dinsdag 31 december 2013

2013

Hoe was 2013? Op andere blog zie ik lijstjes voorbij komen en raakte ik zelf ook geïnspireerd om dat te doen. Wat was 2013 voor jaar? Wat heeft het ons gebracht en waar heeft het ons gebracht?

- 2013 begon met het overlijden van ons buurjongetje. Dat was ingrijpend!
- 2013 was voor ons een jaar van verwachting, in juli verwachtten we ons tweede kindje
- 2013 was een jaar vol met intensieve relatietherapie, waarin van alles en nog wat opgeruimd moest worden om elkaar weer te kunnen vertrouwen, op elkaar te steunen, kwetsbaar te durven zijn.
- In 2013 bezochten we twee echtpaardagen van Kostbaar Vaatwerk. Die waren heel goed voor ons! Onmisbaar in het proces van herstel van onze relatie!
- In 2013 had manlief eind maart een terugval, waar we verrassend snel uitkwamen, met z'n tweeën!
- 2013 was voor mij een combi van zwanger zijn, werken en studeren. Dat was best pittig!
- 2013 was een half jaar zwanger zijn met veel complicaties en exorbitant morfinegebruik.
- 2013 was het jaar waarin we begonnen aan een zoektocht naar een nieuwe gemeente. Een ingrijpend proces, wat een beetje aanvoelt als een rouwproces en ons heel wat hoofdbreken bezorgt.
- 2013 was het jaar waarin onze zoon 4 jaar werd! En naar school ging! Het is heerlijk om moeder te zijn van zo'n heerlijk jochie
- 2013 was het jaar waarin manlief hard werkte aan zijn depressie, waar hij inmiddels vanaf is!
- 2013 was het jaar waarin onze prinses geboren werd. Ieniemienie, nog steeds, maar o wat genieten we!!
- 2013 was het jaar waarin ik kennismaakte met Engeland en het was liefde op het eerste gezicht!
- 2013 was een jaar waarin we genoten van elkaar, van ons gezin, van ons huis, onze tuin, van de ijsjes bij de Italiaan, het bos, de hei en alles wat we ondernamen.
- 2013 was het jaar waarin ik meer betrokken raakte bij Kostbaar Vaatwerk. Waarin ik nog meer kennismaakte met heel veel leed op het gebied van s.eksverslaving.
- 2013 was een heel gezegend jaar voor ons!
- In 2013 was God ons heel nabij en Hij zal dat in 2014 ook zijn, wat er ook gebeurt!

Een goede jaarwisseling en een goed 2014 voor iedereen!
Liefs,
Grace

dinsdag 24 december 2013

Gezegend Kerstfeest!!


Voor iedereen fijne feestdagen en een goed, gezond, gelukkig, gezegend 2014!

donderdag 5 december 2013

Winkelen

Een paar weken geleden waren manlief en ik een paar daagjes uit. De kinderen geparkeerd bij familie en gingen in een heerlijke Bed and Breakfast in een prachtige binnenstad van ons land.
We aten heerlijk bij diverse tentjes, gingen luxe uit eten, bekeken historische panden en winkelden nog wat.

Zo kwamen we bij een lingeriewinkel. In mijn post zwangerschapsstadium moest er toch wat nieuws aangeschaft worden, dus liepen we deze zaak binnen. Ik werd in beslag genomen door alles wat er hing en vroeg me vooral af welke maat ik nu toch zou hebben. Ik lette niet op manlief.
Eenmaal in het pashokje, al passend, vertelde hij me door het gordijn heen dat hij liever even buiten wachtte. Ik kreeg het ineens een beetje koud. Wat een onnozel wicht ben ik! Sleur ik mijn man even zo'n winkel vol verleidingen binnen! Wat onnadenkend! Ik twijfelde. Zal ik nog verder passen? Hoe zal het met hem gaan?
En toen bedacht ik me: ik heb een volwassen man, die op dit moment een zeer volwassen keuze maakt. Ik ben een volwassen vrouw die wat lingerie nodig heeft. That's it. Maak je niet druk.
Dus deed ik mijn ding, wachtte manlief buiten de winkel en gingen we daarna samen lekker koffie drinken. We hadden het er heel even over. Zo van: wat gebeurde er? Manlief was verward. Werd niet verleid, maar voelde zich niet op zijn gemak. Dat was alles. Ik geloof hem. En het was gewoon goed.

Dus ben ik maar wat trots. Trots op ons, dat we dit kunnen. Dat het geen urenlange discussies, kwetsingen, oude koeien en gedoe oplevert. Dat we beiden kunnen aanvaarden wat de werkelijkheid is, daar op onze eigen manier mee omgaan en gewoon verbinding blijven houden. Wie had dat gedacht!

dinsdag 5 november 2013

Ik zal er zijn

Een mooi lied, wat steeds door mijn hoofd zingt. Ik ben niet alleen, Hij is bij mij, dan is het goed.
Op dit lied dans ik vaak met prinses door de kamer. Ze zit dan doodstil tegen mij aan, er beweegt niets van dat anders zo bewegelijke meisje. Ze luistert heel stil en ik zing dit lied in haar oor.

http://www.youtube.com/watch?v=f4RgXZAEiQg

Ik krijg het filmpje niet op mijn blog...vandaar een linkje

Herfst

En dan is het echt herfst. Zaten we een paar weken geleden nog in 18 graden in de tuin, nu is nat, winderig en koud. Heb ik net gisteren en vandaag geen beschikking over een auto...dus fijn door de regen op en neer naar school. Het ging eigenlijk best. Manlief heeft een paar jaar geleden in het kader van het fietsplan een verschrikkelijk duur regenpak gekocht. En laat dat nu een verschrikkelijk fijn pak zijn! Ik zie er vast niet uit en verbaas me bij school over de vrouwen die gewoon in hun jas door de stromende regen gaan. Ik vind een regenpak niet charmant, maar druipen van de regen ook niet! Maar goed, we hebben het weer overleefd! Ik hou niet van nat, winderig en koud. Ik ben zeker geen herfst en wintermens. Oké, de bomen zijn mooi en de kleuren ook. Maar het doet pijn dat al mijn mooie planten afsterven. En dat het dan zo kaal wordt. Ik voel me zo opgesloten in mijn huis. Het is niet anders en ik leg me erbij neer. Ik kan ook weinig anders.:) ik maak er maar het beste van. Met een nieuwe geavanceerde keukenmixer kom ik de winter wel door. Taarten, pepernoten, cupcakes, lekker bakken met zoonlief. Dat is dan toch wél leuk aan deze seizoenen.

Afgelopen zondag werd onze prinses gedoopt. Het was een prachtige dienst, waarin het hebben van een thuis centraal stond. Hoe belangrijk het is dat wij als ouders onze kinderen een warm, veilig thuis bieden. Dat Jezus ons een thuis biedt, door zijn offer voor ons.
Op de achtergrond voelde ik de pijn die ik heb over ons thuis. Over alle ellende die we doorstaan hebben, over de worstelingen die we nog steeds meemaken, over of we het wel goed doen als ouders en dat we onze ballast niet willen doorgeven. Maar ik voelde ook een diepe vrede. Dankbaarheid dat we zo gezegend zijn met onze kinderen, dat we nog samen zijn, dat God bij ons is, dat het allemaal niet in onze handen ligt.
En dat onze prinses gezegend wordt door de Allerhoogste, thuishoort bij onze Vader!
Ze was zich van deze rijkdom niet bewust. Of toch wel? Ze lag in haar mooie witte jurk verheerlijkt rond te kijken, met haar handjes gevouwen en een lach op haar gezichtje. Zelfs toen het water op haar hoofdje gegoten werd vertrok ze geen spier en keek geïnteresseerd naar de dominee.
Zoonlief vond het zeer interessant. In onze gemeente worden niet vaak kinderen gedoopt, omdat we een kleine gemeente zijn. Hij heeft het dus nog niet vaak meegemaakt. Hij had de dag ervoor gebeden dat zijn zusje niet zou huilen als ze gedoopt zou worden. Waarom hij daarmee zat, of waarom dat belangrijk voor hem was, ben ik niet achter gekomen. Maakt ook niet uit.
God is trouw en dat stond centraal. En heeft een diepe betekenis voor ons, in ons huwelijk, in het krijgen van onze kinderen. Voor ons allemaal niet vanzelfsprekend.

dinsdag 15 oktober 2013

Bloggen

Het schiet er een beetje bij in, het bloggen. De dagen rijgen zich aan één en voor ik het weet is er weer een week voorbij! En waar ik me mee bezighoud? Ik vind het allemaal niet zo spectaculair. Taxi spelen naar school en andersom, voor prinsesje zorgen, huishouden doen, af en toe eens een vriendin bezoeken of een weekendje op familiebezoek. Boodschappen. Eén keer in de twee weken een dag studie. Meer is het niet. Maar toch gaat het snel!

Prinsesje is alweer 3 maanden. Vorige week woog ze al 5 kilo en was ze zo'n 56 cm lang. Nog steeds niet heel groot, maar lekker gegroeid. Het is een heerlijk meisje. Heel alert, met haar helderblauwe ogen ontgaat er haar niets. Ze lacht veel en naar iedereen die maar een beetje aandacht voor haar heeft. En als ze niet ge-entertainend wordt, dan lacht ze gewoon naar de lucht, het plafond, of wat voor ogen is.
Zoonlief doet het goed op school. Hij gaat er met plezier naar toe. Vanmorgen was er schoolontbijt op school, dat was spannend, maar heel erg leuk. Zoonlief is niet zo voor de dingen anders doen. Doe maar gewoon zoals het altijd gaat, daar doet hij het het beste op. Maar als hij eenmaal over de drempel is, geniet hij volop.

Na een zomerstop zijn we ook weer begonnen met onze relatietherapie. Houdt het dan nooit op, zul je denken? Vrienden van ons zeiden: het is toch wel een keer goed genoeg, je kunt wel bezig blijven, er is altijd wat. Dat klopt. Maar altijd wat, is nog wel iets anders dan wat er nog steeds speelt. Op 28 september waren we op de Kostbaar Vaatwerk echtparendag. We zaten in een groep van mensen die allemaal bezig zijn met herstel in hun relatie. De één is daar wat verder in dan de ander, maar onze groep hield zich vooral bezig met kijken naar de toekomst.
En als wij kijken naar de toekomst, dan zijn er bij ons toch nog wel wat blokkades. Zo denkt manlief momenteel behoorlijk negatief over mij. Hij vindt het lastig om naar mijn verhaal te luisteren en denkt al snel: jaja, ik weet het wel, hou er maar over op. Daar hebben we vaak discussies over. Het gaat dan vaak over het wantrouwen wat er nog is. Of over het gebrek aan vertrouwen, wat hetzelfde lijkt maar soms net iets anders is.
Ik voel me vaak alleen. Dat heeft niet alleen met manlief te maken, ook met mijn verleden. Soms is dat lastig te onderscheiden. Maar het gebeurt vaak dat manlief al beslissingen heeft genomen, zonder dat met mij te delen of te overleggen. Dan is hij bijvoorbeeld ineens een zaterdagmorgen weg. Ik vind dat niet zo'n probleem, maar het niet delen wakkert bij mij het vuurtje van wantrouwen aan. Waarom deel je het niet, wat houdt je tegen, waarom vind je het niet belangrijk. Het lijken zulke kleine dingen, futiliteiten, maar in het kader van ontrouw en verslaving kunnen ze groot worden. Terwijl als manlief het wél deelt of overlegd, het geen punt is.

