Héhé, eindelijk eens een dagje vrij! Deze week stond boordevol werk, studie en afspraken. Helaas speelden afgelopen weekend mijn darmen ook weer zó op, dat ik me al de hele week beroerd voel. Dat is toch zo vervelend! Maar goed, voor zoveel mogelijk heb ik mijn schema gevolgd en rustig aan gedaan met eten, veel slapen en geen extra afspraken. Zoonlief is ook weer eens verkouden, hij is dat vanaf september al weer elke twee weken. Doordat hij al wat luchtwegproblemen heeft, slaat het ook meteen op zijn longen. Zo sneu! Ik had eigenlijk gehoopt dat het na het verwijderen van zijn keel en neusamandelen, afgelopen voorjaar, zoonlief wat aan zou sterken, maar helaas! We eten ons suf aan vitamientjes, elke week vliegt er zo'n tien kilo aan perssinaasappels doorheen, zijn de kiwi's en mandarijnen niet aan te slepen.
Met manlief gaat het een stuk beter, sinds hij twee weken geleden verhoging van zijn medicatie heeft gekregen. Hij werkt nu vier dagen in de week en is optimistischer dan 'ooit'. Hij zegt zich zelfs weer vrolijk te voelen, dat is echt al heel lang geleden dat ik dat heb gehoord. Ik ben er voorzichtig dankbaar voor. Voorzichtig, omdat het eerder ook een tijdelijke opleving bleek. Maar ik blijf vertrouwen dat het beter zal gaan!!
Morgen gaan we met zoonlief naar Sinterklaas, op mijn werk wordt dat uitgebreid gevierd. Ik ben erg benieuwd wat hij ervan vindt, hij vindt het allemaal wel erg spannend! Ik ben niet zo van hem uitgebreid hierin laten geloven. Ik vind het een leuke traditie en hou die ook in ere, maar niet koste wat het kost. Ik zal niet vertellen dat Sinterklaas niet bestaat, een kind gelooft in wat hij ziet, dus je ziet Sinterklaas, dus hij bestaat. Maar ik vertel hem nu al wel dat Sinterklaas lang geleden leefde en dat we daarom nu nog een feestje hebben. Ik ben benieuwd wat hij dan met Kerst verwacht...hij zal ernstig teleurgesteld zijn dat er dan geen baby is...
In de therapie was er eindelijk ruimte om het over de pijn en de boosheid over de ontrouw van manlief te hebben. Ook bij deze therapeut merkte ik dat het hier weinig over ging, maar bijvoorbeeld wel heel vaak over de depressie van manlief, terwijl ik daar toch behoorlijk verband tussen zie! Vorige week heb ik, na een gesprek met een coach, besloten om meer vasthoudend te zijn wat betreft dit onderwerp, omdat het me echt dwarszit en voor mij heel bepalend is voor het herstel van vertrouwen in onze relatie. Het bleek nog een hele klus te zien, wat ik heel heftig vond. Als vrouw van een man met een s.eksverslaving en uiteindelijk ook vreemdgaan, ben ik heel erg verwaarloosd, niet gezien. Maar dat ik dan vervolgens in een therapie ook weer moet vechten voor openheid over dit onderwerp...dat had ik niet verwacht.
Gelukkig was er uiteindelijk wel de ruimte en kreeg ik ook de erkenning die ik nodig had. Het is ook heel moeilijk om het over dit ondewerp te hebben. Manlief schaamt zich diep en voelt zich onwijs rot erover, wil het daarom het liefst zo snel mogelijk achter zich laten. Ik wil het juist uitdiepen, omdat het me anders blijft hinderen in onze relatie. Bovendien wil ik heel graag dat manlief volledig zal inzien wat hij heeft gedaan. Dat is een behoorlijk hoge verwachting, dat weet ik en waarschijnlijk niet helemaal reeël. Maar ik hoop daar wel op, omdat het dan ook rechtvaardiging voor mij betekent. Misschien klink ik nu heel vaag, maar ik kan niet goed verwoorden wat het doet met jezelf als je zo verraden wordt door degene die je het meest liefhebt. Dat gaat heel ver en heel diep. En zo ver en zo diep is er ook genezing nodig. Dat kan niet allemaal bij manlief vandaan komen, ik zal ook door mijn boosheid, pijn en verdriet heen moeten gaan om zover te komen.
Maar voor nu, geniet ik van het prachtige, koude weer en ga ik vanmiddag lekker met zoonlief naar buiten! Goed weekend allemaal!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten