Verleiding 2

Even een vervolg op het stukje van vorige week. Het maakt wel wat los, zo te zien in de reacties. Dank daarvoor, overigens, want ik vind reacties fijn en kan mezelf ook weer spiegelen over hoe mijn schrijfsels overkomen en daar weer op reageren.

Ik begrijp de reactie van Sannepan wel. Het doet pijn om zo behandeld te worden. Het maakt mij ook boos. Woedend zelfs. Ik vind het moeilijk om me niet te laten leiden door die boosheid, of om wraak te nemen in de vorm van hem afwijzen, afkeuren, negeren of kleineren. Daar worstel ik mee. Het is ergens ook onbegrijpelijk dat manlief hier last van heeft, zeker of juist in een kraamtijd. Ik kan me er ook niets bij voorstellen en had heel erg gehoopt dat het weg zou blijven. Het is ongelofelijk pijnlijk dat ik moet vechten om de eerste plaats. Hoe vaak manlief ook kan beweren dat ik die eerste plaats heb, juist door dat soort gebeurtenissen voel ik dat het op zulke momenten niet zo is. 

Maar zo kom ik ook op het punt van Zeeuwse Mama, dit probleem, wat manlief heeft, is door ons huwelijk een gedeeld probleem. Begrijp me goed, het gaat me dan niet om de verslaving of verleiding, maar om hoe daar mee om te gaan. Als ik ervoor kies om het te negeren, ontstaat er afstand, wat weer voor meer verleiding kan zorgen. Ik vind het lastig om mijn woorden hierin zorgvuldig te kiezen. Ik realiseer me dat lezers nu kunnen denken dat ík degene ben die manlief van zijn verslaving af moet helpen, in plaats van dat hij zijn eigen verantwoordelijkheid moet nemen. Zo bedoel ik het echt niet!! Maar als ik iets merk aan manlief, wat míj niet lekker zit, dan is het míjn verantwoordelijkheid om daar iets mee te doen, anders ga ik me laten leiden door wat ik daarover denk, zonder de waarheid te weten. En dan word ik alsmaar bozer. En killer. En ga ik hem negeren. En dat doet ons huwelijk geen goed! Sterker nog, dan ontstaat er alleen maar meer verwijdering.

Mijn doel is dus: openheid. Praten. Over alles. Over mijn gevoelens. Over zijn gevoelens. Mijn pijn. Zijn pijn. Mijn angst. Zijn angst. Mijn boosheid. Zijn frustratie. We proberen samen te bidden. Ik vind dat eng. Manlief niet. Ik vind het fijn als hij bidt. Als we ons gedragen weten in de armen van onze Vader.

Daarmee zijn de problemen niet weg. Er gaat geen zand over. We worstelen er mee, ieder op ons eigen vlak. Ik wil niet dat manlief zo naar vrouwen kijkt. Ik wil zeker niet dat er zo naar onze zoon of onze dochter gekeken wordt. Maar als ik realistisch ben, dan zie ik veel mannen met problemen rond dit gebied. Daar word ik bang van. Ik kruip echter niet in een hoekje, maar ga het aan. De uitdaging om dit monster ons huis uit te jagen. Om mijn man weer te leren kennen zoals hij echt is. En dat daar wat extra energie voor nodig is, dat zij zo. 

Ik vind het wel moeilijk om te kijken naar wat het mij doet, die verleiding van manlief. Door de reacties en ook door een gesprek met manlief en een vriendin kwam ik er weer achter dat ik snel in de hulpverlenersrol schiet. Dat voelt voor mij veilig, ik vind het lastig om het over mijn pijn te hebben. Ik ga er snel overheen, of aan voorbij, om maar niet te veel te voelen. Zo in het postnatale tijdperk durf ik dat ook niet zo goed aan. Niet te veel, niet te diep voelen, want ik ben ook bang voor die pijn. Ik mis manlief nog steeds wel. Eerder had ik een spontane, nieuwsgierige echtgenoot, die gek op me was en er echt voor me was. Nu lijken we het, op de problematiek na, alleen maar te kunnen hebben over huis tuin en keuken onderwerpen. Leuk voor even, maar niet echt duurzaam. Ik mis zijn aandacht voor mij. Ik mis het dat hij eerder om de meest gekke redenen bloemen voor me kocht en nu helemaal niet meer. Ik mis zijn inbreng. Zijn spontaniteit. Zijn humor. Ik mis het dat ík belangrijk voor hem ben, dat het nu lijkt of hij alleen met zichzelf en die verslaving bezig is. En dat als ik dit allemaal zeg, hij zich aangevallen voelt, want hij doet toch zo zijn best en het is nooit goed genoeg en wat wil ik nu eigenlijk? Andersom zal manlief ook wel zo zijn dingen hebben die hij aan mij mist. Hier staat alleen mijn verhaal.

Wat ik hiermee wil zeggen: we doen ons best! We gaan er samen voor en dat gaat niet over rozen. Maar we doen het wel samen! En dat daar wat reacties op komen, ik vind het fijn. Zo blijf ik scherp! Dank je wel daarvoor