Verwarring

Zoals ik in mijn vorige bericht al zei, bleef ik in een soort verdoofde toestand achter, nadat mijn man wéér gelogen had.
Ik voelde me niet gesteund in de therapie, waar het vooral ging over mijn boosheid, terwijl ik het over het gedrag van manlief wilde hebben. Ik voelde me niet serieus genomen, omdat de therapeute me vertelde dat dit nog een stukje gedrag was waar we nog niet naar gekeken hadden. Ik vond het onzin, want begin november hadden we het over het afsluiten van de therapie.
Dat voelde zo tegenstrijdig, alsof het mis kon gaan doordat we het nog niet over dat gedrag hadden gehad. Terwijl je na 3 lange jaren van therapie toch wel wat resultaat zou mogen verwachten, zeker op dit gebied! Alles wat ik hoorde van manlief was niet nieuw voor mij. Het was eerder een déja vu. Een hele beangstigende déja vu.
I've been there, done that. Voor mij is het wel klaar. Die tijd van spitten naar waarom man zo doet alstie doet, het hoe en wat, het verwerken daarvan, het stilstaan bij mijn emoties. Ik ben er klaar mee. Ik trek het niet meer. Wat heeft het voor zin als dit de toekomst van ons huwelijk is?

Ik heb het gevoel dat manlief hierin niet veel meer zal veranderen, misschien moeten we ons daar meer op richten. Hoe kunnen we omgaan met dat de situatie is zoals hij is. Hoe kan ik dat accepteren, hoe kan hij er mee leren omgaan? Misschien klinkt dat heel fatalistisch. Dat kan. Ik probeer vooral realistisch te zijn.

Als ik kijk naar de afgelopen jaren, zie ik dat manlief vooral tot inzicht komt door anderen. Ook het veranderen van zijn gedrag komt vooral door input van buitenaf.

Voorbeeld: al 3 jaar lang bespreken we in de therapie de behoefte van ons beiden dat manlief meer open wordt. Deelt waar hij mee zit, wat hij leuk vindt, waar hij behoefte aan heeft, wat hem dwarszit, noem maar op. In die gesprekken komt manlief tot verrassende inzichten die hij echt gaat inzetten. Vervolgens kan het zo maar gebeuren dat manlief het er niet meer over heeft en ik ook geen veranderingen bespeur. Komt het weer ter sprake tijdens therapie, dan heeft manlief er wel veel over nagedacht en nieuwe inzichten gekregen, maar die niet met mij gedeeld heeft, dat eigenlijk wel zou moeten/kunnen/willen en zo ploeteren we verder.

De therapeute is het oneens met ons. Zij ziet nog kansen. Manlief ziet ook kansen en vindt het afschuwelijk dat ik ze niet meer zie. Ik heb er geen vertrouwen in. Zeker niet als de therapeute ook nog mijn gevoelens in twijfel trekt. Ik vraag me namelijk af waarom manlief dit wil, een afspraak met een vrouwelijke vrijgezelle collega. Van diverse vriendinnen zonder achtergrond zoals de onze, hoor ik dat ze daar wel een stevige babbel over zouden voeren met hun mannen. Dat dit zeker niet vanzelfsprekend is.
De therapeute noemt daarna mijn gedachten wat onterecht, want er zijn zeker huwelijken waarin dit gewoon kan en mijn vriendinnen zijn natuurlijk niet objectief. Ik voel me heel eenzaam in dat gesprek.

Manlief biecht in dat gesprek ook op dat de afspraak met die collega al 4 weken stond. Ik voel me nog meer verraden. 4 weken lang heeft hij dit verzwegen. In die weken hebben we een echtparendag bij Kostbaar Vaatwerk gedaan. Ik schaam me ervoor dat mijn man toen al tegen mij loog en andere mannen vertelde dat ze ten alle tijde transparant moesten zijn. De therapeute vindt het heel vervelend, het is niet goed wat er is gebeurd, maar gaat ook over op het hoe nu verder. Dat wil manlief ook graag. Het verleden zo snel mogelijk achter zich laten en zich niet laten meeslepen in schuldgevoel.
Ik heb het gevoel dat therapeute met manlief meeleeft en mij op andere gedachten probeert te brengen. Ik weet dat ik achterdochtig ben. Wantrouwend. Want mijn wereld klopt niet meer, alles staat op losse schroeven, dus wie is nog betrouwbaar?

Ik merk dat ik anders ben dan 4 jaar geleden. Toen was er nog een drive om ervoor te vechten. Die drive ben ik nu kwijt. Ik merk echter ook dat ik wel op mijn eigen grond blijf staan. Ik wijk niet voor de meningen van anderen die me willen overhalen om snel weer verder te gaan. Ik blijf bij mijn eigen gevoelens, dat ik daar niet aan voorbij ga. Hoe moeilijk, pijnlijk, verwarrend, chaotisch ook. Ik heb hier al te veel onder geleden om er aan onderdoor te gaan.
Hoe ik dat doe vragen vriendinnen. Hoe mijn rug zo recht blijft, hoe ik nog kan lachen, kan werken, kan huishouden, kan zorgen. Ik weet het niet. Mijn geloof staat op een laag pitje, hoewel God groter voelt dan ooit. Bij mij vandaan komt er weinig.
Ik luister veel muziek. Dat helpt me om te voelen. Om te huilen. Om te bidden. Om te zijn bij God.