Sinterklaas en sneeuw!!

Heerlijk avondje is gekomen! Zoonlief was heel erg vermoeid van een lange dag. Die begon voor hem bij onze oppas, die trouw elke week oppast als wij naar relatietherapie gaan. Zoonlief had geluk, op de basisschool waar hij volgend jaar heengaat, kwam vanmorgen Sinterklaas! En onze oppas was zo lief hem daar mee naar toe te nemen, ook omdat haar eigen kinderen daarop zitten. Tot onze verbazing hoorden we achteraf dat zoonlief uitgebreid en heel geanimeerd heeft gekletst met Zwarte Piet! En dat terwijl hij zaterdag verstijfd van angst op schoot heeft gezeten! De wonderen zijn de wereld nog niet uit.
We brachten nog een bezoekje aan de huisarts, omdat zoonlief maar blijft kwakkelen met zijn gezondheid. Er moest bloed geprikt worden...aargh...zucht...toch maar gedaan. Ik vind dat echt helemaal niet leuk!! Zoonlief deed het keurig, was erg bang en kondigde al van tevoren aan dat hij echt wel ging huilen. Maar daarna was het leed snel geleden. Nu maar wachten op de uitslag, over een weekje.
Toen was aan het eind van de middag echt de koek op. Dus tijdens het eten hebben we maar ons Sinterklaasavondje gehouden, dat ging nog net! Daarna lag hij prinsheerlijk om 19.00 al in zijn mandje. Na natuurlijk nog even ademloos naar de dikke vlokken sneeuw te hebben gekeken, die sprookjesachtig naar beneden dwarrelden...en daar helaas weer smolten...maar het weerbericht belooft meer! Maandag hadden we al een voorproefje, zoonlief heeft genóten! Ik vind het vooral leuk vanachter het raam. Rasechte koukleum als ik ben, zie ik alweer uit naar de lente!

Met de relatie(therapie) gaat het goed. Na wat strubbelingen over het hebben over de werkelijke reden van onze therapie, namelijk de ontrouw en verslaving van manlief, lijkt het er nu op dat we echt de slag te pakken krijgen....in hoeverre je daarvan kunt spreken in een therapie...:)
Er is nu meer ruimte voor mijn kant van het verhaal, meer ruimte voor het wantrouwen wat het herstel soms blokkeert. De therapeute legde vandaag uit dat er eigenlijk twee wegen zijn, namelijk die van herstel voor de toekomst en herstel over het verleden. Herstel voor de toekomst gaat over opnieuw leren vertrouwen, herstel over het verleden gaat over de pijn, het verdriet, het verraden zijn. Deze twee sporen gaan gelijk op, grijpen ook in elkaar, maar er mag voor beide ruimte zijn. Dat luchtte mij op, ik dacht namelijk dat ik nu gewoon maar verder moest gaan met herstel voor de toekomst. We hebben het even over wat het met mij gedaan heeft, maar vooruit, dat is het verleden, nu op naar de toekomst. Manlief steekt er zo ook wel in. Hij vindt het enorm moeilijk om te kijken naar wat er is gebeurd. Ik heb de neiging om dat over te nemen en mezelf niet zo serieus te nemen. Ik leer met kleine stapjes mezelf serieus te nemen, mijn gevoel serieus te nemen en daar uiteindelijk ook iets mee te doen. Dat voelt echt als groei! En dan wel in de positieve zin!
Manlief voelt zich overigens echt beter. En dat is te merken in de therapie, hij kan veel beter luisteren en de noodzaak van bijvoorbeeld het delen van emoties dringt nu ook echt tot hem door, in tegenstelling tot de afgelopen tijd, waarin het wel een ondoordringbare muur leek. Ik hoop zó dat het doorzet!!