No longer slaves!

Dit lied raakte me. Om meerdere redenen. Maar vooral om de belijdenis die erin zit. Wat er ook gebeurt, we hoeven niet meer bang te zijn! Omdat we kinderen van God zijn!

Inmiddels gaat het leven hier zijn gangetje. Het gaat goed met ons en daar zijn we heel dankbaar voor. Tegelijkertijd voel ik de moeheid en het verdriet van al die jaren op mijn tenen lopen, de jaren van zorgen om en zorgen voor. De behoefte om veel activiteiten te schrappen en thuis een veilige haven te creëren. Als het aan mij ligt, want ik heb ook een man die erop uit wil, die niet die behoefte heeft. Dus delen we eerlijk. Een beetje voor hem en een beetje voor mij. En dat gaat prima.

De kinderen worden groot. Zoonlief zei dapper zijn gedichtje op in de kerk op eerste Adventszondag. Het was hem vooral te doen om  het kaars aansteken, maar ach, als dat gedichtje moest, vooruit dan maar. Iets met een combi van jongens en vuur enzo. :)

Dochterlief blijft klein. Te klein, dus inmiddels krijgt ze bijvoeding van de diëtist. Maar onze dochter is een pittige tante, die precies weet wat ze wel en vooral wat ze niet wil. Dus weigert ze alles. Elke creatieve vorm van bijvoeding verstoppen in milkshakes, smoothies, ijsjes, toetjes, ze heeft het feilloos door en betitelt alles met: ik vinnut niet lekker.

Het komt vast wel goed. Ze is nooit ziek en er zit leven genoeg in. 

Komende weken hebben we kerstvakantie. Heerlijk twee weken vrij. Met af en toe een afspraak, koken voor vluchtelingen, een kersttheater, kinderkerstfeest in de kerk, vrienden bezoeken en thuis film kijken met chocolademelk en ander lekkers. 

Angst en overwinning

Oeps, al weer een hele tijd geleden dat ik heb geschreven!
Er spookt van alles door mijn hoofd om over te schrijven, maar overdag vind ik er de rust niet voor en 's avonds ben ik vaak te uitgeteld om alles nog ordelijk op het scherm te krijgen...

Het gaat hier zo zijn gangetje! We hebben de relatietherapie afgerond. Pfieuw. Na 4 hele lange jaren. Hoe lang kan een mens navelstaren?! Dat is niet bepaald wat we gedaan hebben, maar lang was het wel. En het is ook wel een opluchting dat we er klaar mee zijn. Dat die fase achter ons ligt. We kijken weer voorzichtig positief naar de toekomst.

En dat doen we met vallen en opstaan. Dat bleek maar weer toen we een bruiloft in het verschiet hadden. Bruiloften en alles wat daarom heen hangt zijn voor ons niet meer zo onbevangen leuk als eerder. Het herinnert ons aan onze eigen bruiloft, toen we vol hoop en liefde waren. En hoe dat kan beschadigen. Zoveel kan beschadigen, dat je soms niet meer terug durft te kijken.
Maar goed, wij hadden een bruiloft, van twee mensen die veel van elkaar houden. Gelukkig maar ;).
Manlief wilde wel een liedje zingen op de bruiloft. Dat doet hij wel vaker, samen met zijn gitaar en soms wat andere mensen. Hij wilde wel een mooi liefdeslied.
En dat schoot bij mij net even verkeerd. Want hoe kan hij een mooi liefdeslied voor anderen zingen terwijl wij.... Juist ja. Wat mij betreft ging dát feestje niet door.
Manlief schoot meteen in de verdediging (logisch, als je een beetje weet hoe goed ik kan schieten) en vond dat ik me er maar overheen moest zetten. Want die dag stond toch echt niet in het teken van ons verdriet, maar in het geluk van de ander. Helemaal mee eens, maar de verbinding tussen hem/het liedje/bruidspaar/mij, dat was mij een brug te ver.
O zei manlief, en dit ga je natuurlijk meteen weer op je blog schrijven. Auw. Nee, dat deed ik niet meteen, het is al weer ruim een maand geleden. Maar het komt er toch op!

Het schetst maar weer hoeveel pijn het toch nog doet, dat verleden van ons. En hoeveel angst daarbij komt kijken. Bij ons beiden. We zijn bang om de ander weer kwijt te raken, willen ook verder met ons leven en zo klunzen we soms wat af.
Ik heb wel geleerd om na mijn vakkundige schiettechniek de hele boel weer even om te gooien. Eerder schoot ik manlief af en liet ik hem achter, verwond en al. Zo, ik had mijn zegje gedaan en hij zag maar wat hij er mee deed. Maar daarmee verbreek ik de verbinding. Dus tegenwoordig schiet ik, ja...ik kan niet alles meteen veranderen...en doe ik daarna een poging tot verbinden (letterlijk of figuurlijk?). Ik was altijd te bang om mijn angst te laten zien. Dubbel bang dus. Om weer gekwetst te worden, in de steek gelaten te worden. Ik leer nu dat mijn aandeel is dat ik vertel wat het met mij doet.

En dat helpt! Want het werd geen mooi liefdesliedje! Wel een mooi liedje. Tot beider tevredenheid!

Back on track

Ben ik weer! Dank voor de lieve reacties op het blogje van vorige week over de stilte op mijn blog.
Oké, het wordt dus gelezen. :) Fijn om te weten!


Inmiddels is het schooljaar al weer 3 weken oud en komen we weer in het ritme van het gewone leven. Taxi spelen van en naar school, zoon is met atletiek begonnen, er moet worden gezwommen voor het B diploma, er moet gewerkt worden en deze week begint ook de contactgroep van Kostbaar Vaatwerk weer bij mij thuis.
En morgen hebben we als vanouds weer een sessie relatietherapie op de agenda staan. Daar zouden we toch mee stoppen? Ja, dat wilde ik wel, maar manlief was nog niet zover. Hij haalde er nog veel helpende inzichten uit en vond het fijn om nog even door te gaan. Gisteren zei hij dat hij er ook wel mee wilde stoppen.
Na bijna 5 jaar relatietherapie weten we het wel zo'n beetje. Tenminste, voor nu dan hé, ik heb niet de illusie dat we nu voor de rest van ons leven deze inzichten houden en daarmee vooruit kunnen. Maar, wie dan leeft, wie dan zorgt.
Een niet onbelangrijke reden dat we willen stoppen met de therapie is dat het ongelofelijk veel geld kost. Wij zijn er gemiddeld wel zo'n €200 per maand aan kwijt. x 5 jaar. Reken maar uit! Da's niet grappig! Maar goed, het heeft natuurlijk wel heel veel opgeleverd, dus het is het wel waard geweest. Maar nu is de bodem van de pot in zicht, zowel op financieel gebied als op emotioneel gebied. We hebben genoeg tools meegekregen om weer verder te kunnen.


