vrijdag 27 april 2012

Druk druk

Deze week verloopt wat hectisch. Dit weekend hoop ik mijn verjaardag te vieren, dus er is een hoop te doen! Ik probeer zoveel mogelijk zelf te maken, zodat er geen chemische toevoegingen of iets dergelijks in mijn gebak en hapjes zitten. Puur natuur, daar hou ik van! Het wordt een cupcakefestijn, dus vandaag heb ik 4 soorten gebakken. Gewone citroen-vanille muffins, cappuccino-chocolade muffins, browniemuffins en bosbessenmuffins. Mmmm!!! Zoonlief stond te smullen bij het aanrecht van alle uit te likken bakjes! Verder ga ik aan hapjes wat bladerdeegrollen met pesto maken, cherrytomaatjes met mozarella en basilicum, worstjes in bladerdeeg en zalmwraps. Niet te moeilijk, maar wel lekker. Omdat familie van ver komt, blijven zij ook eten, dus heb ik wat soepjes staan in de hooimadame. Al eens gehoord van de hooimadame? Ideaal! Eigenlijk net zoiets als een hooikist, maar deze variant ziet eruit als een theemuts. Ik kook de soep een half uurtje en zet hem daarna een nachtje in de hooimadame! Heerlijk doortrokken soep heb je dan, zeker als er een bot in zit. Echt een aanrader! 's Avonds komen er alleen dames op mijn partijtje. Had ik zomaar eens zin in dit jaar. Daarvoor heb ik een chocolade fondue bedacht. Ik mocht van een vriendin van een vriendin een chocoladefontein lenen! Lief hé! Zomaar weer een blessing. Ik wens jullie allemaal een fijn weekend, en een droge,zonnige Koninginnedag!

dinsdag 24 april 2012

Hulp

Ik kreeg een reactie van een lezer met de vraag of ik over het vreemdgaan van mijn man en zijn verslaving enzo wel met anderen kon praten en of we professionele hulp krijgen. Ja, dat krijgen we. Via mijn werk, ik ben zelf hulpverlener, heb ik een coach waar ik ook privézaken mee kan delen. Ze werkt vanuit de contextuele benadering, wat wil zeggen dat ze alles wat je aandraagt, bekijkt vanuit de context waarin je leeft, waar je uit komt e.d. Dat helpt me heel erg. We hebben samen relatietherapie en manlief volgt ook een therapie voor zijn verslaving. Verder ben ik actief op www.kostbaarvaatwerk.nl, waar een forum is voor en door partners van seksverslaafden. Daar vind ik een luisterend oor, of moet ik zeggen, lezend oog...en steun en begrip, maar ook tips om hiermee om te gaan. Naast dit alles, hebben we ook vrienden met wie we het delen, zowel samen als apart. Dus, lieve lezers, wees niet bang, dit blog is niet mijn enige uitlaadklep. Ik vind het wel fijn om mijn gedachten op het blog te verwoorden, soms is het zo'n chaos! En ik vind dat er echt meer bekendheid over moet komen! Er zijn zoveel mensen die hier in stilte mee worstelen! Laten we het in het licht brengen! Op Groot Nieuws Radio hoorde ik vanmiddag het liedje Count Your Blessings, een gouweouwe, die ik vrolijk meezong. Totdat het me ineens ook trof. Ja, ook ik heb elke dag blessings! En als ik me daarop richt, kijk ik weer omhoog naar mijn Hemelse Vader! Van wie ik het leven krijg, ja, ook dit leven. Maar van wie ik elke dag weer nieuw leven krijg. Dus vanaf nu bij elke blog ook een blessing die ik die dag ervaren heb. Vandaag was ik zo dankbaar voor mijn coach. Ze begrijpt me heel goed, kan me heel goed confronteren met mezelf, mijn houding, mijn plaats, mijn behoeften. Ik vind dat een zegening, want door alle moeilijkheden raak ik nog wel eens kwijt wat nu belangrijk voor mij is! Mijn coach kan mij hiermee confronteren, maar tegelijk ook helpen door handvatten te geven hoe hier dan wel op te letten. Mijn doel voor deze week is: dingen zoeken die me energie opleveren in plaats van uitputten. En dat geeft mij weer hoop! Hoofd omhoog, het hart naar boven!

