Eva weekend

Daar ben ik weer! Heerlijk een weekendje weg geweest met vriendinnen in Zandvoort en daarnaast ook nog eens een leuk programma via het blad Eva. We hadden een VIP huisje, wat inhield dat we van alle gemakken voorzien waren. Sauna, vaatwasser, broodjes voor het ontbijt, krantje...super!
Vrijdagavond was er een welkom met Sharon Kips en band, prachtig, zoals die meid kan zingen! Zaterdag hadden we een lezing van Hanneke van Dam die jarenlang in Mongolië heeft gewerkt om het evangelie te verspreiden. Haar verhaal was wat chaotisch, maar ik vond het wel heel mooi dat ze zich zo liet leiden in haar leven. Zo rustig, zo vol overgave aan God. Marijke Kors zorgde regelmatige voor de vrolijke noot, dat vind ik altijd zo leuk, zo'n theaterachtig figuur die de boel dan even te grazen neemt.

Zaterdagmiddag had ik een creatieve workshop, waarin ik een schilderij heb gemaakt. We kregen een zwart doek en moesten daarop tien briefjes plakken met dingen die ons bezighielden en afhielden van leven in het licht. Het thema van het weekend was overigens: Lichter leven en nee, dat ging niet over afvallen! Als we die briefjes hadden opgeplakt, schilderden we eroverheen met wit, rood en roze en hadden we een soort knutselzak gekregen, waarin een Bijbel pagina zat en allerlei knutselfrutsels. Ik had veel op de tien briefjes geschreven over de ontrouw van mijn man, de pijn, de eenzaamheid, de boosheid, het verdriet. Tot mijn stomme verbazing vond ik in de zak een Bijbel pagina van psalm 33! Dat is onze trouwpsalm! Dat was wel heel bijzonder. En ook heel mooi. Confronterend, want ja, ik heb beloofd mijn man trouw te blijven. Hij heeft dat verbroken en we zitten nu in de herstelfase. Maar alles wat met bijvoorbeeld onze trouwdag te maken heeft, vind ik op dit moment best lastig, omdat ik me afvraag of hij het wel echt meende, wel echt van me hield. Dat zijn vragen die me bezig kunnen houden. Ik vond het wel een knipoog van God door me die psalm toe te schuiven. Zo van: ga door op deze weg! Of klink ik nu heel zweverig??

Aan het eind van de conferentie waren er twee vrouwen die een getuigenis gaven over wat de conferentie hen gebracht had. Eén vrouw vertelde dat ze leefde met een geheim, namelijk dat haar man p.orno had gekeken. Door de conferentie was ze hierover open geworden tegen haar vriendinnen. Het trof me dat deze vrouw zei: hij heeft het maar twee weken lang gedaan en nu niet meer... Moet je kijken wat dat al voor een impact heeft! Zoveel schade, zoveel pijn, zoveel geheimen. Ik hoop zo dat er meer openheid over komt! Ik vond het heel dapper van haar. Ik had het zelf echt niet gedurfd, de meeste vriendinnen van mij weten het ook niet. Het is geen geheim, maar het is wel moeilijk om er open over te zijn. Het hoeft ook niet naar iedereen, maar soms zou ik het wel van de daken willen schreeuwen! Omdat er zoveel mannen en vrouwen verstrikt zitten in deze wereld van s.eks, p.orno en allerlei onzedigheid. En het kan zo eenzaam zijn! Iedereen heeft mensen om zich heen nodig, om te troosten, te bemoedigen, er gewoon te zijn! Ik bid voor iedereen die hier mee te maken heeft, dat er openheid en heling zal komen!