Vorige week wees iemand me erop dat als je man vrij is van p.orno verslaving en alles wat daarbij komt kijken, dat het dan soms best lastig is om te zien dat je man dan nog steeds zo zijn onhebbelijkheden heeft. En dat je die dan niet altijd moet verwarren met die verslaving, maar dat dat je man is! Net zo goed als dat ik mijn lastige kanten heb.
Het is wel een waarheid als een koe. Doordat ik jaren gefocust ben geweest op alles rondom die verslaving, vergeet ik wel eens dat mijn man nu vrij is van verslaving en dat niet alles meer op dat bordje thuis hoort.
Het is wel zo, dat het vaak wel weer op dat bordje terecht komt. Dat is niet zo vreemd, want ook al gaat het niet over p.orno, vrouwen o.i.d. de manier waarop manlief soms zijn beslissingen neemt, lijken wel heel erg op hoe hij met die verslaving om ging. En dat is een lastig onderscheid!


Zo hadden we gisteren een voorbeeld van een vrijgezellenfeest. We hebben over een tijdje een bruiloft en daarbij ook een vrijgezellenfeest. De vraag kwam hoeveel geld je daarvoor over hebt. Manlief had terug gemaild en had een veel hoger bedrag genoemd dan waar ik mee kon leven. Ik moet namelijk ook nog naar een vrijgezellenfeest van de vrouwelijke kant, ons hele gezin moet in het nieuw e.d. Ik zag de reply mail langskomen en deelde met manlief dat ik het wel fijn vond als hij het eerst met mij besproken zou hebben. Dat gaf hij meteen toe. Waarna het hele onderwerp afgedaan is.
Helemaal prima, maar bij mij komt het in het bakje terecht van: niet open, niet met mij gedeeld, zijn eigen gang gaan....allemaal dingen die vroeger te maken hadden met zijn verslavingsgedrag.
Nu is dat niet meer zo, maar het is natuurlijk niet zo dat manlief compleet veranderd is! Ook voordat ik wist van zijn verslaving, nam manlief al zo beslissingen.
Het zal niet echt veranderen denk ik. Daar hebben we genoeg aan gesleuteld. Dit was niet zo'n belangrijk item, maar het is natuurlijk in ons verleden wel over hele belangrijke dingen gegaan. Ik realiseer me nu weer hoe belangrijk het is om scherp te blijven en wel de openheid tussen ons op te zoeken.

Winnaars

Ilse verloot een kinderboek over winnaars!



Daar besloot ik aan mee te doen, omdat wij een onwijs leuke zesjarige in huis hebben, die op geen enkele manier tegen zijn verlies kan. Sterker nog, zelfs als het geen wedstrijd is, doet hij nog zijn best om te winnen!
Dat baart hem regelmatig zorgen.


- Het is heel warm buiten, maar als ik nu op mijn sandalen naar school ga, win ik niet met voetballen.
- Mam, kun jij de wedstrijd afblazen als ik twee doelpunten gescoord heb, dan weet ik zeker dat ik win!
- Zullen we bij rummikub om en om winnen en dan ik als laatste?
- Ik heb maar niet meegedaan met dat spelletje op school, want ik wist toch dat ik zou verliezen
- Bij zwemles kom ik altijd als laatste aan, dus ik win nooit en daarom kan ik het niet.
- Mam, ik vind het wel zielig dat jij op de sportdag op je werk geen medaille hebt gekregen omdat je 9e bent geworden. Moest je erg huilen? Ik moet er wel bijna van huilen...


Het leven is zwaar voor zo'n jochie. En soms heel frustrerend voor de ouders, omdat álles uitloopt op boosheid, frustratie en verdriet. En hoeveel voorbeelden en wijze lessen we er ook in proberen te stoppen, het helpt vooralsnog niet.
Dus hoop ik dat het boekje win, zodat ik die kan toevoegen aan de stapel wijsheid en levenslessen. Zodat ooit, ooit, ooit het besef bij hem komt dat het leven geen wedstrijd is...en dat het niet altijd verloopt zoals je zelf zou willen!


En nu maar hopen dat ik win....want ja...hij heeft het niet van een vreemde....

I can't save myself

Ik werd geraakt door dit lied, dat ik via Groot Nieuws Radio hoorde. 

No one can accuse me I'm not trying
To make the most of this hand I've been dealt
No one can accuse me I'm not trying
To move past all the pain and fear I've felt

Turns out in the end
That all my best attempts
Could never keep my weary heart from drowning

I can't save myself
I can't save myself
But coming to my rescue
Is what You do so well
And when my strength has failed
The story I will tell
Is how Your love refused to leave me on my own
When I couldn't save my-self  

I'm sure You've spent a lot of time just waiting
For me to wave the flag and just give up
And patiently You've waited with sweet mercy
Knowing my best wasn't good enough

I don't know why You stay
Or why You love me this way
I sure want You to know that I'm grateful, grateful

I can't save myself
I can't save myself
But coming to my rescue
Is what You do so well
And when my strength has failed
The story I will tell
Is how Your love refused to leave me on my own
When I couldn't save my-self  

Turns out in the end
That all my best attempts
Could never keep my weary heart from drowning
I don't know why You stay
Or why You love me this way
I sure want You to know that I'm grateful, grateful

I can't save myself
I can't save myself
But coming to my rescue
Is what You do so well
And when my strength has failed
The story I will tell
Is how Your love refused to leave me on my own
When I couldn't save my-self  
When I couldn't save my-self  

So turn your eyes upon Je-sus
Look full in His wonderful face
And the things of earth
Will grow strangely dim
In the light of His glory and grace

Stilte op het blog

Het was de afgelopen maanden stil op dit blog. Zo stil, dat ik er zelfs een vraag over kreeg! Een teken dat het toch wel gevolgd wordt...;)

Maar waarom was het dan zo stil?

- Ik had niet echt inspiratie om te bloggen. Ik bedoel, wat valt er nog te zeggen als je steeds in herhaling lijkt te vallen?
- Ik vind het zelf best confronterend om steeds na te denken over een onderwerp, daar over te bloggen, alles onder ogen te zien. Soms sluit ik mijn ogen liever even.
- Het was zomer!! Goede reden om niet achter de pc te zitten.
- Ik had zo mijn twijfels over mijn blog. Heeft het wel zin om mijn hele hebben en houwen op het net te gooien? Heeft iemand hier wel iets aan, behalve dan dat ik zelf even van me af kan schrijven?

Nou, dat was het wel zo'n beetje. Vandaar even stil.

En...hoe is het dan? We hebben een goede zomer gehad. We hadden een fijne vakantie met de kinderen en groeien langzaam weer iets naar elkaar toe. We zijn allebei moe van het afgelopen jaar en we willen vooral rust. Dus geen lange gesprekken meer, maar gewoon het leven van alledag leven. Dat is nu genoeg voor ons.

