Soms

Soms gaat het gewoon goed. Heel vaak eigenlijk, tegenwoordig. Gewoon goed. Met de kinderen gaat het goed, met manlief gaat het goed, met mij gaat het goed, met ons gaat het goed. Gewoon goed. Er zijn gesprekken over hoe fijn we het hebben, wat nog moeilijk is, wat al beter gaat, wat onze behoeftes zijn, onze verlangens.
En dan luister je op een dinsdagmorgen naar Groot Nieuws Radio en hoor je een lied voorbij komen wat inslaat als een bom. Niet zozeer het lied, maar de betekenis die het lied heeft gehad voor ons. Voor deze donkere periode was dit lied 'ons' lijflied. Hoe we elkaar waardeerden. Wat we in elkaar zagen, omdat we God door elkaar heen zagen. Prachtig lied. Nog steeds.
Maar wel met een rouwrandje. Ik kan het niet luisteren zonder die pijn. Zonder dat verlangen naar die onbevangenheid, naar de liefde, naar de lichtheid die er was. Ik geniet weer van de momenten die we hebben, begrijp me goed, maar de pijn is er altijd. De pijn van volwassen worden in ons huwelijk door zeer diepe dieptes heen. Prachtig lied. Nog steeds. Maar het komt wel binnen!
Luister maar:

En hoe wonderlijk, kwam een paar minuten later dit lied voorbij. Een lied wat ons beiden heel veel houvast heeft gegeven in die tijd. En nog. De houvast dat we niet vallen. Nooit. Nooit uit zíjn hand.