vrijdag 28 september 2012

Vakantie

Maandag begint onze lang verwachte vakantie naar het verre zuiden! Drie weken zullen we wegblijven en is het ook stil op dit blog. Wij gaan genieten!
Helaas ben ik nog steeds ziek. Ik heb nog steeds veel last van de ontsteking in mijn darmen en heb ik ook nog een holte ontsteking en bronchitis opgelopen. Gewapend met een tas vol medicijnen hoop ik de bacillen te lijf te gaan! Het is daar warmer dan hier, dus ik ga nog even een boost vitamientjes opdoen om de koude winter met al zijn virussen aan te kunnen. Ik voel me echt niet lekker en baal daar enorm van. Het is wel weer een les in loslaten. Wat moet echt nog worden gedaan voor ik ga en wat kan eigenlijk wel blijven liggen? Dat is meer dan ik denk. De wereld vergaat niet als het niet spic en span is.

Deze week heb ik een indrukwekkende roman gelezen van Elisbeth Prentiss. Zij leefde in de 19e eeuw, was christen en schrijver. De sfeer in het boek doet een beetje denken aan de Jane Austen boeken, maar met veel meer diepgang. Het boek 'Verlangen' gaat over een jonge vrouw die ernaar verlangt om te leven uit Christus en daar steeds weer zichzelf in teleurstelt. Uiteindelijk vindt ze rust in God alleen en wordt dat haar leven en sterven. Een heel praktisch geloofsboek, wat goed leest en ook tot denken aanzet!

Elisabeth Prentiss was ook de schrijfster van de hymne: More Love to Thee, o Lord.


More love to thee, O Christ, more love to thee! 
Hear thou the prayer I make on bended knee. 
This is my earnest plea: 
More love, O Christ, to thee; 
 more love to thee, more love to thee! 


Once earthly joy I craved, sought peace and rest; 
now thee alone I seek, give what is best. 
This all my prayer shall be: 
More love, O Christ, to thee; 
 more love to thee, more love to thee!    


Let sorrow do its work, come grief and pain;
sweet are thy messengers, sweet their refrain, 
when they can sing with me: 
More love, O Christ, to thee; 
 more love to thee, more love to thee! 


Then shall my latest breath whisper thy praise; 
This be the parting cry my heart shall raise; 
This still its prayer shall be
More love, O Christ, to thee; 
 more love to thee, more love to thee! 

Dat wens ik jullie toe! Tot over drie weken!

dinsdag 25 september 2012

Terugblik

Zaterdag was een spannende dag! 's Morgens vertrokken we al vroeg om zoonlief bij oppas te brengen en daarna richting Kostbaar Vaatwerk, de dag over herstel van vertrouwen in je relatie. Samen met vijftien andere stellen hebben we de hele dag stilgestaan bij wat het doet met je relatie als je partner s.eksverslaafd is (geweest) en hoe je kunt werken aan herstel van je relatie.
Er waren twee dappere stellen die meer vertelden over hun verdriet, worstelingen en pijn, maar ook over het opnieuw elkaar leren vertrouwen, open zijn, eerlijk zijn, kwestbaar zijn. Ongelofelijk veel respect heb ik voor deze mensen, dat ze dat durfden delen!
Ik vond het ook moeilijk. Om herinnerd te worden aan de verslaving en het vreemdgaan van manlief. Dat ik zo gekwetst ben, zo in de steek gelaten, zo bedrogen! Ik denk vaak dat dat nog wel meevalt, maar ik werd er wel weer mee geconfronteerd, door het verdriet te zien bij andere vrouwen en overigens ook bij de mannen, dan lijkt het alsof het pas echt tot me doordringt. Mijn man heeft niet voor mij gekozen, maar voor een andere vrouw. Voor veel andere vrouwen. En niet voor mij.
Er is ook hoop. Want door andere mannen te zien die, al worstelend, zoeken naar bevrijding, vastberaden zijn om nu wél voor hun vrouw te gaan en echt alleen voor hun vrouw, dat vond ik wel heel mooi. Ik kon daardoor ook manlief beter geloven, hij zegt dat heel vaak. Dat hij dit nooit meer wil, maar alleen mij wil, maar het landt niet altijd.

Vorige week in de therapie hadden we het al over alle verdriet die er bij mij zit, dat ik me zo vaak eenzaam en in de steek gelaten voel en niet gezien door hem. In de therapie gebeurde er iets heel moois, hij zág me echt! Door te luisteren, door niet op te lossen, door er voor mij te zien, in plaats van met zichzelf bezit te zijn.

