Voor ons begon het jaar met een moeilijk bericht. Onze naaste buren waren in verwachting van hun eerste kindje, met Kerst uitgerekend. Met Nieuwjaarsdag spraken we elkaar nog, vol hoop voor het nieuwe jaar en hun kindje, wanneer zou het komen? Woensdag stond de buurman voor de deur, hun kindje was overleden, waarschijnlijk al met Oudjaar. Wat een verdriet, lege armen, een moeilijke bevalling in het vooruitzicht, een leeg kamertje. Ongelofelijk. Zolang verwacht en dan nu dit. Het houdt ons erg bezig. Manlief er is behoorlijk ontdaan van, ik merk dat dit soort dingen hem extra uit het evenwicht brengt. Eerder dan anders. En meer dan anders. Ook ik heb moeite om het los te laten. Het is zo ingrijpend!
Ik wil graag met hen mee leven, maar het valt nog niet mee om het handen en voeten te geven. Ik wil ze niet storen, niet indringen in hun leven, maar niets doen voelt ook niet goed. Wat dan wel? Ik heb een kaartje door de bus gedaan en gevraagd wat ik kon doen. Nu ga ik zo nog eens vragen hoe het gaat en dan misschien volgende week weer. Ik voel me daar wel onzeker over. De andere kant is, daar zijn zij nu echt niet mee bezig en ik vertrouw er op dat ze het zeggen als het niet uitkomt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten