Loslaten voor gevorderden

In mijn vorige berichtje schreef ik dat ik manlief steeds meer loslaat. 

Inmiddels vraag ik me af of dat wel echt zo is. 

Ik dacht namelijk dat loslaten zou opleveren dat ik meer ruimte voor mezelf zou krijgen, dat ik minder met hem bezig zou zijn, of dat wat hij denkt en doet niet zoveel met mij zou doen als eerder. En dat is niet zo!! 

We blijven maar in een vicieuze cirkel zitten van boosheid en verwijten.

Zo aan de oppervlakte merkt niemand iets aan ons, we zijn aardig, beleefd en organiseren ons leven. Maar verder? Verder is er niks. Kil, dat is het. We komen niet nader tot elkaar. 

Gisteren vroeg ik me af: wat staat er nu eigenlijk tussen ons in? Waar gaat dit nog over? Gaat dit echt nog over dat gebeuren met die collega afgelopen november? Nee, in wezen niet. Dat is gebeurd en dat was heel erg vervelend. Wat het vooral aan het licht heeft gebracht, is dat manlief worstelt met zijn identiteit en daarom verkeerde keuzes maakt. Dat was geen nieuw thema, dat is al jarenlang een thema, voor hem en in ons huwelijk. Wat wel nieuw voor mij was, was dat manlief nog steeds zo'n moeite ermee heeft. Moeite met wie hij is, wat hij kan, wat hij waard is.

Er is in november iets in mij op slot gegaan. Ik kon er niet meer mee omgaan dat er binnen ons huwelijk nog steeds zoveel aan de hand is. Ik ben een groot stuk van mijn hoop en moed verloren. Het maakte me in eerste instantie heel boos en vechtlustig, inmiddels ben ik uitgeblust. Ik heb namelijk al jarenlang gestreden voor meer openheid tussen manlief en mij. Jaar op jaar heb ik mijn kwetsbaarheid laten zien, in therapie, maar ook daarbuiten. Ik heb er geen energie meer voor.

Ik zie nu ook wat het resultaat is als geen energie meer heb. Met manlief gebeurt eigenlijk precies hetzelfde. Soms voelt het alsof hij mijn gedrag kopieert. Dat klinkt heel negatief, maar ik bedoel het wel oprecht. Het gebeurt zo vaak, dat als ik in een positieve flow zit, manlief dat ook zit. Ben ik het overzicht kwijt, dan is manlief dat ook. 

Ik heb tot twee maanden geleden honderdduizend keer gezegd wat ik nodig heb. Wat er voor mij nodig is om het vertrouwen weer te herstellen. Tot nu toe zie ik daar nog steeds niets van. Manlief benoemt in de therapie steeds dat hij zo verandert. De therapeute zegt dan steeds tegen mij dat ik er niet voor opensta en dat het dan voor manlief wel erg moeilijk is om zich open te stellen en kwetsbaar te zijn. Waarop ik dan weer boos word, want daar gaan we weer, het ligt allemaal aan mij. En nee, ik weet dat ze het niet zo bedoeld, maar het voelt toch zo. Ik word er niet goed van! 

Tegelijkertijd weet ik dat mijn houding niet helpend is. Iemand die niet goed weet wie hij is, wat hij kan, wat hij waard is, kan het niet echt gebruiken dat hij iemand tegenover zich heeft die heel kritisch is. En dat ben ik wel. Het is zo verdraaid lastig om dat los te laten!! Kom ik bij de clou van mijn verhaal. Misschien moet ik mijn eigen gedrag meer loslaten. Minder kritisch, bitcherig, onbereikbaar zijn. In plaats van kijken naar wat ik allemaal los moet laten van hém, kan ik de komende tijd beter besteden aan wat ik moet loslaten om weer wat naar elkaar toe te groeien. Wish me luck!