vrijdag 27 september 2013

Hotel 2

Manlief is al lang weer terug. Hij heeft leuke dagen gehad. Eindelijk weer een leuk project, met een lange looptijd en voldoende geld. In deze tijd is dat niet zo vanzelfsprekend, dus elke opdracht is fijn. En dit is ook nog eens een leuke opdracht.
Manlief vertelt er enthousiast over, bij thuiskomst. De ene na de de andere vakterm vliegt me om de oren, er is sprake van regelmatig een paar dagen naar wat andere landen. Ik vind het leuk om hem zo te zien. Ik wacht tot hij begint over wat daar mee samenhangt, een paar dagen weg zijn, open internet hebben, onbeperkt tv op je kamer, andere vrouwen met wie hij gaat samenwerken en die triggers kunnen zijn voor zijn verslaving.

Ik heb me zijn opmerking dat ik vaak te snel er over begin, goed in mijn oren geknoopt. Ik wacht een paar dagen. Ik merk frustratie bij mezelf, maar ik beheers mezelf. Ik wil hem die kans geven en hem dat ook op zijn manier laten doen.
Dat duurt zo'n twee dagen. Manlief is wat neerslachtig, stil en erg afwezig. Ik baal er van. Er komen in het weekend vrienden logeren en ik wil het voor die tijd uitgesproken hebben. Ik maak me geen zorgen, gek genoeg. Ik vertrouw erop dat het goed is gegaan. Maar het doet pijn dat hij er toch niet over begint, terwijl hij weet hoe belangrijk het voor mij is.

Als we even samen zijn, begin ik er toch over. Voorzichtig. Een beetje aftastend. Ik vertel hem dat ik al een paar dagen wacht op hem. Op zijn ervaring met het alleen van huis zijn met al die lastige prikkels om je heen. En dat ik er zo van baal dat hij er niet over begint. Manlief kaatst eerst een beetje de bal terug. Hij had het zo druk, er was geen tijd, er kwam steeds iets tussen. Dat is in mijn beleving niet waar, want hij had tijd genoeg om over dat project te vertellen.
Bovendien, als het goed gegaan is, dan hoeven we er toch niet zoveel woorden aan vuil te maken. Goed is goed. Het gaat meer om het open zijn. Delen met elkaar, zodat er weer vertrouwen opgebouwd wordt tussen ons en we weer een stevige basis met elkaar krijgen. Ik spreek mijn teleurstelling uit. Ik wil het niet opblazen, maar dat niet delen, dat hij niet ziet hoe belangrijk het voor mij is dat hij open is, dat doet zo'n pijn! In het verleden ging het op dat punt mis. Niet open zijn betekende dat hij p.orno keek en ontrouw was. Voor mij is het niet open zijn bedreigend. Waar zit je, waar ben je, wat is er?

Manlief zegt het moeilijk te vinden om erover te beginnen. Hij is zo enthousiast over zijn werk, dat hij er van baalt het weer over moeilijke issues te hebben. Dat bederft dan zijn plezier, zijn optimisme. Ik zeg hem dat als het goed is gegaan, dat toch juist een opsteker is, die juist aan zijn plezier toevoegt! Dit kan ik! Het is me gelukt! En dat kunnen we dan samen vieren!
Manlief snapt dat wel en zegt ermee te worstelen om open te kunnen zijn. Het is al een oud, veelbesproken thema tussen ons. Als het hier over gaat, word ik al snel ongeduldig, boos en kan ik weinig verdragen. Het gaat al jaren over dat open zijn en dat manlief dat zo graag wil. Maar verder dan dit punt komt hij niet. Terwijl ik wel steeds weer hoop heb. Nieuwe kansen zie die we dan ook bespreken en waarin manlief zich 1000x voorneemt om open te zijn. Maar het gebeurt niet!! In ieder geval niet vanuit zichzelf. Er moet vrijwel altijd actie van mij uitgaan. Ik word er zo moe van. Het put me uit. Ook vraag ik me steeds vaker af of dat er wel in zit. Dat open zijn, wat ik zo belangrijk vind. En of ik dat niet te veel wil en me er gewoon maar bij neer moet leggen dat dit is hoe hij is. Ik probeer dat, maar het maakt veel in me los. Verdriet, pijn, boosheid, wanhoop, rouw over wat is geweest en wat misschien niet meer komen gaat.

