Pasen

En dan is het alweer Pasen! Gek om te bedenken dat twee jaar geleden 25 graden was met Pasen! Jammer dat het nu nog zo koud is, maar binnen is het goed toeven!
Dit weekend doen we het wat rustig aan. We hebben gisteren even een bezoek gebracht aan een tuincentrum en nieuwe kamerplanten gekocht...ik had de kerststerren nog staan...
Vandaag hebben we bakdag. Morgen vieren we de opstanding van onze Heere Jezus in de kerk en daarna met vrienden bij ons thuis. Zij komen met 7 man! Dus dat is even doorwerken geblazen! Manlief heeft al twee kilo hertenrollade gebraden en vanmiddag stond ik met zoonlief in de keuken de chocoladetaart uit de laatste Allerhande te maken. Wat een karwei! Mijn huis tuin en keukenmixer kon het haast niet aan en alles zat onder de chocolade. Maar met zoonlief is het enig om zoiets te ondernemen. Zo jong als hij nog is, is hij een echte cijfertjesfanaat en meet hij alles zeer nauwkeurig af. Hij doet volop mee en dat is echt leuk.
Daarna hebben we eieren beschilderd, voor ons hoort dat niet echt bij Pasen, maar net als met Kerst we ook een boom met ballen hebben staan, staat Pasen ook synoniem voor nieuw leven en dus kan ik verantwoord eieren beschilderen...:)
Nu nog even de keuken een grote schoonmaak en dan is het gedaan voor vandaag. Ik ben ook bekaf, moet ik zeggen. Deze zwangerschap kost me een heleboel energie, ik blijf maar moe! Maar met het kindje gaat alles goed, deze week nog een controle en zelfs de gynaecoloog moest lachen om de bewegelijkheid van de baby. Nu heb ik ook echt een acrobaatje in mijn buik, maar om het dan weer even te zien, is altijd leuk!

Tussen manlief en mij vinden de nodige, moeizame, pijnlijke gesprekken plaats. We willen beide hetzelfde, een veilig huwelijk waarbij geen plaats meer is voor die ellendige verslaving. Het is een hele kunst om naar de ander te luisteren, de ruimte te geven, jezelf te uiten, kwetsbaar te zijn. Maar we gaan er wel voor!

Iedereen gezegende Paasdagen gewenst!

En nu?

Nu gaat het leven toch gewoon weer verder... Bedankt voor jullie lieve reacties! Fijn om mensen te hebben die meeleven!
Na de eerste shock van woensdagavond hebben we er nog kort over doorgepraat. Manlief gaat zijn terugvalplan van de mannengroep herzien en aanvullen, omdat hij toch merkte dat hij toch wat makkelijk hierin werd. Hij dacht dat hij het wel aankon.
Hij heeft contact gehad met een vriend, die als reactie gaf dat het behoorlijk stom was, maar ook kon gebeuren, toch? Aan de ene kant begrijp ik die reactie wel, het is nogal een hoge verwachting dat je nooit meer terug zult vallen, aan de andere kant steigert het dan in mij. Wat nou, kan toch wel eens gebeuren? Hoe drempelverlagend is dat?! Niks daarvan! Dit kan niet gebeuren, er staat gewoon te veel op het spel!
Manlief denkt nu na over wat hij nodig heeft, wat hem af kan houden van de verleiding. Dat is behoorlijk moeilijk voor hem en ook voor mij. Pijnlijk eerlijk heeft hij bekend dat op zo'n moment zijn huwelijk, onze zoon, of ik, daar niet tegenop weegt. Hij heeft ongeveer vier stappen ondernomen voor hij het internet opging en bij geen van die vier stappen had hij een signaal dat het niet goed was wat hij ging doen. Pas toen hij daadwerkelijk p.orno aan het kijken was, kreeg hij het gevoel dat het niet helemaal in de haak was. En hij heeft het heel snel opgebiecht, dat is waar. Toen er een paar jaar geleden 'alleen' nog sprake was van een p.ornoverslaving, deed hij dit ook vaak. Het geeft mij nu dus niet méér vertrouwen. Het maakt mij angstig. Hoe zal de toekomst eruit zien? Hoe vaak gaat dit gebeuren en wat kan ik aan, wat kan ik verwachten, wat is reeël?

