Onvervulde hoop

In Spreuken 13 vers 12 staat: Almaar onvervulde hoop maakt ziek, vervuld verlangen is een levensboom.
Op de een of andere manier komt deze tekst steeds terug in de afgelopen week. Vorige week had ik een pittig gesprek met mijn coach, die had het ook over deze tekst. Afgelopen weekend las ik het boek Het Breekpunt van Karen Ball, over een moeizaam huwelijk waarin deze tekst ook meermalen voorkwam. Gisteren leende ik het boek Afscheid van een engel van Janne IJmker. Ik sla het boek open en ja hoor, daar staat het op het titelblad. Almaar onvervulde hoop maakt ziek.
Zo'n tekst blijft dan hangen. Omdat het nu waarheid is in mijn leven. Er is veel onvervulde hoop. En het maakt me dan misschien niet echt ziek, ik word er ook geen levensboom van. Als ik in mijn tuin rondkijk, zie ik sommige planten bijna groeien. De kamperfoelie bijvoorbeeld groeit volgens mij wel een halve meter per week. Ik heb het gevoel dat ik stilsta. Dat ik niet echt groei. Dat ik blijf hopen op veranderingen bij manlief die misschien helemaal niet realistisch zijn. En als ik dat deel, vat manlief het op als een verwijt en ziet hij mijn pijn niet. Hij is teveel bezig met zijn eigen pijn. Zijn onvervulde hoop. En zo draaien we wat om elkaar heen. Ik ben moe, heel erg moe. Gelukkig is het in deze maanden super rustig op mijn werk, want ik voel me niet in staat om een hulpverlener te zijn. Om aan anderen te geven. Het lijkt alsof ik leeg ben. Ik sta met mijn mond vol tanden bij het leed van anderen. Ik klap dicht, ik voel weinig compassie. Ik zou dagen kunnen slapen. Ik voel me uitgeput. Ik denk dat het te verhelpen is met een flinke portie zon, sorry dat ik het zeg, maar wat ben ik die regen zat! Maar ik weet ook dat het daar niet alleen in zit. Het zit van binnen. Ik hoop op een meelevende, begripvolle, zorgzame man die mijn lasten verlicht. Hoe realistisch dat is weet ik niet goed, maar ik moet wel afscheid nemen van die wens op dit moment.
Ik weet zeker dat veel mensen die ons kennen zeggen: o, maar zo'n man heb je toch?! En zo lijkt het ook. Maar ik weet dat manlief vaak niet zo is als we samen zijn. Dat hij zorgt vanuit een moeten en niet vanuit zijn hart. En ik wil zijn hart. Hij is er nog niet aan toe om het te geven. Maar wanneer dan wel?????? Ik wacht al zo lang! Ik wil zo graag die levensboom. Groeien, bloeien, een team zijn. Het wordt niet perfect, dat wil ik ook niet. Maar ik wil wel uit deze put. En de ene keer zit ik op de bodem van die put en de andere keer ben ik er bijna uit. Dat wisselt. Er zijn ook zoveel gevoelens!

Er zijn regelmatig mensen die reageren op mijn blog. Dat vind ik fijn en ik zou ook wel terug willen reageren, als ik zou weten hoe dat moet! Iemand enig idee? Ik krijg nu noreply meldingen en als mensen reageren, lukt het me niet contact met ze op te nemen. Er is veel herkenning en er zijn lieve mensen die me sterkte wensen. Fijn is dat, dat doet me goed. Dus bij deze, dank voor je reactie en vergeef me dat ik niet reageer!