Een goede vriendin met wie ik dit bespreek vraagt zich af of het niet aan de antidepressiva ligt die manlief nog heeft. Dat hij meer in zijn eigen wereld zit en minder of niet aan mij denkt. Of zich in kan leven hoe het voor mij is, want dat mis ik ook zo vaak. Er gloort hoop in mij. Ja, denk ik, natuurlijk! Tegelijkertijd voel ik me leeg. Natuurlijk ligt het aan iets anders dan manlief zelf. Steeds heb ik weer hoop en steeds word ik teleurgesteld.
Ik ben boos op mezelf. Boos omdat ik zoveel eis van manlief, zo slecht tevreden kan zijn, zo moeilijk kan relativeren op dit gebied. Ik vind mezelf kinderachtig, ik vind dat ik op te veel slakken zout leg. Geen wonder dat hij niet open is. Ik kan amper blij zijn dat het goed gegaan is. Maar soms lijkt het wel of dat open zijn, of eerlijk zijn, belangrijker is dan me ontrouw zijn op s.eksueel gebied. Daar kan ik wel mee dealen op de één of andere manier. Maar dat schimmige, niet duidelijk zijn, niet open zijn, dat maakt me kapot. Het is een zeer langzaam helende wond, die steeds weer een beetje open rijt.

woensdag 18 september 2013

Hotel

Manlief heeft een klus voor zijn werk. Aan de andere kant van Nederland. Twee dagen is hij weg. Het is handiger om er te overnachten.
Dat wordt allemaal geregeld en hij heeft er zin in. Sinds hij weer helemaal terug is op zijn werk, na zijn depressie, heeft hij echt weer plezier in zijn werk. Dat is echt een opluchting! Manlief verheugt zich op het nieuwe project. En lekker een nachtje doorslapen, zonder de kids! :)

Ik houd mijn hart vast. Want, er komen vast weer heel veel prikkels op hem af. Zijn er vrouwen in het team? Hij is wel techneut, maar toch. Kan hij in het hotel op open internet? Welke zenders zitten er op zijn tv? Hoe zal dat gaan?
Ik kan dit soort gedachten nooit heel lang voor me houden en gooi het er dan ook al snel uit. Manlief lacht. Ik zat al te wachten zegt hij. Dat irriteert mij. Is hij afhankelijk van die vraag? Het is zijn probleem en hij wil weer vertrouwen opbouwen en hij weet dat dat onder andere gebeurt door te vertellen waar hij mee zit, tegenop ziet, maar óók, maatregelen nemen tegen verleiding en dat delen.
Hij zegt dat hij zelf de kans niet krijgt te vertellen wat hij doet, omdat ik hem altijd voor ben. Daar zit wel een kern van waarheid in. Maar ik laat me niet afschepen. Was hij het dan wel van plan, heeft hij erover nagedacht, hoe denkt hij er zelf over?

Manlief blijkt er wel over te hebben nagedacht, maar ziet het probleem niet zo. Hij heeft het druk, die dagen, een vol programma en hij verwacht dan ook als een blok in slaap te vallen aan het eind van de dag. Dat is fijn. Aan de ene kant. Aan de andere kant weet ik ook, dat manlief deze houding heel vaak heeft. Dat hij het probleem niet zo ziet. Denkt dat hij het wel aankan. Zich verder niet wapent. En dat dan ineens de verleiding daar is en hij minder bestand is dan hij denkt. Maar, moet ik ook toegeven, hij doet het super goed de afgelopen tijd, dus misschien is dit wel de nieuwe manlief. Ik vertrouw hem wel. Ik ben niet heel erg bezorgd, of wantrouwend. Wel ben ik voorzichtig en zal ik blij zijn als hij weer thuis is en het goed is gegaan....