We hebben er zaterdagavond nog wel uitgebreid over gepraat. Dat het terugvalplan van de mannengroep toch vooral over hem gaat en zijn gedrag en niet over wat het met mij doet, wat het met de partner doet, met het gezinssysteem, wat het teweeg brengt. En dat manlief zich dat dus ook niet realiseert. Iemand zei terecht tegen mij dat we eigenlijk ook nog maar net op het pad zaten van meer vertrouwen krijgen, manlief ook nog pril is op het pad van inzicht in mijn situatie. Dat is zo en dat geeft ook meer lucht, het hoeft nu nog niet perfect....wordt het ook niet...maar verwacht ik soms wel!

Doordat we er goed over konden praten, werd ik me bewust dat manlief echt wil veranderen en zich daar ook voor inzet. Dat geloof ik ook echt. Dat geeft wel rust. We komen er wel. Het is te zonde om alles wat we nu geleerd hebben, achter ons te laten en ons te laten beïnvloeden door een negatief incident. Zeker, het heeft aandacht nodig, zet ons weer op scherp, maar we gaan wel door!

Terugval

De titel zegt het al. Voor mensen die onbekend zijn met verslaving, manlief heeft vanavond een terugval in zijn verslaving gehad en p.orno sites bezocht. Ik had vandaag de hele dag college en was pas laat thuis. Hij biechtte het meteen op. Hij had er geen reden voor. Behalve dan dat hij met zijn buddy had afgesproken een nog meer beschermende filter op het internet te zetten. En dat het ineens in hem opkwam dat het nu een laatste kans was. Hij heeft de muziek die hij aan het luisteren was uitgezet en is gaan zoeken op het net. Hij is er ook al snel weer mee gestopt, omdat het niet goed voelde.

En ik? Ik vind het ongelofelijk. We zijn zó positief bezig, zoveel openheid, zoveel herstel, maar ook zo kwetsbaar tegen elkaar en dan flikt hij me nu dit?! Is dit, wat we allemaal doen, het allemaal waard om weg te gooien? Is het het waard, om mij in deze kwetsbare periode van zwangerschap, net als de vorige keer weer zo te kwetsen? Ik begrijp het niet en ik zal deze verslaving ook nooit begrijpen. Ik ben kwaad, verdrietig en verslagen.
Tegelijk denk ik: ik laat me deze periode van herstel niet afnemen. Als ik kijk naar het terugval en preventieplan wat ook op de site van Kostbaar Vaatwerk staat, dan zie ik dit als een geringe terugval in het herstelproces waar we in zitten, ik vind hem niet onoprecht, maar hij is wel over mijn grens heengegaan en heeft daar ook geen respect voor. En dat doet zo ongelofelijk veel pijn. Natuurlijk zegt hij, dat het niet óver mij gaat. Maar het gaat wél over mij. Ik ben namelijk van hem en hij van mij en hij kiest niet vóór mij. Hij zei dat hij gewoon te laks was geworden en dacht dat hij het allemaal wel aankon. Hij gaf nog wel aan dat hij niet goed inziet wat het effect van zijn gedrag op mij is en dat hem dat er dus ook niet van weerhoudt. Dan kun je preventieplannen maken wat je wil, maar ik weet dan al dat hij zich er niet aan houdt. Dat vind ik zo moeilijk. Dat was altijd al mijn wantrouwen, want hij weet precies wat hij moet doen in geval van nood. Maar hij kiest er voor dit niet te doen.

