zaterdag 29 december 2012

In between

De Kerst is al weer voorbij! Het was een genot om dat mee te mogen maken met ons driejarig mannetje, die Kerst voor het eerst echt beleefde. Wat een feest! Hij stond vol trots vooraan in de kerk op het podium, wat eigenlijk voor vierjarigen en ouder was, dus was hij zo trots als een pauw er ook bij te horen! Eerste Kerstdag hebben we doorgebracht bij vrienden, wat heel gezellig was. Onder het genot van een heerlijke rollade en charlotte taart toe, was het al met al een heerlijk kerstfeest. Bijzonder om het te vieren met mensen van wie je houdt en te herdenken dat Jezus naar de wereld kwam omdat hij zoveel van ons houdt! Een beetje een afspiegeling is het dan, als je onder vrienden bent.
Tweede Kerstdag werd gevuld met kinderkerstfeest en 's middags zijn we rustig thuis geweest. We geven elkaar cadeautjes met Kerst, onszelf hebben we dit jaar overgeslagen vanwege de te bekostigen zonnepanelen. Voor zoonlief hadden we een grote set van zijn geliefde T.homas Trein gekocht. Het lieve kind was zo dankbaar dat hij die middag wel honderd keer heeft gezegd: dank je wel hoor, wat lief van jullie!
Donderdag ging zoonlief naar de kinderopvang, in plaats van de gebruikelijke dinsdag. Ik heb de dag besteed aan mijn studie en ben heel erg opgeschoten! Aan het eind van het jaar moet er een portfolio klaar zijn en ik had er nog niet veel aangedaan, maar nu ben ik helemaal up to date!

In de groentetuin staat overigens een overvloed aan veldsla, per abuis het verkeerde pakje meegenomen, thuisgekomen zag ik dat het winterveldsla was. En zie daar, het is echt zo, het groeit! Verder staat er nog andijvie en broccoli. Ik had in een of ander tuinieren boek gelezen dat je in de winter ook best groenten kan telen, als je ze eind september in de grond zet, het groeit allemaal wat langzamer, maar je tuin staat er niet kaal bij. En dat is zo! Toch wil ik volgend jaar wat meer met een kalender werken, zodat ik ook boerenkool enzo kan telen.

Met manlief gaat het goed. Na onze aanvaring over het huisbezoek, mijn verwachtingen hierover en mijn gemis aan openheid van zijn kant, is er wel het één en ander veranderd. Manlief heeft de dag erna de telefoon gepakt en de pastors op de hoogte gesteld, omdat hij zich er ook niet fijn bij voelde. Dat deed mij goed. Ik heb er van geleerd om voor zo'n gesprek mijn verwachtingen uit te spreken en niet achteraf te verwijten. De therapie doet er ook goed aan. We blijven meer op ons eigen 'stuk', zonder ons heel erg te bemoeien of te oordelen over de emoties, gedachten van de ander. En dat is goed. Manlief benoemde van de week tegen mij dat hij mij heel erg tekort heeft gedaan, door altijd maar over mij te oordelen. Als ik met iets zat, had hij al een oordeel klaar, waardoor ik me nooit echt vrij bij hem voelde. En ook begon te oordelen. Het voelde alsof manlief dacht dat ik iemand anders was, waardoor mijn echte ik niet gezien werd. Dat was echt vechten tegen de bierkaai. Het was heel fijn dat hij dat nu inzag. Het was ook heel verdrietig, want het gaf ons allebei pijn over wat we gemist hebben en met welke brokstukken we nu zitten. Het geeft ook hoop, dat er eindelijk ruimte voor is. Daar gaan we voor!

Iedereen een fijne jaarwisseling gewenst en tot in 2013!

maandag 24 december 2012

Kerstgroet!

Rijkelijk laat, maar toch nog...ook van mijn kant wens ik iedereen een Gezegend Kerstfeest!
Ik herhaal nog maar wat zoonlief steeds zingt:

Als je veel van iemand houdt
Geef je het mooiste wat je hebt,
dat is heel gewoon.
Omdat God van mensen houdt,
Gaf Hij het mooiste wat Hij had,
Zijn eigen Zoon!

Fijne dagen gewenst iedereen!