11 jaar

Gisteren was het 11 jaar geleden dat we trouwden. Wat waren we jong! En wat wisten we nog weinig van het leven! Allebei net een jaartje afgestudeerd, hard werkend om een huis en een feest te betalen. We hadden een prachtige, zonnige dag, met lieve vrienden en familie.


Ik had toen niet kunnen bedenken dat we 7 jaar later in een grote crisis terecht zouden komen. Gelukkig maar, dat ik dat toen nog niet bedenken kon.
Wat hebben we veel meegemaakt en wat had ik het graag anders gezien.
Zo´n trouwdag is voor ons beiden heel dubbel. Manlief wil het vieren, is blij met toen en nu. Ik heb er moeite mee. Ik kan toen en nu niet goed bij elkaar brengen. Voor mij is het zo tegengesteld. Het doet pijn om te denken aan 11 jaar geleden. Dat we elkaar liefde én trouw beloofden. Ik denk liever niet terug aan toen. Voor mij ligt er te veel smet op. Alsof die dag ook verpest is door de ontrouw van manlief. Dat gevoel wat ik toen had, dat gelukkige gevoel, dat kan ik nu niet meer verdragen. Het voelt zo dubbel. Het voelt alsof ik met open ogen in een val ben getrapt.
Soms voelt het alsof ik meer had moeten nadenken over die keuze. Soms voelt het alsof ik het beter niet had kunnen doen. Soms voelt het goed. Soms voelt het gelukkig. En die hele mix samen voelt zo verward.


Natuurlijk weet ik dat er heel veel mensen zijn die allerlei leed tegengekomen zijn in hun huwelijksbootje en daar een dubbel gevoel bij hebben. Dat helpt soms om het te relativeren.
Wij zijn elkaar kwijt geraakt. En dat voelt alsof je door de helft bent gescheurd. Alsof je als een boom door midden bent gekapt.
Dat voelt als rouw. En daarom is het terugdenken aan onze trouwdag zo moeilijk. Alsof we de liefde verloren zijn. En omdat het terugvinden er van veeeeeel moeilijker is dan je denkt.

Zomer en andere beslommeringen

En dan is het ineens juni! Gaat de zon voor mijn gevoel maar heel even onder en hebben we van die heerlijke dagen die eindeloos duren. Oké, de temperatuur mag soms iets meer in balans komen, maar kijk naar buiten mensen!! Hoe heerlijk is het daar!
Ik geniet van alle bloemen in de tuin, van de prachtige rozen die het eindelijk, na 3 jaar met smart wachten en een boel mest, goed doen. In de moestuin tieren de aardbeien welig. Gisteren een vangst van 2 kilo! Dat is een recordhoeveelheid voor ons. Ze zijn heerlijk zoet, zo anders dan de winkel varianten.


Juni is mijn favoriete maand. Daar kom ik elk jaar weer opnieuw achter. ;) Het is alsof het leven lichter is, alsof iedereen vrolijker is. Ik geniet met volle teugen van die lichtheid, na zo'n lange donkere winter. En denk er vooral niet aan dat het na volgende week al weer over zijn hoogtepunt heen is. Nee, daar denk ik echt nog laang niet aan.


Manlief en ik werken hard aan een beter huwelijk. Dat gaat met hele kleine stapjes. We zijn allebei beschadigd door de afgelopen tijd en leggen soms op teveel slakken zout. Maar er is hoop en het gaat langzaam in stijgende lijn.


Zoonlief is hard op weg een groep 3 leerling te worden. Zo leest hij zijn eerste boekjes over pim en de maan weg en is zo trots als pauw.
De wereld is soms te groot voor zijn kleine koppie en dat zorgt vooral thuis vaak voor frustraties. Want er komt veel meer binnen dan hij behappen kan. Dat is soms zo sneu om te zien bij zo'n klein mannetje. Ik zie uit naar de zomervakantie. Dan is de zwemdiploma als het goed is binnen, hoeft hij nooit meer te kleuteren en is er tijd voor leuke dingen.


Nu eerst vanmiddag nog een vissenbegrafenis. Zoonlief heeft 2 zeer geliefde vissen, waarvan er vanmorgen één is doodgegaan. Hij verzorgt ze altijd trouw. Zeker sinds de mevrouw van de dierenwinkel hem had verteld dat ze max. 2 korrels per dag mogen. Dat telde hij uit en was dan heel bezorgd als er een vis 3 korrels op had. :)
Maar nu is er één niet meer. Hij was intens verdrietig.
Zo ergens tussen 7.00-8.00 gingen we door de volgende achtbaan van emoties:


- nu heeft Jezus tenminste ook een vis
- ik kan niet naar school, dat doe je niet als iemand uit je familie gestorven is
- ik begraaf hem in mijn zandbak, dan kan ik hem af en toe opgraven en kijken of ik zijn skelet al zie
- ik had hem niet eens een naam gegeven, ik noem hem nu bluppie.
- ik heb net in de gang gebeden of de vis weer opstaat uit de dood
- kijk, als ik het bakje schud leeft hij weer!
- ik fiets niet te hard, dat komt omdat ik ook aan mijn vis moet denken
- zullen we uit school om een nieuwe vis gaan


Zo kan het gaan in een kleuterleven.

Beter

Weer een maand voorbij! Wat gaat het snel, de tijd!
In de afgelopen maand vierde ik weer een jaartje erbij, gingen we met vakantie, kwamen we weer terug en is het veel te koud in Nederland!

In de vakantie kwam ik wat meer tot rust. In de week voor onze vakantie zat manlief al in het buitenland. Dat was best fijn. Dat klinkt misschien wat gek, maar de afstand deed ons beide goed. Alsof je dan helderder kunt denken, minder geprikkeld wordt door elkaar. Daarna zaten we met z'n viertjes in een appartementen op een heel zonnig eiland. Dat was goed. Even geen prikkels van buitenaf, alleen ons gezin, rust, zonneschijn, strand en zee.

Ik heb veel nagedacht tijdens de vakantie. Over mezelf, over ons huwelijk, over het verleden en vooral ook over de toekomst. En dat was goed. Ik was mezelf een beetje kwijt. Er is zoveel gebeurd in de afgelopen jaren en zoveel ook niet gebeurd, dat de chaos in mij steeds groter werd.
Daardoor begon ik aan mezelf te twijfelen. Doe ik het wel goed, ligt het aan mij dat het niet lukt met onze relatie, ben ik de blokkade en zo verder in een neerwaartse spiraal. In de afgelopen jaren heb ik diverse keren te horen gekregen dat ik meer op mijn intuïtie moet vertrouwen en daarnaar moet handelen. Dat kwam nu weer bij me bovendrijven.

