Dat vriendschappen van levensbelang voor me zijn, is in de afgelopen jaren wel duidelijk geworden. Ik durf wel voorzichtig te zeggen dat als ik geen vriendinnen had gehad, ons huwelijk nog minder 'slagingskans' had gehad na alle problemen die we hadden.
Vriendinnen scherpen me op, hebben voor me gezorgd, meegeleefd, mee gehuild, mee gelachen.
Als ik soms ronddraaide in de brij van gedachten en zorgen, was er altijd wel een vriendin die me eruit kon slepen door kritische vragen, maar ook opbeurende woorden en niet te vergeten: gebed! Er is heel wat afgebeden voor ons en die deken van gebed hebben wij gevoeld.
Vorige week sprak ik weer eens af met een vriendin. We dronken een heerlijk kopje thee en koffie met wat lekkers in een leuk tentje. Ineens vertelde mijn vriendin dat ze toch zo boos was geworden. Ze was een artikel tegengekomen waarin onze ex-buurvrouw was voorgekomen. Mijn vriendin was boos omdat deze vrouw blij in een tijdschrift stond te wezen, terwijl er in ons huwelijk, mede door haar toedoen, zoveel kapot is gegaan. Mijn vriendin vond het hypocriet en vroeg zich af hoe iemand zo door kon leven, vooral als christen.
De reactie van mijn vriendin deed me goed. Iemand die voor je op de bres springt, geeft een goed gevoel, toch? Ik reageerde wat lauwtjes, verdedigend zelfs volgens mijn vriendin.
Ik zei namelijk dat ik me wel kon voorstellen dat deze ex-buurvrouw zich zo gedroeg. Ooit, 5 jaar geleden heb ik haar geconfronteerd met het verhaal van manlief. Ze ontkende in alle toonaarden. Er was niets, nooit geweest, nooit gebeurd. Ik geloof mijn man. Je gaat dit niet verzinnen om vervolgens je huwelijk in de afgrond te storten.
Natuurlijk hebben wij ons gefocust op herstel in ons huwelijk. De relatie met de ex-buurvrouw is voorbij. We waren bevriend als stellen en dat is een stille dood gestorven na onze verhuizing.
Ik vind het moeilijk dat ze het ontkent, maar ik kan er niets mee. Het is niet ons leven, het is haar leven. Zij moet hier mee leven. En ik kan me wel voorstellen dat ze het ontkent. Ik vind dat niet oké, maar ik snap het wel. Hoe moeilijk is het om dit te erkennen? Om je huwelijk op het spel te zetten? Het heeft ons heel veel gekost. Het heeft ons nog meer opgeleverd, maar dat zag ik 5 jaar geleden nog niet.
Ik vraag me af hoeveel mensen het aandurven om eerlijk te zijn, te vechten voor hun huwelijk en om te gaan met de gebrokenheid die dit met zich meebrengt. Ik heb respect voor mijn man dat hij dit heeft aangedurfd. Gelukkig maar, want anders was het niet goed gekomen met ons. Want je maakt mij niet wijs dat het geen effect op je heeft, de keuzes die je hebt gemaakt, hebben altijd effect op je leven. En daarin voel ik, naast alle pijn en boosheid die ik ook heb, vooral medelijden met onze ex-buurvrouw. Wat moet dat zwaar zijn!
Toch deed de boosheid en verontwaardiging van mijn vriendin me ook goed. Het helpt me steeds weer om de realiteit van ons huwelijk onder ogen te zien. Wat een zegen het is dat we in herstel zijn, maar wat zijn we van ver gekomen!