Liefs,
Grace

maandag 17 december 2012

Huisbezoek

Vanavond hadden we huisbezoek. Dat hebben we eens in de anderhalf jaar. Twee heren uit de kerkenraad komen op bezoek en vragen naar ons geestelijk leven, onze zegeningen, onze behoeften en onze zorgen. Het was deze keer al wat langer geleden, dus zeg maar voor dat manlief mij alles opbiechtte en onze relatie in een crisis belandde.
De mannen wisten wel van de depressie van manlief, dus vroegen daar ook naar. Met stijgend verbazing heb ik naar manlief zitten luisteren. Hij ging er namelijk heel erg op in, hoe vervelend dat was, hoe eenzaam, hoe moeilijk, hoe heftig en dat hij er moeite mee had dat God dit voor hem in petto had enzenzenz. Ik viel bijna van mijn stoel. Voor mij is het namelijk zo, dat er een behoorlijk verband bestaat tussen de verslaving en het vreemdgaan van manlief en de depressie die daarop volgde. Maar daarover geen woord! Onbegrijpelijk! Er komen mensen met een goed hart en een geloof je pastoraal bezoeken en je laat je niet in je ziel kijken?! Ik kon er niet bij.
Toen hij ook nog eens een heleboel begrip kreeg voor zijn toestand, kwam bij mij wel de stoom uit mijn oren. Ik wist niet wat ik moest doen. Op zulke momenten klap ik dicht. Ik stond in twijfel, moet ik nu wel of niet deze zaak opengooien? Ik riskeer dan de woede van manlief, die zeer summier is in het delen van deze problematiek. Dat wil ik ook respecteren. Aan de andere kant, ik werd hier helemaal niet gerespecteerd! Er werd mij zorg, gebed, hulp onthouden, die ik wel nodig heb! Ik voelde me namelijk niet vrij om het wel te delen en hield me wat op de vlakte.

Nadat de heren waren vertrokken, heb ik het er met manlief over gehad. Hij had er wel over nagedacht, maar vond het te moeilijk om te vertellen. Hij schaamde zich te veel. Dat heb ik nu al zo vaak gehoord! Ik heb hem gezegd dat ik me dat wel kan voorstellen, het is ook absoluut niet mijn bedoeling om hem overal als bad guy neer te zetten, maar we hebben mensen om ons heen nodig, die voor ons bidden, er voor ons zijn! En dat onthoudt hij zichzelf en daarmee mij!
Toen hij dat hoorde, zag ik hem echt instorten. Hij voelde zich een enorme loser en bleef daar maar in rond tobben. Eerder was ik dan voor hem gaan zorgen, hem proberen eruit te halen, hem te redden. Ik leer echter steeds meer dat niet te doen, omdat we anders nooit een gelijkwaardige relatie krijgen en hij geen eigen verantwoordelijkheid hoeft te nemen. Vervolgens verdwijnt hij naar de schuur om te klussen, om tot rust te komen, zoals hij zelf zegt. Ik mis dan zo dat hij zijn hart uitstort, dat hij er voor mij is, dat we er samen uit komen. En woensdag gaan we naar therapie, dan breng ik dit ter tafel, doet de therapeut allemaal dit soort voorstellen, praat er samen over, wees open naar je vrouw, verstop je niet en dan vindt hij het weer de uitvinding van de eeuw en gaat hij het voortaan echt zo doen. Tot er zich weer zo'n situatie aandient en hij weer met zijn handen in het haar zit. Hoe hopeloos is dit? Of zie ik het te zwart in? Ik vind het reuzemoeilijk om dit positief te duiden. Ik had zo gehoopt dat met meer positiviteit in zijn leven, het dal waaruit hij aan het opkrabbelen is, hij ook uit zichzelf opener zou worden, meer zou delen. Misschien is mijn verwachting wel te hoog en moet ik daar afscheid van nemen. Dat doet pijn! Want wat blijft er over voor mij? Kan ik hier wel mee leven?
Ik heb er geen antwoorden op. De tijd zal het leren. En misschien ben ik weer te snel, wil ik te vlug. Dat klinkt namelijk ook wel bekend....

donderdag 13 december 2012

Kerst, lichtjes en feest

En dan is het over twee weken al voorbij! De Kerst! Om eerlijk te zijn, de tijd vliegt! Ik ben druk met werk en studie en weet af en toe nog naar adem te happen...Maar goed, dat heeft me er afgelopen maandag niet van weerhouden om de lichtjes van zolder te halen, dennen takken uit het bos her en der te schikken en buiten de lichtjes om de pergola te winden. Vorig jaar hadden we een boom. Heel gezellig, maar dit jaar doen we het een beetje zuinig aan. Niet dat een boom nu zoveel kost, maar het is wat symbolisch. We sparen voor zonnepanelen en geen kerstboom is hier een bijdrage aan.
Daarnaast twijfelde ik een beetje aan het christelijke gehalte van een boom. Ik ben zeer reformatorisch opgevoed, dus een boom was altijd echt heidens, evenals alle lichtjes, sterren, welke versiering dan ook. Nu moet ik er mijn eigen weg in vinden. Hoe heeft God het bedoeld? Laatst las ik er bij haar een goed stukje over, wat me helemaal hielp in mijn onzekerheid over kerstversiering. Waarom niet? Als symbolische waarde, als welkom, als feest, als uiting van Zijn creativiteit? Nog meer redenen?! Bij deze nog dank je wel, Annemieke!

Manlief was deze week jarig. Zoonlief was er dágen mee bezig en helemaal hyper. Manlief werd de hele dag overladen met knuffels en kusjes. Daarom dat jij jarig bent papa krijg je nu een kusje...echt heel lief! Zaterdag hopen we een feestje te vieren. Eerlijk gezegd zie ik er wat tegen op. Ik ben echt heel moe, mijn darmen blijven me parten spelen en ik heb al maanden last van holte ontstekingen die maar niet over willen gaan. En om dan een huis vol te hebben...ach.. voor manlief is het gezellig en het is maar een middag en een avond.