Soms word ik ook moe van mezelf. Leg ik op elke slak zout, maak ik van elke mug een olifant? Misschien wel. Maar het is wel belangrijk om weer naar elkaar toe te groeien. Openheid, transparantie en eerlijkheid zijn daar heel belangrijk in.
Daar hebben we het dus over in die therapie. Hoe ik dat beter kan uiten, in plaats van te gaan muggeziften. Hoe hij meer kan luisteren, zonder het gevoel te hebben weer de boeman te zijn. Dat is een hele klus, maar niet onmogelijk. Ook hebben we het over mijn moeite om weer kwetsbaar te zijn. De pantsers die ik heb gebouwd, de muren die ik heb opgetrokken. Over de wanhoop van manlief dat hij me wil bereiken, maar ik vaak de deur dichtdoe. Rationeel wel zeg dat ik bij hem wil zijn, maar emotioneel hem vaak wegduw. Dat is míjn stuk in onze relatie. En ik wil daar ontzettend graag vanaf, anders mee omgaan, zodat ik wel open kan staan voor hem. En daar werken we aan. Keihard. Allebei. Dat geeft moed. En vertrouwen voor de toekomst!

vrijdag 27 september 2013

Hotel 2

Manlief is al lang weer terug. Hij heeft leuke dagen gehad. Eindelijk weer een leuk project, met een lange looptijd en voldoende geld. In deze tijd is dat niet zo vanzelfsprekend, dus elke opdracht is fijn. En dit is ook nog eens een leuke opdracht.
Manlief vertelt er enthousiast over, bij thuiskomst. De ene na de de andere vakterm vliegt me om de oren, er is sprake van regelmatig een paar dagen naar wat andere landen. Ik vind het leuk om hem zo te zien. Ik wacht tot hij begint over wat daar mee samenhangt, een paar dagen weg zijn, open internet hebben, onbeperkt tv op je kamer, andere vrouwen met wie hij gaat samenwerken en die triggers kunnen zijn voor zijn verslaving.

Ik heb me zijn opmerking dat ik vaak te snel er over begin, goed in mijn oren geknoopt. Ik wacht een paar dagen. Ik merk frustratie bij mezelf, maar ik beheers mezelf. Ik wil hem die kans geven en hem dat ook op zijn manier laten doen.
Dat duurt zo'n twee dagen. Manlief is wat neerslachtig, stil en erg afwezig. Ik baal er van. Er komen in het weekend vrienden logeren en ik wil het voor die tijd uitgesproken hebben. Ik maak me geen zorgen, gek genoeg. Ik vertrouw erop dat het goed is gegaan. Maar het doet pijn dat hij er toch niet over begint, terwijl hij weet hoe belangrijk het voor mij is.

Als we even samen zijn, begin ik er toch over. Voorzichtig. Een beetje aftastend. Ik vertel hem dat ik al een paar dagen wacht op hem. Op zijn ervaring met het alleen van huis zijn met al die lastige prikkels om je heen. En dat ik er zo van baal dat hij er niet over begint. Manlief kaatst eerst een beetje de bal terug. Hij had het zo druk, er was geen tijd, er kwam steeds iets tussen. Dat is in mijn beleving niet waar, want hij had tijd genoeg om over dat project te vertellen.
Bovendien, als het goed gegaan is, dan hoeven we er toch niet zoveel woorden aan vuil te maken. Goed is goed. Het gaat meer om het open zijn. Delen met elkaar, zodat er weer vertrouwen opgebouwd wordt tussen ons en we weer een stevige basis met elkaar krijgen. Ik spreek mijn teleurstelling uit. Ik wil het niet opblazen, maar dat niet delen, dat hij niet ziet hoe belangrijk het voor mij is dat hij open is, dat doet zo'n pijn! In het verleden ging het op dat punt mis. Niet open zijn betekende dat hij p.orno keek en ontrouw was. Voor mij is het niet open zijn bedreigend. Waar zit je, waar ben je, wat is er?

Manlief zegt het moeilijk te vinden om erover te beginnen. Hij is zo enthousiast over zijn werk, dat hij er van baalt het weer over moeilijke issues te hebben. Dat bederft dan zijn plezier, zijn optimisme. Ik zeg hem dat als het goed is gegaan, dat toch juist een opsteker is, die juist aan zijn plezier toevoegt! Dit kan ik! Het is me gelukt! En dat kunnen we dan samen vieren!
Manlief snapt dat wel en zegt ermee te worstelen om open te kunnen zijn. Het is al een oud, veelbesproken thema tussen ons. Als het hier over gaat, word ik al snel ongeduldig, boos en kan ik weinig verdragen. Het gaat al jaren over dat open zijn en dat manlief dat zo graag wil. Maar verder dan dit punt komt hij niet. Terwijl ik wel steeds weer hoop heb. Nieuwe kansen zie die we dan ook bespreken en waarin manlief zich 1000x voorneemt om open te zijn. Maar het gebeurt niet!! In ieder geval niet vanuit zichzelf. Er moet vrijwel altijd actie van mij uitgaan. Ik word er zo moe van. Het put me uit. Ook vraag ik me steeds vaker af of dat er wel in zit. Dat open zijn, wat ik zo belangrijk vind. En of ik dat niet te veel wil en me er gewoon maar bij neer moet leggen dat dit is hoe hij is. Ik probeer dat, maar het maakt veel in me los. Verdriet, pijn, boosheid, wanhoop, rouw over wat is geweest en wat misschien niet meer komen gaat.

Een goede vriendin met wie ik dit bespreek vraagt zich af of het niet aan de antidepressiva ligt die manlief nog heeft. Dat hij meer in zijn eigen wereld zit en minder of niet aan mij denkt. Of zich in kan leven hoe het voor mij is, want dat mis ik ook zo vaak. Er gloort hoop in mij. Ja, denk ik, natuurlijk! Tegelijkertijd voel ik me leeg. Natuurlijk ligt het aan iets anders dan manlief zelf. Steeds heb ik weer hoop en steeds word ik teleurgesteld.
Ik ben boos op mezelf. Boos omdat ik zoveel eis van manlief, zo slecht tevreden kan zijn, zo moeilijk kan relativeren op dit gebied. Ik vind mezelf kinderachtig, ik vind dat ik op te veel slakken zout leg. Geen wonder dat hij niet open is. Ik kan amper blij zijn dat het goed gegaan is. Maar soms lijkt het wel of dat open zijn, of eerlijk zijn, belangrijker is dan me ontrouw zijn op s.eksueel gebied. Daar kan ik wel mee dealen op de één of andere manier. Maar dat schimmige, niet duidelijk zijn, niet open zijn, dat maakt me kapot. Het is een zeer langzaam helende wond, die steeds weer een beetje open rijt.

woensdag 18 september 2013

Hotel

Manlief heeft een klus voor zijn werk. Aan de andere kant van Nederland. Twee dagen is hij weg. Het is handiger om er te overnachten.
Dat wordt allemaal geregeld en hij heeft er zin in. Sinds hij weer helemaal terug is op zijn werk, na zijn depressie, heeft hij echt weer plezier in zijn werk. Dat is echt een opluchting! Manlief verheugt zich op het nieuwe project. En lekker een nachtje doorslapen, zonder de kids! :)

Ik houd mijn hart vast. Want, er komen vast weer heel veel prikkels op hem af. Zijn er vrouwen in het team? Hij is wel techneut, maar toch. Kan hij in het hotel op open internet? Welke zenders zitten er op zijn tv? Hoe zal dat gaan?
Ik kan dit soort gedachten nooit heel lang voor me houden en gooi het er dan ook al snel uit. Manlief lacht. Ik zat al te wachten zegt hij. Dat irriteert mij. Is hij afhankelijk van die vraag? Het is zijn probleem en hij wil weer vertrouwen opbouwen en hij weet dat dat onder andere gebeurt door te vertellen waar hij mee zit, tegenop ziet, maar óók, maatregelen nemen tegen verleiding en dat delen.
Hij zegt dat hij zelf de kans niet krijgt te vertellen wat hij doet, omdat ik hem altijd voor ben. Daar zit wel een kern van waarheid in. Maar ik laat me niet afschepen. Was hij het dan wel van plan, heeft hij erover nagedacht, hoe denkt hij er zelf over?

Manlief blijkt er wel over te hebben nagedacht, maar ziet het probleem niet zo. Hij heeft het druk, die dagen, een vol programma en hij verwacht dan ook als een blok in slaap te vallen aan het eind van de dag. Dat is fijn. Aan de ene kant. Aan de andere kant weet ik ook, dat manlief deze houding heel vaak heeft. Dat hij het probleem niet zo ziet. Denkt dat hij het wel aankan. Zich verder niet wapent. En dat dan ineens de verleiding daar is en hij minder bestand is dan hij denkt. Maar, moet ik ook toegeven, hij doet het super goed de afgelopen tijd, dus misschien is dit wel de nieuwe manlief. Ik vertrouw hem wel. Ik ben niet heel erg bezorgd, of wantrouwend. Wel ben ik voorzichtig en zal ik blij zijn als hij weer thuis is en het goed is gegaan....

En ik? Ik ben alleen thuis met twee kids en speel weer voor taxi. Naar school, naar de fysio, weer naar school, prinsesje in bad doen op school met allerlei kleutertjes om me heen, poffertjes eten met zoonlief, naar school voor de opening van het schooljaar, prinsesje gaat dan naar de buurvrouw en zoonlief ligt, met babyfoon al heerlijk te snurken.
En ' s nachts? Besluit prinsesje na zo'n intensieve dag een héle nacht door te slapen en ligt mama wakker...te wachten tot ze komt, na te denken over van alles en nog wat en is het weer veel te snel morgen!

maandag 9 september 2013

Moestuin en babypraat

Al een tijdje geleden dat ik weer eens wat groens heb geplaatst op dit blog! Tijd voor groen, nu het nog kan in september!
We hebben dit jaar wat minder aan onze groentetuin gedaan, dan voorgaande jaren. Dat had vooral te maken met de komst van onze prinses, waardoor we andere bezigheden hadden! Toch hebben we onnoemelijk veel sla uit eigen tuin gegeten, veel pesto gemaakt en nu al zo'n 3x broccoli verorberd! Zelfs de courgette, die net als vorig jaar maar niet wilde produceren, heeft 3 courgettes voortgebracht! Waarvan één hele grote, die meestal niet erg lekker zijn, omdat ze wat doorgeschoten zijn. Maar...geen nood, het web bood uitkomst en ik maakte courgettekoekjes met zalm. Om je vingers bij op te eten! Als je daar ook zin in hebt, hier volgt het recept!

Courgettekoekjes met zalm
  • courgette
  • 1/2 bakje gerookte zalmblokjes (a 100 g)
  • 2 eetlepels verse muntblaadjes, fijngesneden
  • 100 g Griekse yoghurt
  • 1 ei
  • 75 g bloem
  • 5 eetlepels olijfolie
    Rasp de courgette in grove slierten en dep ze droog met keukenpapier. Klop in een kom het ei los met de bloem en wat zout en peper. Snijd de zalmblokjes doormidden en schep ze met de courgette en driekwart van de munt door het beslag. Verhit de olijfolie in een grote koekenpan en schep er 6 bergjes van het courgettemengsel in. Druk de bergjes met de bolle kant van een lepel meteen plat en bak ze op hoog vuur in 4-6 minuten aan weerszijden goudbruin. Laat ze op keukenpapier uitlekken. Bak van de rest van het courgettemengsel nog 6 koekjes. Meng de yoghurt met de rest van de munt en breng deze dip op smaak met zout en peper. Meenemen: Doe de courgettekoekjes in een afsluitbaar blik met keukenpapier op de bodem.
     
    Echt heerlijk! 
     
    De aardbeien wilden dit jaar echt niet, ik denk toch dat ze te donker staan. Ze vermeerderen wel steeds, zodat ik een heleboel aardbeienplanten heb, maar aardbeien, hooguit 10 heb ik er gezien. De vierkante meterbakken die we via het gemeenteprocject kregen, zaten deze zomer vol met heerlijke kruiden, zoals rozemarijn, oregano, basilicum, die het helaas ook niet erg goed deed, botersla, krulsla, rucola, één of andere salade mix die zo pittig was dat wij hem niet opaten, maar er vrienden mee blij maakten.
    Er is zelfs een krop sla gestolen! Ik had hem op het oog voor het weekend, hij was zo mooi! Tot ik op zaterdagmorgen de gordijnen opentrok, naar mijn bakken keek en daar een kratertje in de grond ontdekte, waar eerst zo'n mooie, grote, malse krop sla had gestaan! Ik hoop maar dat hij is meegenomen door mensen die hem echt nodig hadden en dat ze ervan gesmuld hebben. Ik ben er nog goed afgekomen, verderop in de wijk zijn sommige bakken helemaal leeg geplunderd. 
    Afgelopen zaterdag heb ik de bakken vol gezaaid met andijvie, nog wat spinazie, eens kijken of dat lukt en winter veldsla. Ik ben blij dat er dan in de winter wel groen te zien is in de tuin. Want als ik iets naar vind om te zien, is alleen maar aarde. Zo troosteloos! Als ik nu in de tuin rondloop, geniet ik van al het moois wat er nog bloeit. We hebben een hopplant met prachtige bellen, de herfstanemonen bloeien volop, het zeeuws knoopje doet nog zijn best, de vlinderstruik is uitgebloeid, maar de lavatera gaat maar door. Ik word er altijd een beetje melancholiek van. De herfst en winter zijn zo niet mijn seizoenen! Vooral dat buiten alles afsterft vind ik zo naar! Ik geniet dan in het voorjaar weer extra, maar toch...
    Overigens valt er bij ons in de tuin al een dode te betreuren...één van onze kostbare steeneiken heeft de afgelopen winter niet overleeft. In combinatie met deze zomer heeft hij echt het loodje gelegd. Balen! We zitten behoorlijk ingebouwd en hadden twee prachtige steeneiken om de inkijk wat te verminderen. Die dingen zijn duur en als er dan na één jaar al eentje doodgaat, doet dat wel een beetje pijn. Maar goed, op naar volgend jaar. 

