Manlief

Manlief zit thuis. Al een week of acht. Het is hem te veel geworden. Het leven zoals het is. Druk, druk, druk, stress, presteren, perfectionisme en ja, ik twijfel of ik dit wereldwijd wil noemen, maar ook een p.orno verslaving en vorig jaar het vreemdgaan met een buurvrouw. BOEM! Nu staat het hier! Ik vind dit heel eng om op te schrijven, maar omdat er zo weinig mensen over praten, er zoveel onbekendheid is, heb ik besloten jullie een kijkje te geven in mijn eigen emotionele keuken. Weg met de taboes, weg met alle schimmigheid hieromtrent.
Wij zijn een heel normaal gezin, gelovig, allebei goed opgeleid, een baan, een huis, een kind en een goede relatie. Ja, dat durf ik te zeggen met mijn hand op mijn hart, want het idee bestaat nog wel eens dat mannen naar andere vrouwen uitwijken, omdat ze het thuis niet goed hebben. Dat is niet waar. In ieder geval niet in onze situatie. De verslaving is een symptoom van iets wat veel dieper zit. Zijn perfectionisme, zijn zeer lage eigenwaarde, zijn angst om niet geliefd te zijn. Dat ligt hieraan ten grondslag! Gisteren is bij manlief geconstateerd dat hij lijdt aan een depressie. Al sinds de geboorte van zoonlief, zo'n 3 jaar geleden. Je zou kunnen zeggen dat hij een postnatale depressie heeft! De verantwoordelijkheid die het vaderschap met zich meebracht, was zo heftig, dat hij het niet meer aankon. Natuurlijk, de verslaving is al veel langer aan de gang, begonnen in de puberteit.
Dit is een hele moeilijke periode in ons leven. We willen voor elkaar gaan, maar het is ook zo eng. Want stel dat het weer gebeurt. Stel dat hij weer niet te vertrouwen is. Stel dat ik weer zo over mijn grens laat gaan. Stel dat ik weer zo in de steek gelaten wordt. Want zo voelt het. Het voelt zo koud, zo eenzaam, zo vreselijk alleen. Soms zou ik willen dat mijn man een hork van een man was. Dan kon ik me afzetten, me beklagen, makkelijker keuzes maken. Maar mijn man is geen hork, mijn man is een liefdevolle echtgenoot, die ook een hele andere kant heeft. Mijn man is van nature heel zorgzaam, open, eerlijk en betrouwbaar. Behalve dan op één punt. En dat kan ons nu fataal worden. En dat voelt zo rot! Het maakt meer kapot dan je lief is. Want al die leuke dingen aan hem, die zie ik inmiddels niet meer. Ik word verteerd door boosheid, door angst, door woede, door gekwetstheid, door het in de steek gelaten worden voor een andere vrouw. Een vrouw die ik nota bene heel goed ken. En waarvoor ik hem gewaarschuwd heb. Ik heb hem voor haar gewaarschuwd! Naïef als ik was, misschien had ik het beter andersom kunnen doen? Ja, ook dat komt naar boven. Had ik het kunnen voorkomen? De afgelopen 3 jaar zijn niet makkelijk geweest. Leven met een depressieve echtgenoot is niet makkelijk. Zeker niet als hij meer als de helft van die tijd een dubbelleven heeft geleid, waar ik nu pas achterkom. Het voelt ook zo oneerlijk. Want de afgelopen 3 jaar heb ik voor hem gezorgd, hem uit de wind gehouden, er voor hem geweest omdat hij het zo moeilijk had. En vaak kreeg ik dan te horen dat ik hem niet zo op de huid moest zitten, niet zo dominant moest zijn. Waarop ik weer in mezelf ging wroeten, terwijl het een afleidingsmanoeuvre was! Om niet achter zijn geheim te komen. Om niet dichtbij te komen. Terwijl dat was wat ik wilde. Verbondenheid. Maatjes zijn. Samen zijn. Dat wat we voor de geboorte van zoonlief wel hadden. Daar vocht ik voor. Maar ik vocht alleen. De komende tijd zal ik hier regelmatig over schrijven, reageer gerust, maar wel vanuit een positieve houding. Ik heb niets aan veroordeling of negativiteit.