Excuses

Een tijdje geleden liep ik rond met het gevoel dat er door alle dingen die er met en rondom manlief gebeurd zijn, sommige vriendschappen in de weg staat. Ik merk soms dat het stroef loopt, zeker naar manlief toe. Ook had ik het met een vriendin het hierover gehad en zij gaf aan de openheid van manlief te missen. Manlief was wel open naar haar man, maar niet naar haar, wat een ongemakkelijk gevoel gaf en ook was het vertrouwen wel beschadigd.
Toen ik dit met manlief besprak, zo'n twee maanden geleden, stond hij hier op z'n zachtst gezegd niet echt open voor. Hij vond dat hij vooral mij excuses verschuldigd was, omdat hij het mij echt heeft aangedaan. En aan wat vrienden, waaronder de man van deze vriendin, had hij excuses aangeboden en hij verwachtte eigenlijk wel dat het via de echtgenoten door zou sijpelen naar de vrouwelijke helften. Ik vond dat moeilijk om te horen. Het gaf mij zo het gevoel dat hij eigenlijk niet echt inzag wat hij heeft gedaan en wat het veroorzaakt en wat er nodig is om te herstellen.

Het liet mij niet los, dus een maand geleden wierp ik weer een balletje op. Weloverwogen, want ik dacht: ik ga het niet voor hem oplossen, het moet wel zijn inzicht en keuze zijn. Hij was nu wat bedachtzamer en kwam er een paar dagen later op terug. Hij vertelde dat hij het nooit zo had ingezien en dat het had te maken met zijn oude patroon. Een beetje schimmig doen, je schamen voor wat je hebt gedaan en vervolgens daar niet de verantwoordelijkheid voor nemen. Hij had het er zichtbaar moeilijk mee. Hij wilde graag tegenover deze vrienden excuses maken en open zijn over zijn verleden en over dat hij hen ook tekort had gedaan met zijn dubbelleven.

De tijd verstreek en ik had al een beetje de hoop opgegeven. Als echte doener zou ik het meteen hebben aangepakt. Maar goed, manlief zit anders in elkaar en dat is ook goed. Aanstaande zondag vieren we Avondmaal met onze gemeente en deze vrienden zitten ook in onze gemeente. Gisteravond pakte manlief tot mijn verbazing de telefoon en belde deze vrienden op en vanavond om half acht stonden ze bij ons op de stoep!
Manlief was eerlijk en oprecht en dat vond ik bijzonder. Ik vond het ook dapper. Er was openheid, waardering over zijn moed en de excuses werden aanvaard. We hebben gebeden met elkaar en het was goed.
Ik ben blij met de groei bij manlief. De groei inzicht, maar vooral in openheid. Ik worstel er nog wel eens mee dat ik dan degene ben die dit soort onderwerpen aan 'moet' roeren, maar ach, wie weet werkt het wel zo en komt er een dag dat hij het wel zelf doet. Of niet. En dat zien we dan wel weer. Het is nu zoals het is en dat is goed.