Door de therapie en zaterdag voelde ik veel ruimte voor ons allebei. In plaats van dat we bezig waren met elkaar te overtuigen hoe erg het voor ons allebei was, konden we echt luisteren. Gisteren hadden we weer een therapiesessie, waarover het, 10x raden, weer hierover ging! Emotioneel is het wel, zoveel sessies achter elkaar. Maar het helpt ook echt!

O ja en over de spanning die ik van te voren voelde bij zaterdag, zou ik niet te veel oordelen en hoe zou ik het vinden, dat viel alles mee. Ik zag hele mooie mensen, zowel de vrouwen als de mannen. Je moet maar durven, zo kwetsbaar! Ik kreeg nog twee keer een compliment van vrouwen dat ze me een mooi en leuk mens vonden. Dat maakt me wel verlegen! Ik durf het bijna niet te geloven en wil het dan meteen weer bagatelliseren. Ze kennen me net, denk ik dan, of, mijn haar zat toevallig goed.
Ik heb me voorgenomen om tegen mezelf te zeggen: stop, hou op! Zoonlief leert dat op de kinderopvang om voor zichzelf op te komen. Ik wil wat meer voor mezelf leren opkomen. Kan dat? Dus zeg ik: stop, hou op! Niet bagatelliseren! Geniet van de complimenten!!
Dat ga ik nu dan maar doen.... :)


dinsdag 18 september 2012

Herstel van vertrouwen

Zaterdag a.s. hopen we als echtpaar een dag bij te wonen over herstel van vertrouwen in je relatie. Een dag die georganiseerd wordt door Kostbaar Vaatwerk . Als ik deze site niet had gekend en niet deelgenomen had aan het besloten forum wat er is, dan was ik echt nog niet zo ver als ik nu ben!
Wat ben ik dankbaar dat er vrouwen zijn die hun tijd, hun liefde en hun geloof inzetten voor deze site. Er is zoveel onbekendheid, zoveel schaamte, zoveel vragen!

Toen ik een goed jaar geleden van manlief hoorde dat hij vreemd was gegaan en een s.eksverslaving had, ging er een wereld voor me open. Helaas. Liever had ik die wereld niet gekend. Wat is er veel ellende, veel moeite, eenzaamheid, veel pijn, verdriet. Aan beide kanten in relaties. Soms hebben partners geen inzicht in hun problematiek en dat maakt het alleen maar moeilijker. Er zijn vrouwen die worstelen, boos zijn, gekweld, zoekend naar het plan van God. We hebben allemaal één ding gemeen: we zijn vechters. Vechters voor gerechtigheid, eerlijkheid en waarheid. Ik vind het een voorrecht dat ik, door mijn eigen pijn heen, deze vrouwen mag leren kennen.

Ik ben benieuwd naar zaterdag. Dan zal ik forumleden ontmoeten. Spannend is het wel. Het is een dag voor echtparen, dus de mannen zijn er ook bij. Ik hoop dat ik niet te direct zal zijn en ook niet te veroordelend. Daar heb ik nogal eens de neiging toe. Vanuit mijn eigen pijn kan ik dan soms hard zijn. Er zit zoveel wantrouwen in mij! Fijn dat het gaat over herstel van vertrouwen, de tegenhanger ervan!

Vertrouwen herstellen is een hele klus. Gisteravond ging ik voor het eerst weer sporten met een vriendin (voor de trouwe lezer, hardlopen is echt afgeschaft, we proberen nu aquasamba...ja iets met water, dansen en muziek..erg hilarisch voor ons niet echt ritmisch aangelegde dames...). Deze vriendin heeft een jaar geleden aangegeven er eigenlijk niet voor mij te kunnen zijn in mijn pijn en verdriet. Ze vond de problematiek te heftig. Ik heb me erg in de steek gelaten gevoeld en erg eenzaam door die opmerking. Later wilde ze daar wel op terugkomen, maar voor mij was dat toen even een stap te ver. Dus hebben we het besloten om het op een wat mannelijke manier op te lossen, gewoon dingen doen en niet ellenlange analyses en verklaringen zoeken naar wat er mis is gegaan tussen ons. En dat werkt! Langzaam aan merk ik dat ze 'gewend' is geraakt aan wat er met ons aan de hand is. Ik denk dat het gewoon te heftig was voor haar. Dat mag. Ook al doet dat mij pijn, het is hele heftige problematiek. Door gisteravond met haar door te praten over hoe het nu met ons gaat, merkte ik ook dat er in de afgelopen zomer veel tot rust is gekomen in onze relatie.