    Onze prinses had een onrustig weekend. Ze heeft waarschijnlijk koemelkallergie en krijgt daarvoor speciale voeding. Om te 'bewijzen' dat ze deze allergie ook echt heeft, moest ze dit weekend weer wat gewone flesvoeding door haar melk, provoceren heet dat, om te kijken of ze weer dezelfde klachten ontwikkelde als eerst. Natuurlijk dachten we bij elk huiltje en piepje, o nee, daar gaat ze weer. Maar toch maar doorgezet, want misschien had ze gewoon even haar dag niet. Gisteren ging het wonderbaarlijk goed, wel werd ze steeds meer gespannen en overstrekte ze zich behoorlijk. Hoe lang gaan we hier nog mee door, vroegen we ons af. Nog geen minuut later begon ze toch te spugen! Van top tot teen! Ze liep helemaal blauw aan en haalde amper adem. Daarna werd ze lijkbleek en bleef een tijdje gierend ademhalen. Echt heel erg sneu! En de beslissing was daarna wel duidelijk. We stoppen met provoceren, dit is niet even je dag niet hebben, dit is koemelkallergie. Dus donderdag naar het consultatiebureau, waar we een indicatie krijgen voor vergoeding van de voeding. Daar kan ik dan wel blij mee zijn, want de afgelopen 4 weken heeft onze prinses voor zo'n €500 weg gedronken....

    Zoonlief gaat sinds vorige week naar school! Tjonge, dan beland je ineens in het schoolsysteem. 's Morgens vroeg om 8.10 op de fiets, 12.00 weer op halen en twee keer in de week ook de middag weer naar school. Een waar taxibedrijf word je dan, als moeder. Hij vond het overigens prachtig, de school. Hij geniet van alles wat hij leert, weigert daar over te vertellen thuis, maar dat schijnt er bij te horen. In de klas is het de gewoonte 'ja juf' te zeggen als ze je naam opleest van de presentielijst. Zoonlief deed dat niet. De juf vertelde dat tegen mij. Hij had haar verteld dat hij dat nog niet kon en dat nog moest leren. Toen ik zoonlief er naar vroeg, antwoordde hij: de juf zei dat we op school zijn om te leren, nou, ik moet dat gewoon nog leren! Ik moest er wel om lachen. De volgende dag zei hij het keurig en zei daarna triomfantelijk: nu heb ik al iets geleerd! :)

dinsdag 27 augustus 2013

Verleiding 2

Even een vervolg op het stukje van vorige week. Het maakt wel wat los, zo te zien in de reacties. Dank daarvoor, overigens, want ik vind reacties fijn en kan mezelf ook weer spiegelen over hoe mijn schrijfsels overkomen en daar weer op reageren.
Ik begrijp de reactie van Sannepan wel. Het doet pijn om zo behandeld te worden. Het maakt mij ook boos. Woedend zelfs. Ik vind het moeilijk om me niet te laten leiden door die boosheid, of om wraak te nemen in de vorm van hem afwijzen, afkeuren, negeren of kleineren. Daar worstel ik mee. Het is ergens ook onbegrijpelijk dat manlief hier last van heeft, zeker of juist in een kraamtijd. Ik kan me er ook niets bij voorstellen en had heel erg gehoopt dat het weg zou blijven. Het is ongelofelijk pijnlijk dat ik moet vechten om de eerste plaats. Hoe vaak manlief ook kan beweren dat ik die eerste plaats heb, juist door dat soort gebeurtenissen voel ik dat het op zulke momenten niet zo is. 
Maar zo kom ik ook op het punt van Zeeuwse Mama, dit probleem, wat manlief heeft, is door ons huwelijk een gedeeld probleem. Begrijp me goed, het gaat me dan niet om de verslaving of verleiding, maar om hoe daar mee om te gaan. Als ik ervoor kies om het te negeren, ontstaat er afstand, wat weer voor meer verleiding kan zorgen. Ik vind het lastig om mijn woorden hierin zorgvuldig te kiezen. Ik realiseer me dat lezers nu kunnen denken dat ík degene ben die manlief van zijn verslaving af moet helpen, in plaats van dat hij zijn eigen verantwoordelijkheid moet nemen. Zo bedoel ik het echt niet!! Maar als ik iets merk aan manlief, wat míj niet lekker zit, dan is het míjn verantwoordelijkheid om daar iets mee te doen, anders ga ik me laten leiden door wat ik daarover denk, zonder de waarheid te weten. En dan word ik alsmaar bozer. En killer. En ga ik hem negeren. En dat doet ons huwelijk geen goed! Sterker nog, dan ontstaat er alleen maar meer verwijdering.

Mijn doel is dus: openheid. Praten. Over alles. Over mijn gevoelens. Over zijn gevoelens. Mijn pijn. Zijn pijn. Mijn angst. Zijn angst. Mijn boosheid. Zijn frustratie. We proberen samen te bidden. Ik vind dat eng. Manlief niet. Ik vind het fijn als hij bidt. Als we ons gedragen weten in de armen van onze Vader.

Daarmee zijn de problemen niet weg. Er gaat geen zand over. We worstelen er mee, ieder op ons eigen vlak. Ik wil niet dat manlief zo naar vrouwen kijkt. Ik wil zeker niet dat er zo naar onze zoon of onze dochter gekeken wordt. Maar als ik realistisch ben, dan zie ik veel mannen met problemen rond dit gebied. Daar word ik bang van. Ik kruip echter niet in een hoekje, maar ga het aan. De uitdaging om dit monster ons huis uit te jagen. Om mijn man weer te leren kennen zoals hij echt is. En dat daar wat extra energie voor nodig is, dat zij zo. 

Ik vind het wel moeilijk om te kijken naar wat het mij doet, die verleiding van manlief. Door de reacties en ook door een gesprek met manlief en een vriendin kwam ik er weer achter dat ik snel in de hulpverlenersrol schiet. Dat voelt voor mij veilig, ik vind het lastig om het over mijn pijn te hebben. Ik ga er snel overheen, of aan voorbij, om maar niet te veel te voelen. Zo in het postnatale tijdperk durf ik dat ook niet zo goed aan. Niet te veel, niet te diep voelen, want ik ben ook bang voor die pijn. Ik mis manlief nog steeds wel. Eerder had ik een spontane, nieuwsgierige echtgenoot, die gek op me was en er echt voor me was. Nu lijken we het, op de problematiek na, alleen maar te kunnen hebben over huis tuin en keuken onderwerpen. Leuk voor even, maar niet echt duurzaam. Ik mis zijn aandacht voor mij. Ik mis het dat hij eerder om de meest gekke redenen bloemen voor me kocht en nu helemaal niet meer. Ik mis zijn inbreng. Zijn spontaniteit. Zijn humor. Ik mis het dat ík belangrijk voor hem ben, dat het nu lijkt of hij alleen met zichzelf en die verslaving bezig is. En dat als ik dit allemaal zeg, hij zich aangevallen voelt, want hij doet toch zo zijn best en het is nooit goed genoeg en wat wil ik nu eigenlijk? Andersom zal manlief ook wel zo zijn dingen hebben die hij aan mij mist. Hier staat alleen mijn verhaal.

Wat ik hiermee wil zeggen: we doen ons best! We gaan er samen voor en dat gaat niet over rozen. Maar we doen het wel samen! En dat daar wat reacties op komen, ik vind het fijn. Zo blijf ik scherp! Dank je wel daarvoor

dinsdag 20 augustus 2013

Verleiding

En dan is ze daar ineens weer. De verleiding waar manlief zo'n last van heeft gehad. Zoveel last, dat hij er een verslaving aan overhield. Die verslaving heeft hij nu onder de knie, maar die lastige verleiding komt nog regelmatig om het hoekje van de deur kijken. In ons eigen huis notabene.
Deze keer in de vorm van een leuke jongedame die een paar keer ons huis kwam schoonmaken, in de weken na de bevalling. Ze is jong, blond, slank en gewoon mooi. Dat weet ik ook. Wat ik niet weet, maar wel haarfijn aanvoel, is wat het met manlief doet.
Ik voel het overal. Ik word een beetje misselijk, maar wijt dat aan te veel koekjes. Ik voel me wat onrustig, maar wijt dat aan de komst van deze jongedame. Ik maak immers liever zelf mijn huis schoon. Ik word chagrijnig op manlief, maar wijt dat aan zijn ongestructureerd zijn. Ik snauw tegen zoonlief, maar wijt dat aan de warmte.

En tenslotte, als ik alleen ben, gaat er een lichtje aan in mijn hoofd. Het zal toch niet waar zijn?
Als manlief later op de middag spreekt in de 'wij'vorm, als in, de jongedame en ik, kan ik het niet laten om er een scherpe opmerking over te maken. Het is eruit voor ik er erg in heb. Waar de jongedame bij is. 'Wij, zeg ik scherp, ik dacht dat jij en ik wij zijn???
Ik zie manlief kijken, een beetje betrapt, maar vooral beschaamd. Alsof er bij hem ook een lichtje gaat branden.
Later op de avond hebben we het erover. Ik vraag manlief er naar. Hij geeft toe. Ik baal dat hij er niet zelf over begint. Maar ben blij met de openheid die we hebben. Hij vindt het moeilijk. Mooie, jonge meisjes, weinig kleren in de hitte, weinig verhullend. Ik verbaas me over dat manlief niet doorheeft dat hij met haar flirt. Ik schaam me. Voor mijn eigen man. Ik wil dit niet. Ik vind het vreselijk. Afschuwelijk zelfs. Lastig ook. Jongedame is een leuk, spontaan, lief kind, die goed kan oppassen en ook nog kan schoonmaken! :) En ze is de dochter van goede vrienden. Ik schaam me dat mijn man hier last van heeft. Ik wil niet dat jongedame dit te weten komt. Haar ouders weten van de verslaving van manlief. Ik ben bang dat jongedame het geflirt merkt, natuurlijk merkt ze het, en dat de vriendschap op spel komt te staan. Ik ben boos, dat manlief dit op het spel zet.