En ik? Ik ben alleen thuis met twee kids en speel weer voor taxi. Naar school, naar de fysio, weer naar school, prinsesje in bad doen op school met allerlei kleutertjes om me heen, poffertjes eten met zoonlief, naar school voor de opening van het schooljaar, prinsesje gaat dan naar de buurvrouw en zoonlief ligt, met babyfoon al heerlijk te snurken.
En ' s nachts? Besluit prinsesje na zo'n intensieve dag een héle nacht door te slapen en ligt mama wakker...te wachten tot ze komt, na te denken over van alles en nog wat en is het weer veel te snel morgen!

maandag 9 september 2013

Moestuin en babypraat

Al een tijdje geleden dat ik weer eens wat groens heb geplaatst op dit blog! Tijd voor groen, nu het nog kan in september!
We hebben dit jaar wat minder aan onze groentetuin gedaan, dan voorgaande jaren. Dat had vooral te maken met de komst van onze prinses, waardoor we andere bezigheden hadden! Toch hebben we onnoemelijk veel sla uit eigen tuin gegeten, veel pesto gemaakt en nu al zo'n 3x broccoli verorberd! Zelfs de courgette, die net als vorig jaar maar niet wilde produceren, heeft 3 courgettes voortgebracht! Waarvan één hele grote, die meestal niet erg lekker zijn, omdat ze wat doorgeschoten zijn. Maar...geen nood, het web bood uitkomst en ik maakte courgettekoekjes met zalm. Om je vingers bij op te eten! Als je daar ook zin in hebt, hier volgt het recept!

Courgettekoekjes met zalm
  • courgette
  • 1/2 bakje gerookte zalmblokjes (a 100 g)
  • 2 eetlepels verse muntblaadjes, fijngesneden
  • 100 g Griekse yoghurt
  • 1 ei
  • 75 g bloem
  • 5 eetlepels olijfolie
    Rasp de courgette in grove slierten en dep ze droog met keukenpapier. Klop in een kom het ei los met de bloem en wat zout en peper. Snijd de zalmblokjes doormidden en schep ze met de courgette en driekwart van de munt door het beslag. Verhit de olijfolie in een grote koekenpan en schep er 6 bergjes van het courgettemengsel in. Druk de bergjes met de bolle kant van een lepel meteen plat en bak ze op hoog vuur in 4-6 minuten aan weerszijden goudbruin. Laat ze op keukenpapier uitlekken. Bak van de rest van het courgettemengsel nog 6 koekjes. Meng de yoghurt met de rest van de munt en breng deze dip op smaak met zout en peper. Meenemen: Doe de courgettekoekjes in een afsluitbaar blik met keukenpapier op de bodem.
     
    Echt heerlijk! 
     