Ik concludeerde de volgende dingen:
- Ik ben klaar met de relatie therapie. Na vier jaar is alles wel gezegd en uitgelegd. Ik heb het gevoel dat het vooral belemmerend werkt op dit moment. Bovendien kost het heel veel geld, wat het absoluut waard is als het ook wat oplevert.
- Ik wil nog wel begeleiding voor mezelf, om sterker te worden, meer in mezelf te geloven.
- Ik wil verder met manlief, ook al zijn er veel dingen die ik mis en die (nog) niet goed zitten. Er is heel veel wat ons bindt. Daar wil ik me meer op richten, op wat we wél hebben.

Na de vakantie heb ik dit met manlief besproken. Hij schrok ervan, dat ik wilde stoppen met therapie. Voor hem ligt dat toch echt anders. Hij vindt dat we nog steeds in proces zijn, met een stijgende lijn. 'Toevallig' hadden we nog een afspraak staan met onze therapeut en ik vind het overigens prima om nog een paar keer naar haar toe te gaan, om het goed af te sluiten.
Anyway, in dat gesprek hebben we goed kunnen praten. Eindelijk! Zul je altijd zien. Besluit je te stoppen, komt er schot in de zaak. Nou ja, dat is toch alleen maar positief, in het kader van kijken naar wat we wél hebben. Het was één van onze eerste gesprekken sinds november waarin we konden uitspreken wat er bij ons leeft, terwijl de ander luisterde! Eerder was daar geen ruimte voor. Nu kon dat wel. En dat was fijn. Toch wel. Toch weer.
Dus eindig ik met de titel van dit blog: beter. Het gaat beter. Iets beter. Oké. Het gaat beter. En misschien wordt het nog beter.

Loslaten voor gevorderden

In mijn vorige berichtje schreef ik dat ik manlief steeds meer loslaat. 

Inmiddels vraag ik me af of dat wel echt zo is. 

Ik dacht namelijk dat loslaten zou opleveren dat ik meer ruimte voor mezelf zou krijgen, dat ik minder met hem bezig zou zijn, of dat wat hij denkt en doet niet zoveel met mij zou doen als eerder. En dat is niet zo!! 

We blijven maar in een vicieuze cirkel zitten van boosheid en verwijten.

Zo aan de oppervlakte merkt niemand iets aan ons, we zijn aardig, beleefd en organiseren ons leven. Maar verder? Verder is er niks. Kil, dat is het. We komen niet nader tot elkaar. 

Gisteren vroeg ik me af: wat staat er nu eigenlijk tussen ons in? Waar gaat dit nog over? Gaat dit echt nog over dat gebeuren met die collega afgelopen november? Nee, in wezen niet. Dat is gebeurd en dat was heel erg vervelend. Wat het vooral aan het licht heeft gebracht, is dat manlief worstelt met zijn identiteit en daarom verkeerde keuzes maakt. Dat was geen nieuw thema, dat is al jarenlang een thema, voor hem en in ons huwelijk. Wat wel nieuw voor mij was, was dat manlief nog steeds zo'n moeite ermee heeft. Moeite met wie hij is, wat hij kan, wat hij waard is.

Er is in november iets in mij op slot gegaan. Ik kon er niet meer mee omgaan dat er binnen ons huwelijk nog steeds zoveel aan de hand is. Ik ben een groot stuk van mijn hoop en moed verloren. Het maakte me in eerste instantie heel boos en vechtlustig, inmiddels ben ik uitgeblust. Ik heb namelijk al jarenlang gestreden voor meer openheid tussen manlief en mij. Jaar op jaar heb ik mijn kwetsbaarheid laten zien, in therapie, maar ook daarbuiten. Ik heb er geen energie meer voor.

Ik zie nu ook wat het resultaat is als geen energie meer heb. Met manlief gebeurt eigenlijk precies hetzelfde. Soms voelt het alsof hij mijn gedrag kopieert. Dat klinkt heel negatief, maar ik bedoel het wel oprecht. Het gebeurt zo vaak, dat als ik in een positieve flow zit, manlief dat ook zit. Ben ik het overzicht kwijt, dan is manlief dat ook. 

Ik heb tot twee maanden geleden honderdduizend keer gezegd wat ik nodig heb. Wat er voor mij nodig is om het vertrouwen weer te herstellen. Tot nu toe zie ik daar nog steeds niets van. Manlief benoemt in de therapie steeds dat hij zo verandert. De therapeute zegt dan steeds tegen mij dat ik er niet voor opensta en dat het dan voor manlief wel erg moeilijk is om zich open te stellen en kwetsbaar te zijn. Waarop ik dan weer boos word, want daar gaan we weer, het ligt allemaal aan mij. En nee, ik weet dat ze het niet zo bedoeld, maar het voelt toch zo. Ik word er niet goed van! 

Tegelijkertijd weet ik dat mijn houding niet helpend is. Iemand die niet goed weet wie hij is, wat hij kan, wat hij waard is, kan het niet echt gebruiken dat hij iemand tegenover zich heeft die heel kritisch is. En dat ben ik wel. Het is zo verdraaid lastig om dat los te laten!! Kom ik bij de clou van mijn verhaal. Misschien moet ik mijn eigen gedrag meer loslaten. Minder kritisch, bitcherig, onbereikbaar zijn. In plaats van kijken naar wat ik allemaal los moet laten van hém, kan ik de komende tijd beter besteden aan wat ik moet loslaten om weer wat naar elkaar toe te groeien. Wish me luck!

Therapie

Wat vliegt de tijd toch! Zo schrijf ik een berichtje in maart en zo is het een maand verder! In mijn hoofd schrijf ik heel veel blogberichten, maar op de één of andere manier vind ik niet de rust om ervoor te gaan zitten en alles wat in mijn hoofd zit te structureren in een net berichtje. ;)


Maar goed. Vandaag dus wel.
Gisteren vroeg een vriendin aan mij: hoe gaat het nu tussen jou en manlief? Omdat het al een tijdje geleden was dat die vraag aan me gesteld was, dacht ik: ja, hoe gaat het eigenlijk? Ik merkte dat ik het lastig onder woorden kon brengen. Hoe gaat het nu met ons?
Zo zijn gangetje. Niks bijzonders. Geen grote veranderingen in positieve of negatieve zin. We leven een beetje als kennissen met elkaar. We praten over de kinderen, de tuin, de moestuin, het werk en dat is het wel zo'n beetje. Als we iets dieper gaan, dan stuiten we al snel op frictie waar we niet meer uitkomen. Dat is zo vervelend, dat we dat maar vermijden.


