van krijgen en niet met mensen die energie van ons vreten
- we actief kunnen zijn binnen Kostbaar Vaatwerk en alles wat op ons pad komt
- we heel veel tomaten zullen oogsten
- en aardbeien van die halve groentetuin vol aardbeienplanten!!! Yeah!!!
- manlief zijn eerste marathon loopt
- we heel veel zullen lachen
- zoonlief zo puur blijft als hij nu is ( ik hou het allermeest van Jezus én Sinterklaas....kan dat mam?)
- we heel veel zonnepaneelenergie verzamelen
- heel veel ijsjes gaan eten bij de Italiaan
- we Gods stem elke dag volgen
- ik blijf sporten in plaats van smoesjes verzinnen om toch niet te gaan.
- kortom, dat het een fantastisch jaar wordt, voor iedereen!