Emoties

Een heftige week achter de rug. We zijn begonnen met de nieuwe relatie therapie. Daarnaast hebben we ook onze vorige therapie vorige week afgesloten. Manlief had een laatste ADD test, waar ik ook bij aanwezig was. Onze week was dus wel gevuld! Drie dagen met afspraken met hulpverleners, poeh! Manlief scoort steeds net onder of op de ondergrens van ADD. Hij heeft het dus net wel, of net niet. Lastig! Want hij ondervindt er wel hinder van. Onrust in zijn hoofd, bezig blijven met nieuwe ideeën, gefocust zijn op details, waardoor je fouten maakt in het grotere geheel. Pas half augustus krijgt hij de officiële uitslag en waarschijnlijk medicijnen voor zijn depressie en misschien ook voor ADD. We zijn benieuwd en hopen ook echt dat dat gaat werken!

Ik merk dat ik wel een beetje aan het eind van mijn latijn ben. Alles lijkt maar om manlief te gaan, ik merk ook dat therapeuten geneigd zijn om veel met hem bezig te zijn. En dat wringt dan weer bij mij als het gaat om relatie therapie. Dan denk ik: en waar blijf ik? En het is meteen ook zo vanzelfsprekend. Eigenlijk gaat het al jaren zo. Dat de aandacht vooral naar manlief gaat, dat ik denk: ja, hij heeft het ook zo moeilijk, dus hij heeft het nodig. Daarbij cijferde ik mezelf weg en ging ik in hem op. Dat is een inzicht uit de therapie wat ik heb gekregen. Ik kom te weinig voor mezelf op, vraag geen ruimte. En ja, dat gebeurde vorige week zo vaak, dat we uiteindelijk vrijdagavond knallende ruzie kregen. Want manlief was voor de derde keer die week een avond weg, naar een vriend, omdat hij het zo nodig had. En ik had ja gezegd. Maar het knaagde toch aan me. Waarom wil hij niet een avondje bij mij thuis zijn? Waarom heeft hij dat niet nodig? Waarom ziet hij mijn behoeften niet? Dat heb ik allemaal uitgesproken, maar heel handig is het niet, als je man depressief wordt. Hij gaat alleen maar meer in zichzelf zitten wroeten, zich schuldig voelen en veel verder komt hij niet. Het gaat dan weer niet over mij! Ik verlang zo naar een echtgenoot die het snapt, het begrijpt, een arm om me heen slaat en naast me komt zitten. Op zich doet hij dat ook wel allemaal, het is alleen dat het zo over hem gaat! Ik voel me dan ook weer op mezelf gericht en egoïstisch als ik dit opschrijf, maar zo voelt het wel.
Hij op zijn beurt wil dat ik hem troost, naar hem luister, hem begrijp, met hem meeleef en kan het niet verdragen als ik dat even niet kan. Tja, hij zal moeten leren leven met een imperfecte vrouw, maar dat valt voor hem niet mee. Evengoed als dat het voor hem geldt dat hij moeilijk kan inzien dat hij wel eens wat niet goed doet. Dat kan hij zo moeilijk toegeven! Soms denk ik: hoe komen we weer bij elkaar!

Het positieve van de nieuwe therapie is wel dat zij blijft benoemen hoe ver we al gekomen zijn, wat een strijdlust en doorzettingsvermogen we beiden hebben gehad om hierdoor heen te komen. En dat is waar. Daar houd ik me dan aan vast.

En aan de volgende tekst van Opwekking 717:

Stil, mijn ziel, wees stil
en wees niet bang
voor de onzekerheid van morgen.
God omgeeft je steeds;
Hij is erbij
in je beproevingen en zorgen

God, U bent mijn God
en ik vertrouw op U en zal
niet wankelen.

Vredevorst, vernieuw
een vaste geest binnen in mij,
die rust in U alleen.

Stil, mijn ziel, wees stil
en dwaal niet af;
dwars door het dal zal Hij je leiden.
Stil, vertrouw op Hem
en hef je schild
tegen de pijlen van verleiding.

Stil, mijn ziel, wees stil
en laat nooit los
de waarheid die je steeds omarmd heeft.
Wacht, wacht op de Heer;
de zwartste nacht
verdwijnt wanneer het daglicht doorbreekt.
 
Ik rust in U alleen…
in U alleen.