Ondertussen zit er natuurlijk wel een vulkaan aan emoties onder al dat geciviliseerde gekwetter van ons. Dat maakt dat we snel geïrriteerd zijn, dat we zo'n beetje ons eigen plan trekken en dat aan elkaar meedelen.
Manlief ervaart dit niet zo. In onze vorige therapiesessie vertelde hij dat hij vond dat de lucht wat opgeklaard was, dat we weer lol met elkaar hebben en met elkaar praten.
Dat manlief dat zei, zette me ook weer stil bij de verschillen tussen ons. Hij vindt het dus oké. Terwijl hij dat zegt, rijzen mijn haren al naar Mount Everest niveau. Hoe kan hij dat zeggen? Het gaat goed? Het gaat helemaal niet goed!!!! Maar ja, hij vindt dat wel echt zo. En dat mag ook. Ik word steeds beter in het loslaten en ik deed dat ook op dat moment. Oké, hij vindt het prima. Ik niet. Dat kan. Met dat ik het loslaat, komt ook de pijn. Hoe verdrietig is het, dat we op zo'n verschillend level zitten, dat de één het goed vindt gaan en de ander niet? En dat het zo onwijs moeilijk is om elkaar daarin te vinden? Dat doet heelheelheelheelheelveel pijn.


Ik ben een aantal keren alleen naar onze therapeute gegaan. Ik kon de aanwezigheid van manlief er gewoon even niet bij hebben. Ik was zo wantrouwend, dat ik steeds het gevoel had dat zij partij koos voor manlief en tegen mij was. Dat moest eerst uit de weg geruimd worden. Dat was een behoorlijke struggle, want ik ben behoorlijk vasthoudend en de therapeute ook.


Zij is ervan overtuigd dat manlief wil en kan veranderen. Ik niet.
Zij is ervan overtuigd dat alles wat te maken heeft met bedrog, onveiligheid, pijn, verdriet, bij mij in een vakje terecht komt dat dieper is dan de situatie op zich. En dat komt dan weer door een vervelend verleden. Daar ben ik ook wel van overtuigd, dat ik al beschadigd ben en daar nog meer in beschadigd word. Mijn wantrouwen op dit moment is zo diep, dat als zij dit tegen mij zegt, ik meteen boos word. Ik vind het namelijk onzin dat ze dat zo graag zo wil benoemen. Het voelt voor mij als het bagatelliseren van het hier en nu.
Het voelt alsof ze zegt: heel vervelend dat manlief je bedriegt, maar het valt allemaal wel mee, door jouw verleden neem je het allemaal wel wat zwaar op.
Ik wéét dat ze het niet zo bedoeld. Maar het vóélt wel zo!
Ik vind dat zij veel te veel aandacht aan mij besteedt (als we met z'n tweetjes komen hé!), waardoor ik het gevoel heb dat ík degene ben die moet veranderen en niet manlief.


Daar gingen onze gesprekken dus over. We zijn er heelhuids uitgekomen. De therapeute en ik.
Ze heeft me ervan kunnen overtuigen dat zij op geen enkele manier partij kiest, dat ze manlief hier zeker niet mee weg laat komen ook al ligt de focus soms wat meer op mij én dat het niet zo is dat het hier en nu gebagatelliseerd wordt door het in het groter geheel van mijn leven te plaatsen.
Ik snap nu dat het natuurlijk gaat over het hier en nu, maar om te kunnen helen aan de pijn die er is, is het ook nodig om te kijken naar wat er al was. Dat heb ik al heel vaak gedaan en ik baal ervan dat ik daar nu weer opnieuw mee geconfronteerd word. Maar het is wel nodig. Deze pijn en het verdriet over wat manlief heeft gedaan, is zo ontzettend diep, als ik daar niets mee doe, zal het alle groei blokkeren.


Ik leer manlief los te laten. Niet los laten in de zin van: zoek het maar uit, maar loslaten in de zin van: dit is jouw thema, ga jij er mee aan de slag, dan doe ik het met het mijne. Eerder probeerde ik ook zijn proces nog te regelen. Of hij wel goed aan het werk was, voldoende deed, niet deed enz. Nu probeer ik dat niet te doen. Probeer. Want wat is het lastig!

Echte helden

Vandaag werd op Groot Nieuws Radio het lied "Helden"gedraaid. Het lied is heel populair op deze radio. Geen wonder, want het zal veel mensen aanspreken, omdat het gaat over dat het soms niet gaat in het leven, maar dat je dan toch staande kunt blijven. In Gods kracht.

Op Groot Nieuws Radio was er een veiling voor dit lied. Het lied werd pas gespeeld als er €1000 binnen was. Uiteindelijk was er bijna €5000 opgehaald! 

Zullen we afspreken dat je, voor je dit lied luistert/kijkt, je ook een bedrag overmaakt, voor het voortbestaan van Groot Nieuws Radio?

Sms SAMEN 10 (voor 10 euro) of SAMEN 50 (voor 50 euro) naar het nummer 3669

Of maak je gift over naar IBAN rekening NL29RABO0319001008

Doen jullie mee?

Zelf word ik ontzettend vaak bemoedigd door Groot Nieuws Radio. Vooral de muziek, de liederen die ik hoor zijn zo vaak op mij van toepassing, dat ik God al heel vaak gedankt heb voor deze radio. Ik hoop echt dat ze het redden, dat ze nog meer radio kunnen maken!

Groot Nieuws Radio in nood!!!

Groot Nieuws Radio is in nood!!!





Dit christelijke radiostation wat 24/7 christelijke muziek en actualiteit uitzendt, komt dringend geld tekort.
Ik luister graag naar deze radio. Ze draaien fijne muziek, hebben interessante praatprogramma's (wij waren vorig jaar januari te gast in Café Grande...heeel interessant ;) en ik draag deze mensen een warm hart toe!


Deze week voeren ze actie, om hun station te redden. Doen jullie mee?


Kijk op:
http://www.grootnieuwsradio.nl/


En zie wat jij kunt doen!!


P.S. dit is geen reclame, dit is puur omdat ik deze mensen graag wil helpen en achter hun boodschap sta!!

Niemandsland

Iemand zei tegen mij: het lijkt wel alsof je in een soort niemandsland zit. Dat zinnetje is wel blijven hangen. Want zo voelt het ook. Niemandsland. Land dat van niemand is. In een oorlog was dat een stuk land waar niet op gevochten werd. Daar kon je komen zonder beschoten te worden.
In de Eerste Wereldoorlog is er zelfs tijdens Kerstmis een ontmoeting geweest tussen soldaten op het stuk niemandsland tussen de loopgraven, zonder dat er een schot gelost werd.

Voor mij voelt het alsof ik in een niemandsland ben, waar ik tussen emoties zit. Aan de ene kant ben ik, aan de andere kant is manlief. Tussen ons in is een kloof. Die kunnen we nu niet overbruggen. En om die te ontwijken, wijken we uit naar het niemandsland. Daar is heel weinig. We ontmoeten elkaar daar, maar meer dan vage kennissen zijn we niet.

Vorige week benoemde iemand het zo: Je hebt een aantal levels in je emoties en jij functioneert nu vooral op het eerste level, omdat alles wat daaronder zit, nu even te groot is. Dat is helemaal waar. Zo voelt het ook. Maar het voelt ook wat vulkanisch en dat voelt niet goed.
Want er is natuurlijk wel een heleboel emotie.

