Schreef ik eerder deze week dat ik zondag wel op te vegen zou zijn door mijn drukke programma, mijn lichaam liet het eerder afweten. Tijdens een uitje van mijn werk werd ik ziek...buikgriep...wat voelde ik me beroerd! Meteen maar naar huis gegaan, maar moest nog wel 3 kwartier in de auto...hell of a job...wat was ik blij dat ik thuis was!
Gelukkig gaat het nu iets beter, ik ben er nog niet, maar ik voel me niet meer zo beroerd als vrijdag. Vooral veel paracetamol en niet te veel eten. Ik word omringd door goede zorgen. Zoonlief vraagt om het kwartier of het wel gaat en of ik al beter ben, ik krijg een heleboel omhelzingen en kusjes van hem. Manlief doet zijn best, maar het kost hem een heleboel energie en moeite. Hij had donderdag en vrijdag al de zorg voor zoonlief alleen, nu wordt dat nog eens verlengd. Manlief vindt het moeilijk als ik ziek ben. Hij is de laatste tijd erg bang dat ik zal overlijden, of hem in de steek zal laten. Dat speelt dan in zo'n weekend door zijn hoofd en verlamt hem. Ik kan er nu niet zo goed tegen en zeg dan al snel: tjonge, mag ik ook eens ziek zijn?! Wat dan weer zorgt voor een conflict, omdat hij vindt dat hij niet bij mij terecht kan met zijn moeilijkheden. Zucht. Ik kan mijn gedachten dan misschien wel beter inslikken, maar ik ben toch ook maar een mens! En niet zijn hulpverlener! Het doet ook wat met mij. Ik laat het nu maar rusten, ik heb er de energie niet voor. Het bepaalt me wel weer bij hoe ons gezin momenteel functioneert en boe ik manlief mis. Als mijn draagkracht even wat minder is, blijkt hoe weinig hij heeft. Hij baalt er zelf enorm van, voelt zich dan ook schuldig en veroordeeld door mijn opmerkingen, ingewikkeld hé!
Zoonlief had nog een briljante opmerking vandaag, hij plantte nogal stevig zijn elleboog in mijn toch al gevoelige buik, dus ik riep: auw!!! Waar doet het pijn? Informeerde hij geschrokken. Je zette je elleboog in mijn buik! O, zal ik hem er dan even uithalen? Waar zit hij dan? Ik zie hem niet! :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten