Zomer en andere beslommeringen

En dan is het ineens juni! Gaat de zon voor mijn gevoel maar heel even onder en hebben we van die heerlijke dagen die eindeloos duren. Oké, de temperatuur mag soms iets meer in balans komen, maar kijk naar buiten mensen!! Hoe heerlijk is het daar!
Ik geniet van alle bloemen in de tuin, van de prachtige rozen die het eindelijk, na 3 jaar met smart wachten en een boel mest, goed doen. In de moestuin tieren de aardbeien welig. Gisteren een vangst van 2 kilo! Dat is een recordhoeveelheid voor ons. Ze zijn heerlijk zoet, zo anders dan de winkel varianten.


Juni is mijn favoriete maand. Daar kom ik elk jaar weer opnieuw achter. ;) Het is alsof het leven lichter is, alsof iedereen vrolijker is. Ik geniet met volle teugen van die lichtheid, na zo'n lange donkere winter. En denk er vooral niet aan dat het na volgende week al weer over zijn hoogtepunt heen is. Nee, daar denk ik echt nog laang niet aan.


Manlief en ik werken hard aan een beter huwelijk. Dat gaat met hele kleine stapjes. We zijn allebei beschadigd door de afgelopen tijd en leggen soms op teveel slakken zout. Maar er is hoop en het gaat langzaam in stijgende lijn.


Zoonlief is hard op weg een groep 3 leerling te worden. Zo leest hij zijn eerste boekjes over pim en de maan weg en is zo trots als pauw.
De wereld is soms te groot voor zijn kleine koppie en dat zorgt vooral thuis vaak voor frustraties. Want er komt veel meer binnen dan hij behappen kan. Dat is soms zo sneu om te zien bij zo'n klein mannetje. Ik zie uit naar de zomervakantie. Dan is de zwemdiploma als het goed is binnen, hoeft hij nooit meer te kleuteren en is er tijd voor leuke dingen.


Nu eerst vanmiddag nog een vissenbegrafenis. Zoonlief heeft 2 zeer geliefde vissen, waarvan er vanmorgen één is doodgegaan. Hij verzorgt ze altijd trouw. Zeker sinds de mevrouw van de dierenwinkel hem had verteld dat ze max. 2 korrels per dag mogen. Dat telde hij uit en was dan heel bezorgd als er een vis 3 korrels op had. :)
Maar nu is er één niet meer. Hij was intens verdrietig.
Zo ergens tussen 7.00-8.00 gingen we door de volgende achtbaan van emoties:


- nu heeft Jezus tenminste ook een vis
- ik kan niet naar school, dat doe je niet als iemand uit je familie gestorven is
- ik begraaf hem in mijn zandbak, dan kan ik hem af en toe opgraven en kijken of ik zijn skelet al zie
- ik had hem niet eens een naam gegeven, ik noem hem nu bluppie.
- ik heb net in de gang gebeden of de vis weer opstaat uit de dood
- kijk, als ik het bakje schud leeft hij weer!
- ik fiets niet te hard, dat komt omdat ik ook aan mijn vis moet denken
- zullen we uit school om een nieuwe vis gaan


Zo kan het gaan in een kleuterleven.