Zo ben ik boos. HEEL erg boos. Op manlief, op mezelf, op alles en iedereen. Ik ben boos op manlief, omdat hij mij zoveel pijn doet met zijn gedrag. Ik ben boos op mezelf, omdat ik me weer openstelde, maar zo teleurgesteld werd. Ik ben daar boos over, omdat ik het gevoel heb dat ik me beter had moeten beschermen (ik weet het: onmogelijk, maar toch ben ik boos ;). Ik ben boos op alles en iedereen omdat ik aan het eind van mijn latijn ben. Ik ben boos omdat het mooi weer is en ik er niet van kan genieten. Boos omdat ik me opgesloten voel in deze situatie.

Ik ben verdrietig. HEEL verdrietig. Soms denk ik dat mijn hart zal scheuren van verdriet. Verdriet om ons huwelijk, waar we al zo lang voor vechten. Verdriet dat de kinderen er last van hebben of misschien zullen krijgen. Verdriet dat ik niet de moeder ben die ik wil zijn. Verdriet dat ik mijn man niet kan bereiken. Verdriet om de gebrokenheid die door alles heen sijpelt. Altijd.

Ik ben bang. HEEL bang. Bang dat ons huwelijk het niet redt. Bang dat ik het niet red in ons huwelijk. Bang dat het nooit zal veranderen en dat ik hiermee zal moeten leven. Binnen of buiten ons huwelijk. Bang dat mijn leven voorbij glijdt, terwijl we 'alleen' maar met ons huwelijk bezig zijn. Ik ben bang dat ik instort. Dat ik niet meer kan werken, zorgen, huishouden. Ik ben bang dat ik niet meer kan liefhebben.

Geen wonder dat ik af en toe even naar dat niemandsland toe ga. Daar kan ik bedenken: God, U weet het. U bent er. Ik val niet uit Uw hand. U houdt mij vast. U bent er altijd. Nu en altijd.


https://www.youtube.com/watch?v=Gon3GL9l4P4

Roll To The Middle

                                                  Roll To The Middle"

We just had a World War III here in our kitchen
We both thought the meanest things
And then we both said them
We shot at each other till we lost amunition

This is how I know our love
This is when I feel it’s power
Here in the absence of it
This is my darkest hour
When both of us are hunkered down
And waiting for the truce

All the complicated wars
They end pretty simple
Here when the lights go down
We roll to the middle

No matter how my pride resists
No matter how this wall feels true
No matter how I can’t be sure
That you’re gonna roll in too
No matter what, no matter what
I’m going to reach for you

Loslaten

Afgelopen weekend staat zeker in de top 10 slechtste weekenden aller tijden.

Vrijdagavond hadden we vrienden op bezoek. Goede vrienden, met wie we van tevoren afgesproken het te gaan hebben over 'ons '. Ons huwelijk, de problematiek, waarin zij kunnen meekijken als vrienden en ook meebidden met ons. Fijn! Dacht ik. Steun, troost en bemoediging was eigenlijk waar ik op hoopte.

Wat gebeurde er? Eerst gebeurde er niets, het gesprek kwam moeizaam op gang met koetjes en kalfjes. Totdat ik de koe bij de horens vatte en zei: jullie zijn hier ook omdat het niet zo goed met ons gaat en daar wil ik het ook graag ook over hebben, voor de avond voorbij is. Het gesprek ging vervolgens vooral in op manlief. Wat er met hem aan de hand is, wat hem dwarszit, wat hij nodig heeft om te veranderen. Positief, zul je zeggen. Goede vrienden, zeggen anderen, want ze vragen door. Dat vond ik ook.
Manlief was open. Schokkend open. Hij vertelde dat hij eigenlijk niet kan liefhebben, dat hij niet weet hoe het moet, dat het hem niet lukt. Dat hij vastloopt, ook niet meer weet wat hij wil en wat hij kan. Hij wil wel kiezen voor mij, maar het lukt hem niet. AUW!!
Het meest bizarre in het gesprek vond ik, dat het wel leek alsof ik onzichtbaar was. Eerst probeerde ik mee te doen in het gesprek, maar het lukte niet. Ik werd steeds stiller en wist ook niet goed hoe ik dit om moest keren.

Bij het weggaan vroegen de vrienden aan manlief of hij niet weer depressief was, of hij wel goed sliep, dat hij er zo slecht uitzag. Ik stond er naast en kreeg een kus van hen. Doei en weg waren ze. Ik voelde me helemaal leeg. Het voelde alsof er voor manlief een warm bad klaar stond en voor mij een ice bucket. Ik wilde zeker niet dat ze manlief in het verdomhoekje zouden zetten, maar dat ze zoveel compassie met hem zouden hebben en dat ik zo onzichtbaar voor hen zou zijn, dat liet me heel verward achter.

In het weekend gebeurde er niets tussen ons. Ik was lamgeslagen, doodmoe, ik moest nadenken over hoe ik na zou denken zeg maar. Totaal futloos. Manlief zei niets. Niet over het gesprek van vrijdag. Niet over hemzelf, alleen wat huis-tuin-keuken-praat.
Ik dacht na, of deed een poging daartoe. En kwam erachter dat ik denk dat manlief wél weer depressief is. Hij heeft veel dezelfde kenmerken als eerder. Ik heb er ook over nagedacht of ik dat met hem zou bespreken. Ik heb besloten van niet. Ik ben er achter gekomen dat ik nog veel van onze oude patronen in stand hield. Zo ben ik altijd bezig met het 'oplossen' van issues in onze relatie. Het bespreekbaar maken, het aangaan van de uitdaging, regelen van wat dan ook. Ik heb er in deze situatie voor gekozen om dit niet meer te doen. Ik kán het niet meer. Ik kán niet meer zorgen dat het goed komt. Ik kán ons huwelijk niet meer redden. Wat ik wel kan, is het stuk van manlief loslaten en op mijn eigen grond gaan staan. En dat probeer ik. Het is o zo moeilijk, want wie mij een beetje kent, weet dat ik inmiddels op mijn handen zit en dat er stoom uit mijn oren komt, zo graag wil ik het weer 'regelen'. Maar ik kán het niet. Ik moet het loslaten, omwille van ons huwelijk. Manlief zal echt over de brug moeten komen met het inzicht krijgen in zijn problematiek, daaraan werken en dan weer bouwen aan het vertrouwen in ons huwelijk. Of niet. Of hij komt niet over de brug. Dat kán namelijk ook. Dat hij niet wil, niet kan, niet durft. Wat dan? Dat weet ik niet. Ook dat moet ik loslaten. Wat ik wel weet, is dat ik niet meer kan leven met leugens in ons huwelijk. Geen bedrog en verraad meer voor mij. Ook dat kán ik niet meer.

Ik laat los. Ik laat het niet stuk vallen. Het valt niet naar beneden. Ik doe mijn handen open en leg het in de handen van God. Daar probeer ik het te laten. Ik probéér het. Ik ben een leerling.

