Therapie

Wat vliegt de tijd toch! Zo schrijf ik een berichtje in maart en zo is het een maand verder! In mijn hoofd schrijf ik heel veel blogberichten, maar op de één of andere manier vind ik niet de rust om ervoor te gaan zitten en alles wat in mijn hoofd zit te structureren in een net berichtje. ;)


Maar goed. Vandaag dus wel.
Gisteren vroeg een vriendin aan mij: hoe gaat het nu tussen jou en manlief? Omdat het al een tijdje geleden was dat die vraag aan me gesteld was, dacht ik: ja, hoe gaat het eigenlijk? Ik merkte dat ik het lastig onder woorden kon brengen. Hoe gaat het nu met ons?
Zo zijn gangetje. Niks bijzonders. Geen grote veranderingen in positieve of negatieve zin. We leven een beetje als kennissen met elkaar. We praten over de kinderen, de tuin, de moestuin, het werk en dat is het wel zo'n beetje. Als we iets dieper gaan, dan stuiten we al snel op frictie waar we niet meer uitkomen. Dat is zo vervelend, dat we dat maar vermijden.


Ondertussen zit er natuurlijk wel een vulkaan aan emoties onder al dat geciviliseerde gekwetter van ons. Dat maakt dat we snel geïrriteerd zijn, dat we zo'n beetje ons eigen plan trekken en dat aan elkaar meedelen.
Manlief ervaart dit niet zo. In onze vorige therapiesessie vertelde hij dat hij vond dat de lucht wat opgeklaard was, dat we weer lol met elkaar hebben en met elkaar praten.
Dat manlief dat zei, zette me ook weer stil bij de verschillen tussen ons. Hij vindt het dus oké. Terwijl hij dat zegt, rijzen mijn haren al naar Mount Everest niveau. Hoe kan hij dat zeggen? Het gaat goed? Het gaat helemaal niet goed!!!! Maar ja, hij vindt dat wel echt zo. En dat mag ook. Ik word steeds beter in het loslaten en ik deed dat ook op dat moment. Oké, hij vindt het prima. Ik niet. Dat kan. Met dat ik het loslaat, komt ook de pijn. Hoe verdrietig is het, dat we op zo'n verschillend level zitten, dat de één het goed vindt gaan en de ander niet? En dat het zo onwijs moeilijk is om elkaar daarin te vinden? Dat doet heelheelheelheelheelveel pijn.


Ik ben een aantal keren alleen naar onze therapeute gegaan. Ik kon de aanwezigheid van manlief er gewoon even niet bij hebben. Ik was zo wantrouwend, dat ik steeds het gevoel had dat zij partij koos voor manlief en tegen mij was. Dat moest eerst uit de weg geruimd worden. Dat was een behoorlijke struggle, want ik ben behoorlijk vasthoudend en de therapeute ook.


Zij is ervan overtuigd dat manlief wil en kan veranderen. Ik niet.
Zij is ervan overtuigd dat alles wat te maken heeft met bedrog, onveiligheid, pijn, verdriet, bij mij in een vakje terecht komt dat dieper is dan de situatie op zich. En dat komt dan weer door een vervelend verleden. Daar ben ik ook wel van overtuigd, dat ik al beschadigd ben en daar nog meer in beschadigd word. Mijn wantrouwen op dit moment is zo diep, dat als zij dit tegen mij zegt, ik meteen boos word. Ik vind het namelijk onzin dat ze dat zo graag zo wil benoemen. Het voelt voor mij als het bagatelliseren van het hier en nu.
Het voelt alsof ze zegt: heel vervelend dat manlief je bedriegt, maar het valt allemaal wel mee, door jouw verleden neem je het allemaal wel wat zwaar op.
Ik wéét dat ze het niet zo bedoeld. Maar het vóélt wel zo!
Ik vind dat zij veel te veel aandacht aan mij besteedt (als we met z'n tweetjes komen hé!), waardoor ik het gevoel heb dat ík degene ben die moet veranderen en niet manlief.


Daar gingen onze gesprekken dus over. We zijn er heelhuids uitgekomen. De therapeute en ik.
Ze heeft me ervan kunnen overtuigen dat zij op geen enkele manier partij kiest, dat ze manlief hier zeker niet mee weg laat komen ook al ligt de focus soms wat meer op mij én dat het niet zo is dat het hier en nu gebagatelliseerd wordt door het in het groter geheel van mijn leven te plaatsen.
Ik snap nu dat het natuurlijk gaat over het hier en nu, maar om te kunnen helen aan de pijn die er is, is het ook nodig om te kijken naar wat er al was. Dat heb ik al heel vaak gedaan en ik baal ervan dat ik daar nu weer opnieuw mee geconfronteerd word. Maar het is wel nodig. Deze pijn en het verdriet over wat manlief heeft gedaan, is zo ontzettend diep, als ik daar niets mee doe, zal het alle groei blokkeren.


Ik leer manlief los te laten. Niet los laten in de zin van: zoek het maar uit, maar loslaten in de zin van: dit is jouw thema, ga jij er mee aan de slag, dan doe ik het met het mijne. Eerder probeerde ik ook zijn proces nog te regelen. Of hij wel goed aan het werk was, voldoende deed, niet deed enz. Nu probeer ik dat niet te doen. Probeer. Want wat is het lastig!