maandag 17 maart 2014

Van alles en nog wat

En dan is het zomaar bijna twee maanden geleden dat ik blogde! Wat gaat de tijd snel!
De weken vliegen voorbij en het wordt alweer voorjaar!! Mijn favoriete tijd van het jaar, wat is het genieten hé, dat weer van vorige week!
Ik heb heerlijk in de tuin gewerkt, ik was wat laat met tomaten zaaien, maar nu staat het dan allemaal in de vensterbanken. Ik heb besloten alleen tomaten voor te zaaien en de andere groenten, zoals courgette of pompoen, te kopen. Ik heb het een paar jaar gedaan, maar het gaf zo weinig resultaat, dat ik het nu gewoon ga kopen. Spinazie, sla en broccoli doe ik wel zelf, maar zaai ik niet voor.

Ik was ook druk met mijn studie. Vorige week heb ik mijn portfolio ingeleverd en volgende week heb ik mijn eindpresentatie!! Heerlijk dat het dan afgerond is, hoewel het ook wel weer kaal zal zijn zonder! Wat ga ik dan doen? Heel veel bloggen denk ik. :)

Voor Kostbaar Vaatwerk deed ik een getuigenis op de contactdag, was ik druk met andere dingen voor deze stichting.

Manlief was voor zijn werk een week in het buitenland. Ik stond er dus alleen voor met de kids. Dat was een drukke, maar goede week. Het was heerlijk weer en ik had allerlei leuke dingen ingepland, zodat we veel buiten waren.
Ik vond het ook spannend. Manlief een week weg, in een hotel in een grote wereldstad vol verleiding.  Van te voren heb ik die spanning ook gedeeld. Manlief was er niet gespannen onder, hij durfde het wel aan, hij had het druk genoeg met werk om 's avonds moe in bed te belanden en direct te gaan slapen, omdat er de volgende morgen weer een drukke dag wachtte.
Manlief kwam terug, maar heeft niet verteld hoe het is gegaan. Ik denk dat het goed is gegaan, aan zijn reacties te merken, maar zeker weten doe ik het niet. De vorige keer dat manlief in het buitenland was, verliep het achteraf hetzelfde. Later heb ik hem gezegd dat ik dat heel vervelend vind. Als ik ernaar vraag, voelt hij zich vaak gecontroleerd, terwijl hij dan een goede week heeft gehad en niet stil wil staan bij dat het ook mis kon gaan. Dus wachtte ik, om hem de kans te geven het te vertellen, lukte het, of lukte het niet. Ook nu doe ik dat, nog steeds, want manlief komt niet met zijn verhaal. Ik baal ervan. Ik heb het zo duidelijk aangegeven dat ik het nodig heb voor het vertrouwen in mij dat hij deelt waar hij zit, juist ook de successen!
Ik ga het nu ook niet vragen. Niet omdat ik het niet wil, maar omdat ik moe ben van dat het initiatief altijd maar bij mij vandaan moet komen. Het is niet mijn verslaving, het is zíjn verslaving. Ik heb het nodig dat ik weer vertrouwen in hem krijg, ik heb al meerdere keren duidelijk aangegeven hoe het bij mij werkt en als hij dat niet doet, dan doet dat pijn, maar ben ik nu wel op een punt dat ik denk dat ik dit maar moet accepteren. Het voelt wel als een gemis in onze relatie. We zijn nu al jaren in therapie en de openheid tussen ons, het delen van waar we zitten, waar we mee zitten, wat we nodig hebben, blijft een veelbesproken onderwerp waar we niet echt uitkomen.
Langzamerhand denk ik dat ik moet accepteren dat mijn man op dat gebied niet de man is die ik nodig heb. Ik mis de openheid, zijn zorg daarin naar mij toe. En als we hier maar op door blijven gaan, dan blijven we vechten. Want we komen er niet uit.
Ik ben er wel verdrietig over. Ook in de week toen hij weg was, kwam het in volle hevigheid op me af, dat ik sommige dingen zó mis. En dat dat zoveel energie kost. Dat het eigenlijk wel fijn is als hij er even niet is.
Iemand confronteerde me in die tijd ook met de vraag hoe ik hierin voor mijzelf zorg. En ik kwam er achter dat ik toch wel veel met manlief bezig ben en dat het ten koste van mijzelf gaat.
Dus. Nieuwe move. Ik ga meer voor mezelf zorgen, minder voor manlief te zorgen. Wel delen waar ik zit, zonder hem te verwijten. Geen bitterheid, maar aanvaarding. Hoe? Door bij mezelf te blijven. Te erkennen waar ik last van heb, wat me energie geeft en wat ik nodig heb.

Met de kids gaat het goed! Zoonlief is een wijsneuzerige vierjarige grote broer. Echt zo genieten van alle teksten die hij uitkraamt!
Met dochterlief gaat het ook prima. Heerlijk grietje! Ze is ook niet groot, met haar 8 maanden nu 6,5 kilo en 68 cm, een echt dun dametje! Ze lacht de hele dag en is dol op haar grote broer en hij op haar. Genieten dus nog steeds!