Loslaten

Afgelopen weekend staat zeker in de top 10 slechtste weekenden aller tijden.

Vrijdagavond hadden we vrienden op bezoek. Goede vrienden, met wie we van tevoren afgesproken het te gaan hebben over 'ons '. Ons huwelijk, de problematiek, waarin zij kunnen meekijken als vrienden en ook meebidden met ons. Fijn! Dacht ik. Steun, troost en bemoediging was eigenlijk waar ik op hoopte.

Wat gebeurde er? Eerst gebeurde er niets, het gesprek kwam moeizaam op gang met koetjes en kalfjes. Totdat ik de koe bij de horens vatte en zei: jullie zijn hier ook omdat het niet zo goed met ons gaat en daar wil ik het ook graag ook over hebben, voor de avond voorbij is. Het gesprek ging vervolgens vooral in op manlief. Wat er met hem aan de hand is, wat hem dwarszit, wat hij nodig heeft om te veranderen. Positief, zul je zeggen. Goede vrienden, zeggen anderen, want ze vragen door. Dat vond ik ook.
Manlief was open. Schokkend open. Hij vertelde dat hij eigenlijk niet kan liefhebben, dat hij niet weet hoe het moet, dat het hem niet lukt. Dat hij vastloopt, ook niet meer weet wat hij wil en wat hij kan. Hij wil wel kiezen voor mij, maar het lukt hem niet. AUW!!
Het meest bizarre in het gesprek vond ik, dat het wel leek alsof ik onzichtbaar was. Eerst probeerde ik mee te doen in het gesprek, maar het lukte niet. Ik werd steeds stiller en wist ook niet goed hoe ik dit om moest keren.

Bij het weggaan vroegen de vrienden aan manlief of hij niet weer depressief was, of hij wel goed sliep, dat hij er zo slecht uitzag. Ik stond er naast en kreeg een kus van hen. Doei en weg waren ze. Ik voelde me helemaal leeg. Het voelde alsof er voor manlief een warm bad klaar stond en voor mij een ice bucket. Ik wilde zeker niet dat ze manlief in het verdomhoekje zouden zetten, maar dat ze zoveel compassie met hem zouden hebben en dat ik zo onzichtbaar voor hen zou zijn, dat liet me heel verward achter.

In het weekend gebeurde er niets tussen ons. Ik was lamgeslagen, doodmoe, ik moest nadenken over hoe ik na zou denken zeg maar. Totaal futloos. Manlief zei niets. Niet over het gesprek van vrijdag. Niet over hemzelf, alleen wat huis-tuin-keuken-praat.
Ik dacht na, of deed een poging daartoe. En kwam erachter dat ik denk dat manlief wél weer depressief is. Hij heeft veel dezelfde kenmerken als eerder. Ik heb er ook over nagedacht of ik dat met hem zou bespreken. Ik heb besloten van niet. Ik ben er achter gekomen dat ik nog veel van onze oude patronen in stand hield. Zo ben ik altijd bezig met het 'oplossen' van issues in onze relatie. Het bespreekbaar maken, het aangaan van de uitdaging, regelen van wat dan ook. Ik heb er in deze situatie voor gekozen om dit niet meer te doen. Ik kán het niet meer. Ik kán niet meer zorgen dat het goed komt. Ik kán ons huwelijk niet meer redden. Wat ik wel kan, is het stuk van manlief loslaten en op mijn eigen grond gaan staan. En dat probeer ik. Het is o zo moeilijk, want wie mij een beetje kent, weet dat ik inmiddels op mijn handen zit en dat er stoom uit mijn oren komt, zo graag wil ik het weer 'regelen'. Maar ik kán het niet. Ik moet het loslaten, omwille van ons huwelijk. Manlief zal echt over de brug moeten komen met het inzicht krijgen in zijn problematiek, daaraan werken en dan weer bouwen aan het vertrouwen in ons huwelijk. Of niet. Of hij komt niet over de brug. Dat kán namelijk ook. Dat hij niet wil, niet kan, niet durft. Wat dan? Dat weet ik niet. Ook dat moet ik loslaten. Wat ik wel weet, is dat ik niet meer kan leven met leugens in ons huwelijk. Geen bedrog en verraad meer voor mij. Ook dat kán ik niet meer.

Ik laat los. Ik laat het niet stuk vallen. Het valt niet naar beneden. Ik doe mijn handen open en leg het in de handen van God. Daar probeer ik het te laten. Ik probéér het. Ik ben een leerling.