Weer een maand voorbij! Wat gaat het snel, de tijd!
In de afgelopen maand vierde ik weer een jaartje erbij, gingen we met vakantie, kwamen we weer terug en is het veel te koud in Nederland!
In de vakantie kwam ik wat meer tot rust. In de week voor onze vakantie zat manlief al in het buitenland. Dat was best fijn. Dat klinkt misschien wat gek, maar de afstand deed ons beide goed. Alsof je dan helderder kunt denken, minder geprikkeld wordt door elkaar. Daarna zaten we met z'n viertjes in een appartementen op een heel zonnig eiland. Dat was goed. Even geen prikkels van buitenaf, alleen ons gezin, rust, zonneschijn, strand en zee.
Ik heb veel nagedacht tijdens de vakantie. Over mezelf, over ons huwelijk, over het verleden en vooral ook over de toekomst. En dat was goed. Ik was mezelf een beetje kwijt. Er is zoveel gebeurd in de afgelopen jaren en zoveel ook niet gebeurd, dat de chaos in mij steeds groter werd.
Daardoor begon ik aan mezelf te twijfelen. Doe ik het wel goed, ligt het aan mij dat het niet lukt met onze relatie, ben ik de blokkade en zo verder in een neerwaartse spiraal. In de afgelopen jaren heb ik diverse keren te horen gekregen dat ik meer op mijn intuïtie moet vertrouwen en daarnaar moet handelen. Dat kwam nu weer bij me bovendrijven.
Ik concludeerde de volgende dingen:
- Ik ben klaar met de relatie therapie. Na vier jaar is alles wel gezegd en uitgelegd. Ik heb het gevoel dat het vooral belemmerend werkt op dit moment. Bovendien kost het heel veel geld, wat het absoluut waard is als het ook wat oplevert.
- Ik wil nog wel begeleiding voor mezelf, om sterker te worden, meer in mezelf te geloven.
- Ik wil verder met manlief, ook al zijn er veel dingen die ik mis en die (nog) niet goed zitten. Er is heel veel wat ons bindt. Daar wil ik me meer op richten, op wat we wél hebben.
Na de vakantie heb ik dit met manlief besproken. Hij schrok ervan, dat ik wilde stoppen met therapie. Voor hem ligt dat toch echt anders. Hij vindt dat we nog steeds in proces zijn, met een stijgende lijn. 'Toevallig' hadden we nog een afspraak staan met onze therapeut en ik vind het overigens prima om nog een paar keer naar haar toe te gaan, om het goed af te sluiten.
Anyway, in dat gesprek hebben we goed kunnen praten. Eindelijk! Zul je altijd zien. Besluit je te stoppen, komt er schot in de zaak. Nou ja, dat is toch alleen maar positief, in het kader van kijken naar wat we wél hebben. Het was één van onze eerste gesprekken sinds november waarin we konden uitspreken wat er bij ons leeft, terwijl de ander luisterde! Eerder was daar geen ruimte voor. Nu kon dat wel. En dat was fijn. Toch wel. Toch weer.
Dus eindig ik met de titel van dit blog: beter. Het gaat beter. Iets beter. Oké. Het gaat beter. En misschien wordt het nog beter.
