Herstel van vertrouwen

Zaterdag a.s. hopen we als echtpaar een dag bij te wonen over herstel van vertrouwen in je relatie. Een dag die georganiseerd wordt door Kostbaar Vaatwerk . Als ik deze site niet had gekend en niet deelgenomen had aan het besloten forum wat er is, dan was ik echt nog niet zo ver als ik nu ben!
Wat ben ik dankbaar dat er vrouwen zijn die hun tijd, hun liefde en hun geloof inzetten voor deze site. Er is zoveel onbekendheid, zoveel schaamte, zoveel vragen!

Toen ik een goed jaar geleden van manlief hoorde dat hij vreemd was gegaan en een s.eksverslaving had, ging er een wereld voor me open. Helaas. Liever had ik die wereld niet gekend. Wat is er veel ellende, veel moeite, eenzaamheid, veel pijn, verdriet. Aan beide kanten in relaties. Soms hebben partners geen inzicht in hun problematiek en dat maakt het alleen maar moeilijker. Er zijn vrouwen die worstelen, boos zijn, gekweld, zoekend naar het plan van God. We hebben allemaal één ding gemeen: we zijn vechters. Vechters voor gerechtigheid, eerlijkheid en waarheid. Ik vind het een voorrecht dat ik, door mijn eigen pijn heen, deze vrouwen mag leren kennen.

Ik ben benieuwd naar zaterdag. Dan zal ik forumleden ontmoeten. Spannend is het wel. Het is een dag voor echtparen, dus de mannen zijn er ook bij. Ik hoop dat ik niet te direct zal zijn en ook niet te veroordelend. Daar heb ik nogal eens de neiging toe. Vanuit mijn eigen pijn kan ik dan soms hard zijn. Er zit zoveel wantrouwen in mij! Fijn dat het gaat over herstel van vertrouwen, de tegenhanger ervan!

Vertrouwen herstellen is een hele klus. Gisteravond ging ik voor het eerst weer sporten met een vriendin (voor de trouwe lezer, hardlopen is echt afgeschaft, we proberen nu aquasamba...ja iets met water, dansen en muziek..erg hilarisch voor ons niet echt ritmisch aangelegde dames...). Deze vriendin heeft een jaar geleden aangegeven er eigenlijk niet voor mij te kunnen zijn in mijn pijn en verdriet. Ze vond de problematiek te heftig. Ik heb me erg in de steek gelaten gevoeld en erg eenzaam door die opmerking. Later wilde ze daar wel op terugkomen, maar voor mij was dat toen even een stap te ver. Dus hebben we het besloten om het op een wat mannelijke manier op te lossen, gewoon dingen doen en niet ellenlange analyses en verklaringen zoeken naar wat er mis is gegaan tussen ons. En dat werkt! Langzaam aan merk ik dat ze 'gewend' is geraakt aan wat er met ons aan de hand is. Ik denk dat het gewoon te heftig was voor haar. Dat mag. Ook al doet dat mij pijn, het is hele heftige problematiek. Door gisteravond met haar door te praten over hoe het nu met ons gaat, merkte ik ook dat er in de afgelopen zomer veel tot rust is gekomen in onze relatie.

Ik ben niet meer zo vreselijk boos, ik ben niet meer alleen maar wantrouwend. Ik ben niet meer alleen maar verdrietig. Langzaam aan begint er meer ruimte voor manlief te komen. Begrijpen zal ik het niet, maar ik kan wel meer snappen hoe een s.eksverslaving in elkaar zit. Ik worstel nog steeds met het idee dat manlief zijn verslaving en het houden van mij zo goed kan scheiden. En dat ik dat niet kan. Dat zijn gedrag ook onmiddelijk gevolgen voor mij heeft. Of wat over mij zegt, of hoe het voor mij is. Dat is ook best moeilijk om uit te leggen. Manlief deelt soms zijn moeiten met mij, maar zit er niet op te wachten dat ik dan met hem deel wat het met hem doet. Dan voelt hij zich onmiddelijk veroordeeld. Ik op mijn beurt heb dan het gevoel dat ik er niet toe doe. Cirkel compleet. Op de één of andere manier komen we daar niet uit. Dat is nog voer voor de therapie!