Griep en voorjaarskriebels

Tja, echt griep had ik niet, maar ik ben wel een goede week niet al te lekker geweest en heb vooral de longen uit mijn lijf gehoest. Het kan verkeren. Maar nu gaat het weer helemaal goed, gelukkig!

Ondanks dat het koud is, zit het voorjaar in de lucht. Ik hoor de vogels weer fluiten, het blijft al wat langer licht, ik zag een kraai met nestmateriaal vliegen en de knoppen aan de magnolia worden steeds groter en...het wordt steeds later donker! Heerlijk! Kom maar op met die zon.
In onze wijk is een project stadstuinieren van start gegaan. Volgende week krijg ik twee vierkantemeterbakken die voor ons huis op een gezamenlijk gazon geplaatst worden. Doel van deze actie is dat er meer saamhorigheid in de wijk komt en dat bijvoorbeeld kinderen leren hoe groenten en fruit gekweekt worden.
Wij volgen in deze vastentijd naar Pasen toe, elke dag de kalender van Tear, die veel aandacht besteedt aan duurzaamheid en milieu. Laten we nu net gisteren een stukje lezen over hoe je als christen in je wijk kunt staan en dat dat heel goed te doen is door stadstuinieren! Nu ben ik niet zo'n evangelist, altijd wat behoedzaam om mensen niet mijn geloof op te willen dringen, of de moraalridder uit te hangen... Ik kom er steeds meer achter dat ik graag een praktisch geloof wil, gebaseerd op de liefde van Jezus. Dát uitleven en uitdragen, niet met een groot stempel op mijn voorhoofd, of met zwaailichten, of op sinaasappelkistjes, maar gewoon, doe maar gewoon. Ik ben een mens en jij ook en hoe kunnen we een relatie met elkaar aangaan. Of wat kan ik voor jou betekenen.
Dus....dat stukje kwam als geroepen! Helemaal in mijn straatje, letterlijk en figuurlijk. Samen bezig zijn, met de mensen die je dagelijks tegenkomt en we zien wel wat daaruit voortvloeit.
Dat is wat bij mij past, bij een ander passen weer andere dingen. Gelukkig maar, zo zijn we allemaal verschillend.

Met de voorjaarskriebels wordt ook mijn zwangerschap steeds meer realiteit. Was het al, maar nu begint zich heel langzaam een buikje te vormen. Een collega zei: nou...een buikje,er zat eerst een gat, dat zit er nu niet meer....zoiets, zeg maar...:) Het stelt ook nog niet veel voor, ik hoef nog steeds geen positiekleding aan en ik ben volgende week toch echt al op de helft! Ach, ik vind het prima. Ik ben lekker mobiel. Het kindje beweegt levendig, 's avonds is het echt voetbal in mijn buik. Toch vind ik het nog steeds een gek idee dat er over zo'n 20 weken een klein baby-tje in onze hangwieg ligt te schommelen. Het is maar goed dat het nog 20 weken duurt, als alles goed gaat!
Zoonlief is er helemaal klaar voor. Hij is ervan overtuigd dat het een meisje is. Soms probeer ik hem te vertellen dat het ook een jongetje kan zijn, maar daar wil hij niets van weten. Toen ik aan hem vroeg waarom hij dan zo graag een zusje wilde zei hij: ik vind meisjes altijd zóó lief! Schattig hé!
Ons maakt het niet uit. Had ik bij zoonlief nog wel een voorkeur, nu vind ik het allebei prima. Jongetje, leuk en makkelijk, zoonlief is van hetzelfde seizoen, dus we hebben alles al, een meisje, ook heel leuk, mooie gelegenheid om van die schattige meidendingen aan te schaffen...:)
Volgende week de 20 weken echo. We zijn benieuwd en het is ook wel weer spannend. Het is en blijft een wonder en daar zijn we ons zeer bewust van!