In het plan, wat we al bijna twee jaar geleden opstelden, stond dat hij weg zou gaan in geval van terugval. Twee jaar geleden was er nog geen sprake van herstel, toen was alles nog rauw en vers. Nu heb ik het gevoel dat weggaan niet helpend zou zijn. Het zou weer een kloof geven, zonder communicatie, het zou mij isoleren, terwijl ik ook graag wil behouden wat we al wel weer opgebouwd hebben. Houd ik me nu niet aan ons plan? Misschien. Misschien ben ik ook te laks geweest in het onderhouden van het plan. Het ging immers goed? Voor mij voelt het in dit herstelproces niet als passend en helpend om een time-out te nemen. Ik ken mezelf en weet dat ik dan in een negatief emotioneel isolement beland, waar ik moeilijk meer uitkom. Ik wil nu de confrontatie aangaan met de tools die ik het afgelopen jaar verzameld heb.
En manlief? Die stond op het punt om weg te gaan en wilde niet dat ik medelijden met hem had en hem daarom thuis wilde houden. Dat is het niet. Maar ik weet ook dat ik nu nog behoorlijk verdoofd reageer. De emotie komt bij mij pas later. Morgen, of overmorgen. Nu kan ik bovenstaande nog beredeneren, maar waarschijnlijk wordt dat nog een chaos. Maar misschien ook niet.
Juist toen ik vanavond naar huis reed, merkte ik bij mezelf dat ik weer zin had om naar manlief toe te gaan, het leuk vond om hem weer te gaan zien. Dit is dan zo'n klap!
Ik hoorde juist onderweg naar huis een column op Groot Nieuws Radio, die ging over kerkelijke verschillen in hetzelfde geloof.

De column eindigde met: Jézus, waar blijft nou dat koninkrijk van U???
Zo is het.

Nog geen lente.....

Het sneeuwde vandaag!! Ik zat op mijn werk, wierp een blik naar buiten en geloofde mijn eigen ogen niet. Het is 19 maart en het sneeuwt!!! Ik heb ZO'N zin in het voorjaar!!! Maar goed, geduld maar weer, wollen truien uit de kast en geduldig zijn...zucht...
Ondanks dat het zo koud is, zijn zaterdag mijn eerder vermelde vierkante meter bakken geplaatst. Ik heb er vast wat kruiden en nog wat verdwaalde broccoliplanten van afgelopen seizoen in geplant. Ook heb ik rucola gezaaid. Er staat op het pakje dat het vanaf half maart buiten kan...een leuk experiment!

Ik word wel een beetje geleefd op dit moment. Op mijn werk is het behoorlijk druk, waardoor ik aan veel dingen niet toekom en dan op donderdag ook nog een tijd werk. Dat gaat weer ten koste van de tijd met zoonlief, die vandaag verzuchtte: waarom moet je toch altijd werken mam? Maar goed, centjes vindt hij ook wel belangrijk, dus toen manlief hem vanmiddag uit het kinderdagverblijf ophaalde informeerde hij of we vandaag veel centjes hadden verdiend, want hij was zóólang bij de kindjes geweest...en dan moet je weten dat ik hem vaak pas om 9.00 breng en om 16.30 al weer ophaal...maar goed, het is een lange dag als je nog niet veel tijdsbesef hebt!
Ik merk dat de zwangerschap nu begint mee te wegen. Hoewel ik nog steeds zo goed als geen buik heb, ben ik aan het eind van de middag echt versleten. Vanmiddag had ik een gesprek met iemand en ik wist niet meer welke vragen ik moest stellen! Dat is niet heel handig als coach...:)
Eerlijk gezegd zie ik nog niet zo voor me dat het op korte termijn rustiger wordt, ergens na mei ofzo...en kwam er dan niet zoiets als een baby?

Met manlief gaat het goed. Hij werkt bijna volledig en is daarnaast ook nog actief. Hij neemt me veel uit handen in de verzorging van zoonlief, het huishouden en kookt heel vaak. Dat vind ik echt super. Eerder deed hij dat ook wel, maar dan putte het hem ook uit en zaten we allebei moe te zijn. Nu doet hij het op de een of ander manier anders en gaat het goed.