Maar wacht eens even, doet hij dat? Oké, hij praat wat flirterig met haar. Maar verder? Als ik het rationeel bekijk, gebeurt er niets. Manlief zorgt ervoor dat hij niet alleen met haar is. We hebben er een open gesprek over. Dat hij zich óók schaamt. Dat hij dit niet wil. Dat hij gebeden heeft, dat hij er niet verder mee zou gaan, in zijn fantasie, of wat dan ook. En hij is er niet mee verder gegaan. Hij weet wat er op het spel staat en hij heeft er voor gekozen om het níet te doen. Dat is een overwinning!
Ik ben nog wat achterdochtig en wil mijn gevoelens niet meteen onder stoelen of banken steken. Het is mijn angst. Daar kom ik achter. Mijn angst dat het wéér mis zal gaan. Dat het kapot zal gaan tussen ons, tussen vrienden. We praten erover. Ook over mijn angst. Dat helpt.
Jongedame komt nog een keer. Stiekem houd ik manlief toch nog in de gaten. Hij houdt meer afstand, flirt niet en ik voel wat opluchting. Ik kan wat beter ademhalen. Nadien hebben we het er weer over. Manlief had nergens last van. Het is niet weg, o nee, maar hij had er geen last van. De verleiding was er niet.
God zij dank!

maandag 5 augustus 2013

Voeding enzo

Daar ben ik dan weer...het is even geleden, maar ik had dan ook geldige redenen... :)
We genieten volop van onze prinses! Voortaan aangeduid als babylief. Dat maakt het wel zo makkelijk. Het gaat goed met ons.
Babylief is wat aan het rommelen met haar voeding, ze heeft waarschijnlijk een koemelkallergie, net als haar grote broer dat had. Gedoe met voedingen uitproberen, voordat je de écht goede voeding krijgt, wat je dan weer een rib uit het lijf kost. Ons lieve meisje eet nu voor hetzelfde bedrag waar we elke week boodschappen voor doen en dan voor 3 personen...op termijn krijgen we dat wel vergoed, maar nu komt dat voor onze rekening. Ik ben blij dat het lijkt te werken, anders was dat ook voor niets!
Ik ben blij dat ik geen borstvoeding ben gaan geven, hoewel ik niet zeker weet of ik dat veilig op het web kan zetten...ik ben toch een beetje beducht voor de borstvoedingsmaffia. Met zoonlief was het geen succes, ik had amper voeding, bleef maar kolven, voeden, bij voeden en zoonlief viel nog steeds af. Ook ik viel enorm veel af, terwijl ik in de zwangerschap maar een paar kilo was aangekomen. Na vier weken ben ik toen gestopt, tot grote opluchting van mezelf en van manlief!

Dit keer heb ik gekozen om geen borstvoeding te geven. Ik heb er echt niet van genoten bij zoonlief en ben ook niet overtuigd van dat borstvoeding van mij voor mijn kinderen het allerbeste zou zijn. Ik vond het wel lastig, want we leven duurzaam en bewust, vooral biologisch en proberen goed voor het milieu te zorgen. En dan ga je geen borstvoeding geven? Hoe tegenstrijdig kan dat zijn! Ik had mezelf op zeker moment ten doel gesteld: als ik minder dan 5 kilo aan kom, zoals de vorige keer, dan geef ik geen borstvoeding. Kom ik meer aan, dus heb ik meer reserve, want daar ging het me om, dan doe ik het wel. De dag van de bevalling was ik 4,5 kilo aangekomen. En geloof me, daar heb ik niets voor gelaten of voor gedaan.

Dus...geen borstvoeding. Bij zoonlief heb ik in het eerste uur na de bevalling echt niets gemerkt van hapbewegingen, zoeken naar de borst enzovoort. Zoonlief hapte niet goed, vond alles prima, zolang hij een beetje eten binnenkreeg, zo werkt het overigens nog steeds bij hem.
Maar nu met babylief was dat wel anders! Ook al was ze twee weken te vroeg en heel erg klein, mevrouw kwam zowat happend ter wereld! En bleef dat doen. Oei, daar had ik niet op gerekend! Lastig dat ik het vond! Toen ik hoorde dat ze heel klein was, net 5 pond en dat als ik borstvoeding wilde geven, we flink moesten bijvoeden én waarschijnlijk even in het ziekenhuis blijven, dacht ik: doe er maar een fles in! En dat doet ze goed. Ze viel maar een klein beetje af, in tegenstelling tot zoonlief en kwam dat binnen twee weken weer aan. En de rust! Geen gekolf, geen gedoe, geen pijn, geen stress...dat is het me allemaal wel waard!

Dat ik pas na een week last had van een heel klein beetje stuwing, geen lekkage, geen toeschietreflex, had ik al het vermoeden dat borstvoeding niet echt voor mij is weggelegd. Ook de kraamverzorgster en de verloskundige spraken dat vermoeden uit. Dat sterkt me dan wel weer. Want ik vind het eigenlijk lastiger dan ik had gedacht. Bij zoonlief heb ik het tenminste geprobeerd. Ontneem ik babylief nu iets? Doe ik hier wel goed aan? Als ik op de pakken babyvoeding kijk, word ik niet echt blij van alle toevoegingen en chemische frusteltjes. Niet dat ik weet wat er precies in borstvoeding ziet en in welke mate je eigen voedsel doorgegeven wordt. Maar toch. Nu babylief koemelkallergie lijkt te hebben, is flesvoeding wel heel fijn. Zelf een dieet volgen is voor mij geen optie met alle darmproblemen die ik al heb, zou dat te veel van mijn lijf vergen. Kortom, zeur niet, duw er een fles in en wees blij met je besluit!
Maar volgens manlief zou ik geen vrouw zijn als ik er géén dilemma van zou maken. En stiekem heeft hij daar wel een punt!

maandag 10 juni 2013

Weer terug!

Daar ben ik weer!
Twee heerlijk lange weken genoten van een vakantie in Engeland. Leuk huisje aan zee, lekker weer, mooie mensen, fantastische kastelen met tuinen, relaxen met manlief en zoonlief, kortom, het was geslaagd!

Zoonlief heeft genoten van de aandacht die hij kreeg....vandaag is hij aan het afkicken...ik ben daarom maar aan het bloggen geslagen...:) Hij is weer een stuk gegroeid. Nee, niet in de lengte en niet in de breedte, het blijft een klein mannetje met nog geen 14 kilo en net maatje 98, maar in de figuurlijke zin. Hij heeft heel wat angsten overwonnen. Zo durfde hij bijvoorbeeld voor geen goud naar een kasteel. Bij een vriendin had hij een filmpje gezien van ridders die met elkaar in gevecht waren en hij was als de dood dat dit hem ook zou overkomen. Maar wat schetst onze verbazing? Na heel wat gepraat, sjokte hij toch achter ons aan en aan het eind van de dag sloeg hij iedereen neer met zijn zwaard, in zijn riddershirt en had hij dikke teksten over zijn pijl en booggeschiet, wat hij fantastisch vond. Zo leuk om te zien!

Ik zei tegen hem dat ik het zo leuk vond dat hij zo enthousiast was. (wat moet een kind van nog geen 4 in vredesnaam met het woord enthousiast....) Ja, zei hij, dat komt door de Here God, daar ben ik zo enthousiast op!
Vanmorgen was hij ernstig teleurgesteld dat de zon niet scheen. Maar, zo bedacht hij, ik ga gewoon bidden of de zon gaat schijnen. Zo gezegd, zo gedaan. Kwartier later: de Here God is denk ik nog niet wakker, ik doe het nog een keer. Weer een kwartier later: kijk mam, de Here God is wakker geworden!! De zon schijnt!! Warempel. Je staat versteld van het geloof van je kind!

Met manlief gaat het heel goed. Ik heb ook genoten van deze vakantie en merkte heel goed het verschil met onze vakantie in oktober. Het was veel relaxter, minder beladen, meer open, meer samen. Dat is reden tot dankbaarheid! We hebben heel wat goede, zij het soms pijnlijke gesprekken gehad over onze relatie, over ons huwelijk, over onze verwachtingen, over onze seksualiteit. Heel kwetsbaar en ook heel eng. Maar wel weer samen. Dat maakt aan de ene kant verdrietig, het zijn altijd onderwerpen die ook zoveel pijn doen en waaraan zo'n schaduwrandje zit. Aan de andere kant is het heel hartverwarmend dat dit weer kan. Dat we ons durven te openen. Dat we de ander naar binnen durven te laten kijken. Toe durven te geven dat we het ook niet allemaal weten, de ander nodig hebben. We houden elkaar weer vast. Al is het anders vasthouden dan eerder. Maar het is goed.

En nu? Nu maken we ons op voor beeb nummer twee. Mijn buik is voor mijn doen spectaculair gegroeid in twee weken tijd, hoera, ik ben zelfs een kilo aangekomen! Hopen dat de gynaecoloog volgende week tevreden is, want die maakte zich de laatste keer een beetje zorgen over ons guppie. Het zou wel aan de erg kleine kant zijn. Nu was zoonlief ook niet erg groot, maar goed, met alle medicijnen enzo toch iets om in de gaten te houden.
We hebben er zin in! Spannend is het ook, maar ik heb er vooral zin in. Deze vakantie heeft me weer nieuwe energie gegeven om de laatste loodjes op mijn werk en mijn studie af te ronden en dat is fijn.
Deze week nog twee dagen en volgende week ook twee dagen en dan begint mijn verlof! In de eerste week van mijn verlof nog een presentatie voor mijn studie en dan hoop ik tien weken even helemaal niets van dit alles te hoeven, tot half september mijn studie weer begint.
Zoonlief hoopt van ganser harte dat de baby heel snel komt. Voor mij mag hij nog even blijven zitten. We zijn nog niet helemaal uit de naam en een geboortekaartje is nog helemaal een onontgonnen gebied. Verder heb ik de euvele moed om zelf een geboorteslinger te gaan maken...hoewel ik helemaal niet kan naaien en ernstige angst heb om mijn naaimachine te lijf te gaan. Manlief kan er beter mee overweg dan dat ik dat kan....
Maar eerst nog een dekentje afhaken waar ik al voor de kerst aan begonnen ben. Ik heb met mezelf afgesproken elke dag een tour rondom te haken, was mijn wol halverwege de vakantie op! En nergens in Engeland, zelfmaakknutselland bij uitstek, was gewone katoen te krijgen. Alleen wol! Daar heeft een zomerbaby dan weer niet zoveel aan. Dus nu heb ik wat in te halen! Ik ga gauw weer beginnen!

donderdag 23 mei 2013

Vakantie!!!

En dan is er ineens voor ons al vakantie! Twee hele weken lang, lekker weg, naar onze westerburen. Hoewel...het is daar nog kouder dan hier en de voorspellingen zijn niet al te best...dus dikke truien en laarzen en genoeg boeken mee!
Dus de komende tijd een beetje stil hier...net als de afgelopen weken. Er is hier hard gewerkt. In huis, de babykamer is af en ingericht, alles is gewassen en gestreken. Alle tomaten en courgettes staan in de tuin, afgelopen weekend eindelijk droog genoeg om te maaien, want je kon er zowat met een zeis doorheen! Nu is het veel te nat, dus als we over twee weken terugkomen, zal het wel kniehoog staan!

Wat zwangerschap betreft is er niet veel veranderd. Ik zit nog steeds aan de morfine tegen de pijn en dat gaat wel aardig goed, behalve dat ik er erg slecht van slaap. Maar ik ben al lang blij dat ik niet opgenomen hoef te worden!
De baby maakt het nog steeds goed. Ze verwachten een klein babietje, maar zoonlief was ook niet al te groot, dus ik maak me niet druk. We zullen wel zien. Groot of klein, het maakt niet uit, als het nog maar een paar weekjes blijft zitten om te groeien!

Met manlief en mij gaat het goed. Het is fijn om veel te doen samen, dat geeft weer een echt teamgevoel. Manlief voelt zich goed en dat is echt te merken. Fijn dat ik het niet meer allemaal alleen hoef te doen. In de therapie staan we nu vooral stil bij het herstellen van het vertrouwen. Hoe worden we weer kwetsbaar, hoe tonen we ons binnenste en durven we dat nog wel en wat staat er in de weg. Een heftig proces, want het komt heel dichtbij. Het gaat over wat er nú speelt en niet over wat ís geweest. En op de één of andere manier lijkt dat veel dichterbij te komen. Boos zijn, verdrietig zijn, is voor mij bijna makkelijker te tonen dan mijn behoeften, wat ik wil, wat ik nodig heb, hoe ik geliefd wil zijn. Hoe we weer 'samen' worden. Best wel eng! Maar wel helpend en zo komen we steeds een stukje dichterbij elkaar.

