Niemandsland

Iemand zei tegen mij: het lijkt wel alsof je in een soort niemandsland zit. Dat zinnetje is wel blijven hangen. Want zo voelt het ook. Niemandsland. Land dat van niemand is. In een oorlog was dat een stuk land waar niet op gevochten werd. Daar kon je komen zonder beschoten te worden.
In de Eerste Wereldoorlog is er zelfs tijdens Kerstmis een ontmoeting geweest tussen soldaten op het stuk niemandsland tussen de loopgraven, zonder dat er een schot gelost werd.

Voor mij voelt het alsof ik in een niemandsland ben, waar ik tussen emoties zit. Aan de ene kant ben ik, aan de andere kant is manlief. Tussen ons in is een kloof. Die kunnen we nu niet overbruggen. En om die te ontwijken, wijken we uit naar het niemandsland. Daar is heel weinig. We ontmoeten elkaar daar, maar meer dan vage kennissen zijn we niet.

Vorige week benoemde iemand het zo: Je hebt een aantal levels in je emoties en jij functioneert nu vooral op het eerste level, omdat alles wat daaronder zit, nu even te groot is. Dat is helemaal waar. Zo voelt het ook. Maar het voelt ook wat vulkanisch en dat voelt niet goed.
Want er is natuurlijk wel een heleboel emotie.

Zo ben ik boos. HEEL erg boos. Op manlief, op mezelf, op alles en iedereen. Ik ben boos op manlief, omdat hij mij zoveel pijn doet met zijn gedrag. Ik ben boos op mezelf, omdat ik me weer openstelde, maar zo teleurgesteld werd. Ik ben daar boos over, omdat ik het gevoel heb dat ik me beter had moeten beschermen (ik weet het: onmogelijk, maar toch ben ik boos ;). Ik ben boos op alles en iedereen omdat ik aan het eind van mijn latijn ben. Ik ben boos omdat het mooi weer is en ik er niet van kan genieten. Boos omdat ik me opgesloten voel in deze situatie.

Ik ben verdrietig. HEEL verdrietig. Soms denk ik dat mijn hart zal scheuren van verdriet. Verdriet om ons huwelijk, waar we al zo lang voor vechten. Verdriet dat de kinderen er last van hebben of misschien zullen krijgen. Verdriet dat ik niet de moeder ben die ik wil zijn. Verdriet dat ik mijn man niet kan bereiken. Verdriet om de gebrokenheid die door alles heen sijpelt. Altijd.

Ik ben bang. HEEL bang. Bang dat ons huwelijk het niet redt. Bang dat ik het niet red in ons huwelijk. Bang dat het nooit zal veranderen en dat ik hiermee zal moeten leven. Binnen of buiten ons huwelijk. Bang dat mijn leven voorbij glijdt, terwijl we 'alleen' maar met ons huwelijk bezig zijn. Ik ben bang dat ik instort. Dat ik niet meer kan werken, zorgen, huishouden. Ik ben bang dat ik niet meer kan liefhebben.

Geen wonder dat ik af en toe even naar dat niemandsland toe ga. Daar kan ik bedenken: God, U weet het. U bent er. Ik val niet uit Uw hand. U houdt mij vast. U bent er altijd. Nu en altijd.


https://www.youtube.com/watch?v=Gon3GL9l4P4