Met Kerst hebben we eigenlijk nog geen plannen. Familiebezoek zit er voor ons niet in, waardoor het altijd wel wat eenzaam voelt. Niet zielig hoor! Maar veel vrienden zijn bij familie, dus ik verbaas me altijd over die romantische artikelen in tijdschriften waarin mensen lange keukentafels vol met vrienden en familie hebben zitten met Kerst. We hebben meer dan genoeg vrienden, maar Kerst is toch echt een familiefeest en dat wil ik ook niemand afnemen! Met zoonlief is het erg leuk om naar het kinderkerstfeest te gaan. Hij is ook al helemaal bezig met het kindje Jezus. Toen we de kerstverlichting van zolder haalden, juichte hij: Yes! Jezus is geboren!! Ik vind het zo'n wonder om zo'n klein mannetje mee te mogen maken met zo'n vast geloof. Steevast galmt hij elke dag: als je veel van iemand houdt, geef je het mooiste wat je hebt, dat is heel gewoon, omdat God van mensen houdt, gaf hij het mooiste wat hij had, zijn eigen Zoon! En dan zegt hij: hou jij van de Here God, mam, ik vind hem zooooo superlief! Ik koester dat soort momenten!

woensdag 5 december 2012

Sinterklaas en sneeuw!!

Heerlijk avondje is gekomen! Zoonlief was heel erg vermoeid van een lange dag. Die begon voor hem bij onze oppas, die trouw elke week oppast als wij naar relatietherapie gaan. Zoonlief had geluk, op de basisschool waar hij volgend jaar heengaat, kwam vanmorgen Sinterklaas! En onze oppas was zo lief hem daar mee naar toe te nemen, ook omdat haar eigen kinderen daarop zitten. Tot onze verbazing hoorden we achteraf dat zoonlief uitgebreid en heel geanimeerd heeft gekletst met Zwarte Piet! En dat terwijl hij zaterdag verstijfd van angst op schoot heeft gezeten! De wonderen zijn de wereld nog niet uit.
We brachten nog een bezoekje aan de huisarts, omdat zoonlief maar blijft kwakkelen met zijn gezondheid. Er moest bloed geprikt worden...aargh...zucht...toch maar gedaan. Ik vind dat echt helemaal niet leuk!! Zoonlief deed het keurig, was erg bang en kondigde al van tevoren aan dat hij echt wel ging huilen. Maar daarna was het leed snel geleden. Nu maar wachten op de uitslag, over een weekje.
Toen was aan het eind van de middag echt de koek op. Dus tijdens het eten hebben we maar ons Sinterklaasavondje gehouden, dat ging nog net! Daarna lag hij prinsheerlijk om 19.00 al in zijn mandje. Na natuurlijk nog even ademloos naar de dikke vlokken sneeuw te hebben gekeken, die sprookjesachtig naar beneden dwarrelden...en daar helaas weer smolten...maar het weerbericht belooft meer! Maandag hadden we al een voorproefje, zoonlief heeft genóten! Ik vind het vooral leuk vanachter het raam. Rasechte koukleum als ik ben, zie ik alweer uit naar de lente!

Met de relatie(therapie) gaat het goed. Na wat strubbelingen over het hebben over de werkelijke reden van onze therapie, namelijk de ontrouw en verslaving van manlief, lijkt het er nu op dat we echt de slag te pakken krijgen....in hoeverre je daarvan kunt spreken in een therapie...:)
Er is nu meer ruimte voor mijn kant van het verhaal, meer ruimte voor het wantrouwen wat het herstel soms blokkeert. De therapeute legde vandaag uit dat er eigenlijk twee wegen zijn, namelijk die van herstel voor de toekomst en herstel over het verleden. Herstel voor de toekomst gaat over opnieuw leren vertrouwen, herstel over het verleden gaat over de pijn, het verdriet, het verraden zijn. Deze twee sporen gaan gelijk op, grijpen ook in elkaar, maar er mag voor beide ruimte zijn. Dat luchtte mij op, ik dacht namelijk dat ik nu gewoon maar verder moest gaan met herstel voor de toekomst. We hebben het even over wat het met mij gedaan heeft, maar vooruit, dat is het verleden, nu op naar de toekomst. Manlief steekt er zo ook wel in. Hij vindt het enorm moeilijk om te kijken naar wat er is gebeurd. Ik heb de neiging om dat over te nemen en mezelf niet zo serieus te nemen. Ik leer met kleine stapjes mezelf serieus te nemen, mijn gevoel serieus te nemen en daar uiteindelijk ook iets mee te doen. Dat voelt echt als groei! En dan wel in de positieve zin!
Manlief voelt zich overigens echt beter. En dat is te merken in de therapie, hij kan veel beter luisteren en de noodzaak van bijvoorbeeld het delen van emoties dringt nu ook echt tot hem door, in tegenstelling tot de afgelopen tijd, waarin het wel een ondoordringbare muur leek. Ik hoop zó dat het doorzet!!