Voeding enzo

Daar ben ik dan weer...het is even geleden, maar ik had dan ook geldige redenen... :)
We genieten volop van onze prinses! Voortaan aangeduid als babylief. Dat maakt het wel zo makkelijk. Het gaat goed met ons.
Babylief is wat aan het rommelen met haar voeding, ze heeft waarschijnlijk een koemelkallergie, net als haar grote broer dat had. Gedoe met voedingen uitproberen, voordat je de écht goede voeding krijgt, wat je dan weer een rib uit het lijf kost. Ons lieve meisje eet nu voor hetzelfde bedrag waar we elke week boodschappen voor doen en dan voor 3 personen...op termijn krijgen we dat wel vergoed, maar nu komt dat voor onze rekening. Ik ben blij dat het lijkt te werken, anders was dat ook voor niets!
Ik ben blij dat ik geen borstvoeding ben gaan geven, hoewel ik niet zeker weet of ik dat veilig op het web kan zetten...ik ben toch een beetje beducht voor de borstvoedingsmaffia. Met zoonlief was het geen succes, ik had amper voeding, bleef maar kolven, voeden, bij voeden en zoonlief viel nog steeds af. Ook ik viel enorm veel af, terwijl ik in de zwangerschap maar een paar kilo was aangekomen. Na vier weken ben ik toen gestopt, tot grote opluchting van mezelf en van manlief!

Dit keer heb ik gekozen om geen borstvoeding te geven. Ik heb er echt niet van genoten bij zoonlief en ben ook niet overtuigd van dat borstvoeding van mij voor mijn kinderen het allerbeste zou zijn. Ik vond het wel lastig, want we leven duurzaam en bewust, vooral biologisch en proberen goed voor het milieu te zorgen. En dan ga je geen borstvoeding geven? Hoe tegenstrijdig kan dat zijn! Ik had mezelf op zeker moment ten doel gesteld: als ik minder dan 5 kilo aan kom, zoals de vorige keer, dan geef ik geen borstvoeding. Kom ik meer aan, dus heb ik meer reserve, want daar ging het me om, dan doe ik het wel. De dag van de bevalling was ik 4,5 kilo aangekomen. En geloof me, daar heb ik niets voor gelaten of voor gedaan.

Dus...geen borstvoeding. Bij zoonlief heb ik in het eerste uur na de bevalling echt niets gemerkt van hapbewegingen, zoeken naar de borst enzovoort. Zoonlief hapte niet goed, vond alles prima, zolang hij een beetje eten binnenkreeg, zo werkt het overigens nog steeds bij hem.
Maar nu met babylief was dat wel anders! Ook al was ze twee weken te vroeg en heel erg klein, mevrouw kwam zowat happend ter wereld! En bleef dat doen. Oei, daar had ik niet op gerekend! Lastig dat ik het vond! Toen ik hoorde dat ze heel klein was, net 5 pond en dat als ik borstvoeding wilde geven, we flink moesten bijvoeden én waarschijnlijk even in het ziekenhuis blijven, dacht ik: doe er maar een fles in! En dat doet ze goed. Ze viel maar een klein beetje af, in tegenstelling tot zoonlief en kwam dat binnen twee weken weer aan. En de rust! Geen gekolf, geen gedoe, geen pijn, geen stress...dat is het me allemaal wel waard!

Dat ik pas na een week last had van een heel klein beetje stuwing, geen lekkage, geen toeschietreflex, had ik al het vermoeden dat borstvoeding niet echt voor mij is weggelegd. Ook de kraamverzorgster en de verloskundige spraken dat vermoeden uit. Dat sterkt me dan wel weer. Want ik vind het eigenlijk lastiger dan ik had gedacht. Bij zoonlief heb ik het tenminste geprobeerd. Ontneem ik babylief nu iets? Doe ik hier wel goed aan? Als ik op de pakken babyvoeding kijk, word ik niet echt blij van alle toevoegingen en chemische frusteltjes. Niet dat ik weet wat er precies in borstvoeding ziet en in welke mate je eigen voedsel doorgegeven wordt. Maar toch. Nu babylief koemelkallergie lijkt te hebben, is flesvoeding wel heel fijn. Zelf een dieet volgen is voor mij geen optie met alle darmproblemen die ik al heb, zou dat te veel van mijn lijf vergen. Kortom, zeur niet, duw er een fles in en wees blij met je besluit!
Maar volgens manlief zou ik geen vrouw zijn als ik er géén dilemma van zou maken. En stiekem heeft hij daar wel een punt!