Hier ben ik weer!

Dat is even geleden! Helaas bleek mijn buikgriep geen buikgriep te zijn, maar een vervelende ontsteking in mijn darmen. Ik ben er nog steeds niet helemaal vanaf. Het zou moeten genezen met een kalm dieet (lees soepjes, papjes, wit brood...saai....niet echt opwekkend) en veel rust.
En ja, inmiddels kennen jullie me wel een beetje, dat laatst vind ik lastig! Rust. Wat is dat? Ik ben gewoon bezig! Over 2 weken staat er een leuke vakantie op ons te wachten naar een ander werelddeel, dus er moet gewerkt worden. Aan relaties, in het huishouden, op het werk, in de tuin, er moet opgevoed worden, inkopen gedaan. En ik moet rust. Want ik ben moe, moe, MOE! Bijkomend voordeel van zo'n darmontsteking. Krijg je er gratis bij. En als ik iets naast dat laffe, flauwe, nietszeggende dieet nuttig, moet ik het meteen weer bezuren.

Deze week hadden we in de therapie die manlief en ik volgen weer een sessie die verdacht veel op de vorige leek. Ik had wat opdrachten meegekregen om een wat rustiger schema voor mezelf in te plannen voor de komende maanden en om wat meer met manlief om de tafel te gaan zitten om te bespreken wat er in de agenda staat. Ik ben vaak degene die de planning doet, manlief gedijt er prima bij als ik dat op me neem. Ik wat minder, want het betekent dat ik veel verantwoordelijkheid naar me toe trek en dat 'vergeet' te delen. Dat ik een behoorlijke controlfreak ben komt me dan heel goed uit, ik houd het allemaal onder controle! Toch breekt het me ook op, omdat het me stress geeft.
Vanaf nu heb ik dus de afspraak met manlief dat ik tot januari wekelijks maximaal 3 afspraken inplan. Sporten meegerekend. Dus eigenlijk 2 sociale afspraken. Waaronder ook vergaderingen of dergelijke. Dat valt niet mee! Ik denk wel dat het me meer energie op gaat leveren en ik meer kan leren echt mezelf te zijn, in plaats van anderen te pleasen. Maar ook dat vind ik moeilijk! Ik durf niet goed tegen vriendinnen te zeggen dat ik over 2 maanden tijd voor ze heb, omdat ik het even wat rustiger aan doe. Ik ben bang om ze kwijt te raken, ik ben bang voor hun oordeel. Dus heb ik besloten het gewoon uit te leggen. Want dat maakt het voor de ander ook duidelijker. Hoop ik!

Soms denk ik dat dit blog veel geklaag bevat. Dat is zeker niet mijn bedoeling. Wat jullie zien is reflectie van wat er in mijn binnenste plaatsvindt. En reken maar dat het een bouwput is!

Ik ben deze week weer eens erg bemoedigd door Groot Nieuws Radio. Eerst luisterde ik dinsdag een uitzending van Heilige Huisjes. Daar was Wollie Touwen te gast die een bijzondere hulpverleningspraktijk heeft. Naast dat ze allerlei psychologische opleiding heeft, heeft ze ook opleiding in chrisfulness, de christelijke variant op mindfulness. Mindfulness is een succesvolle vorm van begeleiding binnen de psychologie en psychiatrie. Het maakt mensen meer bewust van zichzelf, eigen bewustzijn en vermogen en helpt ze daardoor hun eigen gids te zijn in het opvangen/voorkomen van problemen. Nadeel voor christenen is dat mindfulness zijn oorsprong heeft in Oosters gedachtegoed en je daardoor negatief beïnvloedt kunt raken in je geloofsleven.
Dit in het kort, wat betekent dat het nogal zwart-wit en kort door de bocht is. Wollie Touwen heeft als christen wel de opleiding gedaan om mindfulness te gaan geven, maar raakte voor haar gevoel steeds verder bij God vandaan en heeft als reactie daarop christfulness ontwikkelt. Dit is gebaseerd op de Bijbel en het christelijk geloof. Dit betekent dat zijn mensen begeleidt in het luisteren naar Gods leiding, het hervinden van zelfvertrouwen en zelf waarde met als basis het kind van God zijn.
Meer kun je lezen op haar website.
Ik werd er door geraakt, omdat het zo waar is. Natuurlijk hebben we zelfvertrouwen nodig, natuurlijk mogen we zelfbewust zijn, maar niet in ons, maar in Christus! Jammer dat de uitzendingen niet terug te luisteren zijn.

Gisteren hoorde ik het lied Mercies in Disguise van Laura Story. Prachtig lied en zo waar!

We pray for blessings
We pray for peace
Comfort for family, protection while we sleep
We pray for healing, for prosperity
We pray for Your mighty hand to ease our suffering
All the while, You hear each spoken need
Yet love us way too much to give us lesser things

'Cause what if Your blessings come through raindrops
What if Your healing comes through tears
What if a thousand sleepless nights
Are what it takes to know You're near
What if trials of this life are Your mercies in disguise

We pray for wisdom
Your voice to hear
And we cry in anger when we cannot feel You near
We doubt Your goodness, we doubt Your love
As if every promise from Your Word is not enough
All the while, You hear each desperate plea
And long that we have faith to believe

'Cause what if Your blessings come through raindrops
What if Your healing comes through tears
What if a thousand sleepless nights
Are what it takes to know You're near
And what if trials of this life are Your mercies in disguise

When friends betray us
When darkness seems to win
We know that pain reminds this heart
That this is not, this is not our home
It's not our home

'Cause what if Your blessings come through raindrops
What if Your healing comes through tears
And what if a thousand sleepless nights
Are what it takes to know You're near
What if my greatest disappointments
Or the aching of this life
Is the revealing of a greater thirst this world can't satisfy
And what if trials of this life
The rain, the storms, the hardest nights
Are Your mercies in disguise