Nog geen lente.....

Het sneeuwde vandaag!! Ik zat op mijn werk, wierp een blik naar buiten en geloofde mijn eigen ogen niet. Het is 19 maart en het sneeuwt!!! Ik heb ZO'N zin in het voorjaar!!! Maar goed, geduld maar weer, wollen truien uit de kast en geduldig zijn...zucht...
Ondanks dat het zo koud is, zijn zaterdag mijn eerder vermelde vierkante meter bakken geplaatst. Ik heb er vast wat kruiden en nog wat verdwaalde broccoliplanten van afgelopen seizoen in geplant. Ook heb ik rucola gezaaid. Er staat op het pakje dat het vanaf half maart buiten kan...een leuk experiment!

Ik word wel een beetje geleefd op dit moment. Op mijn werk is het behoorlijk druk, waardoor ik aan veel dingen niet toekom en dan op donderdag ook nog een tijd werk. Dat gaat weer ten koste van de tijd met zoonlief, die vandaag verzuchtte: waarom moet je toch altijd werken mam? Maar goed, centjes vindt hij ook wel belangrijk, dus toen manlief hem vanmiddag uit het kinderdagverblijf ophaalde informeerde hij of we vandaag veel centjes hadden verdiend, want hij was zóólang bij de kindjes geweest...en dan moet je weten dat ik hem vaak pas om 9.00 breng en om 16.30 al weer ophaal...maar goed, het is een lange dag als je nog niet veel tijdsbesef hebt!
Ik merk dat de zwangerschap nu begint mee te wegen. Hoewel ik nog steeds zo goed als geen buik heb, ben ik aan het eind van de middag echt versleten. Vanmiddag had ik een gesprek met iemand en ik wist niet meer welke vragen ik moest stellen! Dat is niet heel handig als coach...:)
Eerlijk gezegd zie ik nog niet zo voor me dat het op korte termijn rustiger wordt, ergens na mei ofzo...en kwam er dan niet zoiets als een baby?

Met manlief gaat het goed. Hij werkt bijna volledig en is daarnaast ook nog actief. Hij neemt me veel uit handen in de verzorging van zoonlief, het huishouden en kookt heel vaak. Dat vind ik echt super. Eerder deed hij dat ook wel, maar dan putte het hem ook uit en zaten we allebei moe te zijn. Nu doet hij het op de een of ander manier anders en gaat het goed.

Tussen manlief en mij gaat het ook goed. We praten veel en ik merk dat manlief echt naar me luistert.  Hij komt naast me in de put zitten als ik verdrietig ben, of boos, of bang ben dat het weer mis gaat. Ook in de therapie gaat het nu hard. We zijn nu voorbeelden aan het uitdiepen uit het verleden, waarop het mis ging en manlief zijn verslaving in dook en we van elkaar vervreemden. Dat is heel heftig, maar ook helpend. Zeker nu er weer eenzelfde stressvolle periode voor de deur staat met de komst van onze baby, waarop het de vorige keer bij hem ook mis is gegaan. Ik merk dat door het open te gooien, concreet te benoemen waar ik bang voor ben en wat ik graag anders zou willen, er gek genoeg ook meer vertrouwen ontstaat. Ook manlief leert daardoor dat hij niet alleen staat, dat we er samen voor gaan en dat is echt nieuw voor hem. Hij heeft dat nooit toe kunnen laten, mede door de verslaving was zijn gevoelsleven echt nihil. Nu komt dat langzaam maar zeker terug en het voelt ontzettend kwetsbaar, maar wel goed.