Ons huwelijk zat in een positieve flow. Zat, dat lees je goed. Zo ergens tussen april en november vorig jaar was de beste tijd sinds jaren. De moeilijkheden die er waren lagen steeds meer achter ons. We werkten daar hard aan, mét resultaat. We waren weer blij met elkaar en bij mij groeide steeds meer vertrouwen. Groeide, dat lees je ook goed.
Het gaat nu dus niet goed. Verre van dat. Wat gebeurde er?
In november vroeg manlief aan mij wat ik er van vond als hij na zijn werk een kopje koffie ging drinken bij zijn vrijgezelle vrouwelijke collega. 's Avonds. Rond een uur of negen.
Ik weet niet hoe het bij andere stellen gaat. Bij mij gaan er dan meteen alarmbellen af. Dat komt door onze ervaringen uit het verleden. Die bieden bij ons bepaald geen garantie voor de toekomst. Dus hadden we hier een gesprek over. Een goed gesprek, waarbij ik wel merkte dat manlief dit gewoon wilde en niet echt vatbaar was voor mijn onzekerheid en twijfel.
Manlief was wel heel duidelijk over hoe hij het zag. Ik ben de belangrijkste vrouw in zijn leven en hij wilde op geen enkele manier dat nog om zeep helpen, dat hij ons huwelijk te belangrijk vindt om dat te verpesten door zoiets als zo'n afspraak. Dat het echt niets voorstelde.
Eind van het verhaal: we waren het er beiden over eens dat hij wel kon gaan. Onder voorwaarden dat hij niet lang zou gaan (half uurtje), geen cadeau's zou kopen. Het was een nieuwe stap in ons huwelijk. Halverwege de middag voelde ik dat het wat mij betreft geen goede keuze was geweest. Voor mij ging het nemen van die beslissing te snel, bovendien zat de houding van manlief me niet lekker. Hij wilde gewoon wél gaan, wat ik er ook van vond. Dat voelde niet goed.
Tijdens het eten belt hij om de kids welterusten te wensen. Hij vertelt me dat hij in vergadering is, die tot 's avonds duurt en dat hij zo weer verder gaat. Omdat de kids erbij zijn, kies ik ervoor mijn twijfel niet te bespreken. Ik vind het ook zo wat om nu te zeggen dat ik eigenlijk niet wil dat hij naar die collega gaat. We hebben er immers beiden mee ingestemd.
Rond een uur of acht kijk ik op onze gezamenlijke rekening. Tot mijn grote verbazing zie ik dat manlief vijf minuten na ons telefoongesprekje gepind heeft bij een winkel in de woonplaats van de collega.
De grond zakt onder mijn voeten weg. Ik krijg het meteen koud, begin te rillen en krijg allerlei paniekgedachten. Wat is er aan de hand. Dit klopt niet. Hij liegt. Wat is dit. Hij bedriegt me weer. Hij liegt. Dit is niet waar. Hij is in vergadering tot negen uur. Is het geen digitale aankoop, puur toevallig dat het bedrijf in die plaats zit. Hij zou dit nooit meer doen.
Ik word meteen boos, want dat is mijn overlevingsmechanisme. Ik word woedend. Ik wil hem bellen. Maar ik denk ook meteen: dit is zijn keuze, hij komt er zelf maar mee op de proppen. Ik ga het niet regelen, dat hij nu open wordt. Die openheid moet van hem komen.
Dus ik wacht. Tot tien uur. Dan komt manlief thuis. Hij is opgewekt en vertelt tussen het jas en schoenen uitdoen even dat de vergadering niet doorging en dat hij toen maar bij zijn collega is gaan eten.
Er vindt zoiets als kortsluiting in mijn lijf plaats.
Ik voel me zó bedrogen! Hij heeft dus echt behoorlijk gelogen. De vergadering bleek helemaal niet te zijn doorgegaan. Toen hij me belde, stond hij in de winkel een doos chocola voor zijn collega te kopen. Ik denk dat ik dit niet goed hoor. Chocola? Hadden we geen afspraak?? Een half uurtje?? Hij is er 3,5 uur geweest! Ik snap er niets van. Ik ben totaal uit het lood geslagen. Het is alsof de hele film van de afgelopen jaren weer aan mij voorbij trekt. Alsof ik op een afstand van mezelf sta en zie waar ik in betrokken raak. Uit alle macht probeer ik hieruit te blijven. Ik wil niet meer in die put. Maar ik kan er niets aan doen. Manlief heeft dit besloten en trekt me erin mee.
Ik confronteer hem met zijn leugens. Hij vindt het in eerste instantie zo erg niet. Hij wilde het niet met mij bespreken omdat hij wist dat ik 'tegen' zou zijn dat hij bij zijn collega zou gaan eten. Hij wil ook wel eens wat, zegt hij, zonder dat ik bepaal hoe of wat. Dat ráákt me zo enorm! Al die jaren van therapie en dan zegt hij dit? Dat is zó oneerlijk! Ik schreeuw tegen hem dat hij zich gedraagt als een verslaafde en dat ik dat niet meer accepteer. Hij geeft toe. Er is niets aan de hand op seksueel gebied tussen hem en die collega. Maar dat liegen hoort wel bij een verslaving.
De redenen die hij noemt zijn onzin. Ik ben niet zijn moeder, ik organiseer zijn leven niet, ik bepaal niet wat hij wel of niet doet. Het zit hem er in dat hij geen verantwoordelijkheid neemt voor zijn eigen handelen. Zijn eerste reactie is meteen het buiten zichzelf leggen.
'Ik kon er ook niet aan doen dat de vergadering niet door ging'. 'Wat had je dan gewild, dat ik alleen ergens wat was gaan eten en daarna pas naar haar toe was gegaan.' 'Ik dacht dat onze relatie dit wel aan kon'.
Dit vind ik nog het meest pijnlijk. Dat hij met zulke opmerkingen eigenlijk zijn eigen gedrag bagatelliseert. Dat hij daardoor mijn gevoelens niet erkent. Dat is dubbel verraad. Ik sta dus niet op nummer één bij hem. Hij kiest voor zichzelf. Niet voor mij. Dat doet zoveel pijn, dat ik het eigenlijk niet kan handelen en de maanden daarna doorbreng in een soort verdoofde toestand. Ik ben er wel, ik zorg, ik werk, ik praat met vriendinnen, we gaan naar therapie. Maar het helpt weinig.
Voor mij staat er met grote letters boven ons huwelijk: Hoeveel is het waard?
