woensdag 21 mei 2014

Schuld bekennen

Dat ik de laatste maanden niet lekker in mijn vel zat, was wel duidelijk in mijn blogberichten. Niet lekker in onze relatie en niet lekker in mijn eigen velletje. Ik was me daar van bewust, maar wist eigenlijk niet goed hoe het kwam en wat ik er aan kon doen. Alsof ik in een soort loop zat, maar niet wist hoe ik het moest doorbreken.

Feit is dat we keihard aan onze relatie werken. Feit is ook, dat ik bij manlief wezenlijke dingen mis. Maar feit is ook, dat ik me daar zó op gefocust heb, dat ik alleen nog maar daar mee bezig was. Met wat er niet goed ging, wat er niet goed aan hem was.

Vorige week zondag ging het in onze kerk over schuld bekennen. Wat staat er tussen jou en God in vroeg de voorganger. Ik werd meteen boos, nu is daar ook niet veel voor nodig, maar ik wist het meteen. Dat mijn man niet verandert, dat het zo'n gedoe is en blijft en dat het nooit beter zal worden en dat ik daar maar mee moet leven.
Daar. Ik had het eruit gegooid. We gingen nog een stapje dieper in de dienst. We lazen psalm 32. Dat kwam wel aan bij mij. De hele psalm staat bol van schuld bekennen, maar het hoofdthema is eigenlijk: dat het vergeven is.
De volgende verzen troffen me het meest:

Toen heb ik mijn zonden bekend,
niet langer mijn schuld toegedekt,
ik dacht: ‘Ik ga mezelf beschuldigen
en mijn misstappen aan de Heer belijden’,
en zonder uitstel hebt U al mijn schulden en al mijn zonden vergeven.
 
Op de één of andere manier begon ik te denken: wat is mijn schuld, wat zijn mijn fouten, mijn zonden? Die van mijn man weet ik heel erg goed. Als ik eerlijk ben, gaat het niet meer over p.ornoverslaving of vreemdgaan. Hij heeft die schuld beleden, aan God en aan mij en het is hem vergeven. God heeft hem vergeven en ik doe dat stukje bij beetje. Waar gaat al die boosheid in mij dan over? En is de mate van boosheid, verwijten, verbitterd zijn wel oké?
Diep in mijn hart wist ik het antwoord wel. Nee. Het is niet oké. Ik mag boos zijn. Absoluut. Dat is ook terecht. Maar de manier waarop, de verwijten die ik hem heb gemaakt, de woede die ik over hem heb uitgestort is niet goed. Dat is mijn zonde.
Het voelde als een bevrijding om dat onder ogen te zien. Het was niet makkelijk. Nee, dat is het nooit als je jezelf in de spiegel aankijkt en je ziet iemand die je eigenlijk niet wilt zien.
 
Ik kwam uit bij de pijn en het verdriet die er nog ligt, onder alle problematiek die er was in ons huwelijk. Dat ik daar voor wegloop, dat omzet in boosheid. Dat gaat niet zo bewust hoor, maar zo werkt het bij mij wel. Ik vind het te onveilig om het op een andere manier te uiten. Onze relatie voelt als onveilig, omdat er nog zoveel puin geruimd moet worden. Dat puin gaat niet altijd meer over de verslaving en het vreemdgaan, maar vooral over onszelf. Wie we zijn, hoe we zo geworden zijn en hoe we daarmee in onze relatie staan.
Dat is heftig, pijnlijk en verdrietig. Ook hoopvol, maar juist met die moeilijke emoties worstel ik. Het is dan 'makkelijker' naar manlief te wijzen, dan naar mezelf te kijken.
 
Daar zat ik dan. In het geloof en de wetenschap dat God mij vergeeft. Alweer. Op naar huis, na de dienst. 's Avonds hebben we een gesprek gehad hierover. Het was goed. Manlief vond het fijn, vergaf mij en we vierden de openheid die er was tussen ons.

Daarna zei manlief: zet je het wel op je blog?? Tuurlijk, dat hoort erbij. Maar later dacht ik: logisch, dat hij dat ook nodig heeft, dat ook hier op het blog meer balans komt. Dat het niet alleen meer over hem en zijn tekortkomingen gaat...dus...bij deze...;)

7 opmerkingen:

  1. Joh, jouw openheid maakt ook wat in mij los, het zet me aan het denken. Misschien moet ik ook eens wat puin gaan ruimen...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Klinkt als weer een flinke stap verder in je proces. Goed hoor.
    En net wat je zegt, heeft iedereen moeite met in de spiegel kijken. En dat zijn dingen die je gaandeweg in het leven op aarde gaat leren. :)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Goed hé! Met vallen en opstaan...Thanks voor de support.

      Verwijderen
  3. Af en toe lees ik even 'bij' op je blog. Wat je vertelt raakt me en 't zet me aan het denken.. dank je voor je openheid en het delen.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat moeilijk, je pijn.
    Wat pijnlijk, die spiegel (ik vind de fouten van mn lief ook vaak veel zwaarder wegen dan die van mezelf..)
    Maar wat bevrijdend ook, het belijden!
    En ontroerend, het vieren van een stukje openheid!

    Dapper om te delen.
    Veel zegen en herstel en groei voor jullie samen!

    BeantwoordenVerwijderen