Een tempel

Nee, dit is geen vakantieberichtje over het bezichtigen van een prachtige Griekse tempel. Dit gaat over je lichaam. In de Bijbel staat in 1 Korinthe 6 vers 19 de volgende tekst: Of weet u niet, dat uw lichaam een tempel is van de Heilige Geest, die in u is en en die u van God ontvangen hebt, en dat u niet van u zelf bent? U bent immers duur gekocht. Verheerlijk daarom God in uw lichaam en in uw geest, die van God zijn. Gisteren hadden we daar een preek over in onze kerk. Ik vond het een heftig thema. Vooral als je kijkt naar de context van de tekst. Het gaat over regels en recht in de gemeente. Dat je als je een kind van God bent, je richt op de Geest en niet op allerlei verwoestende elementen, zoals alcohol, losbandigheid en ontucht. En ja, ook hoererij. Zo'n heel oud woord wat meteen zo fout klinkt. En dat is het ook. Vrouwen buiten je eigen huwelijk bezoeken. Relaties aangaan buiten je huwelijk. Er is niets nieuws onder de zon, in het oude Griekenland was het vaak één grote orgie.
Maar er staat ook: er zijn er onder u die zo (met die zonden) geleefd hebben, maar u bent schoongewassen, maar u bent geheiligd, maar u bent gerechtvaardigd, in de naam van de Heere Jezus en door de Geest van onze God.
Ik vind het allemaal waar. Ik belijd het met mijn verstand. Maar mijn gevoel komt hier tegen in opstand. Gaat het dan zo makkelijk? Een relatie aangaan met je buurvrouw, terugkeren vol berouw en dan ben je zomaar schoongewassen? Geheiligd? Gerechtvaardigd? Voor ieder ander zou ik zeggen: JA! Gods genade is genoeg voor alles en iedereen. Als je oprecht je zonde belijdt, je leven verandert, richt op God, vergeving vraagt dan is het er. Dan ben je vergeven. Er staat in de Nederlandse Geloofsbelijdenis dat Gods Geest nooit zal wijken van zijn kinderen, welke zonde ze ook zullen plegen. Dat is allemaal mooi.

En toch. Toch steigert het in mij. Ik word er boos van. Het zal allemaal wel zo zijn, maar ik zit nog steeds met de ellende. Ik worstel met wantrouwen, met verdriet, met boosheid, met angst, met de gebrokenheid in onze relatie.
Het lijkt wel of het als volgt werkt. Manlief heeft een p.ornoverslaving waar ik vanaf weet. Ik weet de helft er niet van, dat het veel erger is dan het lijkt. Manlief heeft een verborgen relatie met de buurvrouw. Ik weet er niets van. Manlief houdt het zorgvuldig verborgen en doet er alles aan om te voorkomen dat ik erachter kom. Vervolgens spreekt zijn geweten, doordat hij in zijn geestelijk leven steeds meer blokkades ervaart en aangesproken wordt door een preek die ging over foute keuzes maken in je leven en de gevolgen ervan. Hij biecht het op, toont berouw, zit in zijn piepzak, belijdt zijn zonden en gaat werken aan herstel. Ook ervaart hij de vergeving van God door het belijden van zijn zonden en de overtuiging dat ieder mens zonde doet en daar steeds weer vergeving voor nodig heeft. Het lijkt zo te zijn, dat als manlief het opbiecht, bevrijding en vergeving aanvaard en dat het dan voor mij pas begint. En dat lijkt allemaal veel langer te duren dan het herstel van manlief. Ik vind het niet eerlijk! En ook zo pijnlijk. Dat er hoofdstukken staan in de Bijbel hoe om te gaan met mensen die dit soort dingen doen, maar er geen hoofdstuk instaat met de gevolgen voor de partner die er ook is. Het proces na belijden van zonden is zoveel pijnlijker en zoveel heftiger dan je kunt indenken! De worsteling om manlief te willen vergeven, maar ook de erkenning van alles wat mij is aangedaan en wat ik tekort ben gekomen in onze relatie.
En er staat natuurlijk veel troost in de Bijbel voor mensen in moeilijke situaties en daar heb ik ook veel aan, maar gisteravond had ik er even genoeg van.

Manlief was niet in de kerk. Hij trok het niet, één dienst is voor hem genoeg. Daar kan ik dan ook nog boos om worden. Hij zit maar in die stomme depressie en dat blijft maar zo. Toen ik gisteravond verdrietig was omdat het zo moeilijk is, zo pijnlijk confronterend ook zo'n dienst, kon manlief me niet troosten. Dat is dan extra pijnlijk. Ik zei tegen hem dat ik die depressie haat, dat dat niet zozeer over hem gaat, maar dat we daarmee moeten dealen. Manlief kon hier niet mee omgaan en verweet me dat ik hem de schuld gaf van alles. Ik heb één ding geleerd de afgelopen tijd, ga niet met een depressief iemand in discussie. En toch doe ik het weer. Ik leg mijn gevoelens open en bloot, maar het enige wat er gebeurt, is dat hij het zich negatief aantrekt. Nog 3 weken, dan krijgt manlief medicijnen en ik probeer er niet al mijn hoop op te stellen, maar ik hoop toch zo dat het gaat werken. Dat ik gewoon mijn man weer terug krijg.

Het goede nieuws is dat de zon schijnt! Zelfs zoonlief heeft het door. Hij rent 's morgens uit zijn bed, kijkt uit het raam en roept: Goed idee! De zon schijnt! We kunnen naar buiten! En dat doen we dan maar veel en vaak!