    De aardbeien wilden dit jaar echt niet, ik denk toch dat ze te donker staan. Ze vermeerderen wel steeds, zodat ik een heleboel aardbeienplanten heb, maar aardbeien, hooguit 10 heb ik er gezien. De vierkante meterbakken die we via het gemeenteprocject kregen, zaten deze zomer vol met heerlijke kruiden, zoals rozemarijn, oregano, basilicum, die het helaas ook niet erg goed deed, botersla, krulsla, rucola, één of andere salade mix die zo pittig was dat wij hem niet opaten, maar er vrienden mee blij maakten.
    Er is zelfs een krop sla gestolen! Ik had hem op het oog voor het weekend, hij was zo mooi! Tot ik op zaterdagmorgen de gordijnen opentrok, naar mijn bakken keek en daar een kratertje in de grond ontdekte, waar eerst zo'n mooie, grote, malse krop sla had gestaan! Ik hoop maar dat hij is meegenomen door mensen die hem echt nodig hadden en dat ze ervan gesmuld hebben. Ik ben er nog goed afgekomen, verderop in de wijk zijn sommige bakken helemaal leeg geplunderd. 
    Afgelopen zaterdag heb ik de bakken vol gezaaid met andijvie, nog wat spinazie, eens kijken of dat lukt en winter veldsla. Ik ben blij dat er dan in de winter wel groen te zien is in de tuin. Want als ik iets naar vind om te zien, is alleen maar aarde. Zo troosteloos! Als ik nu in de tuin rondloop, geniet ik van al het moois wat er nog bloeit. We hebben een hopplant met prachtige bellen, de herfstanemonen bloeien volop, het zeeuws knoopje doet nog zijn best, de vlinderstruik is uitgebloeid, maar de lavatera gaat maar door. Ik word er altijd een beetje melancholiek van. De herfst en winter zijn zo niet mijn seizoenen! Vooral dat buiten alles afsterft vind ik zo naar! Ik geniet dan in het voorjaar weer extra, maar toch...
    Overigens valt er bij ons in de tuin al een dode te betreuren...één van onze kostbare steeneiken heeft de afgelopen winter niet overleeft. In combinatie met deze zomer heeft hij echt het loodje gelegd. Balen! We zitten behoorlijk ingebouwd en hadden twee prachtige steeneiken om de inkijk wat te verminderen. Die dingen zijn duur en als er dan na één jaar al eentje doodgaat, doet dat wel een beetje pijn. Maar goed, op naar volgend jaar. 

    Onze prinses had een onrustig weekend. Ze heeft waarschijnlijk koemelkallergie en krijgt daarvoor speciale voeding. Om te 'bewijzen' dat ze deze allergie ook echt heeft, moest ze dit weekend weer wat gewone flesvoeding door haar melk, provoceren heet dat, om te kijken of ze weer dezelfde klachten ontwikkelde als eerst. Natuurlijk dachten we bij elk huiltje en piepje, o nee, daar gaat ze weer. Maar toch maar doorgezet, want misschien had ze gewoon even haar dag niet. Gisteren ging het wonderbaarlijk goed, wel werd ze steeds meer gespannen en overstrekte ze zich behoorlijk. Hoe lang gaan we hier nog mee door, vroegen we ons af. Nog geen minuut later begon ze toch te spugen! Van top tot teen! Ze liep helemaal blauw aan en haalde amper adem. Daarna werd ze lijkbleek en bleef een tijdje gierend ademhalen. Echt heel erg sneu! En de beslissing was daarna wel duidelijk. We stoppen met provoceren, dit is niet even je dag niet hebben, dit is koemelkallergie. Dus donderdag naar het consultatiebureau, waar we een indicatie krijgen voor vergoeding van de voeding. Daar kan ik dan wel blij mee zijn, want de afgelopen 4 weken heeft onze prinses voor zo'n €500 weg gedronken....

    Zoonlief gaat sinds vorige week naar school! Tjonge, dan beland je ineens in het schoolsysteem. 's Morgens vroeg om 8.10 op de fiets, 12.00 weer op halen en twee keer in de week ook de middag weer naar school. Een waar taxibedrijf word je dan, als moeder. Hij vond het overigens prachtig, de school. Hij geniet van alles wat hij leert, weigert daar over te vertellen thuis, maar dat schijnt er bij te horen. In de klas is het de gewoonte 'ja juf' te zeggen als ze je naam opleest van de presentielijst. Zoonlief deed dat niet. De juf vertelde dat tegen mij. Hij had haar verteld dat hij dat nog niet kon en dat nog moest leren. Toen ik zoonlief er naar vroeg, antwoordde hij: de juf zei dat we op school zijn om te leren, nou, ik moet dat gewoon nog leren! Ik moest er wel om lachen. De volgende dag zei hij het keurig en zei daarna triomfantelijk: nu heb ik al iets geleerd! :)