Lang geleden

Poeh, is het weer al zolang geleden dat ik blogde!
Eerlijk gezegd had ik weinig inspiratie en had ik het druk met van alles en nog wat. Geen bijzondere dingen, het gewone leven. Een schoolgaand kind, vakantie, afronding van mijn studie, dat soort dingen.

Onze kinderen worden groot! Zoonlief doet niet anders dan nachtjes tellen tot zijn 5e verjaardag (dat duurt nog bijna 3 maanden en hij is al bezig vanaf oudjaar...:) Dochterlief is nog steeds een heerlijk vrolijk grietje, ze lacht altijd, naar alles en iedereen. Ze is nog niet echt eenkennig, maar als ze bij oppas is, wil ze niet graag alleen gelaten worden. Ze is nu ruim 9 maanden en brabbelt de hele dag door. Ze zit nog niet en schuift een beetje in cirkels over de grond. Ze is wel heel precies, dat vind ik echt grappig. Met duim en wijsvinger bevoelt ze alles, schuift ze eten in haar mond en legde ze vanmiddag haar boterham uit zichzelf op het bord wat op tafel stond. Zo grappig!

Manlief en ik zijn een paar weken geleden samen op citytrip geweest. De kinderen waren bij lieve vrienden en vonden het helemaal prima. Dus wij op reis! Met het vliegtuig, naar het prachtige Rome. Heerlijk om zo rond te slenteren en te genieten van alle cultuur. Het was ook best gezellig, zo met z'n tweetjes. Reizen vinden we allebei leuk en daar vinden we elkaar ook in. Van diepe gesprekken kwam het niet. Manlief was wel rustiger dan anders, hij wil altijd zoveel mogelijk zien in korte tijd en  zijn tempo kan ik niet altijd bijhouden. Het leverde in het verleden de nodige frustraties op. Dit bespraken we op de terugreis en manlief bleek dit bewust te hebben gedaan. Hij werd ook een beetje moe van zichzelf en had besloten meer te genieten en minder te haasten. Goed idee! :)

In de therapie hadden we moeizame gesprekken. Het punt wat ik de vorige keer blogde, namelijk dat ik het mis dat manlief er ook echt voor mij is, heb ik toch maar weer ingebracht. Het hield me zo bezig dat ik alleen maar meer boos en verbitterd raakte. Manlief herkent het niet. En ook de therapeute vroeg zich sterk af of het niet te maken had met mijn eigen moeite, of ik hem wel echt toe wil laten, wel echt wil en kan zien wat hij wel doet. Zucht. Daar dacht ik een paar weken over na. Ik vond dat ten dele waar, er is nog zo vaak boosheid in mij, wat het zicht op manlief vertroebelt. Ik zag in die weken ook hoe ingewikkeld onze relatie is geworden. We draaien wat om elkaar heen, we lopen op eieren. Er zit in ons beiden een verkramping, die ik een half jaar geleden nog niet zag. Ik weet niet waar die vandaan komt, of waar die voor staat.
Als ik naar mezelf kijk, zie ik dat ik het afgelopen half jaar meer inzicht heb gekregen in de voorgaande jaren. Het is me wel duidelijk geworden hoeveel ik ingeleverd heb, hoe ik om manlief heen gedanst heb, om het hem maar naar de zin te maken, er voor te zorgen dat hij niet nóg depressiever werd, of dat ik de verbinding met hem niet zou verliezen en later dat hij zou stoppen met zijn verslaving, hulp ging zoeken. Daar ben ik zó moe van! Ik heb het bijltje er bij neergegooid. Dat eindeloze getrek aan hem, dat bedelen om openheid en contact. Dat georganiseer om hem heen, zodat hij zich goed zou voelen. Ik kan het niet meer en ik wil het niet meer.
En als ik dan nog een trede dieper afdaal in mezelf, moet ik heel eerlijk toegeven, dat ik nu pas eerlijk kan kijken naar hoe onze relatie er voor staat. De afgelopen jaren hebben bol gestaan van therapie op allerlei vlakken, verandering, hoop op verandering. Na bijna 3 jaar begin ik wel de balans op te maken.

Die balans is dat we heel veel samen hebben. We delen dezelfde interesses, we houden van klussen, tuinieren, reizen, lezen, tuinieren, koken en uit eten gaan. We hebben allebei veel humor, houden van een gezellig praatje over van alles en nog wat. We hebben twee prachtige kinderen, een heerlijk huis, veel vrienden waar we veel mee ondernemen. We hebben passie voor ons werk en kunnen die ook delen.
Wat hebben we eigenlijk veel! Wat mis ik dan? Waarschijnlijk zien veel huwelijken er zo uit.
Wij hebben te maken met een breuk in ons huwelijk. Een breuk die heel diep gaat over vertrouwen. Deze breuk zit zo diep, die is niet binnen 3 jaar geheeld. Wel gedeeltelijk, maar er zit nog veel pijn. Ik kan me daar niet overheen zetten. Terwijl ik merk aan manlief dat hij er wel klaar mee is. Steeds vaker reageert hij boos, verontwaardigd of kribbig, als ik op zoek ben naar dat vertrouwen. Steeds vaker vindt hij mijn opmerkingen niet waar, want hij bedoelt het niet zo. Dat helpt niet! In de therapie  ontkent hij het en wil er alles aan doen om dat vertrouwen terug te krijgen. De praktijk is anders. En ik ben bang dat als ik dit in de therapie bespreek, dat het dan toch weer aan mij ligt. Dat ik dan niet zie wat hij bedoelt, niet hoor wat hij zegt, dat hij toch recht heeft om zijn eigen mening te ventileren, dat dat er ook mag zijn, dat ik daar wel ruimte voor moet geven.
De therapeute vroeg de vorige keer of mijn kramp er ook niet in zat, dat ik denk dat manlief mij nog steeds wil pleasen, dat hij het goed wil maken in plaats van dat het echt om mij draait. (Dat was namelijk mijn vraag aan manlief) Daar denk ik nog steeds over na. Of dat zo is. En waarom het zo onrechtvaardig voelt. Waarom ik bij dat soort opmerkingen het gevoel heb dat ik uit elkaar plof. Dat ik ergens mee zit, vertrouwen mis, manlief mis en dat het toch weer op mijn bordje terecht komt. Hoe dat dan zit. Ik ben er zo moe van! En eigenlijk ook zo klaar mee!
Ik zou willen dat er een knopje was, dat ik me neer kon leggen bij deze situatie. Wat ik de vorige keer beschreef. Dit is mijn man, hij verandert op dit gebied waarschijnlijk niet veel meer. Ik heb ook mijn eigen moeite, mijn pijn die wel afvlakt, maar niet uit te vlakken is. Dat is de balans en daar moeten we het mee doen. Maar hoe doe ik dat dan?
Ik denk nog even verder. Wordt vervolgd....