Dubbel

Het leven kan zo dubbel zijn! Vorige week een heerlijke week, vol zon, heerlijk buiten zijn, fietsen, in de tuin bezig, het leek wel vakantie! Ik had echt mijn fietszin weer te pakken en heb elke dag minstens 20 km gefietst. Ondanks al deze bewegelijkheid is er toch weer een kilo bijgekomen. Ik snap het niet! Ik eet gezond, veel groente en fruit, snoep amper en eet verder gewoon drie maaltijden, we koken niet vet, eten geen fastfood maaltijden, behalve de pannenkoeken die we zondag bakten, maar die waren dan wel weer met volkorenmeel. Ach. Ik heb eigenlijk niet te klagen over mijn gewicht, maar die stijgende lijn zag ik wel graag stoppen!

Met manlief ging het ook wat beter, hij heeft het bed van zoonlief afgemaakt. Zoonlief is helemaal blij met zijn stoere, steigerhouten halfhoogslaper met heuse trap! En ik ben trots op manlief dat hij dat zomaar kan, zonder opleiding, uit het hoofd een bed in elkaar getimmerd. Je moet het maar kunnen! Ik ben ook nog een beetje trots op mezelf, ik heb gordijntjes voor in de hut onder het bed gemaakt. En omdat de naaimachine en ik aartsvijanden zijn heb ik dat alles met het handje gedaan. Compleet met sterrenapplicaties, naam erop geborduurd en een brievenbus in de stoffen deur genaaid. Een heidens karwei en ik ben er wel een dagje zoet mee geweest. Zoonlief vindt het fantastisch en is het grootste gedeelte onder zijn bed te vinden waar hij ijsjes verkoopt, markt houdt, postbode en wat er nog meer in zijn fantasierijke brein opkomt.

Waarom het leven zo dubbel is? Omdat ik ook zo worstel met de verslaving van manlief. Vandaag biechtte hij op toch nog wel veel met onze oude buurvrouw met wie hij een relatie heeft gehad, bezig te zijn. Hij heeft geen contact meer met haar, maar in zijn hoofd heeft hij nog wel fantasieën en dergelijke. Omdat hij verder al zo'n tien maanden p.ornovrij is, schokte mij dit echt. En het voelde ook meteen weer zo verraden. Ik kan het niet uitstaan. Zijn we net bezig met weer wat herstel van vertrouwen, met voorzichtige stappen weer naar elkaar toegroeien, bij elkaar zijn, is zij er weer.
Ik vind het erg moeilijk om er voor manlief te zijn. Ik kan niet zoveel begrip voor hem opbrengen, terwijl hij wel graag steun van mij wil. Maar hoe breng ik dat in vredesnaam op? En hoe reëel is dat? Dat ik degene ben die hij in de steek laat en ook degene ben die hem troost in zijn moeilijke strijd? Ik wil er wel voor hem zijn, maar de voorwaarde is wel dat hij stopt met zijn verslaving. Ik heb begrip voor dat er tijd over heen gaat, dat het oefening kost en dat je er niet zomaar vanaf bent. Ik zie ook dat manlief zijn best doet en dat het minder wordt. Dat het vooral voorkomt als hij zich alleen voelt, eenzaam en verdrietig. Maar ik zou zo graag willen dat hij het daarover heeft. Dat hij aan mij vertelt hoe hij zich dan voelt, in plaats van dat hij achteraf vertelt weer een misstap te hebben begaan.
Het is moeilijk om elkaar te begrijpen, want als manlief met zijn verhaal komt, schiet ik vol en raakt het mij zo, dat hij het gevoel heeft niet bij mij terecht te kunnen. En andersom heb ik dat ook, omdat ik het gevoel heb dat het altijd om hem draait. Terwijl we allebei hetzelfde willen. Steun, liefde, verbinding, een arm om je heen, troost, begrip, heling.
En dat komt ook wel, de weg erheen is echter niet makkelijk. En het doet zo vreselijk veel pijn, ik word er echt door verscheurd als ik ons samen zie worstelen en ook zoveel afstand zie. We moeten er dwars doorheen en dat doen we ook.