zondag 22 april 2012

Healing Rain

Gisteravond naar Symphony of Life geweest met Michael W. Smith. Prachtig om met 10.000 mensen God de eer te geven en me te laten raken door muziek. Muziek en liederen kunnen zoveel in mij losmaken! Het verwoordt zoveel beter wat ik voel en wat ik verlang!
Healing Rain
Healing rain is coming down
It's coming nearer to this old town
Rich and poor, weak and strong
It's bringing mercy, it won't be long
Healing rain is coming down
It's coming closer to the lost and found Tears of joy, and tears of shame
Are washed forever in Jesus' name Healing rain, it comes with fire
So let it fall and take us higher Healing rain,
I'm not afraid
To be washed in Heaven's rain
Lift your heads, let us return
To the mercy seat where time began
And in your eyes, I see the pain
Come soak this dry heart with healing rain
And only You, the Son of man
Can take a leper and let him stand
So lift your hands, they can be held
By someone greater, the great I Am Healing rain, it comes with fire
So let it fall and take us higher Healing rain,
I'm not afraid
To be washed in Heaven's rain
To be washed in Heaven's rain Healing rain is falling down Healing rain is falling down
I'm not afraid
I'm not afraid....
Tekst: Michael W. Smith

vrijdag 20 april 2012

Onzeker

Lang heb ik gisteren nog nagedacht over de blog die ik heb geschreven. Doe ik hier goed aan? Toch voelt het ook als opluchting. Ik schrijf niet zozeer voor een ander, ik schrijf vooral voor mezelf. Om het een plek te geven. Om het te verwerken. En toch ook om er meer openheid aan te geven. Bij de weinige vriendinnen met wie ik het deel proef ik verschillende meningen. De één heeft er geen goed woord voor over en veroordeelt mijn man heel erg. De ander zegt min of meer: waar doe je moeilijk over, welke man kijkt er nu geen porno. Een andere vriendin zegt dat vooral gebed helpt om dit te overwinnen. Eén vriendin heeft toegegeven dat haar man het hier ook moeilijk mee heeft en zij ook niet goed weet hoe hier mee om te gaan. Dat is toch wel fijn. Die herkenning. De erkenning, maar ook het samen zoeken hoe we hier als vrouwen in staan en hoe we hier als echtgenotes mee om gaan. Wat God van ons vraagt. Hoe we naar onszelf kijken. Vinden wij als vrouw onszelf zó de moeite waard, dat we niet willen dat onze man p.orno kijkt. Durven we voor onszelf op te komen? Als ik eerlijk ben, nee. Ik denk altijd dat ik niet goed genoeg ben en dat hij het daarom nodig heeft. Waarbij ik dan eigenlijk de verantwoordelijkheid draag voor het gedrag van mijn man. En dat is niet zo! Nu pas leer ik dat het weinig met mij te maken heeft, maar veel meer met mijn man. En dat voelt ook zo rot. Dat hij dat nodig heeft. Dat hij mij NIET nodig heeft! Maar goed, ik wil ook bloggen over het dagelijks leven, want dat houdt me ook op de been. Ik geniet enorm van onze tuin. Gisteren heb ik wortels gezaaid en nog meer rucola, want o, wat is dat lekker uit de tuin!! Ik hoop zo dat het beter weer wordt, volgende week wordt ons nieuwe tuinset afgeleverd, laat de zon maar komen!

