Verleiding

En dan is ze daar ineens weer. De verleiding waar manlief zo'n last van heeft gehad. Zoveel last, dat hij er een verslaving aan overhield. Die verslaving heeft hij nu onder de knie, maar die lastige verleiding komt nog regelmatig om het hoekje van de deur kijken. In ons eigen huis notabene.
Deze keer in de vorm van een leuke jongedame die een paar keer ons huis kwam schoonmaken, in de weken na de bevalling. Ze is jong, blond, slank en gewoon mooi. Dat weet ik ook. Wat ik niet weet, maar wel haarfijn aanvoel, is wat het met manlief doet.
Ik voel het overal. Ik word een beetje misselijk, maar wijt dat aan te veel koekjes. Ik voel me wat onrustig, maar wijt dat aan de komst van deze jongedame. Ik maak immers liever zelf mijn huis schoon. Ik word chagrijnig op manlief, maar wijt dat aan zijn ongestructureerd zijn. Ik snauw tegen zoonlief, maar wijt dat aan de warmte.

En tenslotte, als ik alleen ben, gaat er een lichtje aan in mijn hoofd. Het zal toch niet waar zijn?
Als manlief later op de middag spreekt in de 'wij'vorm, als in, de jongedame en ik, kan ik het niet laten om er een scherpe opmerking over te maken. Het is eruit voor ik er erg in heb. Waar de jongedame bij is. 'Wij, zeg ik scherp, ik dacht dat jij en ik wij zijn???
Ik zie manlief kijken, een beetje betrapt, maar vooral beschaamd. Alsof er bij hem ook een lichtje gaat branden.
Later op de avond hebben we het erover. Ik vraag manlief er naar. Hij geeft toe. Ik baal dat hij er niet zelf over begint. Maar ben blij met de openheid die we hebben. Hij vindt het moeilijk. Mooie, jonge meisjes, weinig kleren in de hitte, weinig verhullend. Ik verbaas me over dat manlief niet doorheeft dat hij met haar flirt. Ik schaam me. Voor mijn eigen man. Ik wil dit niet. Ik vind het vreselijk. Afschuwelijk zelfs. Lastig ook. Jongedame is een leuk, spontaan, lief kind, die goed kan oppassen en ook nog kan schoonmaken! :) En ze is de dochter van goede vrienden. Ik schaam me dat mijn man hier last van heeft. Ik wil niet dat jongedame dit te weten komt. Haar ouders weten van de verslaving van manlief. Ik ben bang dat jongedame het geflirt merkt, natuurlijk merkt ze het, en dat de vriendschap op spel komt te staan. Ik ben boos, dat manlief dit op het spel zet.

Maar wacht eens even, doet hij dat? Oké, hij praat wat flirterig met haar. Maar verder? Als ik het rationeel bekijk, gebeurt er niets. Manlief zorgt ervoor dat hij niet alleen met haar is. We hebben er een open gesprek over. Dat hij zich óók schaamt. Dat hij dit niet wil. Dat hij gebeden heeft, dat hij er niet verder mee zou gaan, in zijn fantasie, of wat dan ook. En hij is er niet mee verder gegaan. Hij weet wat er op het spel staat en hij heeft er voor gekozen om het níet te doen. Dat is een overwinning!
Ik ben nog wat achterdochtig en wil mijn gevoelens niet meteen onder stoelen of banken steken. Het is mijn angst. Daar kom ik achter. Mijn angst dat het wéér mis zal gaan. Dat het kapot zal gaan tussen ons, tussen vrienden. We praten erover. Ook over mijn angst. Dat helpt.
Jongedame komt nog een keer. Stiekem houd ik manlief toch nog in de gaten. Hij houdt meer afstand, flirt niet en ik voel wat opluchting. Ik kan wat beter ademhalen. Nadien hebben we het er weer over. Manlief had nergens last van. Het is niet weg, o nee, maar hij had er geen last van. De verleiding was er niet.
God zij dank!