Feest en verdriet

Dit weekend is het feest. Zoonlief heeft zijn derde verjaardag gevierd! Superleuk om een verjaardag te vieren die hij echt bewust meemaakt. De andere verjaardagen gingen toch min of meer aan hem voorbij. Nu hadden we het er al dagen van te voren over, maar het leverde hem ook niet weer zoveel stress op, dat hij bijvoorbeeld niet kon slapen. Vrijdag zijn we naar het Spoorwegmuseum geweest, omdat meneer helemaal weg is van...treinen! Eigenlijk was de treinreis op zich al zo'n belevenis dat we het daarbij wel hadden kunnen laten! De dag afgesloten met een pannenkoek in zijn favoriete restaurant. Toen hij in bed lag vroeg ik hem wat hij leuk had gevonden die dag en hij verzuchtte: ik denk eigenlijk toch wel de treinen en de trein die ik heb gekregen, die kijkt zo blij, daar word ik ook blij van! Dan smelt je hart! Het is een wonder, zo'n klein mannetje in huis. Dat hadden we 4 jaar geleden niet durven dromen! Zo'n verjaardag doet me ook terugdenken aan zijn geboorte. Hoe we uitzagen naar zijn komst, de verwondering toen hij er was, maar ook het wennen aan elkaar. Het duurde wel even voordat ik me echt moeder voelde. Maar dat is helemaal goed gekomen! Het doet ook pijn om aan die dag terug te denken. Hoe gelukkig waren we toen nog. Niets leek er toen op dat we nu zulke relatieproblemen zouden hebben. Hoe moeizaam waren de afgelopen drie jaren. Vol met vreugde om zoonlief, maar vol met pijn in onze relatie. Als ik kijk naar zoonlief, hoop ik zo dat we hem ondanks alles toch een stabiele basis hebben kunnen bieden en dat we dat naar de toekomst alleen maar uitbreiden. En dat we met z'n drietjes van elkaar kunnen genieten. Voor nu genieten we nog van een uitgelaten drie jarige!