Blessings

We pray for blessings, we pray for peace
Comfort for family, protection while we sleep
We pray for healing, for prosperity
We pray for Your mighty hand to ease our suffering
And all the while, You hear each spoken need
Yet love us way too much to give us lesser things

'Cause what if your blessings come through rain drops
What if Your healing comes through tears
What if a thousand sleepless nights are what it takes to know You're near
What if trials of this life are Your mercies in disguise

We pray for wisdom, Your voice to hear
We cry in anger when we cannot feel You near
We doubt your goodness, we doubt your love
As if every promise from Your word is not enough
And all the while, You hear each desperate plea
And long that we'd have faith to believe

'Cause what if your blessings come through rain drops
What if Your healing comes through tears
What if a thousand sleepless nights are what it takes to know You're near
What if trials of this life are Your mercies in disguise

When friends betray us
When darkness seems to win
We know that pain reminds this heart
That this is not,
This is not our home
It's not our home

'Cause what if your blessings come through rain drops
What if Your healing comes through tears
What if a thousand sleepless nights are what it takes to know You're near

What if my greatest disappointments or the aching of this life
Is the revealing of a greater thirst this world can't satisfy
What if trials of this life
The rain, the storms, the hardest nights
Are your mercies in disguise

Broken together

What do you think about when you look at me
I know we're not the fairytale you dreamed we'd be
You wore the veil, you walked the aisle, you took my hand
And we dove into a mystery

How I wish we could go back to simpler times
Before all our scars and all our secrets were in the light
Now on this hallowed ground, we've drawn the battle lines
Will we make it through the night

It's going to take much more than promises this time
Only God can change our minds

Maybe you and I we're never meant to be complete
Could we just be broken together
If you can bring your shattered dreams and I'll bring mine
Could healing still be spoken and save us
The only way we'll last forever is broken together

How it must have been so lonely by my side
We were building kingdoms and chasing dreams and left love behind
I'm praying God will help our broken hearts align
And we won't give up the fight

Verwarring

Zoals ik in mijn vorige bericht al zei, bleef ik in een soort verdoofde toestand achter, nadat mijn man wéér gelogen had.
Ik voelde me niet gesteund in de therapie, waar het vooral ging over mijn boosheid, terwijl ik het over het gedrag van manlief wilde hebben. Ik voelde me niet serieus genomen, omdat de therapeute me vertelde dat dit nog een stukje gedrag was waar we nog niet naar gekeken hadden. Ik vond het onzin, want begin november hadden we het over het afsluiten van de therapie.
Dat voelde zo tegenstrijdig, alsof het mis kon gaan doordat we het nog niet over dat gedrag hadden gehad. Terwijl je na 3 lange jaren van therapie toch wel wat resultaat zou mogen verwachten, zeker op dit gebied! Alles wat ik hoorde van manlief was niet nieuw voor mij. Het was eerder een déja vu. Een hele beangstigende déja vu.
I've been there, done that. Voor mij is het wel klaar. Die tijd van spitten naar waarom man zo doet alstie doet, het hoe en wat, het verwerken daarvan, het stilstaan bij mijn emoties. Ik ben er klaar mee. Ik trek het niet meer. Wat heeft het voor zin als dit de toekomst van ons huwelijk is?

Ik heb het gevoel dat manlief hierin niet veel meer zal veranderen, misschien moeten we ons daar meer op richten. Hoe kunnen we omgaan met dat de situatie is zoals hij is. Hoe kan ik dat accepteren, hoe kan hij er mee leren omgaan? Misschien klinkt dat heel fatalistisch. Dat kan. Ik probeer vooral realistisch te zijn.

Als ik kijk naar de afgelopen jaren, zie ik dat manlief vooral tot inzicht komt door anderen. Ook het veranderen van zijn gedrag komt vooral door input van buitenaf.

Voorbeeld: al 3 jaar lang bespreken we in de therapie de behoefte van ons beiden dat manlief meer open wordt. Deelt waar hij mee zit, wat hij leuk vindt, waar hij behoefte aan heeft, wat hem dwarszit, noem maar op. In die gesprekken komt manlief tot verrassende inzichten die hij echt gaat inzetten. Vervolgens kan het zo maar gebeuren dat manlief het er niet meer over heeft en ik ook geen veranderingen bespeur. Komt het weer ter sprake tijdens therapie, dan heeft manlief er wel veel over nagedacht en nieuwe inzichten gekregen, maar die niet met mij gedeeld heeft, dat eigenlijk wel zou moeten/kunnen/willen en zo ploeteren we verder.

De therapeute is het oneens met ons. Zij ziet nog kansen. Manlief ziet ook kansen en vindt het afschuwelijk dat ik ze niet meer zie. Ik heb er geen vertrouwen in. Zeker niet als de therapeute ook nog mijn gevoelens in twijfel trekt. Ik vraag me namelijk af waarom manlief dit wil, een afspraak met een vrouwelijke vrijgezelle collega. Van diverse vriendinnen zonder achtergrond zoals de onze, hoor ik dat ze daar wel een stevige babbel over zouden voeren met hun mannen. Dat dit zeker niet vanzelfsprekend is.
De therapeute noemt daarna mijn gedachten wat onterecht, want er zijn zeker huwelijken waarin dit gewoon kan en mijn vriendinnen zijn natuurlijk niet objectief. Ik voel me heel eenzaam in dat gesprek.

Manlief biecht in dat gesprek ook op dat de afspraak met die collega al 4 weken stond. Ik voel me nog meer verraden. 4 weken lang heeft hij dit verzwegen. In die weken hebben we een echtparendag bij Kostbaar Vaatwerk gedaan. Ik schaam me ervoor dat mijn man toen al tegen mij loog en andere mannen vertelde dat ze ten alle tijde transparant moesten zijn. De therapeute vindt het heel vervelend, het is niet goed wat er is gebeurd, maar gaat ook over op het hoe nu verder. Dat wil manlief ook graag. Het verleden zo snel mogelijk achter zich laten en zich niet laten meeslepen in schuldgevoel.
Ik heb het gevoel dat therapeute met manlief meeleeft en mij op andere gedachten probeert te brengen. Ik weet dat ik achterdochtig ben. Wantrouwend. Want mijn wereld klopt niet meer, alles staat op losse schroeven, dus wie is nog betrouwbaar?

Ik merk dat ik anders ben dan 4 jaar geleden. Toen was er nog een drive om ervoor te vechten. Die drive ben ik nu kwijt. Ik merk echter ook dat ik wel op mijn eigen grond blijf staan. Ik wijk niet voor de meningen van anderen die me willen overhalen om snel weer verder te gaan. Ik blijf bij mijn eigen gevoelens, dat ik daar niet aan voorbij ga. Hoe moeilijk, pijnlijk, verwarrend, chaotisch ook. Ik heb hier al te veel onder geleden om er aan onderdoor te gaan.
Hoe ik dat doe vragen vriendinnen. Hoe mijn rug zo recht blijft, hoe ik nog kan lachen, kan werken, kan huishouden, kan zorgen. Ik weet het niet. Mijn geloof staat op een laag pitje, hoewel God groter voelt dan ooit. Bij mij vandaan komt er weinig.
Ik luister veel muziek. Dat helpt me om te voelen. Om te huilen. Om te bidden. Om te zijn bij God.

