Onzeker

Lang heb ik gisteren nog nagedacht over de blog die ik heb geschreven. Doe ik hier goed aan? Toch voelt het ook als opluchting. Ik schrijf niet zozeer voor een ander, ik schrijf vooral voor mezelf. Om het een plek te geven. Om het te verwerken. En toch ook om er meer openheid aan te geven. Bij de weinige vriendinnen met wie ik het deel proef ik verschillende meningen. De één heeft er geen goed woord voor over en veroordeelt mijn man heel erg. De ander zegt min of meer: waar doe je moeilijk over, welke man kijkt er nu geen porno. Een andere vriendin zegt dat vooral gebed helpt om dit te overwinnen. Eén vriendin heeft toegegeven dat haar man het hier ook moeilijk mee heeft en zij ook niet goed weet hoe hier mee om te gaan. Dat is toch wel fijn. Die herkenning. De erkenning, maar ook het samen zoeken hoe we hier als vrouwen in staan en hoe we hier als echtgenotes mee om gaan. Wat God van ons vraagt. Hoe we naar onszelf kijken. Vinden wij als vrouw onszelf zó de moeite waard, dat we niet willen dat onze man p.orno kijkt. Durven we voor onszelf op te komen? Als ik eerlijk ben, nee. Ik denk altijd dat ik niet goed genoeg ben en dat hij het daarom nodig heeft. Waarbij ik dan eigenlijk de verantwoordelijkheid draag voor het gedrag van mijn man. En dat is niet zo! Nu pas leer ik dat het weinig met mij te maken heeft, maar veel meer met mijn man. En dat voelt ook zo rot. Dat hij dat nodig heeft. Dat hij mij NIET nodig heeft! Maar goed, ik wil ook bloggen over het dagelijks leven, want dat houdt me ook op de been. Ik geniet enorm van onze tuin. Gisteren heb ik wortels gezaaid en nog meer rucola, want o, wat is dat lekker uit de tuin!! Ik hoop zo dat het beter weer wordt, volgende week wordt ons nieuwe tuinset afgeleverd, laat de zon maar komen!