Tot over een paar weken!

dinsdag 14 mei 2013

Update again

Ben ik weer. Het bloggen schiet er een beetje bij in, de laatste tijd. Ik heb mijn handen vol aan zoonlief, studie, werk en het huishouden...en o ja...ik heb ook nog een echtgenoot...:)
Zoonlief zit niet zo lekker in zijn vel op dit moment. Ik denk dat hij zich aardig verveelt. Hij is chagrijnig, nukkig, wil alleen maar bij ons zijn, maar dan wel alles bepalen...hij kan slecht met de jongens hier in de buurt en ze maken de hele tijd ruzie. Wel is er een meisje met wie hij veel speelt en dat gaat goed, gelukkig! Het raakt me wel, dat zo'n klein jochie het al zo lastig kan hebben. Van jongsaf aan laat hij zich moeilijk troosten en uit zich vooral door overal controle op te willen hebben. Behalve afgelopen donderdag. Zijn geliefde T.homas de trein kwam in het Spoorwegmuseum en we konden hem dit toch echt niet onthouden. Genoten dat hij heeft! We leefden zelf ook weer op, zo'n klein jochie, zo dolgelukkig! Daarna was hij drie dagenlang ontroostbaar en barste bij het minste of geringste in tranen uit, dat hij T.homas zo vreselijk miste....tja, wat moet je dan...
Hij associeert Hemelvaart nu ook met T.homas....Jezus ging naar de hemel en toen kwam T.homas, daar werden we weer blij van....goed....dat komt vast wel weer een keer op zijn pootjes terecht...:)

Nog 6 weken werken en dan heb ik al verlof! En van die 6 weken gaan we ook nog eens 2 weken met vakantie! Maar ik moet nog zoveel doen, dat ik het eigenlijk maar onhandig vind, dat verlof en die vakantie. Typisch gevalletje van loslaten...daar kan ik nog wel een leerpuntje van maken...
Manlief is druk geweest met een hele grote inbouwkast die in kleine stukjes werd geleverd. Een heel bouwpakket, maar binnen een week had hij de kast in elkaar! Toch knap in zijn vrije uurtjes, zonder goede tekening, een ingewikkelde hoek erin en alles compleet van hout, dus passen en meten! Nu kunnen we aan de babykamer beginnen...nadat we de zolder hebben opgeruimd. Doordat we nog geen kast op onze slaapkamer hadden, waar nu dus die fancy inbouwkast zit, lag er veel op de tweede verdieping, verspreidt over verschillende kasten, waardoor andere dingen weer niet in die kasten paste. Snap je! Nu komt het aan op goed organisen. Niet mijn sterkste kant. Ook zo'n leerpuntje.
We hebben iets te veel hooi op onze vork, waardoor we niet echt aan elkaar toekomen. We zijn vooral op praktisch niveau bezig. Morgen weer therapie, na een maand, dus dan zullen we wel weer wat dieper afsteken.

Wat betreft de zwangerschap zit ik nog steeds aan de morfine. Donderdag moet ik weer naar de gynaecoloog voor een uitgebreide echo, om te kijken of beeb er geen last van heeft. Volgens mij niet, want het is nog steeds een circus in mijn buik! Ik word wel steeds benieuwder. Weer zo'n kleintje erbij, hoe zal dat zijn? Afgelopen zaterdag hebben we een bakfiets via MP opgehaald, heerlijk ding en zoonlief vindt hem fantastisch, wil alleen nog maar in DE bakfiets. En dan ligt er straks nog zo'n klein hummeltje bij. Zoonlief heeft er ook helemaal zin in. Vorige week zei hij: ik denk dat ik helemaal verliefd ben op de baby, vindt de baby dat goed? Cute!

Donderdag hebben we ook weer een bijeenkomst van de contactgroep van Kostbaar Vaatwerk. Het wordt de tweede keer en we gaan het hebben over boosheid...spannend onderwerp! Vind ik tenminste, ik ben niet zo goed in boos zijn. Ik kan wel heel boos zijn, maar om het te uiten...hoewel, ik ben ook wel een opgewonden standje..veel mensen zullen mij wel regelmatig ervaren als 'boos'. Ik ga me er eens in verdiepen en voorbereiden!

zaterdag 27 april 2013

Vrijmarkt enzo

Zoonlief was er de hele week al opgewonden van. Hij had net zijn spaarpot weer ontdekt en ik had bedacht dat hij daar vandaag wel wat van mocht uitgeven op de vrijmarkt in ons dorp. Hij kon zijn geluk niet op! Met zijn portemonneetje in zijn rugzak ging hij opgetogen op pad. Hij had gisteren zelfs vijftig cent uitgespaard, door het muntje van het karretje niet te gebruiken voor zo'n fout bewegend speelgoedapparaat, wat van mij eens in de zoveel tijd mag, maar in zijn zak te steken! Dat vond ik toch best knap voor een driejarige. Hij kwam zelf op het idee. Krijg ik dit centje nog terug, vroeg hij. Ik zei: nee, als je het in de boot stopt, gaat hij bewegen en als de boot stopt, dan is het centje weg. O, zei hij. Dan bewaar ik het wel voor de markt...knieperd! Maar toch leuk.
Hij is nu de trotse bezitter van een hijskraan, felbegeerd, een betonmolen, een caravan en een Engelse bus. En nog wat puzzels en spelletjes. Voor nog geen twee euro in totaal, dus hij hield weer over! Helemaal blij was hij.

Vanmiddag gingen we op pad voor een fietsje voor hem. Hij is bijna vier, maar heeft nog steeds geen fiets. Tot nu toe was hij zielsgelukkig met zijn loopfiets en krijste hij moord en brand bij enige dwang om hem op een fiets te krijgen. Maar goed, nu wilde hij zelf zo zachtjesaan toch ook wel een echte stoere jongensfiets. Via de bekende markt op het web, vonden we een leuk tweewielertje voor een zacht prijsje. Nu zoonlief nog zover krijgen. Toen hij doorhad dat het over een fiets ging, was het helemaal mis. Hij was met geen beweging uit de auto te krijgen en jammerde alles bij elkaar. Echt heel zielig, hij vindt nieuwe dingen zo eng, dat hij het eigenlijk nooit leuk vindt, hoeveel voorbereiding ook. Maar goed, wij de fiets goedgekeurd en in de achterbak gehesen. Zoonlief gerustgesteld dat hij nooit hoefde te fietsen, hij had dikke teksten over dat hij dan eerst zijn stuurdiploma wel zou halen...hij bedoelt dan rijbewijs... Goed jongen, best jongen, we zien wel kind.
Thuisgekomen tilde manlief de fiets uit de auto. Zoonlief slaakte een diepe zucht en zei: maar nu wil ik wel fietsen! Wat een mooie fiets!! De fiets had wel zijwieltjes, maar die moesten er nog opgemonteerd. Manlief beweerde dat hij het ook zonder zou moeten kunnen, gezien zijn ervaring met de loopfiets. Ik geloofde het niet zo, maar na een paar rondjes achter zoonlief aangerend te hebben, ja manlief dan, niet ik, fietste meneer gewoon los keihard door de straat! Ongelofelijk! Hoe trots kun je zijn als ouders...

Met mij gaat het wel even wat minder goed. Ik heb toch weer last van nierstuwing en inmiddels zit ik aan de morfine. Gouden goedje, maar niet heel handig. Ik voel me een stuk beter, tot het is uitgewerkt, dan voel ik me alsof ik door een vrachtwagen ben overreden... Nog twaalf weken, dan is beeb er en is het leed geleden!

Fijn weekend iedereen en voor de mensen met vakantie, fijne vakantie!

zondag 21 april 2013

Symphony of Life

Gisteren waren we voor de tweede keer bij Symphony of Life, een concert georganiseerd door de EO, als eerbetoon aan onze Schepper.
Het was weer fantastisch! Ik kan zo genieten van muziek, het brengt me echt dichter bij God. Het bepaalt me ook altijd weer bij hoe groot Jezus offer voor ons was en hoe bijzonder het is wat Hij gedaan heeft voor ons. Zijn leven gegeven, wie doet dat nou? Hij verwacht niets terug, het was alleen omdat Hij zoveel van ons houdt!

Ik werd erg geraakt door het lied van Jaci Velasquez, Lay it down. Luister maar!

maandag 15 april 2013

Crea bea

Deze waxinelichthouders heeft Purperpolletje voor mij in elkaar gefabriekt. Zoonlief en ik hebben ze rond wat lege potjes gefröbeld en voila, een heel gezellig geheel voor een leuke lenteavond! Zoonlief wil steeds de kaarsjes aandoen en ze dan weer uitblazen. De pyromaan. Hij noemt Purperpol nu de mevrouw-die-naar-het-zwembad-ging-en-ons-toen-cadeautjes-kwam-brengen. Dus steeds als hij het over de cadeautjes heeft, komt het hele riedeltje weer voorbij...zo grappig!
Posted by Picasa

Tuin weer

En dit weekend was het dan echt lente. De zon liet zich bij ons niet zo vaak zien, maar dat heeft ons niet verhinderd om flink bezig te zijn in de tuin! Heerlijk!
Eigenlijk zou ik naar de contactdag van Kostbaar Vaatwerk gaan, maar door mijn moeheid en nierproblemen heb ik besloten dit niet te doen. Een wijs besluit, want ik heb weer wat energie opgedaan door fijn met mijn handen bezig te zijn.
De groentetuin is door manlief veranderd in een bak met grond...waardoor we er veel makkelijker bij kunnen. Echt fantastisch, zo'n handige man! Vanmorgen heb ik samen met zoonlief alle aardbeien terug geplant. Tjonge, wat hebben die zich voortgeplant, ik verheug me op het aardbeienseizoen! Voor ik het wist had ik de hele bak volgezaaid met rucola, snijbiet, broccoli, eikenbladsla en boontjes. Oeps...vergeten dat er boven nog 2 vensterbakken met potten staan te wachten met zaaigoed...daar moeten we dan maar weer een ander plaatsje voor zoeken. Gelukkig hebben we de vierkante meter bakken nog.
Via MP hebben we gratis tuinaarde opgehaald en de tuin weer wat aangevuld en opgehoogd. Nieuw graszaad erin, mest erbij, laat maar komen die lente! Wij zijn er klaar voor!


Foto van Give away Puperpolletje!!

Posted by Picasa

vrijdag 12 april 2013

Give away van Purperpol!!!!

Deze give away kreeg ik van Purperpol, echt superlief! Het allerleukste staat niet op de foto...dat was namelijk een cadeautje voor de baby! Die foto volgt binnen nu en een paar maanden... Wat een boel cadeautjes! En allemaal met zorg ingepakt en lieve teksten erbij..wat een werk, ik ben er stil van...dat iemand dat voor mij doet!
Lieve Puperpol, Bedankt!!!

maandag 8 april 2013

Lente!!!!

En dan is het eindelijk lente!! Jippie! Genieten zeg, zo in de zon! Gisteren hebben we de hele dag buiten geleefd. In onze kleine stadstuin op het zuiden kun je dan met een dasje en een jasje, prima buiten zitten. We hebben de trampoline weer opgebouwd op een gemeenschappelijk stuk gras in de straat en het is fantastisch om te zien hoe kinderen daar weer van genieten. Alsof hij nieuw is, ze springen alsof hun leven ervan afhangt!
Ik geloof dat het morgen gaat regenen, maar ach, dat mag ook wel, zo droog als het nu is!
Het zaaigoed in de vensterbanken doet het nu ook goed. Helaas is niet alles opgekomen, maar verder groeit alles gestaag door. Hoewel ik eerder begonnen was met zaaien dit jaar, vind ik dat het nog niet hard gaat. Het lijkt me heerlijk om een kas of iets dergelijks te hebben, zou het dan sneller gaan? Bovendien hebben we daar gewoon niet de ruimte voor. In de vierkante meter bakken voor ons huis komt ook nog niets op, het is gewoon te koud geweest. Ik hoop maar dat het zaad niet bevroren is en niet meer uitkomst! Dat vind ik dan echt zonde. Manlief heeft vorige week een grote bak om onze groentetuin gemaakt, die gaan we vullen met aarde, zodat we er beter bijkunnen en we er makkelijker langs kunnen met de fietsen. In de tuin is nu alles gesnoeid, het gras ziet er erbarmelijk uit en alles wacht op nog meer voorjaar! Ik kan haast niet wachten tot alles weer in de bloei staat. Onvoorstelbaar dat het over een maand ofzo, al een stuk groener zal zijn en alles langzamerhand weer vol zal groeien. Nu denk ik: daar kan nog wel een struikje dit of dat, maar ik weet van vorig jaar dat ik eigenlijk ook al iets te veel had staan. Ik moet gewoon nog even geduld hebben.