donderdag 19 april 2012

Manlief

Manlief zit thuis. Al een week of acht. Het is hem te veel geworden. Het leven zoals het is. Druk, druk, druk, stress, presteren, perfectionisme en ja, ik twijfel of ik dit wereldwijd wil noemen, maar ook een p.orno verslaving en vorig jaar het vreemdgaan met een buurvrouw. BOEM! Nu staat het hier! Ik vind dit heel eng om op te schrijven, maar omdat er zo weinig mensen over praten, er zoveel onbekendheid is, heb ik besloten jullie een kijkje te geven in mijn eigen emotionele keuken. Weg met de taboes, weg met alle schimmigheid hieromtrent.
Wij zijn een heel normaal gezin, gelovig, allebei goed opgeleid, een baan, een huis, een kind en een goede relatie. Ja, dat durf ik te zeggen met mijn hand op mijn hart, want het idee bestaat nog wel eens dat mannen naar andere vrouwen uitwijken, omdat ze het thuis niet goed hebben. Dat is niet waar. In ieder geval niet in onze situatie. De verslaving is een symptoom van iets wat veel dieper zit. Zijn perfectionisme, zijn zeer lage eigenwaarde, zijn angst om niet geliefd te zijn. Dat ligt hieraan ten grondslag! Gisteren is bij manlief geconstateerd dat hij lijdt aan een depressie. Al sinds de geboorte van zoonlief, zo'n 3 jaar geleden. Je zou kunnen zeggen dat hij een postnatale depressie heeft! De verantwoordelijkheid die het vaderschap met zich meebracht, was zo heftig, dat hij het niet meer aankon. Natuurlijk, de verslaving is al veel langer aan de gang, begonnen in de puberteit.
Dit is een hele moeilijke periode in ons leven. We willen voor elkaar gaan, maar het is ook zo eng. Want stel dat het weer gebeurt. Stel dat hij weer niet te vertrouwen is. Stel dat ik weer zo over mijn grens laat gaan. Stel dat ik weer zo in de steek gelaten wordt. Want zo voelt het. Het voelt zo koud, zo eenzaam, zo vreselijk alleen. Soms zou ik willen dat mijn man een hork van een man was. Dan kon ik me afzetten, me beklagen, makkelijker keuzes maken. Maar mijn man is geen hork, mijn man is een liefdevolle echtgenoot, die ook een hele andere kant heeft. Mijn man is van nature heel zorgzaam, open, eerlijk en betrouwbaar. Behalve dan op één punt. En dat kan ons nu fataal worden. En dat voelt zo rot! Het maakt meer kapot dan je lief is. Want al die leuke dingen aan hem, die zie ik inmiddels niet meer. Ik word verteerd door boosheid, door angst, door woede, door gekwetstheid, door het in de steek gelaten worden voor een andere vrouw. Een vrouw die ik nota bene heel goed ken. En waarvoor ik hem gewaarschuwd heb. Ik heb hem voor haar gewaarschuwd! Naïef als ik was, misschien had ik het beter andersom kunnen doen? Ja, ook dat komt naar boven. Had ik het kunnen voorkomen? De afgelopen 3 jaar zijn niet makkelijk geweest. Leven met een depressieve echtgenoot is niet makkelijk. Zeker niet als hij meer als de helft van die tijd een dubbelleven heeft geleid, waar ik nu pas achterkom. Het voelt ook zo oneerlijk. Want de afgelopen 3 jaar heb ik voor hem gezorgd, hem uit de wind gehouden, er voor hem geweest omdat hij het zo moeilijk had. En vaak kreeg ik dan te horen dat ik hem niet zo op de huid moest zitten, niet zo dominant moest zijn. Waarop ik weer in mezelf ging wroeten, terwijl het een afleidingsmanoeuvre was! Om niet achter zijn geheim te komen. Om niet dichtbij te komen. Terwijl dat was wat ik wilde. Verbondenheid. Maatjes zijn. Samen zijn. Dat wat we voor de geboorte van zoonlief wel hadden. Daar vocht ik voor. Maar ik vocht alleen. De komende tijd zal ik hier regelmatig over schrijven, reageer gerust, maar wel vanuit een positieve houding. Ik heb niets aan veroordeling of negativiteit.

