Inzicht

Gisteren waren manlief en ik op een dag van Kostbaar Vaatwerk , die ging over herstel van vertrouwen in je relatie na s.eksverslaving. In september bezochten we ook al zo'n dag, gisteren was een vervolg hierop.

De dag werd geopend met het verhaal van de vrouw met de koffer, je kunt dat ook nalezen op de site van kostbaar vaatwerk. De essentie ervan is dat als je man opbiecht waar hij zich allemaal mee bezig heeft gehouden, hij een koffer vol ellende, pijn, verdriet bij je uitstort en dat jij als vrouw dan vervolgens met die koffer zit, loodzwaar en onhandelbaar. En steeds weer komt die koffer terug, totdat je hem uitpakt, alles onder ogen ziet wat erin zit, het overgeeft aan God, werkt aan herstel van jezelf en wellicht ook je relatie.
Indrukwekkend! Op het podium stond een koffer vol stenen en iedereen mocht daar een steen uitpakken en bedenken wat voor jou zo moeilijk is, zo zwaar weegt en waar die steen dan voor staat.
Mijn steen staat op dit moment denk ik vooral voor vertrouwen of het gebrek hieraan. Ik ben er inmiddels van overtuigd dat manlief geen p.orno mee bekijkt, geen relatie met iemand anders heeft en dat er dus geen sprake is van verslaving. Wat overblijft is het verraden vertrouwen. Ooit heb ik hem vertrouwd, maar hoe ga ik dat weer doen? Wat geeft me garantie? Of is dat er niet?

De dag ging verder ook over het thema vertrouwen versus wantrouwen. Er waren twee groepen op deze dag, de groep die voor het eerst kwam en de groep die voor de tweede keer kwam. We volgden na de inleiding een ander programma. Wij kregen een getuigenis van een echtpaar wat al heel lang getrouwd was en waar er ook heel lang sprake was geweest van verslaving. Heel heftig om te zien wat het met beiden doet, welke pijn er nog steeds is, welke vergevingsgezindheid, moed, vertrouwen, maar ook het verdriet. Herkenbaar ook.

In de pauze kwam één van de organisatoren van die dag naar ons toe. Ze had via dit blog vernomen dat ik zwanger was en vond dat heel bijzonder voor ons. Ook vertelde ze over zichzelf, dat zij nog twee kinderen hadden gekregen na de crisis in hun leven en dat die echt tot zegen zijn in hun huwelijk en gezin. En dat ze nu ook echt aan haar man merkte dat hij in hart en ziel vader was en dat het zoveel geheeld had.
Ik vond het heel bijzonder om dat te horen. Manlief is een supervader voor zoonlief, dat zit echt helemaal goed. Maar samen van zoonlief genieten, dat is pas vanaf het laatste half jaar. Daarvoor speelde de relatie die manlief had, de verslaving en later ook de depressie een te grote rol. Ik realiseerde me weer hoe alleen ik in die periode ben geweest. Dat vloog me wel aan! Zeker toen één van de deelnemers later vroeg: in de periode dat zoonlief is geboren, toen is het toch misgegaan met je man? Ben je daar nu niet bang voor? Die vraag was niet nieuw voor me, ik heb er al regelmatig aan gedacht, maar het wat voor me uitgeschoven.
Op de terugweg hadden manlief en ik het hier over en we hebben afgesproken om een terugval en preventieplan te maken voor de komende periode, zeker na de geboorte van de nieuwe beeb. Niet alleen met betrekking op de verslaving, maar ook voor depressie. Ik vind dat wel fijn. Ik hoef me er dan niet meer zo verantwoordelijk voor te voelen en we hoeven er ook de strijd niet voor aan te gaan, want er ligt dan een plan.

Zaterdagmiddag hadden we een lezing over vertrouwen versus wantrouwen en daarna een meeting met andere stellen om hierover door te praten. Hoe het bij ons werkt, wat wel, wat niet. Heel leerzaam! Het is bijzonder waardevol om te horen van andere stellen hoe zij dealen met dit lastige stuk in herstel in je relatie. De één is daar wat verder in dan de ander, maar dát is nu juist zo mooi, zo leerzaam.
Voor mij was het meest waardevolle moment toen manlief zich voorstelde en vertelde over de afgelopen periode en zei dat hij zich nu begint te realiseren hoe alleen ik ben geweest, hoeveel verdriet ik heb gehad en dat hij er alles voor over heeft om samen met mij hiernaar te kijken en dat te erkennen. Dat hij zich nu realiseert dat hij dat eigenlijk niet gedaan heeft.
Het was eigenlijk voor het eerst dat hij dat zei en dat kwam wel bij mij binnen. Hier heb ik op gewacht! Al die tijd! En nu is het zover! Ik krijg begrip en erkenning van manlief, zonder dat hij zich mooier voordeed, of het bagatelliseerde. Dank aan God hiervoor!

Manlief kreeg trouwens meerdere keren te horen dat hij zo veranderd was. Meer open, meer echt, transparanter, echter, blijer. Ook vrijdagavond, toen we een uitje hadden van mijn werk kreeg hij dit regelmatig te horen. En het was even alsof ik ook weer met nieuwe ogen naar mijn man kon kijken. O ja, hij is echt veranderd!
Wat hebben wij mensen in onze omgeving nodig die ons bevestigen, spiegelen, bemoedigen. En wat bijzonder dat die mensen er zijn!