Vandaag ben ik al weer 25 weken zwanger! Wat gaat het snel! Ongelofelijk! Ik heb nog steeds heel weinig buik, lekker praktisch en ik kan ook mijn gewone kleren nog aan. Ik heb wel veel last van nierstuwing, zoals ook in mijn vorige zwangerschap en darmproblemen. Dat laatste heb ik altijd al, maar het lijkt nu alleen maar meer te worden. Ik val af, houd weinig eten binnen en voel me moe en nog eens moe daardoor. Met de baby gaat alles goed, gelukkig. Bijzonder dat zo'n kleintje gewoon aan zijn trekken komt. Voor mij is het minder erg als er wat af gaat, de baby moet wel blijven groeien! Er is helaas weinig aan te doen. Ik heb voor mijn gevoel alle middeltjes wel gehad. Probiotica, vezels, lijnzaad, zemelen, het werkt allemaal niet.
Ik vind het vooral vervelend dat ik er in mijn sociale leven echt door beperkt wordt. Ik heb veel buikpijn en altijd een wc bij de hand nodig. Afgelopen zaterdag zou ik met vriendinnen naar Scheveningen gaan, uitwaaien en lekker ergens een hapje eten. Maar helaas, ik haalde het afspreekpunt niet eens. Dus ben ik niet meegegaan. Balen! Gelukkig ging het gisteren wel wat beter en vind ik het al een genot om lekker in eigen tuin te zitten en te genieten van zoonlief in de zandbak. Wie het kleine niet eert...

Voor iedereen die ook zo van de lente houdt:


zaterdag 30 maart 2013

Pasen

En dan is het alweer Pasen! Gek om te bedenken dat twee jaar geleden 25 graden was met Pasen! Jammer dat het nu nog zo koud is, maar binnen is het goed toeven!
Dit weekend doen we het wat rustig aan. We hebben gisteren even een bezoek gebracht aan een tuincentrum en nieuwe kamerplanten gekocht...ik had de kerststerren nog staan...
Vandaag hebben we bakdag. Morgen vieren we de opstanding van onze Heere Jezus in de kerk en daarna met vrienden bij ons thuis. Zij komen met 7 man! Dus dat is even doorwerken geblazen! Manlief heeft al twee kilo hertenrollade gebraden en vanmiddag stond ik met zoonlief in de keuken de chocoladetaart uit de laatste Allerhande te maken. Wat een karwei! Mijn huis tuin en keukenmixer kon het haast niet aan en alles zat onder de chocolade. Maar met zoonlief is het enig om zoiets te ondernemen. Zo jong als hij nog is, is hij een echte cijfertjesfanaat en meet hij alles zeer nauwkeurig af. Hij doet volop mee en dat is echt leuk.
Daarna hebben we eieren beschilderd, voor ons hoort dat niet echt bij Pasen, maar net als met Kerst we ook een boom met ballen hebben staan, staat Pasen ook synoniem voor nieuw leven en dus kan ik verantwoord eieren beschilderen...:)
Nu nog even de keuken een grote schoonmaak en dan is het gedaan voor vandaag. Ik ben ook bekaf, moet ik zeggen. Deze zwangerschap kost me een heleboel energie, ik blijf maar moe! Maar met het kindje gaat alles goed, deze week nog een controle en zelfs de gynaecoloog moest lachen om de bewegelijkheid van de baby. Nu heb ik ook echt een acrobaatje in mijn buik, maar om het dan weer even te zien, is altijd leuk!

Tussen manlief en mij vinden de nodige, moeizame, pijnlijke gesprekken plaats. We willen beide hetzelfde, een veilig huwelijk waarbij geen plaats meer is voor die ellendige verslaving. Het is een hele kunst om naar de ander te luisteren, de ruimte te geven, jezelf te uiten, kwetsbaar te zijn. Maar we gaan er wel voor!

Iedereen gezegende Paasdagen gewenst!

maandag 25 maart 2013

En nu?

Nu gaat het leven toch gewoon weer verder... Bedankt voor jullie lieve reacties! Fijn om mensen te hebben die meeleven!
Na de eerste shock van woensdagavond hebben we er nog kort over doorgepraat. Manlief gaat zijn terugvalplan van de mannengroep herzien en aanvullen, omdat hij toch merkte dat hij toch wat makkelijk hierin werd. Hij dacht dat hij het wel aankon.
Hij heeft contact gehad met een vriend, die als reactie gaf dat het behoorlijk stom was, maar ook kon gebeuren, toch? Aan de ene kant begrijp ik die reactie wel, het is nogal een hoge verwachting dat je nooit meer terug zult vallen, aan de andere kant steigert het dan in mij. Wat nou, kan toch wel eens gebeuren? Hoe drempelverlagend is dat?! Niks daarvan! Dit kan niet gebeuren, er staat gewoon te veel op het spel!
Manlief denkt nu na over wat hij nodig heeft, wat hem af kan houden van de verleiding. Dat is behoorlijk moeilijk voor hem en ook voor mij. Pijnlijk eerlijk heeft hij bekend dat op zo'n moment zijn huwelijk, onze zoon, of ik, daar niet tegenop weegt. Hij heeft ongeveer vier stappen ondernomen voor hij het internet opging en bij geen van die vier stappen had hij een signaal dat het niet goed was wat hij ging doen. Pas toen hij daadwerkelijk p.orno aan het kijken was, kreeg hij het gevoel dat het niet helemaal in de haak was. En hij heeft het heel snel opgebiecht, dat is waar. Toen er een paar jaar geleden 'alleen' nog sprake was van een p.ornoverslaving, deed hij dit ook vaak. Het geeft mij nu dus niet méér vertrouwen. Het maakt mij angstig. Hoe zal de toekomst eruit zien? Hoe vaak gaat dit gebeuren en wat kan ik aan, wat kan ik verwachten, wat is reeël?

We hebben er zaterdagavond nog wel uitgebreid over gepraat. Dat het terugvalplan van de mannengroep toch vooral over hem gaat en zijn gedrag en niet over wat het met mij doet, wat het met de partner doet, met het gezinssysteem, wat het teweeg brengt. En dat manlief zich dat dus ook niet realiseert. Iemand zei terecht tegen mij dat we eigenlijk ook nog maar net op het pad zaten van meer vertrouwen krijgen, manlief ook nog pril is op het pad van inzicht in mijn situatie. Dat is zo en dat geeft ook meer lucht, het hoeft nu nog niet perfect....wordt het ook niet...maar verwacht ik soms wel!

Doordat we er goed over konden praten, werd ik me bewust dat manlief echt wil veranderen en zich daar ook voor inzet. Dat geloof ik ook echt. Dat geeft wel rust. We komen er wel. Het is te zonde om alles wat we nu geleerd hebben, achter ons te laten en ons te laten beïnvloeden door een negatief incident. Zeker, het heeft aandacht nodig, zet ons weer op scherp, maar we gaan wel door!

woensdag 20 maart 2013

Terugval

De titel zegt het al. Voor mensen die onbekend zijn met verslaving, manlief heeft vanavond een terugval in zijn verslaving gehad en p.orno sites bezocht. Ik had vandaag de hele dag college en was pas laat thuis. Hij biechtte het meteen op. Hij had er geen reden voor. Behalve dan dat hij met zijn buddy had afgesproken een nog meer beschermende filter op het internet te zetten. En dat het ineens in hem opkwam dat het nu een laatste kans was. Hij heeft de muziek die hij aan het luisteren was uitgezet en is gaan zoeken op het net. Hij is er ook al snel weer mee gestopt, omdat het niet goed voelde.

En ik? Ik vind het ongelofelijk. We zijn zó positief bezig, zoveel openheid, zoveel herstel, maar ook zo kwetsbaar tegen elkaar en dan flikt hij me nu dit?! Is dit, wat we allemaal doen, het allemaal waard om weg te gooien? Is het het waard, om mij in deze kwetsbare periode van zwangerschap, net als de vorige keer weer zo te kwetsen? Ik begrijp het niet en ik zal deze verslaving ook nooit begrijpen. Ik ben kwaad, verdrietig en verslagen.
Tegelijk denk ik: ik laat me deze periode van herstel niet afnemen. Als ik kijk naar het terugval en preventieplan wat ook op de site van Kostbaar Vaatwerk staat, dan zie ik dit als een geringe terugval in het herstelproces waar we in zitten, ik vind hem niet onoprecht, maar hij is wel over mijn grens heengegaan en heeft daar ook geen respect voor. En dat doet zo ongelofelijk veel pijn. Natuurlijk zegt hij, dat het niet óver mij gaat. Maar het gaat wél over mij. Ik ben namelijk van hem en hij van mij en hij kiest niet vóór mij. Hij zei dat hij gewoon te laks was geworden en dacht dat hij het allemaal wel aankon. Hij gaf nog wel aan dat hij niet goed inziet wat het effect van zijn gedrag op mij is en dat hem dat er dus ook niet van weerhoudt. Dan kun je preventieplannen maken wat je wil, maar ik weet dan al dat hij zich er niet aan houdt. Dat vind ik zo moeilijk. Dat was altijd al mijn wantrouwen, want hij weet precies wat hij moet doen in geval van nood. Maar hij kiest er voor dit niet te doen.

In het plan, wat we al bijna twee jaar geleden opstelden, stond dat hij weg zou gaan in geval van terugval. Twee jaar geleden was er nog geen sprake van herstel, toen was alles nog rauw en vers. Nu heb ik het gevoel dat weggaan niet helpend zou zijn. Het zou weer een kloof geven, zonder communicatie, het zou mij isoleren, terwijl ik ook graag wil behouden wat we al wel weer opgebouwd hebben. Houd ik me nu niet aan ons plan? Misschien. Misschien ben ik ook te laks geweest in het onderhouden van het plan. Het ging immers goed? Voor mij voelt het in dit herstelproces niet als passend en helpend om een time-out te nemen. Ik ken mezelf en weet dat ik dan in een negatief emotioneel isolement beland, waar ik moeilijk meer uitkom. Ik wil nu de confrontatie aangaan met de tools die ik het afgelopen jaar verzameld heb.
En manlief? Die stond op het punt om weg te gaan en wilde niet dat ik medelijden met hem had en hem daarom thuis wilde houden. Dat is het niet. Maar ik weet ook dat ik nu nog behoorlijk verdoofd reageer. De emotie komt bij mij pas later. Morgen, of overmorgen. Nu kan ik bovenstaande nog beredeneren, maar waarschijnlijk wordt dat nog een chaos. Maar misschien ook niet.
Juist toen ik vanavond naar huis reed, merkte ik bij mezelf dat ik weer zin had om naar manlief toe te gaan, het leuk vond om hem weer te gaan zien. Dit is dan zo'n klap!
Ik hoorde juist onderweg naar huis een column op Groot Nieuws Radio, die ging over kerkelijke verschillen in hetzelfde geloof.

De column eindigde met: Jézus, waar blijft nou dat koninkrijk van U???
Zo is het.

dinsdag 19 maart 2013

Nog geen lente.....

Het sneeuwde vandaag!! Ik zat op mijn werk, wierp een blik naar buiten en geloofde mijn eigen ogen niet. Het is 19 maart en het sneeuwt!!! Ik heb ZO'N zin in het voorjaar!!! Maar goed, geduld maar weer, wollen truien uit de kast en geduldig zijn...zucht...
Ondanks dat het zo koud is, zijn zaterdag mijn eerder vermelde vierkante meter bakken geplaatst. Ik heb er vast wat kruiden en nog wat verdwaalde broccoliplanten van afgelopen seizoen in geplant. Ook heb ik rucola gezaaid. Er staat op het pakje dat het vanaf half maart buiten kan...een leuk experiment!

Ik word wel een beetje geleefd op dit moment. Op mijn werk is het behoorlijk druk, waardoor ik aan veel dingen niet toekom en dan op donderdag ook nog een tijd werk. Dat gaat weer ten koste van de tijd met zoonlief, die vandaag verzuchtte: waarom moet je toch altijd werken mam? Maar goed, centjes vindt hij ook wel belangrijk, dus toen manlief hem vanmiddag uit het kinderdagverblijf ophaalde informeerde hij of we vandaag veel centjes hadden verdiend, want hij was zóólang bij de kindjes geweest...en dan moet je weten dat ik hem vaak pas om 9.00 breng en om 16.30 al weer ophaal...maar goed, het is een lange dag als je nog niet veel tijdsbesef hebt!
Ik merk dat de zwangerschap nu begint mee te wegen. Hoewel ik nog steeds zo goed als geen buik heb, ben ik aan het eind van de middag echt versleten. Vanmiddag had ik een gesprek met iemand en ik wist niet meer welke vragen ik moest stellen! Dat is niet heel handig als coach...:)
Eerlijk gezegd zie ik nog niet zo voor me dat het op korte termijn rustiger wordt, ergens na mei ofzo...en kwam er dan niet zoiets als een baby?