Tussen manlief en mij gaat het ook goed. We praten veel en ik merk dat manlief echt naar me luistert.  Hij komt naast me in de put zitten als ik verdrietig ben, of boos, of bang ben dat het weer mis gaat. Ook in de therapie gaat het nu hard. We zijn nu voorbeelden aan het uitdiepen uit het verleden, waarop het mis ging en manlief zijn verslaving in dook en we van elkaar vervreemden. Dat is heel heftig, maar ook helpend. Zeker nu er weer eenzelfde stressvolle periode voor de deur staat met de komst van onze baby, waarop het de vorige keer bij hem ook mis is gegaan. Ik merk dat door het open te gooien, concreet te benoemen waar ik bang voor ben en wat ik graag anders zou willen, er gek genoeg ook meer vertrouwen ontstaat. Ook manlief leert daardoor dat hij niet alleen staat, dat we er samen voor gaan en dat is echt nieuw voor hem. Hij heeft dat nooit toe kunnen laten, mede door de verslaving was zijn gevoelsleven echt nihil. Nu komt dat langzaam maar zeker terug en het voelt ontzettend kwetsbaar, maar wel goed.

Ik val niet uit Zijn hand

Ben ik weer

Zo, dat duurde even! Al een paar weekjes geleden dat ik geblogd heb. Ik had het dan ook, verrassing, behoorlijk druk!

Dinsdag hadden we de 20 weken echo van onze kleine gup. Gelukkig was alles goed en was het echt prachtig om naar zo'n klein babytje te mogen kijken! Zelfs de gynaecoloog was zo enthousiast dat ze er wel een half uur voor uitliep, zo goed was het allemaal te zien. Ook vertelde ze dat het nooit went en dat als alles goed is, ze net zo geniet als de ouders. We zijn heel dankbaar dat het zo goed gaat. Wat een zegen! Het wordt nu wel heel echt! Zoonlief is er ook erg mee bezig en vraagt steeds: wat denkt de baby nu, wat zegt de baby nu, wat vindt de baby hiervan?

Woensdag had ik een lange cursusdag en was ik aan het eind compleet gevloerd. Donderdag moest ik nog voor een paar uurtjes naar mijn werk, hoewel het niet mijn werkdag was. Daar ben je dan toch ook weer zo drie uur mee zoet. En 's avonds had ik voor het eerst de contactgroep bij mij thuis van Kostbaar Vaatwerk. Ik vond het best spannend en was ook heel moe, door alle drukte. Maar het was ontzettend goed. En ik hoefde me niet zo'n zorgen te maken! Wat een mooie vrouwen, wat bijzonder dat iedereen zo open durft te zijn, zo kwetsbaar. Wat is er veel pijn, verdriet, boosheid, herkenning en ook hoop. Dus we gaan door en hopen zo bij elkaar erkenning te vinden, herkenning, troost, bemoediging, opbouw in ons geloof, hervinden van vertrouwen.

Gisteren had ik nog twee verjaardagen en vandaag ben ik vooral druk geweest met mijn studie. Ik moet voor eind maart een videoverslag inleveren van een gesprek en aangezien ik behoorlijk digibeet ben, kost dat uitzoeken, knippen, plakken enzo me behoorlijk wat moeite. Manlief is bezig een radiator te verhangen en is daar aardig zoet mee. Zoonlief klust dapper mee en is vooral heel lief. Ik heb van de week genoten van hem. Met het prachtige weer wilde hij alleen maar naar buiten en zat hij 's avonds met van die rode wangetjes en dromerige oogjes aan tafel. Hij is momenteel gek van zaklampen en schijnt alles en iedereen bij. Toen hij maar in zijn eigen ogen bleef schijnen, zei ik: straks word je nog blind! O, zei hij, heeft Bartimeüs dat dan ook gedaan? Later zei hij: heeft God dan geen last van de engelen, die schijnen ook zo fel! Ik denk dat hij dan gewoon even vraagt of ze zich willen omdraaien.....:):):):)