Ik ben niet meer zo vreselijk boos, ik ben niet meer alleen maar wantrouwend. Ik ben niet meer alleen maar verdrietig. Langzaam aan begint er meer ruimte voor manlief te komen. Begrijpen zal ik het niet, maar ik kan wel meer snappen hoe een s.eksverslaving in elkaar zit. Ik worstel nog steeds met het idee dat manlief zijn verslaving en het houden van mij zo goed kan scheiden. En dat ik dat niet kan. Dat zijn gedrag ook onmiddelijk gevolgen voor mij heeft. Of wat over mij zegt, of hoe het voor mij is. Dat is ook best moeilijk om uit te leggen. Manlief deelt soms zijn moeiten met mij, maar zit er niet op te wachten dat ik dan met hem deel wat het met hem doet. Dan voelt hij zich onmiddelijk veroordeeld. Ik op mijn beurt heb dan het gevoel dat ik er niet toe doe. Cirkel compleet. Op de één of andere manier komen we daar niet uit. Dat is nog voer voor de therapie!


vrijdag 14 september 2012

Hier ben ik weer!

Dat is even geleden! Helaas bleek mijn buikgriep geen buikgriep te zijn, maar een vervelende ontsteking in mijn darmen. Ik ben er nog steeds niet helemaal vanaf. Het zou moeten genezen met een kalm dieet (lees soepjes, papjes, wit brood...saai....niet echt opwekkend) en veel rust.
En ja, inmiddels kennen jullie me wel een beetje, dat laatst vind ik lastig! Rust. Wat is dat? Ik ben gewoon bezig! Over 2 weken staat er een leuke vakantie op ons te wachten naar een ander werelddeel, dus er moet gewerkt worden. Aan relaties, in het huishouden, op het werk, in de tuin, er moet opgevoed worden, inkopen gedaan. En ik moet rust. Want ik ben moe, moe, MOE! Bijkomend voordeel van zo'n darmontsteking. Krijg je er gratis bij. En als ik iets naast dat laffe, flauwe, nietszeggende dieet nuttig, moet ik het meteen weer bezuren.

Deze week hadden we in de therapie die manlief en ik volgen weer een sessie die verdacht veel op de vorige leek. Ik had wat opdrachten meegekregen om een wat rustiger schema voor mezelf in te plannen voor de komende maanden en om wat meer met manlief om de tafel te gaan zitten om te bespreken wat er in de agenda staat. Ik ben vaak degene die de planning doet, manlief gedijt er prima bij als ik dat op me neem. Ik wat minder, want het betekent dat ik veel verantwoordelijkheid naar me toe trek en dat 'vergeet' te delen. Dat ik een behoorlijke controlfreak ben komt me dan heel goed uit, ik houd het allemaal onder controle! Toch breekt het me ook op, omdat het me stress geeft.
Vanaf nu heb ik dus de afspraak met manlief dat ik tot januari wekelijks maximaal 3 afspraken inplan. Sporten meegerekend. Dus eigenlijk 2 sociale afspraken. Waaronder ook vergaderingen of dergelijke. Dat valt niet mee! Ik denk wel dat het me meer energie op gaat leveren en ik meer kan leren echt mezelf te zijn, in plaats van anderen te pleasen. Maar ook dat vind ik moeilijk! Ik durf niet goed tegen vriendinnen te zeggen dat ik over 2 maanden tijd voor ze heb, omdat ik het even wat rustiger aan doe. Ik ben bang om ze kwijt te raken, ik ben bang voor hun oordeel. Dus heb ik besloten het gewoon uit te leggen. Want dat maakt het voor de ander ook duidelijker. Hoop ik!

Soms denk ik dat dit blog veel geklaag bevat. Dat is zeker niet mijn bedoeling. Wat jullie zien is reflectie van wat er in mijn binnenste plaatsvindt. En reken maar dat het een bouwput is!

Ik ben deze week weer eens erg bemoedigd door Groot Nieuws Radio. Eerst luisterde ik dinsdag een uitzending van Heilige Huisjes. Daar was Wollie Touwen te gast die een bijzondere hulpverleningspraktijk heeft. Naast dat ze allerlei psychologische opleiding heeft, heeft ze ook opleiding in chrisfulness, de christelijke variant op mindfulness. Mindfulness is een succesvolle vorm van begeleiding binnen de psychologie en psychiatrie. Het maakt mensen meer bewust van zichzelf, eigen bewustzijn en vermogen en helpt ze daardoor hun eigen gids te zijn in het opvangen/voorkomen van problemen. Nadeel voor christenen is dat mindfulness zijn oorsprong heeft in Oosters gedachtegoed en je daardoor negatief beïnvloedt kunt raken in je geloofsleven.
Dit in het kort, wat betekent dat het nogal zwart-wit en kort door de bocht is. Wollie Touwen heeft als christen wel de opleiding gedaan om mindfulness te gaan geven, maar raakte voor haar gevoel steeds verder bij God vandaan en heeft als reactie daarop christfulness ontwikkelt. Dit is gebaseerd op de Bijbel en het christelijk geloof. Dit betekent dat zijn mensen begeleidt in het luisteren naar Gods leiding, het hervinden van zelfvertrouwen en zelf waarde met als basis het kind van God zijn.
Meer kun je lezen op haar website.
Ik werd er door geraakt, omdat het zo waar is. Natuurlijk hebben we zelfvertrouwen nodig, natuurlijk mogen we zelfbewust zijn, maar niet in ons, maar in Christus! Jammer dat de uitzendingen niet terug te luisteren zijn.

