maandag 21 januari 2013

Excuses

Een tijdje geleden liep ik rond met het gevoel dat er door alle dingen die er met en rondom manlief gebeurd zijn, sommige vriendschappen in de weg staat. Ik merk soms dat het stroef loopt, zeker naar manlief toe. Ook had ik het met een vriendin het hierover gehad en zij gaf aan de openheid van manlief te missen. Manlief was wel open naar haar man, maar niet naar haar, wat een ongemakkelijk gevoel gaf en ook was het vertrouwen wel beschadigd.
Toen ik dit met manlief besprak, zo'n twee maanden geleden, stond hij hier op z'n zachtst gezegd niet echt open voor. Hij vond dat hij vooral mij excuses verschuldigd was, omdat hij het mij echt heeft aangedaan. En aan wat vrienden, waaronder de man van deze vriendin, had hij excuses aangeboden en hij verwachtte eigenlijk wel dat het via de echtgenoten door zou sijpelen naar de vrouwelijke helften. Ik vond dat moeilijk om te horen. Het gaf mij zo het gevoel dat hij eigenlijk niet echt inzag wat hij heeft gedaan en wat het veroorzaakt en wat er nodig is om te herstellen.

Het liet mij niet los, dus een maand geleden wierp ik weer een balletje op. Weloverwogen, want ik dacht: ik ga het niet voor hem oplossen, het moet wel zijn inzicht en keuze zijn. Hij was nu wat bedachtzamer en kwam er een paar dagen later op terug. Hij vertelde dat hij het nooit zo had ingezien en dat het had te maken met zijn oude patroon. Een beetje schimmig doen, je schamen voor wat je hebt gedaan en vervolgens daar niet de verantwoordelijkheid voor nemen. Hij had het er zichtbaar moeilijk mee. Hij wilde graag tegenover deze vrienden excuses maken en open zijn over zijn verleden en over dat hij hen ook tekort had gedaan met zijn dubbelleven.

De tijd verstreek en ik had al een beetje de hoop opgegeven. Als echte doener zou ik het meteen hebben aangepakt. Maar goed, manlief zit anders in elkaar en dat is ook goed. Aanstaande zondag vieren we Avondmaal met onze gemeente en deze vrienden zitten ook in onze gemeente. Gisteravond pakte manlief tot mijn verbazing de telefoon en belde deze vrienden op en vanavond om half acht stonden ze bij ons op de stoep!
Manlief was eerlijk en oprecht en dat vond ik bijzonder. Ik vond het ook dapper. Er was openheid, waardering over zijn moed en de excuses werden aanvaard. We hebben gebeden met elkaar en het was goed.
Ik ben blij met de groei bij manlief. De groei inzicht, maar vooral in openheid. Ik worstel er nog wel eens mee dat ik dan degene ben die dit soort onderwerpen aan 'moet' roeren, maar ach, wie weet werkt het wel zo en komt er een dag dat hij het wel zelf doet. Of niet. En dat zien we dan wel weer. Het is nu zoals het is en dat is goed.

maandag 14 januari 2013

Nieuwtje

Het was even wat stil op dit blog...dat had er vooral mee te maken dat ik me niet zo lekker voelde. En dat had er weer mee te maken dat er in mijn buik een heel klein kindje aan het groeien is! Ja, echt waar! Ik ben zwanger! We zijn er heel erg blij mee. Ook zoonlief vindt het fantastisch. Sinds een paar maanden bad hij er elke avond fanatiek voor. En hij verzuchtte vaak: ik wou zo graag een baby!
Nou, zijn gebed is verhoord! Manlief is er ook heel blij mee, ook al schiet hij al in de stress bij de hoeveelheid prikkels die er op hem af komen, tot nu toe doet hij het fantastisch.
Het is echt wel weer een wondertje, dit kindje. Door alle moeilijkheden in ons huwelijk, maar ook door alle nieuwe hoop, groeit er gewoon nieuw leven. Heel bijzonder!

Langzaam aan voel ik me wat beter, want mensen, ik voelde me toch beroerd! Had ik met zoonlief nergens last van, nu krijg ik er dubbel en dwars van langs. Maar ach, het hoort er bij en het gaat weer over. En met het kindje gaat alles goed. Vorige week de 12 weken echo gehad, met 5 en 9 hadden we er ook al één, maar met 12 weken is het echt al een heel kindje. Zoonlief was mee en was helemaal verrukt toen het al bleek te kunnen zwaaien! Echt bijzonder om mee dit met zoonlief mee te mogen maken. Dat is dubbel genieten.

Er is ook een andere kant, namelijk dat de buren rouwen om het verlies van hun baby, in de kerk is er een gezin wat een miskraam te verwerken kreeg en er zijn mensen in onze omgeving die maar wat graag een kindje zouden ontvangen. Dat maakt dan ook weer zo klein. Waarom wij wel en anderen niet. Ik weet het ook niet. We hopen ons geluk te kunnen delen, zodat andere mensen van onze kinderen kunnen genieten.

vrijdag 4 januari 2013

Nieuw jaar

Iedereen een heel gelukkig, gezond, gezegend nieuwjaar gewenst!

Voor ons begon het jaar met een moeilijk bericht. Onze naaste buren waren in verwachting van hun eerste kindje, met Kerst uitgerekend. Met Nieuwjaarsdag spraken we elkaar nog, vol hoop voor het nieuwe jaar en hun kindje, wanneer zou het komen? Woensdag stond de buurman voor de deur, hun kindje was overleden, waarschijnlijk al met Oudjaar. Wat een verdriet, lege armen, een moeilijke bevalling in het vooruitzicht, een leeg kamertje. Ongelofelijk. Zolang verwacht en dan nu dit. Het houdt ons erg bezig. Manlief er is behoorlijk ontdaan van, ik merk dat dit soort dingen hem extra uit het evenwicht brengt. Eerder dan anders. En meer dan anders. Ook ik heb moeite om het los te laten. Het is zo ingrijpend! 
Ik wil graag met hen mee leven, maar het valt nog niet mee om het handen en voeten te geven. Ik wil ze niet storen, niet indringen in hun leven, maar niets doen voelt ook niet goed. Wat dan wel? Ik heb een kaartje door de bus gedaan en gevraagd wat ik kon doen. Nu ga ik zo nog eens vragen hoe het gaat en dan misschien volgende week weer. Ik voel me daar wel onzeker over. De andere kant is, daar zijn zij nu echt niet mee bezig en ik vertrouw er op dat ze het zeggen als het niet uitkomt.