Met manlief gaat het goed. Hij werkt bijna volledig en is daarnaast ook nog actief. Hij neemt me veel uit handen in de verzorging van zoonlief, het huishouden en kookt heel vaak. Dat vind ik echt super. Eerder deed hij dat ook wel, maar dan putte het hem ook uit en zaten we allebei moe te zijn. Nu doet hij het op de een of ander manier anders en gaat het goed.

Tussen manlief en mij gaat het ook goed. We praten veel en ik merk dat manlief echt naar me luistert.  Hij komt naast me in de put zitten als ik verdrietig ben, of boos, of bang ben dat het weer mis gaat. Ook in de therapie gaat het nu hard. We zijn nu voorbeelden aan het uitdiepen uit het verleden, waarop het mis ging en manlief zijn verslaving in dook en we van elkaar vervreemden. Dat is heel heftig, maar ook helpend. Zeker nu er weer eenzelfde stressvolle periode voor de deur staat met de komst van onze baby, waarop het de vorige keer bij hem ook mis is gegaan. Ik merk dat door het open te gooien, concreet te benoemen waar ik bang voor ben en wat ik graag anders zou willen, er gek genoeg ook meer vertrouwen ontstaat. Ook manlief leert daardoor dat hij niet alleen staat, dat we er samen voor gaan en dat is echt nieuw voor hem. Hij heeft dat nooit toe kunnen laten, mede door de verslaving was zijn gevoelsleven echt nihil. Nu komt dat langzaam maar zeker terug en het voelt ontzettend kwetsbaar, maar wel goed.


zaterdag 9 maart 2013

Ben ik weer

Zo, dat duurde even! Al een paar weekjes geleden dat ik geblogd heb. Ik had het dan ook, verrassing, behoorlijk druk!

Dinsdag hadden we de 20 weken echo van onze kleine gup. Gelukkig was alles goed en was het echt prachtig om naar zo'n klein babytje te mogen kijken! Zelfs de gynaecoloog was zo enthousiast dat ze er wel een half uur voor uitliep, zo goed was het allemaal te zien. Ook vertelde ze dat het nooit went en dat als alles goed is, ze net zo geniet als de ouders. We zijn heel dankbaar dat het zo goed gaat. Wat een zegen! Het wordt nu wel heel echt! Zoonlief is er ook erg mee bezig en vraagt steeds: wat denkt de baby nu, wat zegt de baby nu, wat vindt de baby hiervan?

Woensdag had ik een lange cursusdag en was ik aan het eind compleet gevloerd. Donderdag moest ik nog voor een paar uurtjes naar mijn werk, hoewel het niet mijn werkdag was. Daar ben je dan toch ook weer zo drie uur mee zoet. En 's avonds had ik voor het eerst de contactgroep bij mij thuis van Kostbaar Vaatwerk. Ik vond het best spannend en was ook heel moe, door alle drukte. Maar het was ontzettend goed. En ik hoefde me niet zo'n zorgen te maken! Wat een mooie vrouwen, wat bijzonder dat iedereen zo open durft te zijn, zo kwetsbaar. Wat is er veel pijn, verdriet, boosheid, herkenning en ook hoop. Dus we gaan door en hopen zo bij elkaar erkenning te vinden, herkenning, troost, bemoediging, opbouw in ons geloof, hervinden van vertrouwen.

Gisteren had ik nog twee verjaardagen en vandaag ben ik vooral druk geweest met mijn studie. Ik moet voor eind maart een videoverslag inleveren van een gesprek en aangezien ik behoorlijk digibeet ben, kost dat uitzoeken, knippen, plakken enzo me behoorlijk wat moeite. Manlief is bezig een radiator te verhangen en is daar aardig zoet mee. Zoonlief klust dapper mee en is vooral heel lief. Ik heb van de week genoten van hem. Met het prachtige weer wilde hij alleen maar naar buiten en zat hij 's avonds met van die rode wangetjes en dromerige oogjes aan tafel. Hij is momenteel gek van zaklampen en schijnt alles en iedereen bij. Toen hij maar in zijn eigen ogen bleef schijnen, zei ik: straks word je nog blind! O, zei hij, heeft Bartimeüs dat dan ook gedaan? Later zei hij: heeft God dan geen last van de engelen, die schijnen ook zo fel! Ik denk dat hij dan gewoon even vraagt of ze zich willen omdraaien.....:):):):)

woensdag 27 februari 2013

Griep en voorjaarskriebels

Tja, echt griep had ik niet, maar ik ben wel een goede week niet al te lekker geweest en heb vooral de longen uit mijn lijf gehoest. Het kan verkeren. Maar nu gaat het weer helemaal goed, gelukkig!

Ondanks dat het koud is, zit het voorjaar in de lucht. Ik hoor de vogels weer fluiten, het blijft al wat langer licht, ik zag een kraai met nestmateriaal vliegen en de knoppen aan de magnolia worden steeds groter en...het wordt steeds later donker! Heerlijk! Kom maar op met die zon.
In onze wijk is een project stadstuinieren van start gegaan. Volgende week krijg ik twee vierkantemeterbakken die voor ons huis op een gezamenlijk gazon geplaatst worden. Doel van deze actie is dat er meer saamhorigheid in de wijk komt en dat bijvoorbeeld kinderen leren hoe groenten en fruit gekweekt worden.
Wij volgen in deze vastentijd naar Pasen toe, elke dag de kalender van Tear, die veel aandacht besteedt aan duurzaamheid en milieu. Laten we nu net gisteren een stukje lezen over hoe je als christen in je wijk kunt staan en dat dat heel goed te doen is door stadstuinieren! Nu ben ik niet zo'n evangelist, altijd wat behoedzaam om mensen niet mijn geloof op te willen dringen, of de moraalridder uit te hangen... Ik kom er steeds meer achter dat ik graag een praktisch geloof wil, gebaseerd op de liefde van Jezus. Dát uitleven en uitdragen, niet met een groot stempel op mijn voorhoofd, of met zwaailichten, of op sinaasappelkistjes, maar gewoon, doe maar gewoon. Ik ben een mens en jij ook en hoe kunnen we een relatie met elkaar aangaan. Of wat kan ik voor jou betekenen.
Dus....dat stukje kwam als geroepen! Helemaal in mijn straatje, letterlijk en figuurlijk. Samen bezig zijn, met de mensen die je dagelijks tegenkomt en we zien wel wat daaruit voortvloeit.
Dat is wat bij mij past, bij een ander passen weer andere dingen. Gelukkig maar, zo zijn we allemaal verschillend.

Met de voorjaarskriebels wordt ook mijn zwangerschap steeds meer realiteit. Was het al, maar nu begint zich heel langzaam een buikje te vormen. Een collega zei: nou...een buikje,er zat eerst een gat, dat zit er nu niet meer....zoiets, zeg maar...:) Het stelt ook nog niet veel voor, ik hoef nog steeds geen positiekleding aan en ik ben volgende week toch echt al op de helft! Ach, ik vind het prima. Ik ben lekker mobiel. Het kindje beweegt levendig, 's avonds is het echt voetbal in mijn buik. Toch vind ik het nog steeds een gek idee dat er over zo'n 20 weken een klein baby-tje in onze hangwieg ligt te schommelen. Het is maar goed dat het nog 20 weken duurt, als alles goed gaat!
Zoonlief is er helemaal klaar voor. Hij is ervan overtuigd dat het een meisje is. Soms probeer ik hem te vertellen dat het ook een jongetje kan zijn, maar daar wil hij niets van weten. Toen ik aan hem vroeg waarom hij dan zo graag een zusje wilde zei hij: ik vind meisjes altijd zóó lief! Schattig hé!
Ons maakt het niet uit. Had ik bij zoonlief nog wel een voorkeur, nu vind ik het allebei prima. Jongetje, leuk en makkelijk, zoonlief is van hetzelfde seizoen, dus we hebben alles al, een meisje, ook heel leuk, mooie gelegenheid om van die schattige meidendingen aan te schaffen...:)
Volgende week de 20 weken echo. We zijn benieuwd en het is ook wel weer spannend. Het is en blijft een wonder en daar zijn we ons zeer bewust van! 

vrijdag 15 februari 2013

Toch griep

Is Nederland net van zijn epidemie af...word ik alsnog geveld...gelukkig ben ik niet zo ziek als de meesten die het hadden, maar beroerd voel ik me wel. Ik hoest de longen uit mijn lijf en voel me toch gammel! Maar goed, een beetje rustig aan dit weekend, verder geen plannen dan wat tomaten zaaien en een leuke film kijken...en me laten verwennen door mijn mannen.

Vandaag kreeg ik bericht van Kostbaar Vaatwerk dat er in mijn woonplaats een gespreksgroep gaat starten met vrouwen van partners met een s.eksverslaving. Ik heb me opgeworpen als gespreksleidster en vind dat best heel spannend. Het voelt toch alsof ik een groep moet leiden terwijl ik zelf ook nog volop in ontwikkeling ben. Ben ik dan wel goed genoeg als leider van een groep? Kostbaar Vaatwerk is een christelijke stichting en de groepen staan dan ook in het teken van verdieping van je geloof, steun en troost vinden bij God en elkaar daarin leren. Daar voel ik me wel onzeker over. Want mijn geloof, is dat wel stabiel genoeg. Ik ben heel erg reformatorisch opgevoed en ik wil daar niet negatief over doen, maar vrijuit praten over mijn geloof, dat heb ik niet geleerd. Sterker nog, dat werd sterk afgekeurd. Ik heb daar al een heel groeiproces in doorgemaakt, maar in groepen is het niet mijn sterkste punt. Toch vind ik het ook een uitdaging en heb ik er zin in. Niet zozeer zo'n groep te leiden, maar met elkaar te groeien, elkaar te bemoedigen, te troosten in deze lastige periodes in ons leven.
Maar voordat ik mezelf te veel zorgen maak, ik hoef het niet alleen te doen! Zoonlief is momenteel helemaal weg van de liedjes van De Wiebelwagen en het liedje wat zonet voorbij kwam galmen was: God is altijd bij je en Hij is nooit bang. Zulke simpele liedjes, zo waar. Dat raakt me!

Ik wens iedereen een goed weekend! Met of zonder griep, ik hoop op een glimp van het voorjaar...laat maar komen die zon!

dinsdag 12 februari 2013

Nieuw seizoen

Vandaag is mijn nieuwe moestuinseizoen weer begonnen! Zoonlief stond te dansen in de kamer toen hij hoorde dat het al bijna...de sneeuw ligt er nog...lente is! En ja, we gaan vast voorzaaien, want vorige jaar was ik met half maart voor de tomaten net iets aan de late kant. Ze werden te laat rijp. Dus beginnen we gewoon iets eerder. Ook goed voor de winterblues, ik heb zo'n zin in het buitenleven!
In onze wijk is een vierkantemetertuin project waar ik aan mee doe en ik heb twee bakken toegewezen gekregen! Dus naast onze eigen vier vierkante meter, krijg ik er nog twee meter bij. Leuk! De bakken komen op de gemeente grond voor ons huis te staan en ik ben benieuwd naar de reacties van buurtgenoten. Hoewel we in een ecologische, duurzame wijk wonen, zijn wij met onze zelfgekweekte groenten een vreemdsoortige uitzondering. Toch zegt niemand nee tegen een maaltje sla of courgette en komen er regelmatig buurvrouwen kruiden knippen. Grappig vind ik dat. En het is ook heel gezellig.

Naast een nieuw zaaiseizoen, is er ook een ware babyboom op de blogs die ik volg. Allereerst de dame van het blog Onder de knotwilg die één dezer dagen een kindje verwacht, gisteren heeft Annemieke van eenvoudig landelijk geinspireerd bloggen te horen gekregen dat er een kindje in Zuid Afrika op hen wacht en vandaag plaatste Zeeuwse Mama een bericht dat ze een kindje verwacht. Wat bijzonder! Zonder internet zouden we elkaar waarschijnlijk niet kennen en nu leven we met elkaar mee.

