Terugval

De titel zegt het al. Voor mensen die onbekend zijn met verslaving, manlief heeft vanavond een terugval in zijn verslaving gehad en p.orno sites bezocht. Ik had vandaag de hele dag college en was pas laat thuis. Hij biechtte het meteen op. Hij had er geen reden voor. Behalve dan dat hij met zijn buddy had afgesproken een nog meer beschermende filter op het internet te zetten. En dat het ineens in hem opkwam dat het nu een laatste kans was. Hij heeft de muziek die hij aan het luisteren was uitgezet en is gaan zoeken op het net. Hij is er ook al snel weer mee gestopt, omdat het niet goed voelde.

En ik? Ik vind het ongelofelijk. We zijn zó positief bezig, zoveel openheid, zoveel herstel, maar ook zo kwetsbaar tegen elkaar en dan flikt hij me nu dit?! Is dit, wat we allemaal doen, het allemaal waard om weg te gooien? Is het het waard, om mij in deze kwetsbare periode van zwangerschap, net als de vorige keer weer zo te kwetsen? Ik begrijp het niet en ik zal deze verslaving ook nooit begrijpen. Ik ben kwaad, verdrietig en verslagen.
Tegelijk denk ik: ik laat me deze periode van herstel niet afnemen. Als ik kijk naar het terugval en preventieplan wat ook op de site van Kostbaar Vaatwerk staat, dan zie ik dit als een geringe terugval in het herstelproces waar we in zitten, ik vind hem niet onoprecht, maar hij is wel over mijn grens heengegaan en heeft daar ook geen respect voor. En dat doet zo ongelofelijk veel pijn. Natuurlijk zegt hij, dat het niet óver mij gaat. Maar het gaat wél over mij. Ik ben namelijk van hem en hij van mij en hij kiest niet vóór mij. Hij zei dat hij gewoon te laks was geworden en dacht dat hij het allemaal wel aankon. Hij gaf nog wel aan dat hij niet goed inziet wat het effect van zijn gedrag op mij is en dat hem dat er dus ook niet van weerhoudt. Dan kun je preventieplannen maken wat je wil, maar ik weet dan al dat hij zich er niet aan houdt. Dat vind ik zo moeilijk. Dat was altijd al mijn wantrouwen, want hij weet precies wat hij moet doen in geval van nood. Maar hij kiest er voor dit niet te doen.

In het plan, wat we al bijna twee jaar geleden opstelden, stond dat hij weg zou gaan in geval van terugval. Twee jaar geleden was er nog geen sprake van herstel, toen was alles nog rauw en vers. Nu heb ik het gevoel dat weggaan niet helpend zou zijn. Het zou weer een kloof geven, zonder communicatie, het zou mij isoleren, terwijl ik ook graag wil behouden wat we al wel weer opgebouwd hebben. Houd ik me nu niet aan ons plan? Misschien. Misschien ben ik ook te laks geweest in het onderhouden van het plan. Het ging immers goed? Voor mij voelt het in dit herstelproces niet als passend en helpend om een time-out te nemen. Ik ken mezelf en weet dat ik dan in een negatief emotioneel isolement beland, waar ik moeilijk meer uitkom. Ik wil nu de confrontatie aangaan met de tools die ik het afgelopen jaar verzameld heb.
En manlief? Die stond op het punt om weg te gaan en wilde niet dat ik medelijden met hem had en hem daarom thuis wilde houden. Dat is het niet. Maar ik weet ook dat ik nu nog behoorlijk verdoofd reageer. De emotie komt bij mij pas later. Morgen, of overmorgen. Nu kan ik bovenstaande nog beredeneren, maar waarschijnlijk wordt dat nog een chaos. Maar misschien ook niet.
Juist toen ik vanavond naar huis reed, merkte ik bij mezelf dat ik weer zin had om naar manlief toe te gaan, het leuk vond om hem weer te gaan zien. Dit is dan zo'n klap!
Ik hoorde juist onderweg naar huis een column op Groot Nieuws Radio, die ging over kerkelijke verschillen in hetzelfde geloof.

De column eindigde met: Jézus, waar blijft nou dat koninkrijk van U???
Zo is het.