dinsdag 17 april 2012

Dagelijks leven

Om wat nader met elkaar kennis te maken, zal ik je een kijkje geven in deze week. Afgelopen vrijdag kreeg ik het heerlijke bericht dat vriendin W. eindelijk bevallen was! Dit weekend druk geweest met cadeautjes te kopen voor de kleine man. Zoonlief wilde dolgraag iets geven van T.homas de T.rein of B.de B.ouwer, want dat komt vooral voor in zijn leefwereld....hij is 2,5... Maar toch gezwicht voor een leuke speelgoedbal en o zo schattige babykleertjes. Lekker fel gekleurd en onbegrijpelijk klein! Zondag naar de kerk geweest, en gekookt en gebakken voor dezelfde vriendin. En gisteren was het dan eindelijk zo ver, op naar het westen van het land waar vriendin woont. Zoonlief was helemaal weg van de baby, kon het over niets anders hebben! En zelf vind ik het ook altijd heerlijk, die kleintjes. Ik kan me blijven verbazen over hoe alles kan werken bij zo'n prachtig schepsel. Daarna nog even heerlijk uitgewaaid aan het strand. Letterlijk! Zoonlief zei al snel: mama, ik wil weer naar huis! Maar altijd weer heerlijk om de zee te zien.
Vandaag aan het werk, zoonlief naar de kindjes. Ik hoef niet te koken, want zondag heb ik al voorgekookt. Handig! Morgen een rustig dagje, nog eens op pad voor een geschikt verjaardagscadeau...volgende week is het weer zover, ik mag dan weer een jaar ouder worden! Manlief is momenteel thuis, burn-out en wel, maar daarover later meer.
Donderdag weer een werkdag en vrijdag komt schoonzus lunchen en hebben we 's avonds de laatste keer jeugdclub, waar we beiden leidinggevende van zijn. Zaterdag een dagje tuinieren en 's avonds naar het concert van Michael W. Smith! Heb ik nu al zin in! Verder staat er niet veel op ons programma, door energielek bij manlief komt er wat meer op mijn schouders neer, dus doe ik het ook wat rustig aan.

donderdag 12 april 2012

Welkom!

Welkom iedereen op dit spliksplinternieuwe blog! Ik heb een hele tijd getwijfeld of ik er aan mee zou gaan doen. Er zijn al zoveel bloggers, waarvan ik er een aantal volg en veel gewoon meelees. Wat is mijn toegevoegde waarde? En is dat nodig, of is het meer een archief voor mezelf? Een dagboek, niet één die in zeldzame gevallen achteraf gevonden wordt, maar één die nu al leesbaar is?! Het antwoord is JA! Ik weet niet of het van toegevoegde waarde is. In ieder geval lees ik met veel plezier bij anderen. Leer ik met veel plezier van anderen. En hoop ik dat ook te kunnen delen van mezelf met anderen.
Op deze zonovergoten lentedag in april heb ik besloten dit te gaan doen! Het voelt als een cadeautje. Alsof er van alles gaat gebeuren en misschien wel niets.
Mijn dag is alweer goed. Met frustratie begonnen, want vroeg in de auto op pad naar Den Haag, maar gestrand in de file en wegafsluitingen. Uiteindelijk ben ik maar omgedraaid, na 2 uur en 15 kilometer verder zag ik er het nut niet meer van in! En ja hoor, een goede keuze, want manlief is heerlijk in de tuin bezig, sinds gisteren verandert onze achtertuin in een groene oase. Waar er eerst een erfenis aan stenen lag van de vorige bewoners is er nu gras te bewonderen en een border vol veelbelovend klein grut. De zolder staat half vol met zaaigoed en ik kijk de tomaten en courgettes bijna de grond uit! Heerlijk dit seizoen. Ik geniet zo van het voorjaar! Alles komt weer tot leven, na ondergedoken te zijn geweest in de grauwheid van de winter. Laat maar komen!
Vanmiddag nog even naar de kapper. Een traktatie voor mezelf. Ik had het deze keer iets langer uitgesteld, het is toch altijd weer een uitgave. Maar ik kan er zo naar uitzien! Na 3 maanden is mijn kapsel stilletjes aan veranderd in een soort schapenvachtje en voel ik me zoals de schapen zich voelen na een flinke scheerbeurt als ik de kapperszaak uitloop! Tot later!