11 jaar

Gisteren was het 11 jaar geleden dat we trouwden. Wat waren we jong! En wat wisten we nog weinig van het leven! Allebei net een jaartje afgestudeerd, hard werkend om een huis en een feest te betalen. We hadden een prachtige, zonnige dag, met lieve vrienden en familie.


Ik had toen niet kunnen bedenken dat we 7 jaar later in een grote crisis terecht zouden komen. Gelukkig maar, dat ik dat toen nog niet bedenken kon.
Wat hebben we veel meegemaakt en wat had ik het graag anders gezien.
Zo´n trouwdag is voor ons beiden heel dubbel. Manlief wil het vieren, is blij met toen en nu. Ik heb er moeite mee. Ik kan toen en nu niet goed bij elkaar brengen. Voor mij is het zo tegengesteld. Het doet pijn om te denken aan 11 jaar geleden. Dat we elkaar liefde én trouw beloofden. Ik denk liever niet terug aan toen. Voor mij ligt er te veel smet op. Alsof die dag ook verpest is door de ontrouw van manlief. Dat gevoel wat ik toen had, dat gelukkige gevoel, dat kan ik nu niet meer verdragen. Het voelt zo dubbel. Het voelt alsof ik met open ogen in een val ben getrapt.
Soms voelt het alsof ik meer had moeten nadenken over die keuze. Soms voelt het alsof ik het beter niet had kunnen doen. Soms voelt het goed. Soms voelt het gelukkig. En die hele mix samen voelt zo verward.


Natuurlijk weet ik dat er heel veel mensen zijn die allerlei leed tegengekomen zijn in hun huwelijksbootje en daar een dubbel gevoel bij hebben. Dat helpt soms om het te relativeren.
Wij zijn elkaar kwijt geraakt. En dat voelt alsof je door de helft bent gescheurd. Alsof je als een boom door midden bent gekapt.
Dat voelt als rouw. En daarom is het terugdenken aan onze trouwdag zo moeilijk. Alsof we de liefde verloren zijn. En omdat het terugvinden er van veeeeeel moeilijker is dan je denkt.