Ik duik vanavond vroeg in mijn mandje. Morgen weer een lange schooldag voor de boeg. Tegenwoordig zit ik elke twee weken een woensdag van tien tot tien op school! Heel erg leuk, maar ook heel intensief. En met een stevige verkoudheid die al weken aanhoudt en steeds net geen griep wordt kan ik wel wat rust gebruiken.

zondag 3 februari 2013

Voor alle vrouwen

Naar aanleiding van mijn vorige blogje...een gebed voor alle vrouwen.
Prachtig lied, luister maar!


Inzicht

Gisteren waren manlief en ik op een dag van Kostbaar Vaatwerk , die ging over herstel van vertrouwen in je relatie na s.eksverslaving. In september bezochten we ook al zo'n dag, gisteren was een vervolg hierop.

De dag werd geopend met het verhaal van de vrouw met de koffer, je kunt dat ook nalezen op de site van kostbaar vaatwerk. De essentie ervan is dat als je man opbiecht waar hij zich allemaal mee bezig heeft gehouden, hij een koffer vol ellende, pijn, verdriet bij je uitstort en dat jij als vrouw dan vervolgens met die koffer zit, loodzwaar en onhandelbaar. En steeds weer komt die koffer terug, totdat je hem uitpakt, alles onder ogen ziet wat erin zit, het overgeeft aan God, werkt aan herstel van jezelf en wellicht ook je relatie.
Indrukwekkend! Op het podium stond een koffer vol stenen en iedereen mocht daar een steen uitpakken en bedenken wat voor jou zo moeilijk is, zo zwaar weegt en waar die steen dan voor staat.
Mijn steen staat op dit moment denk ik vooral voor vertrouwen of het gebrek hieraan. Ik ben er inmiddels van overtuigd dat manlief geen p.orno mee bekijkt, geen relatie met iemand anders heeft en dat er dus geen sprake is van verslaving. Wat overblijft is het verraden vertrouwen. Ooit heb ik hem vertrouwd, maar hoe ga ik dat weer doen? Wat geeft me garantie? Of is dat er niet?

De dag ging verder ook over het thema vertrouwen versus wantrouwen. Er waren twee groepen op deze dag, de groep die voor het eerst kwam en de groep die voor de tweede keer kwam. We volgden na de inleiding een ander programma. Wij kregen een getuigenis van een echtpaar wat al heel lang getrouwd was en waar er ook heel lang sprake was geweest van verslaving. Heel heftig om te zien wat het met beiden doet, welke pijn er nog steeds is, welke vergevingsgezindheid, moed, vertrouwen, maar ook het verdriet. Herkenbaar ook.

In de pauze kwam één van de organisatoren van die dag naar ons toe. Ze had via dit blog vernomen dat ik zwanger was en vond dat heel bijzonder voor ons. Ook vertelde ze over zichzelf, dat zij nog twee kinderen hadden gekregen na de crisis in hun leven en dat die echt tot zegen zijn in hun huwelijk en gezin. En dat ze nu ook echt aan haar man merkte dat hij in hart en ziel vader was en dat het zoveel geheeld had.
Ik vond het heel bijzonder om dat te horen. Manlief is een supervader voor zoonlief, dat zit echt helemaal goed. Maar samen van zoonlief genieten, dat is pas vanaf het laatste half jaar. Daarvoor speelde de relatie die manlief had, de verslaving en later ook de depressie een te grote rol. Ik realiseerde me weer hoe alleen ik in die periode ben geweest. Dat vloog me wel aan! Zeker toen één van de deelnemers later vroeg: in de periode dat zoonlief is geboren, toen is het toch misgegaan met je man? Ben je daar nu niet bang voor? Die vraag was niet nieuw voor me, ik heb er al regelmatig aan gedacht, maar het wat voor me uitgeschoven.
Op de terugweg hadden manlief en ik het hier over en we hebben afgesproken om een terugval en preventieplan te maken voor de komende periode, zeker na de geboorte van de nieuwe beeb. Niet alleen met betrekking op de verslaving, maar ook voor depressie. Ik vind dat wel fijn. Ik hoef me er dan niet meer zo verantwoordelijk voor te voelen en we hoeven er ook de strijd niet voor aan te gaan, want er ligt dan een plan.

Zaterdagmiddag hadden we een lezing over vertrouwen versus wantrouwen en daarna een meeting met andere stellen om hierover door te praten. Hoe het bij ons werkt, wat wel, wat niet. Heel leerzaam! Het is bijzonder waardevol om te horen van andere stellen hoe zij dealen met dit lastige stuk in herstel in je relatie. De één is daar wat verder in dan de ander, maar dát is nu juist zo mooi, zo leerzaam.
Voor mij was het meest waardevolle moment toen manlief zich voorstelde en vertelde over de afgelopen periode en zei dat hij zich nu begint te realiseren hoe alleen ik ben geweest, hoeveel verdriet ik heb gehad en dat hij er alles voor over heeft om samen met mij hiernaar te kijken en dat te erkennen. Dat hij zich nu realiseert dat hij dat eigenlijk niet gedaan heeft.
Het was eigenlijk voor het eerst dat hij dat zei en dat kwam wel bij mij binnen. Hier heb ik op gewacht! Al die tijd! En nu is het zover! Ik krijg begrip en erkenning van manlief, zonder dat hij zich mooier voordeed, of het bagatelliseerde. Dank aan God hiervoor!

Manlief kreeg trouwens meerdere keren te horen dat hij zo veranderd was. Meer open, meer echt, transparanter, echter, blijer. Ook vrijdagavond, toen we een uitje hadden van mijn werk kreeg hij dit regelmatig te horen. En het was even alsof ik ook weer met nieuwe ogen naar mijn man kon kijken. O ja, hij is echt veranderd!
Wat hebben wij mensen in onze omgeving nodig die ons bevestigen, spiegelen, bemoedigen. En wat bijzonder dat die mensen er zijn!

maandag 21 januari 2013

Excuses

Een tijdje geleden liep ik rond met het gevoel dat er door alle dingen die er met en rondom manlief gebeurd zijn, sommige vriendschappen in de weg staat. Ik merk soms dat het stroef loopt, zeker naar manlief toe. Ook had ik het met een vriendin het hierover gehad en zij gaf aan de openheid van manlief te missen. Manlief was wel open naar haar man, maar niet naar haar, wat een ongemakkelijk gevoel gaf en ook was het vertrouwen wel beschadigd.
Toen ik dit met manlief besprak, zo'n twee maanden geleden, stond hij hier op z'n zachtst gezegd niet echt open voor. Hij vond dat hij vooral mij excuses verschuldigd was, omdat hij het mij echt heeft aangedaan. En aan wat vrienden, waaronder de man van deze vriendin, had hij excuses aangeboden en hij verwachtte eigenlijk wel dat het via de echtgenoten door zou sijpelen naar de vrouwelijke helften. Ik vond dat moeilijk om te horen. Het gaf mij zo het gevoel dat hij eigenlijk niet echt inzag wat hij heeft gedaan en wat het veroorzaakt en wat er nodig is om te herstellen.

Het liet mij niet los, dus een maand geleden wierp ik weer een balletje op. Weloverwogen, want ik dacht: ik ga het niet voor hem oplossen, het moet wel zijn inzicht en keuze zijn. Hij was nu wat bedachtzamer en kwam er een paar dagen later op terug. Hij vertelde dat hij het nooit zo had ingezien en dat het had te maken met zijn oude patroon. Een beetje schimmig doen, je schamen voor wat je hebt gedaan en vervolgens daar niet de verantwoordelijkheid voor nemen. Hij had het er zichtbaar moeilijk mee. Hij wilde graag tegenover deze vrienden excuses maken en open zijn over zijn verleden en over dat hij hen ook tekort had gedaan met zijn dubbelleven.

De tijd verstreek en ik had al een beetje de hoop opgegeven. Als echte doener zou ik het meteen hebben aangepakt. Maar goed, manlief zit anders in elkaar en dat is ook goed. Aanstaande zondag vieren we Avondmaal met onze gemeente en deze vrienden zitten ook in onze gemeente. Gisteravond pakte manlief tot mijn verbazing de telefoon en belde deze vrienden op en vanavond om half acht stonden ze bij ons op de stoep!
Manlief was eerlijk en oprecht en dat vond ik bijzonder. Ik vond het ook dapper. Er was openheid, waardering over zijn moed en de excuses werden aanvaard. We hebben gebeden met elkaar en het was goed.
Ik ben blij met de groei bij manlief. De groei inzicht, maar vooral in openheid. Ik worstel er nog wel eens mee dat ik dan degene ben die dit soort onderwerpen aan 'moet' roeren, maar ach, wie weet werkt het wel zo en komt er een dag dat hij het wel zelf doet. Of niet. En dat zien we dan wel weer. Het is nu zoals het is en dat is goed.

maandag 14 januari 2013

Nieuwtje

Het was even wat stil op dit blog...dat had er vooral mee te maken dat ik me niet zo lekker voelde. En dat had er weer mee te maken dat er in mijn buik een heel klein kindje aan het groeien is! Ja, echt waar! Ik ben zwanger! We zijn er heel erg blij mee. Ook zoonlief vindt het fantastisch. Sinds een paar maanden bad hij er elke avond fanatiek voor. En hij verzuchtte vaak: ik wou zo graag een baby!
Nou, zijn gebed is verhoord! Manlief is er ook heel blij mee, ook al schiet hij al in de stress bij de hoeveelheid prikkels die er op hem af komen, tot nu toe doet hij het fantastisch.
Het is echt wel weer een wondertje, dit kindje. Door alle moeilijkheden in ons huwelijk, maar ook door alle nieuwe hoop, groeit er gewoon nieuw leven. Heel bijzonder!

Langzaam aan voel ik me wat beter, want mensen, ik voelde me toch beroerd! Had ik met zoonlief nergens last van, nu krijg ik er dubbel en dwars van langs. Maar ach, het hoort er bij en het gaat weer over. En met het kindje gaat alles goed. Vorige week de 12 weken echo gehad, met 5 en 9 hadden we er ook al één, maar met 12 weken is het echt al een heel kindje. Zoonlief was mee en was helemaal verrukt toen het al bleek te kunnen zwaaien! Echt bijzonder om mee dit met zoonlief mee te mogen maken. Dat is dubbel genieten.

Er is ook een andere kant, namelijk dat de buren rouwen om het verlies van hun baby, in de kerk is er een gezin wat een miskraam te verwerken kreeg en er zijn mensen in onze omgeving die maar wat graag een kindje zouden ontvangen. Dat maakt dan ook weer zo klein. Waarom wij wel en anderen niet. Ik weet het ook niet. We hopen ons geluk te kunnen delen, zodat andere mensen van onze kinderen kunnen genieten.

vrijdag 4 januari 2013

Nieuw jaar

Iedereen een heel gelukkig, gezond, gezegend nieuwjaar gewenst!

Voor ons begon het jaar met een moeilijk bericht. Onze naaste buren waren in verwachting van hun eerste kindje, met Kerst uitgerekend. Met Nieuwjaarsdag spraken we elkaar nog, vol hoop voor het nieuwe jaar en hun kindje, wanneer zou het komen? Woensdag stond de buurman voor de deur, hun kindje was overleden, waarschijnlijk al met Oudjaar. Wat een verdriet, lege armen, een moeilijke bevalling in het vooruitzicht, een leeg kamertje. Ongelofelijk. Zolang verwacht en dan nu dit. Het houdt ons erg bezig. Manlief er is behoorlijk ontdaan van, ik merk dat dit soort dingen hem extra uit het evenwicht brengt. Eerder dan anders. En meer dan anders. Ook ik heb moeite om het los te laten. Het is zo ingrijpend! 
Ik wil graag met hen mee leven, maar het valt nog niet mee om het handen en voeten te geven. Ik wil ze niet storen, niet indringen in hun leven, maar niets doen voelt ook niet goed. Wat dan wel? Ik heb een kaartje door de bus gedaan en gevraagd wat ik kon doen. Nu ga ik zo nog eens vragen hoe het gaat en dan misschien volgende week weer. Ik voel me daar wel onzeker over. De andere kant is, daar zijn zij nu echt niet mee bezig en ik vertrouw er op dat ze het zeggen als het niet uitkomt.