Gisteren hoorde ik het lied Mercies in Disguise van Laura Story. Prachtig lied en zo waar!

We pray for blessings
We pray for peace
Comfort for family, protection while we sleep
We pray for healing, for prosperity
We pray for Your mighty hand to ease our suffering
All the while, You hear each spoken need
Yet love us way too much to give us lesser things

'Cause what if Your blessings come through raindrops
What if Your healing comes through tears
What if a thousand sleepless nights
Are what it takes to know You're near
What if trials of this life are Your mercies in disguise

We pray for wisdom
Your voice to hear
And we cry in anger when we cannot feel You near
We doubt Your goodness, we doubt Your love
As if every promise from Your Word is not enough
All the while, You hear each desperate plea
And long that we have faith to believe

'Cause what if Your blessings come through raindrops
What if Your healing comes through tears
What if a thousand sleepless nights
Are what it takes to know You're near
And what if trials of this life are Your mercies in disguise

When friends betray us
When darkness seems to win
We know that pain reminds this heart
That this is not, this is not our home
It's not our home

'Cause what if Your blessings come through raindrops
What if Your healing comes through tears
And what if a thousand sleepless nights
Are what it takes to know You're near
What if my greatest disappointments
Or the aching of this life
Is the revealing of a greater thirst this world can't satisfy
And what if trials of this life
The rain, the storms, the hardest nights
Are Your mercies in disguise

zondag 2 september 2012

Zieke zondag

Schreef ik eerder deze week dat ik zondag wel op te vegen zou zijn door mijn drukke programma, mijn lichaam liet het eerder afweten. Tijdens een uitje van mijn werk werd ik ziek...buikgriep...wat voelde ik me beroerd! Meteen maar naar huis gegaan, maar moest nog wel 3 kwartier in de auto...hell of a job...wat was ik blij dat ik thuis was!
Gelukkig gaat het nu iets beter, ik ben er nog niet, maar ik voel me niet meer zo beroerd als vrijdag. Vooral veel paracetamol en niet te veel eten. Ik word omringd door goede zorgen. Zoonlief vraagt om het kwartier of het wel gaat en of ik al beter ben, ik krijg een heleboel omhelzingen en kusjes van hem. Manlief doet zijn best, maar het kost hem een heleboel energie en moeite. Hij had donderdag en vrijdag al de zorg voor zoonlief alleen, nu wordt dat nog eens verlengd. Manlief vindt het moeilijk als ik ziek ben. Hij is de laatste tijd erg bang dat ik zal overlijden, of hem in de steek zal laten. Dat speelt dan in zo'n weekend door zijn hoofd en verlamt hem. Ik kan er nu niet zo goed tegen en zeg dan al snel: tjonge, mag ik ook eens ziek zijn?! Wat dan weer zorgt voor een conflict, omdat hij vindt dat hij niet bij mij terecht kan met zijn moeilijkheden. Zucht. Ik kan mijn gedachten dan misschien wel beter inslikken, maar ik ben toch ook maar een mens! En niet zijn hulpverlener! Het doet ook wat met mij. Ik laat het nu maar rusten, ik heb er de energie niet voor. Het bepaalt me wel weer bij hoe ons gezin momenteel functioneert en boe ik manlief mis. Als mijn draagkracht even wat minder is, blijkt hoe weinig hij heeft. Hij baalt er zelf enorm van, voelt zich dan ook schuldig en veroordeeld door mijn opmerkingen, ingewikkeld hé!
Zoonlief had nog een briljante opmerking vandaag, hij plantte nogal stevig zijn elleboog in mijn toch al gevoelige buik, dus ik riep: auw!!! Waar doet het pijn? Informeerde hij geschrokken. Je zette je elleboog in mijn buik! O, zal ik hem er dan even uithalen? Waar zit hij dan? Ik zie hem niet! :)