In de put

Ons huwelijk zat in een positieve flow. Zat, dat lees je goed. Zo ergens tussen april en november vorig jaar was de beste tijd sinds jaren. De moeilijkheden die er waren lagen steeds meer achter ons. We werkten daar hard aan, mét resultaat. We waren weer blij met elkaar en bij mij groeide steeds meer vertrouwen. Groeide, dat lees je ook goed.

Het gaat nu dus niet goed. Verre van dat. Wat gebeurde er?
In november vroeg manlief aan mij wat ik er van vond als hij na zijn werk een kopje koffie ging drinken bij zijn vrijgezelle vrouwelijke collega. 's Avonds. Rond een uur of negen.
Ik weet niet hoe het bij andere stellen gaat. Bij mij gaan er dan meteen alarmbellen af. Dat komt door onze ervaringen uit het verleden. Die bieden bij ons bepaald geen garantie voor de toekomst. Dus hadden we hier een gesprek over. Een goed gesprek, waarbij ik wel merkte dat manlief dit gewoon wilde en niet echt vatbaar was voor mijn onzekerheid en twijfel.
Manlief was wel heel duidelijk over hoe hij het zag. Ik ben de belangrijkste vrouw in zijn leven en hij wilde op geen enkele manier dat nog om zeep helpen, dat hij ons huwelijk te belangrijk vindt om dat te verpesten door zoiets als zo'n afspraak. Dat het echt niets voorstelde.

Eind van het verhaal: we waren het er beiden over eens dat hij wel kon gaan. Onder voorwaarden dat hij niet lang zou gaan (half uurtje), geen cadeau's zou kopen. Het was een nieuwe stap in ons huwelijk. Halverwege de middag voelde ik dat het wat mij betreft geen goede keuze was geweest. Voor mij ging het nemen van die beslissing te snel, bovendien zat de houding van manlief me niet lekker. Hij wilde gewoon wél gaan, wat ik er ook van vond. Dat voelde niet goed.

Tijdens het eten belt hij om de kids welterusten te wensen. Hij vertelt me dat hij in vergadering is, die tot 's avonds duurt en dat hij zo weer verder gaat. Omdat de kids erbij zijn, kies ik ervoor mijn twijfel niet te bespreken. Ik vind het ook zo wat om nu te zeggen dat ik eigenlijk niet wil dat hij naar die collega gaat. We hebben er immers beiden mee ingestemd.

Rond een uur of acht kijk ik op onze gezamenlijke rekening. Tot mijn grote verbazing zie ik dat manlief vijf minuten na ons telefoongesprekje gepind heeft bij een winkel in de woonplaats van de collega.
De grond zakt onder mijn voeten weg. Ik krijg het meteen koud, begin te rillen en krijg allerlei paniekgedachten. Wat is er aan de hand. Dit klopt niet. Hij liegt. Wat is dit. Hij bedriegt me weer. Hij liegt. Dit is niet waar. Hij is in vergadering tot negen uur. Is het geen digitale aankoop, puur toevallig dat het bedrijf in die plaats zit. Hij zou dit nooit meer doen.
Ik word meteen boos, want dat is mijn overlevingsmechanisme. Ik word woedend. Ik wil hem bellen. Maar ik denk ook meteen: dit is zijn keuze, hij komt er zelf maar mee op de proppen. Ik ga het niet regelen, dat hij nu open wordt. Die openheid moet van hem komen.

Dus ik wacht. Tot tien uur. Dan komt manlief thuis. Hij is opgewekt en vertelt tussen het jas en schoenen uitdoen even dat de vergadering niet doorging en dat hij toen maar bij zijn collega is gaan eten.
Er vindt zoiets als kortsluiting in mijn lijf plaats.
Ik voel me zó bedrogen! Hij heeft dus echt behoorlijk gelogen. De vergadering bleek helemaal niet te zijn doorgegaan. Toen hij me belde, stond hij in de winkel een doos chocola voor zijn collega te kopen. Ik denk dat ik dit niet goed hoor. Chocola? Hadden we geen afspraak?? Een half uurtje?? Hij is er 3,5 uur geweest! Ik snap er niets van. Ik ben totaal uit het lood geslagen. Het is alsof de hele film van de afgelopen jaren weer aan mij voorbij trekt. Alsof ik op een afstand van mezelf sta en zie waar ik in betrokken raak. Uit alle macht probeer ik hieruit te blijven. Ik wil niet meer in die put. Maar ik kan er niets aan doen. Manlief heeft dit besloten en trekt me erin mee.

Ik confronteer hem met zijn leugens. Hij vindt het in eerste instantie zo erg niet. Hij wilde het niet met mij bespreken omdat hij wist dat ik 'tegen' zou zijn dat hij bij zijn collega zou gaan eten. Hij wil ook wel eens wat, zegt hij, zonder dat ik bepaal hoe of wat. Dat ráákt me zo enorm! Al die jaren van therapie en dan zegt hij dit? Dat is zó oneerlijk! Ik schreeuw tegen hem dat hij zich gedraagt als een verslaafde en dat ik dat niet meer accepteer. Hij geeft toe. Er is niets aan de hand op seksueel gebied tussen hem en die collega. Maar dat liegen hoort wel bij een verslaving.
De redenen die hij noemt zijn onzin. Ik ben niet zijn moeder, ik organiseer zijn leven niet, ik bepaal niet wat hij wel of niet doet. Het zit hem er in dat hij geen verantwoordelijkheid neemt voor zijn eigen handelen. Zijn eerste reactie is meteen het buiten zichzelf leggen.

'Ik kon er ook niet aan doen dat de vergadering niet door ging'. 'Wat had je dan gewild, dat ik alleen ergens wat was gaan eten en daarna pas naar haar toe was gegaan.' 'Ik dacht dat onze relatie dit wel aan kon'.

Dit vind ik nog het meest pijnlijk. Dat hij met zulke opmerkingen eigenlijk zijn eigen gedrag bagatelliseert. Dat hij daardoor mijn gevoelens niet erkent. Dat is dubbel verraad. Ik sta dus niet op nummer één bij hem. Hij kiest voor zichzelf. Niet voor mij. Dat doet zoveel pijn, dat ik het eigenlijk niet kan handelen en de maanden daarna doorbreng in een soort verdoofde toestand. Ik ben er wel, ik zorg, ik werk, ik praat met vriendinnen, we gaan naar therapie. Maar het helpt weinig.
Voor mij staat er met grote letters boven ons huwelijk: Hoeveel is het waard?